เดิมทีเจียงป่าวชิงจะไม่ไป ทว่าเมื่อลองนึกดูอย่างละเอียด กลับพบว่านี่มันค่อนข้างผิดปกติไปสักหน่อย
นางรู้จักโรงเตี๊ยมหลังเล็กที่เปิดโดยครอบครัวเหล่าหั่ว ที่นั่นตั้งอยู่ตรงหมู่บ้านใกล้เคียง แม้จะเรียกที่นั่นว่าโรงเตี๊ยม แต่โดยทั่วไปกลับไม่ค่อยมีแขกมาเยือนเลย รายได้มีเพียงแค่หาเงินจากพ่อค้าที่เดินผ่านมาบ้างเล็กน้อยเท่านั้น กิจการที่นั่นก็ไม่ค่อยดีมาโดยตลอด เรียกว่าอยู่ไม่ไกลจากคำว่าล้มละลายก็ยังได้ เท่านั้นไม่พอ ตัวร้านยังทั้งเก่าและชำรุดมากอีกด้วย
ถึงอย่างไร บริเวณโดยรอบก็เป็นหมู่บ้านในภูเขาที่ยากจนจนผู้คนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่กันอยู่แล้ว จะมีใครไปใช้บริการกันอีกล่ะ คนในบ้านอย่างมากก็แค่ไปตัดเนื้อมาสักหน่อยเพื่อมาทำอาหารสองสามอย่างก็ดำรงชีวิตอยู่ได้
แล้วใครจะกล้าใช้เงินที่เสียไปไม่คุ้มค่ากับสถานที่แบบนั้น ?
แม้กระทั่งกล่าวว่าถ้าคนธรรมดามีเรื่องอะไรแล้วไปกินอาหารที่โรงเตี๊ยมของบ้านเหล่าหั่ว ก็จะถูกหัวเราะเยาะว่าสมาชิกในครอบครัวที่เป็นหญิงในบ้านต้อนรับแขกไม่เป็น ถึงได้ใช้เงินสุรุ่ยสร่ายไปกินอาหารแบบนั้น
ถึงแม้ว่าครอบครัวของเมิ่งเถี่ยที่แต่งงานกับเจียงเหมยฮัวจะเป็นเศรษฐีที่ดินเล็ก ๆ ในอดีต แต่เพราะเรื่องการสู่ขอเมียของลูกชาย กำลังทรัพย์ในบ้านจึงถูกผลาญใกล้จะไม่เหลือ ประกอบกับโรคที่เมิ่งเถี่ยประสบอยู่ตอนนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงค่าใช้จ่ายในส่วนนี้เลย เมื่อสักครู่เจียงป่าวชิงได้ยินเจียงเหมยฮัวบอกว่าจะไปรับงานเย็บปักถักร้อยมาทำ แล้วทำไมบ้านสามีของนางถึงอนุญาตให้นางเลี้ยงอาหารที่โรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหั่วทั้ง ๆ ที่มีราคาแพงและไม่น่าเชื่อถือแบบนั้นได้
ดวงตาของเจียงป่าวชิงหรี่ลงเล็กน้อย
……
ในความเป็นจริง ความสงสัยของเจียงป่าวชิงนั้นไม่ผิดเลย ถ้าหากว่าให้เจียงเหมยฮัวออกเงินเลี้ยงอาหารนางที่โรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหั่ว ตระกูลเมิ่งคงไม่อนุญาตแน่นอน โจซื่อตบหน้าอกตัวเองด้วยความเจ็บปวดและบอกว่าเพื่อแสดงความจริงใจ นางจะออกเงินค่าอาหารมื้อนี้เอง เจียงเหมยฮัวจึงมาเชิญเจียงป่าวชิงไปที่โรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหั่วในนามของโจซื่อด้วยความมั่นใจ
เอาเข้าจริงโจซื่อไม่เต็มใจจ่ายเงินนี้ ถ้าหากว่าพ่อบ้านร่ำรวยคนนั้นถูกใจเจียงป่าวชิงก็ดีไป แต่ถ้าหากว่าไม่ถูกใจ เงินนี้ก็จะมลายหายไปโดยเปล่าประโยชน์
แต่ก็ไร้ทางเลือกแล้ว หากว่าไม่ไปที่โรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหวู่ ไปที่บ้านใครก็ไม่เหมาะสมทั้งนั้น เพราะถึงอย่างไรพวกนางต้องแอบพ่อบ้านมาดูอย่างลับ ๆ คิดไปคิดมา โจซื่อจึงทำได้เพียงยอมจ่ายเงินนี้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
……
อรุณรุ่ง
เจียงเอ้อยาตื่นตั้งแต่เช้า แสงแดดสีทองอ่อนส่องผ่านหน้าต่างเป็นสัญญาณที่ดี นางยิ้มกับตัวเองพลางจัดระเบียบเสื้อผ้าการแต่งกายอย่างดี
วันนี้นางจะไม่ยอมแพ้
โจซื่อเลิกม่านเข้ามา นางเห็นเจียงเอ้อยาที่อยู่ในสภาพนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เหอะ! ต่อให้เจ้าแต่งตัวแต่งหน้าสวยแค่ไหน พอไปอยู่ตรงหน้าเจ้าเท้าเล็กป่าวชิงนั่น เจ้าก็เป็นได้แค่ใบไม้เท่านั้นแหละ”
พูดเสร็จ โจซื่อก็เดินถือของออกไปทันทีทำให้เจียงเอ้อยาโมโหจนเกือบหักหวีไม้ที่ซี่หวีหักไปบ้างแล้วอยู่รอมร่อ
…
โรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหั่วอยู่ไม่ไกลจากชีหลี่โวเท่าไหร่นัก เลี้ยวซอกเขาซอกซอกเดียวก็ถึงแล้ว
หลีโผจื่อไม่ได้เดินเส้นทางในภูเขาที่ขรุขระแบบนี้นานแล้ว นางสะดุดจนเกือบหงายหลัง
โจซื่อรีบเข้าไปช่วยพยุงหลีโผจื่อแล้วพูดขึ้นยิ้ม ๆ “แม่ ข้าไปเองก็ได้ แม่อายุมากแล้ว ทำไมต้องมาเดินเส้นทางในภูเขาแบบนี้ด้วย ?”
