บทที่ 32 พระชายาที่ไม่ไสหัวไป
เมื่อนึกถึงเรื่องในวังวันนั้นที่ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเยี่ยนกับหนานกงเย่ทำร้าย แม่ทัพฉีไม่ได้ระบายความโกรธออกมาในคราวเดียว แต่ถ้าบุตรสาวสามารถต่อสู้ได้ก็จะไม่ถูกรังแก
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แม่ทัพฉีก็กล่าวว่า：“ได้ แต่มันยากมาก！”
“ท่านพ่อ ข้าทำได้”
พ่อลูกมองหน้ากัน แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“ถ้าอย่างนั้นก็ฝึกดาบ แม้ว่าพ่อจะมีชื่อเสียงเรื่องหอก แต่พ่อก็มีดาบไร้ใจ เจ้าสามารถเรียนได้”
“ดาบไร้ใจ？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ ชื่อนี้ดีและไม่เคยได้ยินมาก่อน ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่มีเลยสักนิด
แม่ทัพฉีหันหลังเดินไปด้านข้างและหยิบดาบลงมา
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าถอยออกไปก่อน”
ฉีเฟยอวิ๋นถอยออกไปด้านข้าง และแม่ทัพฉีก็เริ่มรำดาบ
หลังจากดูไปสักพัก ฉีเฟยอวิ๋นไม่เพียงแต่แปลกใจ วิชาดาบนี้มองแวบแรกไม่ใช่ดาบของผู้ชาย แม้ว่าแม่ทัพฉีจะสามารถทำได้ดี แต่ก็ดูออกว่าการโยกย้ายเอวนั้นยอดเยี่ยมมาก ดังนั้นจึงเป็นดาบของผู้หญิง
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือยัง？” แม่ทัพฉีรำอยู่ท่อนหนึ่ง และรำท่อนนั้นซ้ำไปซ้ำมา หากเป็นเจ้าของร่างเดิมอาจเห็นไม่ชัด แต่ฉีเฟยอวิ๋นแตกต่างออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า：“ท่านพ่อ ข้าขอลองหน่อย”
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบดาบจากในมือของแม่ทัพฉี ในเวลานี้ร่างกายของนางยังไม่ค่อยสะดวก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะเรียนรู้ หลังจากก้าวเดินไปสองสามจุด ฉีเฟยอวิ๋นก็หยุดและหายใจหอบ
สีหน้าของนแม่ทัพเปลี่ยนไปเล็กน้อย ด้านหนึ่งเขาก็กังวลเกี่ยวกับร่างของบุตรสาว และอีกด้านหนึ่งก็รู้สึกประหลาดใจ
เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับเห็นคนอื่น และนานกว่าที่จะได้สติกลับมา
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม？” แม่ทัพฉีรีบเดินเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋นและถามอย่างกังวล
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“แค่เหนื่อยนิดหน่อย ท่านพ่อ ข้าอยากเรียน”
แม่ทัพฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“จะเรียนก็ได้ แต่เจ้าต้องรับปากพ่อก่อนว่าหากไม่จำเป็น เจ้าจะไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเจ้าฝึกดาบไร้ใจ วิชาดาบนี้มีไว้เพื่อช่วยชีวิตเท่านั้น”
แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความหมายของแม่ทัพฉี แต่นางก็แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและถามว่า：“ท่านพ่อ ทำไมหรือ？”
“แค่เชื่อฟังที่พ่อบอกก็พอ พ่อไม่มีทางทำร้ายเจ้า！”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าวิชาดาบนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคนสำคัญและเรื่องสำคัญ และเมื่อรวมกับเรื่องในส่วนลึกความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เธอก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น
“ท่านพ่อ ท่านวางใจได้ ลูกรู้”
“อืม”
พ่อลูกฝึกซ้อมและออกมาจากห้องตอนฟ้ามืดแล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ พ่อลูกต่างก็แยกย้ายกันไป
