เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 10 นอนข้างบน
แอเรียน วินน์ รู้สึกเป็นกังวล เขาไม่ต้องเดินทางไปทำธุรกิจแล้วเหรอ? ทำไมจู่ๆเขาก็กลับมา? ความกลัวออกมาจากภายในใจเธอ เมื่อนึกย้อนกลับไป โชคดีแค่ไหนที่เธอไม่ได้ไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งกับทิฟฟานี่ แต่ก็ยังโชคไม่ดีที่โซ่หลุด
ตรงไปที่ห้องน้ำ แอเรียนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจตอนที่เธออาบน้ำ เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังมองหาเธออยู่แน่นอน
เธอสัมผัสได้ถึงเงาดำที่อยู่ตรงโซฟาด้วยหางตาของเธอในขณะที่เธอออกมาจากห้องน้ำและผ่านห้องนั่งเล่นมา
เขาสวมใส่ชุดนอนสีเทาอ่อน ดูสบายๆมากกว่าชุดสูทเต็มยศที่เขาใส่เป็นปกติอีก เพราะมันทำให้เขาดูเย็นชาน้อยลง ยกเว้นสายตาของเขาที่ยังดูห่างเหินเมื่อมองดูแอเรียน
“มานี่สิ”
แอเรียนก้มหัวลงแล้วเดินไปยืนตรงๆข้างๆเขา
“กลับมาแล้วหรอคะ?”
“…หนาวไหม?” เขาอยากที่จะถามเธอว่าทำไมกลับมาช้า? แต่คำถามของเขากลายเป็นเพียงแค่คำเดียวเมื่อเขาเห็นมือที่แตกกร้านของเธอ
แอเรียนตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่กล้าที่จะมองเขา “คือ…ฉันสบายดีค่ะ…”
มาร์ค เทรมอนต์ หยิบถ้วยชาดำร้อนๆบนโต๊ะกาแฟแล้วส่งให้กับเธอโดยไม่ได้คิดอะไรมาก ท่าทีที่แสดงออกของเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
“ครั้งหน้า อย่ากลับบ้านช้าอีกนะ”
แอเรียนยังไม่ได้ดื่มชานั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มาร์ค เทรมอนต์ ไม่โกรธที่เธอกลับบ้านช้าและเขาก็ไม่ได้ต้องการคำอธิบายอะไรจากเธอ
สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ มองขึ้นมาที่เธออีกครั้ง เขาต้องทำเป็นมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเพื่อให้เธอยอมที่จะดื่มชานั้น ชาดำนั้นไม่ได้ร้อนจนลวกแต่เธอก็ค่อยๆจิบชาอย่างช้าๆ
เมื่อเธอดื่มหมดแล้ว เธอคาดไม่ถึงว่าถ้วยที่เธอดื่มนั้นจะเป็นถ้วยของเขา
“เอ่อ…ฉันจะทำความสะอาดให้ค่ะ”
ก่อนที่เขาจะพูดอะไร แอเรียนรีบเดินไปที่ห้องครัวโดยถือถ้วยชาที่ยังคงอุ่นๆนี้อยู่
สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ พลันมืดมนลงเล็กน้อย ในขณะที่ริมฝีปากบางอันน่าดึงดูดและเย้ายวนใจของเขาทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ
นี่เธอกลัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ?
เธอล้างถ้วยใบนี้อย่างระมัดระวังเป็นสิบรอบแล้วจนแมรี่เข้ามาปิดน้ำและล้อเธอว่า “แอริ ทำอะไรอยู่หรอ? ล้างขนาดนี้ถ้วยจะลอกออกมาหมดแล้ว!”
แอเรียนออกจากอาการเหม่อลอย เธอถือถ้วยด้วยความระมัดระวัง
“ไม่มีอะไรค่ะ…หนูจะเอาไปให้เขาเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“ไปเถอะ เร็วเข้า” แมรี่เร่งเธอ
ที่จริงแล้วแอเรียนไม่กล้าพอที่จะไป มาร์ค เทรมอนต์ จะไม่ใช้ถ้วยที่เธอใช่แล้วอย่างเเน่นอน แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าไม่ต้องเอามันมาคืน เธอหวาดหวั่นที่จะต้องมองความรังเกียจในสายตาของเขาอีกครั้ง
มาร์ค เทรมอนต์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขามองดูเธอ ผู้กำลังเพลิดเพลินเดินออกมาจากในครัว ร่างหนาที่สวมใส่สเวตเตอร์สีขาวสวมกอดร่างบางอย่างเเนบแน่นและพอดีตัว เธอไม่เคยได้กินข้าวอิ่มมาก่อนเลยหรือ?
เมื่อเธออยู่ต่อหน้าเขา มาร์ค เทรมอนต์ ได้ยินเสียงที่แผ่วเบาและสั่นไหวของเธอว่า “คุณ… คุณต้องการที่จะดื่มชาไหมคะ? ฉันควรเปลี่ยนถ้วยด้วยหรือเปล่า?”
มือที่หนาคว้าถ้วยชาจากมือบางๆของเธอและรินชาดำให้กับตัวเอง มือของพวกเขาแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด มือหนึ่งขาวเรียบเนียนส่วนอีกมือหนึ่งช่างดูสากเหลือเกิน
“ต่อจากนี้ เฮนรี่จะไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัย อย่าทำให้เทรมอนต์ต้องอับอาย”
แอเรียนรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือกับคำพูดในตอนครึ่งประโยคแรกของมาร์ค เทรมอนต์ และด้วยประโยคสุดท้ายของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนเเช่เย็นอยู่ในถังน้ำแข็งยังไงยังงั้นเลย เธอคิดว่าเธอรู้จักเขาดีพอและเตรียมใจมาดีพอแล้ว แต่เขาก็แค่กังวลว่าเธอจะทำให้เขาขายหน้า
“คุณกำลังบังแสงอยู่นะ” มาร์ค เทรมอนต์ กล่าวในขณะที่เขากำลังก้มมองนิตยสารอยู่
แอเรียน มองขึ้นไปที่โคมไฟที่อยู่บนเหนือหัวของเขา เธอจะบังแสงได้อย่างไร? เธอครุ่นคิดและคิดว่าเขาต้องหมายถึงเธอกำลังเกะกะลูกกะตาเขาอยู่แน่เลย เธอหันเดินกลับออกไปอย่างเงียบๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยคำพูดของเขา
“ผมไม่ได้บอกให้คุณไป”
เธอหันเดินกลับมาอีกครั้งแล้วนั่งลงบนโซฟา นั่งให้ห่างจากมาร์ค เทรมอนต์ ที่สุดเท่าที่จะห่างได้ เธอเห็นเขาหยิบถ้วยขึ้นมาจิบชา เขาไม่ได้ทำท่าทีที่แสดงออกมาอย่างผิดปกติอะไรเลย และอันที่จริงเขาก็โอเคที่เธอใช้ถ้วยของเขา
ฉากในห้องของเขาเมื่อคืนนี้ฉายซ้ำอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง แอเรียนรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้น
“ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เธอนอนข้างบนนะ”
เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่