หลีโผจื่อชำเลืองมองโจซื่อ “ไม่ได้ ข้าไม่วางใจยกเรื่องนี้ให้เจ้าทำคนเดียว บอกทีว่าช่วงนี้เรื่องไหนที่เจ้าทำได้อย่างราบรื่นบ้าง ?”
โจซื่อหน้าแดง แต่มีหรือหลีโผจื่อจะสนใจ นางเคลื่อนสายตาไปหยุดที่เจียงเอ้อยาผู้ซึ่งจงใจแต่งตัวให้เด่นอย่างเห็นได้ชัดอยู่ด้านข้าง “จุ๊ ๆ พอแต่งตัวแต่งหน้าแล้ว เอ้อยาของเราดูไม่แย่เลยหนิ เงินห้าสิบตำลึงนี้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เจ้าก็อย่าลืมเอ้อยาของเราล่ะ เจ้าต้องออกไปเดินบ่อย ๆ สอบถามให้มาก ๆ แล้วดูว่ามีครอบครัวไหนในอำเภอที่ต้องการเมียน้อยอีกบ้าง ไม่ได้นายกาวที่เปิดร้านขายเครื่องเงิน ก็ยังมีขุนนางที่เปิดร้านขายผ้าอยู่ ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็หาที่อื่น ถ้าเราได้เศรษฐีมีที่ดินก็จะดีมาก”
โจซื่อทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างเศร้า ๆ เท่านั้น
เจียงเอ้อยาแสร้งทำเป็นก้มหน้าเขินอาย แต่ในใจนางกลับรู้สึกไม่เต็มใจอยู่เล็กน้อย
เมื่อก่อนนางคิดว่าเป็นเมียน้อยของคนร่ำรวยนั้นดีมาก แต่วันนั้นที่เจียงเหลียนฮัวพูดต่อหน้านางว่าเฉียนเซียงเซียงของพวกเขาจะไปเป็นคุณนายในตำแหน่งเมียหลวง ตอนนั้นนางรู้สึกเหมือนถูกใครบางคนดูถูกเหยียดหยามอย่างแรง ประกอบกับหลังจากเหตุการณ์นั้นเฉียนเซียงเซียงมาหานางและมาทำท่าทางน่าหมั่นไส้ ทำมาเป็นสงสารนาง ทั้งยังพูดประมาณว่าด้วยความสามารถของนาง นางจะต้องแต่งเข้าไปเป็นเมียน้อยของคนร่ำรวยได้อย่างแน่นอนอะไรทำนองนั้น
เจียงเอ้อยาคิดว่าต่อให้ตัวเองต้องไปเป็นเมียน้อยคนอื่น ก็ต้องเป็นแบบนายกาวที่ร่ำรวยระดับต้น ๆ เท่านั้น
คนร่ำรวยธรรมดาไม่คู่ควรกับนางเลยสักนิด!
……
เจียงเหมยฮัวมาถึงโรงเตี๊ยมของครอบครัวเหล่าหั่วเร็วที่สุด นางยืนอยู่นอกประตูร้านเล็ก ๆ ของครอบครัวเหล่าหั่วที่มีธงตั้งตระหง่าน มาถึงก็หันมองซ้ายมองขวา รออยู่สักพักถึงจะเห็นแม่ของตนกับพี่สะใภ้และหลานสาวกำลังเดินมาทางนี้ช้า ๆ
เจียงเหมยฮัวรีบเข้าไปประจันหน้าทันที นางยังไม่ทันได้ทักทายอะไร ก็เห็นพี่สะใภ้ดึงแขนแม่ของนางด้วยความตื่นเต้นแล้วชี้ไปทางด้านหลังเจียงเหมยฮัว “แม่ นั่นไง นั่นคือพ่อบ้านหวังยังไงล่ะเจ้าคะ”
พ่อบ้านหวัง ใครคือพ่อบ้านหวัง ?