จวนอ๋องตวน
“ไอ้โง่ ใครบอกให้เจ้าส่งสายลับออกไปโดยพลการ”
เสียงดุด่าดังลั่น ตามด้วยฝ่ามือที่ตบลงไปของจวินฉูฉู่ คนที่อยู่ตรงข้ามไม่กล้าที่จะเงยหน้า และก้มหน้าโดยไม่กล้าพูดอะไร
เถารั่วตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความสำนึกผิด
“รู้อยู่ว่าฉีจือซานไม่ใช่คนที่ธรรมดา สายลับแค่ไม่กี่คนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เจ้ายังจะส่งสายลับไปที่จวนของท่านแม่ทัพ เจ้าคิดว่าข้าว่างนักหรือไง？” จวินฉูฉู่โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน
“เถารั่วไม่กล้าเพคะ”
สาวใช้คนสนิทของจวินฉูฉู่รีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว จวินฉูฉู่กล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ไม่กล้า ยังมีสิ่งใดที่เจ้าไม่กล้าอีกหรือ？”
จวินฉูฉู่ส่งสายตาพิฆาต：“เลี้ยงเจ้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ทหาร เอาตัวไป”
“ได้โปรดไว้ชีวิต พระชายาได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ！”
เถารั่วร้องขอความเมตตา แต่จวินฉูฉู่ไม่แม้แต่จะชายตามอง คนที่ติดจามเธอมานานกว่าสิบปีถูกลากออกไป
ในห้องเงียบสงบลง มีคนเข้ามาจากด้านนอก จวินฉูฉู่พูดโดยไม่หันกลับมามอง：“หาทางตามหาศพของสายลับ และรีบจัดการโดยเร็วที่สุด โชคดีที่มันถูกฆ่าตาย มิเช่นนั้นก็คงจะสืบสาวมาถึงพวกเรา ไม่ว่าใครก็จะลำบาก”
“พ่ะย่ะค่ะ” ชายชุดดำถอยออกไป
จวินฉูฉู่กำหมัดแน่น ฉีเฟยอวิ๋นเจ้าจะชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน
หลังจากพักผ่อนมาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปในวังเพื่อตรวจอาการให้จักรพรรดิอวี้ตี้ ทันทีที่เข้าไปในวัง นางก็เห็นทังเหอยืนอยู่ที่ประตูในวัง ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจและเดินตรงเข้าไป
ทังเหอรู้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้ได้ เขาจึงทำได้เพียงมองดูฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นไปถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย นางก็ขอเข้าเฝ้า ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ครึ่งชั่วยาม และต้องอดทนกับอากาศที่หนาวเย็น
หลังจากรออยู่สักพักก็ยอมให้นางเข้าไป
เมื่อมาถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย ฉีเฟยอวิ๋นก็คุกเข่าลง：“ถวายบังคมฝ่าบาท”
“ลุกขึ้นเถอะ”
ในขณะนี้จักรพรรดิอวี้ตี้ยังคงยุ่งมาก มีสาส์นกราบทูลวางอยู่ตรงหน้าและเขากำลังอ่านอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและยืนก้มหน้า
“ลงไปให้หมด”
นางกำนัลถอยออกไปทีละคน เหลือเพียงสวีกงกงจักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวว่า：“หยิบมาเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ สวีกงกงยื่นให้ด้วยความนอบน้อม จักรพรรดิอวี้ตี้บอกใบ้ให้นำยาออกมาสองเม็ด และสวีกงกงก็นำไปให้หนานกงเย่
หลังจากที่สวีกงกงจากไป จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ให้ฉีเฟยอวิ๋นสองเม็ดเช่นกัน
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเยาะในใจ นางจะไม่เข้าใจเชียวหรือ？
ถึงอย่างไรฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงทิ้งแป้งไว้เล็กน้อย ป้องกันไว้ก่อนจะดีกว่า
