ตอนที่ 353 อยากได้รางวัลเป็นอะไร
ทำไมเผยอวี้เฉิงมาอยู่ที่นี่ได้ ?
อีกทั้งยังนั่งอยู่บนที่นั่งโซนวีไอพีอีกด้วย?!
สมองหลินเยียนตอนนี้อยู่ในสภาพเออเร่อ…
มากไปกว่านั้น เหมือนว่าเผยอวี้เฉิงจะเห็นเธอแล้วกำลังมองมาที่เธอ
หลินเยียนยืนตัวเกร็งอยู่กับที่ ขณะเดียวกันเผยอวี่ถังก็กำลังวิ่งมาทางเธอ
เมื่อเห็นหน้าเผยอวี่ถังหลินเยียนรีบจับตัวเขาไว้แล้วถามขึ้นเบาๆ “พี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง? เธอบอกพี่เธอเรื่องที่ฉันลงแข่งเหรอ?”
เผยอวี่ถังทำหน้ามุ่ย “เป็นไปได้ไง! ผมเก็บความลับได้ดีมากเลยนะ! ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ชายผมรู้ได้ยังไง อยู่ๆ เขาก็โผล่มาแบบนี้ ผมงงไปเลย!”
“เธอไม่รีบบอกฉันล่ะ?”
“ตอนนั้นพี่ใกล้จะแข่งแล้ว ผมกลัวจะไปกระทบกับการแข่งขันของพี่ไงล่ะ!”
“กระทบอะไรเล่า!”
การแข่งขันระดับแค่นี้ จะมีอะไรไปกระทบได้?
แต่ว่า…
หลินเยียนมองไปทางเผยอวี้เฉิงแล้วกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย
ก็อาจจะไม่แน่นะ…
“พี่สะใภ้ครับ ตอนนี้พี่หาทางรับมือก่อนดีกว่า! พวกพี่เพิ่งจะคืนดีกัน อย่างอแงจนเลิกกันอีกนะ ผมรับไม่ไหวแล้วจริงๆ …” เผยอวี่ถังพูดขึ้นด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
หลินเยียนได้ยินเช่นนั้นแล้วเผยสีหน้าเกร็งๆ เธอเลิกกับเผยอวี้เฉิง ไม่ใช่เขาเลิกซะหน่อย จะมารับไม่ไหวอะไรกัน?
หลินเยียนปวดหัวแล้วพูดขึ้น “ว่าแต่ พี่ชายเธอเกลียดรถแข่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เผยอวี่ถังพูดขึ้นด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย “พี่ชายผมไล่ผมออกจากบ้านเพราะเรื่องรถแข่งนี่แหละ ทุกครั้งที่ผมพูดถึงคำว่ารถแข่ง ไม่สิ ต่อให้ผมขับรถเร็วขึ้นเล็กน้อย พี่ชายผมก็จะโมโห พี่คิดว่าไงล่ะ?”
หลินเยียนชะงัก “งั้นก็จบแล้วล่ะสิ…”
เผยอวี่ถังตอบ “ผมก็ว่างั้นแหละ…”
หลินเยียน “…”
ในที่สุด หลินเยียนได้แต่ฝืนเดินไปทางเผยอวี้เฉิง
วันนี้เขาสวมอยู่ในชุดไปรเวท ถึงแม้จะเป็นการแต่งตัวแบบไม่ได้ตั้งใจแต่งเท่าไหร่ แต่ยังคงหล่อจนทำให้หัวใจเต้นตึกตัก
“แข่งเสร็จแล้วเหรอ?” เผยอวี้เฉิงมองไปทางหญิงสาวแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น
มองจากสีหน้าเผยอวี้เฉิงแล้ว มองไม่เห็นร่องรอยความโมโห
แต่อารมณ์ของเผยอวี้เฉิงเดายากอยู่แล้ว ดังนั้นหลินเยียนเองก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
หลินเยียนได้ยินแล้วพยักหน้าตอบรับอย่างระมัดระวัง “ใช่…จบแล้วค่ะ…”
เผยอวี้เฉิงพูดขึ้น “กินข้าวด้วยกันไหม?”
เป็นไปได้ไงที่หลินเยียนจะไม่ตอบตกลง เธอรีบพยักหน้า “ได้…ได้…”
หลินเยียนพูดจบ อดไม่ได้ที่จะถาม “เอ่อ คุณเผยอวี้เฉิงคะ คุณได้ดู…การแข่งขันของฉันเมื่อกี้เหรอคะ?”
เผยอวี้เฉิงพยักหน้า “ดูแล้ว”
หลินเยียนหลั่งน้ำตาในใจ นี่ถือว่าถูกจับได้คาหนังคาเขาเลยนะ
“เอ่อ…คือว่า…จะพูดยังไงดีล่ะ…จริงๆ แล้ว…”
คงต้องบอกว่าเธอแข่งรถไม่เป็น อีกทั้งยังไม่ชอบแข่งรถอีกด้วย ทั้งหมดนี้ก็เพื่อทีมรถแข่งของคุณตาถึงโดนบังคับให้ลงแข่ง ที่ชนะได้ก็เพราะฟลุ๊คล้วนๆ เลย…ดีไหม?
ในขณะที่หลินเยียนกำลังคิดสุดชีวิตว่าจะอธิบายยังไง อยู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ของเผยอวี้เฉิงลูบไล้อยู่บนหัวเธอเบาๆ จากนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม “ชนะแล้ว อยากได้อะไรเป็นรางวัลเหรอ?”
“อ้า…?” หลินเยียนชะงักอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง
เผยอวี้เฉิงไม่โกรธ อีกทั้งยังจะให้รางวัลเธออีกด้วย?
เผยอวี่ถังที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังอยู่บนฝั่งคนนั่ง “…!”
“ไม่อยากได้อะไรเหรอ?” สายตาคมเข้มของเผยอวี้เฉิงมองไปยังเธอนิ่งๆ หยุดไปพักหนึ่งแล้วเอ่ยปากพูดต่อ “อยากเอาอะไรก็ได้นะ”
ความเอ็นดูและเอาใจใส่ในแววตาคู่นั้น ห่อหุ้มเธอไว้ราวกับน้ำทะเลที่แสนจะอบอุ่น ทำให้เธอแทบจะจมอยู่ในนั้น…
ตอนที่ 354 เธอในสนามสวยมาก
หลินเยียน “…”
เผยอวี่ถัง “…?”
การแข่งขันของเขา พี่ชายไม่เคยมาดูเลยสักครั้ง แต่การแข่งขันของพี่สะใภ้พี่ชายดันมาดูเองที่สนาม…
เขาชนะแต่ไม่ได้อะไรเลย พี่สะใภ้ชนะแล้วจะให้อะไรเธองั้นเหรอ…
พี่ชายของเขานี่…ถือว่าสองมาตรฐานระดับโลกจริงๆ!
แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าพี่ชายและพี่สะใภ้รักกันดี ไม่ว่าจะลำบากใจแค่ไหนเขาก็ยอม!
จริงๆ แล้ว หลินเยียนตกใจกับปฏิกิริยาของเผยอวี้เฉิงเช่นกัน เธอเอ่ยปากขึ้นด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “เอ่อ คุณเผยคะ ฉันไปแข่งรถ คุณไม่โกรธเหรอคะ”
เผยอวี้เฉิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาที่สะท้อนผ่านกระจกนั้นตั้งใจมองไปยังหญิงสาวตรงหน้า แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ทำไมต้องโกรธ เธอในสนามสวยมากเลยนะ”
หลินเยียน “…”
สิ้นเสียงเผยอวี้เฉิง หลินเยียนรู้สึกว่าหัวใจตัวเองถูกละลายราวกับสายธารที่หลั่งไหลไม่หยุดในฤดูใบไม้ผลิ…
ถ้าจะบอกว่าความรู้สึกต่อเผยอวี้เฉิงในเมื่อก่อนแค่หวั่นไหวเป็นครั้งคราวล่ะก็ วินาทีนี้หลินเยียนเกิดความรู้สึกอยากอยู่กับเผยอวี้เฉิงอย่างแท้จริง…
เผยอวี่ถังเบี่ยงหน้ามองไปยังผู้ช่วยเฉิงที่อยู่ฝั่งคนขับข้างๆ “จริงๆ ตอนผมแข่งรถก็เท่เหมือนกันนะ…”
เฉิงมั่ว “…”
“คิดได้หรือยัง” เผยอวี้เฉิงถามขึ้น
หลินเยียนตั้งสติแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองคิดอะไรอยู่ในหัว ตกใจกับตัวเองไม่เบา
บ้าไปแล้ว! เธอกล้าคิดอะไรกับเผยอวี้เฉิงงั้นเหรอ!
หลินเยียนเกาหัวแล้วรีบพูดขึ้น “ไม่ต้องมีรางวัลอะไรพวกนี้หรอก อีกอย่างฉันก็ไม่มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษน่ะค่ะ”
จริงๆ แล้วประโยคที่ว่า ‘อยากเอาอะไรก็ได้นะ’ ของเผยอวี้เฉิงช่างย้วนยวนใจจริงๆ…
เผยอวี้เฉิงพูดขึ้น “ไม่รีบน่ะ ค่อยๆ คิด มีผลบังคับใช้ได้ตลอดเวลา”
……
ไม่นาน รถได้มาจอดที่คฤหาสน์ของเผยอวี้เฉิง
เพิ่งจะเข้าบ้านก็เห็นว่าเผยหนานซวี่ก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน
เห็นทั้งสามคนกลับมา เผยหนานซวี่ลุกขึ้นเผยยิ้มแล้วพูดขึ้น “กลับมาแล้วเหรอ”
เผยหนานซวี่มองไปทางหลินเยียนแล้วถามขึ้น “พี่สะใภ้ครับ ได้ข่าวว่าวันนี้พี่ลงแข่งรถแข่งด้วยเหรอ”
“เอ่อ ใช่ เธอรู้ได้ไงเหรอ”
“บังเอิญเห็นข่าวบันเทิงน่ะครับ ตอนแรกผมอยากไปกับพี่ใหญ่ แต่วันนี้มีงานก็เลยไปไม่ได้” เผยหนานซวี่อธิบาย
“แบบนี้นี่เอง”
ที่แท้ก็เพราะข่าวหลุดนั่นสินะ แต่ไม่คิดว่าเผยอวี้เฉิงจะไปดูข่าวบันเทิงพวกนั้นด้วย…
“ผลออกมาเป็นยังไงครับ” เผยหนานซวี่ถามขึ้น
แต่นี่เป็นแค่การแข่งขันรอบคัดตัวระดับต่ำ ดังนั้นจะไม่มีการถ่ายทอดในโทรทัศน์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการถ่ายทอดสด คนนอกวงการก็ไม่มีทางไปสนใจการแข่งขันเล็กๆ แบบนี้ มีแค่แฟนคลับในสนามที่จะรู้ผลตั้งแต่แรก
หลินเยียนยังไม่ทันเอ่ยปาก เผยอวี่ถังรีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้น “พี่สะใภ้ผมลงแข่งทั้งที ต้องชนะอยู่แล้วสิครับ! ยังต้องคิดอีกเหรอ?”
เผยหนานซวี่หัวเราะเบาๆ พลางพูดขึ้น “ไม่คิดว่าพี่สะใภ้มีความสามารถพิเศษแบบนี้ด้วยนะ จริงๆ แล้วใช้การแข่งขันในครั้งนี้เป็นจุดเปลี่ยนได้เลยนะ เปลี่ยนแปลงทัศนคติของแฟนคลับที่มีต่อพี่สักหน่อย”
หลินเยียนพยักหน้า “อื้มๆ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นจ้าวหงหลิงผู้จัดการฉันสัญญากับบริษัทแล้วว่าจะทำยอดให้ได้อันดับหนึ่งภายในสามเดือน ไม่อย่างงั้นฉันต้องลาออกจากตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายบริหารศิลปิน ฉันก็เลยหาทางทำยอดอยู่ตลอด ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่เยอะ ฉันเลยคิดว่าสร้างกระแสหลังจากภาพยนตร์เข้าฉายแล้ว รวมถึงใช้การแข่งขันครั้งนี้เป็นกระแสอีกครั้งหนึ่ง ด้วยกระแสทั้งสองอย่างนี้ พุ่งสู่การทำยอดอันดับหนึ่งภายในเวลาจำกัดช่วงสุดท้าย คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”