แดร์ริลไม่สนใจเสียงหัวเราะ
เขายักไหล่ในขณะที่หยิบเหยือกเซรามิกขึ้นมาจากพื้น มีขวดและเหยือกมากมายในถ้ำ ไม่แน่ใจว่าใครบ้างที่ทิ้งพวกมันไว้
เขาล้างกระป๋อง มองไปรอบ ๆ แล้วกล่าว “จัสติน, วิลเลียม, และเคนท์ ถอดเสื้อของพวกนายออกซะ”
“ทำไมฉันต้องทำ? แกบ้ารึไง?” เคนท์ตะโกน
“ฉันต้องจุดไฟเพื่อทำโอสถ แล้วกิ่งไม้ก็เปียกฝนหมดแล้ว เพราะฉะนั้นฉันเลยต้องการเสื้อของพวกนายเพื่อก่อไฟ” แดร์ริลตอบอย่างสุขุม
จัสตินร้อง “แล้วทำไมต้องเป็นเสื้อพวกเรา? ทำไมแกไม่ใช้เสื้อของแกเอง? ไม่คิดเหรอว่าพวกฉันอาจเป็นหวัดจากอากาศแบบนี้?”
แดร์ริลตอบ “ได้ งั้นเสื้อของพวกนายก็สำคัญกว่าชีวิตของแนนซี่สินะ”
“แกกล้าดียังไง?!”
เคนท์โมโหมาก “ได้! ฉันจะให้มันกับแก ฉันจะรอดูว่าแกจะทำยังไงต่อไป ถ้าแนนซี่ไม่ตื่นขึ้นมา”
พวกเขาทั้งสามคนมองหน้ากันเองแล้วเริ่มถอดเสื้อออกในขณะที่คนอื่น ๆ หัวเราะใส่พวกเขา
ไฟถูกจุดในเวลาต่อมา พร้อมกับชามเซรามิกที่เดือดปุด ๆ ในขณะที่แดร์ริลกำลังปรุงโอสถ
แดร์ริลนั้นระวังและจริงจังในทุกการลงมือ
วิลเลียมและเคนท์นั้นหัวเราะใส่เขา “เขาดูตลกชะมัด! นั่นเป็นวิธีทำโอสถของแกเหรอ? ปลอม!”
เคนท์กุมท้องในขณะที่หัวเราะจนน้ำตาไหล “หยุดเสแสร้งได้แล้ว จากวิธีดั้งเดิม โอสถจะถูกปรุงในหม้อยาพิเศษ แกจะปรุงมันจากเหยือกเซรามิกได้ยังไง? แถมมันยังดูราคาถูกอีกด้วย!”
ใช่ มันดูเป็นอะไรที่ตลกมากที่ใช้เหยือกเซรามิกแตก ๆ ในการปรุงโอสถ นี่เขาพยายามจะหลอกให้พวกเขาเชื่องั้นเหรอ? คิดว่าพวกเขาเป็นเด็กสามขวบรึยังไง?
“ใครบอกนายว่าเหยือกเซรามิกใช้ปรุงโอสถไม่ได้?” แดร์ริลตอบอย่างเย็นชา
สิ่งที่สำคัญที่สุดในการปรุงโอสถคือความแม่นยำของอัตราส่วนวัตถุดิบและการควบคุมความร้อน ไม่ใช่อุปกรณ์ที่ใช้ต้มวัตถุดิบ
มันอาจเป็นเรื่องง่ายสำหรับทุกคนในการตวงวัตถุดิบให้ตรง แต่การควบคุมความร้อนของการกลั่นนั้นเป็นเรื่องที่ท้าทายมากทีเดียว
โอสถจะไหม้หากไฟร้อนเกินไป และมันจะไม่จับตัวหากไฟอ่อนเกินไป มันเป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับปรมาจารย์ทุกคนเสมอ เมื่อพวกเขาตั้งใจจะปรุงโอสถ
อย่างไรก็ตาม การควบคุมความร้อนไม่ใช่ปัญหาของแดร์ริล ในเมื่อเขาเป็นผู้บ่มเพาะ เขาจึงสามารถควบคุมพลังภายในจนสามารถควบคุมความร้อนอย่างไร้ที่ติได้ตามต้องการ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมแดร์ริลจึงสามารถผลิตโอสถได้โดยไม่จำเป็นต้องสนใจภาชนะ
แน่นอน ไม่มีใครเลยที่มีความรู้นี้ พวกเขาจึงคิดว่าแดร์ริลนั้นเพียงแค่แสดง
“โอ้ มั่นใจจริงนะ!” เคนท์ล้อเลียนในขณะที่มองไปที่อีวอน “ตระกูลยังนั้นจัดการวัตถุโบราณ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องมีความรู้ทางด้านนี้บ้าง? มาฟังความจากมืออาชีพกันเถอะ คุณยัง ในความเห็นของคุณ และจากบันทึกโบราณทั้งหลาย มันเป็นไปได้เหรอที่จะผลิตโอสถจากของพวกนั้น?”
เคนท์จ้องไปที่แดร์ริลขณะที่เขากล่าว มาดูว่าเขาจะปกป้องตัวเองยังไง!
ทุกคนหันไปมองอีวอน โอ้ ใช่ ทำไมถึงไม่มีใครคิดถึงเธอก่อนหน้านี้เลยนะ? เธอควรเป็นคนที่มีความรู้ในด้านนี้มากที่สุด
อีวอนกัดปากของเธอ เธอสังเกตทุกการปรุงโอสถของแดร์ริลมาตลอด แล้วเธอก็ได้อ่านตำราโบราณมาบ้างแล้ว
นานมาแล้ว ผู้คนนั้นเชื่อในศาสตร์ลึกลับ พวกเขาพยายามสร้างยาอายุวัฒนะมาตลอด นั่นจึงเป็นเหตุที่มีอาชีพปรมาจารย์ปรุงยาเกิดขึ้น แต่มันมีปรมาจารย์นักปรุงยาของปลอมมากมาย นอกจากนั้น ยังไม่มีใครที่สามารถปรุงโอสถได้เรียบง่ายและผ่อนคลายเช่นแดร์ริลมาก่อน
อีวอนกล่าว “จากความรู้ของฉัน ปรมาจารย์ปรุงยาโบราณนั้นต้องการเครื่องมือพิเศษอย่างหม้อโอสถ, หม้อทั่วไป, น้ำทะเล, ขวดทับทิม, และอีกมากมายหลายอย่าง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับเรื่องการปรุงโอสถจากถ้วยชามเซรามิก”
ว้าว! ทุกคนถึงกับตกใจจากสิ่งที่อีวอนกล่าว และสรุปว่าแดร์ริลนั้นแกล้งทำ พวกเขาทั้งหมดนั้นหันไปหาแด๊กซ์เพื่อดูว่าเขาจะตอบสนองยังไง