หลังจากกินยาลงไปประมาณครึ่งชั่วยาม สวีกงกงก็กลับมาจากห้องโถงด้านข้างและกราบทูลว่าหนานกงเย่ไม่เป็นไร จักรพรรดิอวี้ตี้จึงกินยาลงไปสองเม็ด
“ไปเถอะ ไปดูหนานกงเย่ คิดว่าเขาก็อยากพบเจ้าเช่นกัน”
“หม่อมฉันไม่ต้องการพบเขาเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ต้องการพบเขาจริง ๆ
ดวงตาของจักรพรรดิอวี้ตี้จืดชืดราวกับน้ำ：“ไปแทนข้าเถอะ”
“เพคะ”
เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวเช่นนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงไปที่ห้องโถงด้านข้างอย่างไม่เต็มใจที่จะไป
นางไม่อยากจะใส่ใจคนแย่ ๆ อย่างหนานกงเย่ แต่จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงรับสั่งให้ทำเช่นนั้น
แถมยังมีบางอย่างที่สั่นคลอนในร่างกาย ทุกครั้งที่ได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหนานกงเย่ นางก็เริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย
เมื่อมาถึงห้องโถงด้านข้าง ทังเหอก็รีบไปต้อนรับฉีเฟยอวิ๋น
“พระชายา”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแค้นใจ ตอนนี้เมื่อคิดว่านางเป็นพระชายา ทำไมท่านอ๋องของพวกเขาถึงไม่นึกถึงนางที่เป็นพระชายาบางในตอนที่มีความสัมพันธ์กับคนอื่นบ้าง
“อืม”
ฉีเฟยอวิ๋นตอบรับและไม่ถามอะไรมาก ตรงกันข้ามกับทังเหอที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เมื่อก่อน ฉีเฟยอวิ๋นสร้างปัญหา เขาก็มีวิธีจัดการ แต่วันนี้กลับเงียบสงบและไม่สามารถทำอะไรได้
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่ประตูห้องโถงด้านข้างและเคาะประตู
ทังเหอประหลาดใจ พระชายารู้จักที่จะเคาะประตูด้วยหรือ？เมื่อก่อนนางจะพุ่งตรงเข้าไปในจวนท่านอ๋องเย่ และเปิดประตูเข้าไปจับชู้
“เกิดอะไรขึ้น？” หนานกงเย่พูดออกมาจากในห้องโถงด้านข้าง ทังเหอไม่ทันได้ตอบกลับ ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“มีรับส่งจากฝ่าบาทให้มาดูพระอาการของท่านอ๋องเย่เพคะ”
“……” หนานกงเย่โกรธมาก อะไรคือมีรับส่งจากฝ่าบาท？ถ้าฝ่าบาทไม่มีรับสั่งนางก็ไม่มา？
“เข้ามา！”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง และหันหลังเดินไป
ทังเหอรีบตามฉีเฟยอวิ๋นไปและถามเธอว่า：“พระชายาจะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ？ในเมื่อมาดูพระอาการของท่านอ๋อง ทำไมถึงไม่เข้าไปล่ะพ่ะย่ะค่ะ？”
ความตั้งใจเดิมของทังเหอคือการขอให้ฉีเฟยอวิ๋นมาตรวจดูร่างกายของหนานกงเย่ หนานกงเย่กินยาที่ฝ่าบาทส่งมาสองวันติดต่อกัน ทังเหอเป็นกังวลมาก
ฉีเฟยอวิ๋นจากไปเช่นนี้ แล้วใครจะมาดู？
ในวังเต็มไปด้วยภยันตราย การที่นางจะเข้ามานั้นเป็นเรื่องยาก หมอหลวงที่กล้ามาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร
ฉีเฟยอวิ๋นเดินอย่างรวดเร็ว：“มาแล้วก็เห็นแล้ว แต่ถ้าจะให้เข้าไป ข้าทำไม่ได้ ครั้งต่อไปข้าจะเรียนรู้ที่จะออกห่าง！”
หลังจากที่พูดจบก็ไม่รอให้ทังเหอตอบกลับ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไปไกลแล้ว
ข้างนอกอากาศหนาว แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากเป็นน้ำแข็ง นางจึงวางแผนที่จะไปที่ห้องโถงด้านข้างเพื่อให้อบอุ่น แต่บอกให้เนางเข้าไป ทำไม？
หนานกงเย่นอนลงและไม่สามารถขยับตัว และได้ยินคำพูดบางอย่างจากข้างนอก
เมื่อคิดถึงฉีเฟยอวิ๋นที่ปกติแล้วยอมเชื่อฟังทุกอย่าง แต่ตอนนี้เอะอะก็ไม่ยอมพบเจอและดูอึดอัดใจ
**********************