เจียงเหมยฮัวมองไปทางด้านหลังด้วยความงุนงง ไม่นานก็เห็นชายวัยกลางคนสวมชุดผ้าไหมคนหนึ่งกำลังลงจากรถม้าที่ดูหรูหรา
หลีโผจื่อกับโจซื่อไม่สนใจเจียงเหมยฮัวแม้แต่นิดเดียว พวกนางวิ่งเข้าไปหาชายวัยกลางคนคนนั้น ท่าทางของพวกนางก็แสนจะกระตือรือร้นจนสามารถพูดได้ว่าเป็นการประจบสอพลอเกินเหตุ “พ่อบ้านหวัง ท่านมาแล้ว”
รอยยิ้มของพ่อบ้านหวังนั้นสวยงามมาก แต่ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเขาไม่สามารถปกปิดได้ด้วยรอยยิ้ม “อืม… คุณนายโจ ข้าได้ยินว่าหลานสาวเจ้าหน้าตาสะสวยโดดเด่นมาก ข้าถึงได้มาที่นี่ ไหนล่ะหลานสาวของเจ้า ?”
โจซื่อก้มตัวผายมือเชิญพ่อบ้านหวังให้เข้าไปด้านใน “พ่อบ้านหวังอย่ารีบสิจ๊ะ บ้านของหลานสาวข้าอยู่ห่างจากที่นี่ไกลพอสมควร นางกำลังมา ท่านเข้าไปนั่งพักข้างในและดื่มชาก่อนเถอะจ้ะ”
พ่อบ้านหวังพยักหน้าอย่างเย่อหยิ่ง เขาตามโจซื่อเข้าไปด้านในโดยมีหลีโผจื่อเดินตามเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นกัน
เจียงเหมยฮัวยังคงรู้สึกงุนงงอยู่เล็กน้อย นางไม่รู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้านี้คืออะไรกันแน่
ตอนที่เจียงเหมยฮัวยังไม่แต่งงาน เจียงเอ้อยาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับป้าเล็กที่อ่อนแอคนนี้อยู่แล้ว นางส่งเสียงหัวเราะเยาะ “หึ ๆ ป้าเล็ก ทำไมยังไม่รีบเข้าไปอีกล่ะ ?”
เจียงเหมยฮัวถามอย่างงุนงง “นี่คือ… นี่คืออะไรกัน ?”
เจียงเอ้อยาหัวเราะในลำคอ ราวกับกำลังเยาะเย้ยความโง่ของเจียงเหมยฮัวอย่างไรอย่างนั้น “ป้าเล็กของข้านี่หนอ อย่าทำตัวโง่ เอ้ย ไม่เข้าใจกับการพลิกแพลงหน่อยเลย”
เจียงเหมยฮัวไม่เข้าใจความหมายของเจียงเอ้อยา นางขมวดคิ้วไม่พอใจ “ไม่ใช่ว่าวันนี้จะมาทำดีกับเจียงป่าวชิงหรอกรึ ?”
เจียงเอ้อยาเห็นเจียงเหมยฮัวซื่อได้ถึงขนาดนี้ นางก็หัวเราะคิกคักแล้วพูดขึ้น “ฟังนะป้าเล็ก ก็เพื่อดีกับไอ้เด็กบ้าเจียงป่าวชิงนั่นแหละเราถึงได้ถ่อมากันที่นี่ ป้าดูสิ เพื่อแสดงความจริงใจ แม่ข้ากับท่านย่าเตรียมการแต่งงานที่ดีให้กับไอ้เด็กบ้าเจียงป่าวชิงนั่น รึป้าเล็กคิดว่ายังมีอะไรที่จริงใจกว่านีอีก ?”
เจียงเหมยฮัวถูกเจียงเอ้อยาพูดมาขนาดนี้ แม้นางจะรู้สึกได้ราง ๆ ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่นางกลับไม่ได้คิดอะไรมาก ทำเพียงพยักหน้าอย่างงุนงงแล้วเดินตามเจียงเอ้อยาเข้าไปด้านในเท่านั้น
คนกลุ่มหนึ่งรอจนกระทั่งถึงยามเที่ยง ชาในกาน้ำชาตรงหน้าพ่อบ้านหวังได้รับการเติมไปสองรอบแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเจียงป่าวชิงสักที บนใบหน้าของพ่อบ้านหวังเริ่มบังเกิดความโมโหเล็กน้อย
“พวกเจ้าไม่ได้หลอกข้าเล่นใช่ไหม ?” เขาถามเสียงเย็นเยียบ
โจซื่อรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที “จะเป็นไปได้ยังไง พ่อบ้านหวังรออีกหน่อยเถอะจ้ะ”
หลีโผจื่อเองก็ยิ้มให้พ่อบ้านหวังเช่นกัน “บ้านของหลานสาวข้าอยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร เรียกได้ว่าไกลมาก หรือไม่ก็อาจเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างทางจึงมีบ้างที่จะมาช้า พ่อบ้านหวังให้อภัยเราด้วยเถอะนะจ๊ะ”
พ่อบ้านหวังไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง