บทที่ 141 แบล็กแมมบา
เกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนั้น มีปริศนาที่ยังแก้ไขไม่ได้อยู่มากมายเกินไป
หลายปีที่ผ่านมานี้ บางทีภายในแวดวงใต้ดินของโลก ผู้คนมากมายอาจจะลืมเลือนกันไปแล้ว
แต่ทว่า ฉินเทียนไม่สามารถลืมได้!
เฉินเอ้อร์กั่วก็ไม่สามารถลืมได้!
เพราะว่า พวกเขาต่างก็ถือได้ว่า เป็นผู้สืบทอดทายาทของเถ้าแก่ใหญ่
โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือฉินเทียน ปีนั้นได้ถูกทำลายมือเท้าทั้งสี่แล้วโยนหายลงไปในแม่น้ำใหญ่ ถ้าหากไม่ใช่เถ้าแก่ใหญ่ เขาคงได้เป็นอาหารเต่าไปแล้ว
เถ้าแก่ใหญ่ไม่เพียงแต่ถ่ายทอดความสามารถให้เขาเท่านั้น ยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขาอีกด้วย
และในหลายปีมานี้ แม้ว่าเถ้าแก่ใหญ่ไม่ได้พูดจากปาก ทว่า การต่อสู้ในปีนั้น เป็นรอยแผลที่ยากที่จะหายสนิทอยู่บนหัวใจของเขา
คงไม่มีทางผ่านไปได้ในเวลาอันสั้น
เพราะว่าการต่อสู้ครั้งนั้น เหล่าพี่น้องของเขามากมายต่างต้องตายไป
พี่น้องเหล่านั้นต่างก็เป็นคนที่ร่วมเป็นร่วมตายมากับเขาทั้งนั้น
เรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะวางไว้บนตัวใครต่างก็รับไม่ได้
ดังนั้นหลายปีมานี้ ฉินเทียนไม่เคยยอมแพ้ที่จะเสาะหาข้อเท็จจริงอยู่ตลอด สิบสองราชาในมือของเขา มีคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องนี้โดยเฉพาะ
แต่ทว่า แต่ผลที่ได้รับกลับน้อยนิดอยู่เสมอ
ครั้งนี้ ข่าวคราวของเถ้าแก่รอง จะสามารถเป็นเรื่องเบื้องหลังนั้นจริงๆ แล้วเปิดเผยเพียงแค่มุมหนึ่งงั้นเหรอ?
ฉินเทียนไม่กล้าที่จะแน่ใจ
จะต้องได้รางวัลที่คาดไม่ถึงอย่างที่คิดไว้แน่นอน
เพราะว่าเรื่องที่ผ่านมานี้มันหนักหนาเกินไป ตลอดทางนี้ เฉินเอ้อร์กั่วจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาซักประโยค
ฉินเทียนก็หลับตาพักผ่อนสมองเช่นกัน
“ใกล้จะถึงแล้ว” ดาดันพูดอย่างมีความสุข
จากการผ่านเที่ยวบินระยะทางไกล ทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย
แต่เมื่อได้เห็นทะเลเมดิเตอร์เรเนียนสีน้ำเงินเขียวอันกว้างใหญ่ด้านล่างนั่น มีเกาะเล็กๆ ที่อยู่ในที่ที่ห่างไกลเกาะหนึ่ง ราวกับเป็นผลงานโมเสกที่มีไข่มุกประดับอยู่บนสร้อยหยกอย่างไรอย่างนั้น
ฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่ว ยังคงมีความรู้สึกฮึกเหิมอยู่เล็กน้อย
นี่คือหมู่เกาะที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เป็นสำนักงานใหญ่มาเฟียที่มีชื่อเสียงของโลก คือเกาะซิซิลีที่สวยสดงดงาม
เฮลิคอปเตอร์เริ่มบินในระดับความสูงต่ำ ในอากาศ มีความรู้สึกถึงความอบอุ่นและเปียกชื้น
ดาดันชี้ไปที่สิ่งปลูกสร้างที่ผ่านไปด้านล่าง และแนะนำอย่างตื่นเต้น
แต่เดิมใบภาษาจีนก็ใช้ได้ไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่าไรนัก แล้วก็อดใจไม่ได้ที่จะรวมเอาภาษาท้องถิ่นมาใช้บ้างเล็กน้อย เมื่อได้ฟังทั้งฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วต่างก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
แต่ว่าก็สามารถที่จะมองออกได้ บ้านเกิดนี้ของเขาสำหรับดาดันแล้ว เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก
เฮลิคอปเตอร์อยู่บนลานสนามหญ้ากว้างใหญ่แห่งหนึ่ง แล้วค่อยๆ ลงจอดอย่างช้าๆ
บริเวณโดยรอบของลานกว้าง ก็มีผู้คนหลั่งไหลออกมามากมายในทันที พวกเขาติดอาวุธครบมือ มีลักษณะท่าทางจริงจัง
ดาดันเชิญให้ฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วลงจากเครื่องบิน ใช้ภาษาถิ่นตะโกนบอกพวกเขาเพียงไม่กี่คำ ผู้คนเหล่านั้นทั้งหมดต่างก็โค้งคำนับต่อฉินเทียน
เห็นได้อย่างชัดเจนว่า เป็นความรู้สึกขอบคุณด้วยความจริงใจ
เพราะว่าฉินเทียนรักษาโรคของเถ้าแก่รองจนหายขาด และเถ้าแก่รอง ก็ยังเป็นเทพเจ้าในจิตใจของพวกเขาอีกด้วย
“คุณฉิน คุณเฉิน ตามธรรมเนียมแล้ว เมื่อมาถึงสถานที่ของพวกเรา จำเป็นต้องส่งมอบโทรศัพท์มา”
“พวกคุณคือแขกผู้มีเกียรติของพวกเรา เป็นคำสั่งของเถ้าแก่รอง สามารถข้อยกเว้นได้”
“เพียงแต่ว่า รบกวนท่านทั้งสองปิดเครื่องโทรศัพท์ด้วย” ดาดันพูดอย่างนอบน้อมและจริงใจ
ฉินเทียนพยักหน้า ไม่มีความรู้สึกถูกทำให้ขุ่นเคืองแต่อย่างใด อันที่จริงแล้วเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม มาถึงที่ของคนอื่น แน่นอนว่าจะต้องเคารพกฎระเบียบของคนอื่นด้วย
เขาและเฉินเอ้อร์กั่ว ตอนที่อยู่ต่อหน้าของดาดัน ก็เอาโทรศัพท์มาปิดเครื่อง
“เถ้าแก่รองอยู่ที่นี่ไหม?” เฉินเอ้อร์กั่วมองไปที่ห้องพักส่วนตัวที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาห้องหนึ่งที่อยู่ห่างไกลแล้วถามขึ้น
“พ่อบุญธรรมไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ”
“ทั้งสองท่าน เชิญมากับผม”
ดาดันได้พาทั้งฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่ว ออกไปจากลานกว้าง ที่ด้านนอก นึกไม่ถึงเลยว่าถนนสายหลักจะเจริญรุ่งเรืองมากมายขนาดนี้
แตกต่างจากฉากบ้าเลือดในจินตนาการไปอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่ได้เห็นตรงหน้านี้ คือกลุ่มที่มีความกลมกลืนกัน
บนใบหน้าของคนในท้องถิ่น ต่างก็มีความเรียบง่ายและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
มาเฟียอยู่ที่นี่ โดยพื้นฐานก็ไม่มีอะไรที่แปลกประหลาด เพราะว่าข้างกายพวกเขานั้น ใครสักคน ก็เป็นมาเฟียเหมือนกัน
มีบางครอบครัวชายหญิงเด็กและผู้ใหญ่ ต่างก็เป็นมาเฟีย
พวกเขาก็ไม่กลัวว่าจะมีคนที่สามารถมาก่อปัญหาที่นี่ได้ เพราะว่าไม่มีคนที่หลังจากก่อปัญหาที่นี่แล้ว จะสามารถมีชีวิตแล้วจากไปได้
บนถนนนี้ถ้าทุกคนต่างเห็นด้วย ก็สามารถเอาเขาไปถ่วงน้ำได้
ดาดันกลับมาถึงบ้าน ก็แนะนำประเพณีท้องถิ่นของที่นี่ให้กับฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วอย่างกระตือรือร้น
แล้วมือก็ยังเก็บเอาส้มที่อยู่บนต้นจากข้างถนน หยิบส้มให้ฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วอีกสองลูก
ในที่สุด ก็ทะลุผ่านมาอีกเมืองหนึ่ง แล้วก็มาถึงอาคารที่ดูแล้วหน้าตาอัปลักษณ์หลังหนึ่ง แม้กระทั่งลานเล็กยังอยู่ต่ำเล็กน้อย
หลังจากที่พูดคุยกับผู้ดูแลตรงประตูแล้ว คนนั้นก็ได้มองมาที่ฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วอย่างระแวดระวังระวัง แล้วก็เข้าไปรายงาน
เพียงไม่นาน ก็กลับมา แล้วเปิดประตูออก เชิญฉินเทียนและเฉินเอ้อร์กั่วเข้าไปข้างใน
ภายในห้องมีลำแสงหนึ่งที่ค่อนข้างมืดสลัว ในที่สุดฉินเทียนก็ได้พบกับเถ้าแก่รองท่านนี้อีกครั้งหนึ่งแล้ว
ร่างกายก็ไม่ได้สูงใหญ่เท่าไรนัก รอยยิ้มอบอุ่น มองดูแล้ว ทั้งความอุดมสมบูรณ์ของอาหารหรือเสื้อผ้าก็ไม่ได้แตกต่างจากคนชราที่อยู่ตามท้องถนนเท่าไรนัก
ใครจะไปคิด ว่าคนชราคนหนึ่งนี้ ในมือกลับควบคุมเหล่ามาเฟียที่ทำให้คนทั่วทั้งโลกต่างต้องหวาดกลัวไว้ได้
“คุณฉิน วันนั้นที่หลงเจียง ไม่มีวาสนาได้พบหน้ากัน คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าของวิหารเทพที่มีชื่อเสียงโด่งดัง จะอายุน้อยเกินคาดขนาดนี้”
“พูดได้ว่าเป็นมังกรเทพแห่งตะวันออกเลยก็ว่าได้”
เถ้าแก่รองกล่าวทักทายอย่างสุภาพมาก
ฉินเทียนก็พูดจาอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
ทุกคนต่างก็ยุ่ง จึงได้พูดตรงเข้าประเด็นหลัก
เถ้าแก่รองพยักหน้าเล็กน้อย แล้วให้ลูกน้องจากที่อยู่ในห้องหนึ่ง ย้ายกล่องแก้วใบหนึ่งออกมา ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเป็นงูตัวยาวสีดำตัวหนึ่ง
เมื่อมองดูแล้ว ก็คล้ายกับภูตผียามเที่ยงคืนอย่างไรอย่างนั้น
เฉินเอ้อร์กั่วก็พูดอย่างระแวดระวังทันที : “นี่คือแบล็กแมมบา”
“เถ้าแก่รอง นี่มันหมายความว่ายังไง?”
เถ้าแก่รองมองไปที่ฉินเทียนแล้วพูดว่า : “ตอนอยู่หลงเจียง ที่คุณฉินให้ผมไปตรวจสอบ ว่ามีคนใช้พิษจากแบล็กแมมบาหรือไม่ และต้องการดำเนินการลอบสังหารหรือสร้างความตื่นตระหนก”
ฉินเทียนพยักหน้าแล้วพูดว่า : “เถ้าแก่รองหรือว่าจะได้ผลลัพธ์แล้วใช่ไหม?”
เถ้าแก่รองเงียบขรึมลงไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า : “คุณฉิน ให้อภัยที่ผมต้องละลาบละล้วง”
“ก่อนที่ผมจะให้คำตอบกับคุณ คุณจะสามารถตอบคำถามของผมสักข้อได้ไหม”
“วิหารเทพของคุณ เมื่อหลายปีก่อนที่วิหารพญายมถูกทำลาย มีความสัมพันธ์กันหรือเปล่า?”
“วิหารพญายมถูกทำลาย คําสั่งต้องห้ามนั้นก็เป็นของราชานรก ความถี่ในการปรากฏก็ยิ่งสูงขึ้นมาก คุณฉินเป็นคนทำใช่หรือไม่?”
ฉินเทียนพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าของเก่าของวิหารพญายม ก็คืออาจารย์ของผมเอง”
“เมื่อตอนที่วิหารพญายมยังอยู่ อาจารย์ของผมใช้บัญชาพญายมน้อยมาก ตอนนี้วิหารพญายมไม่มีอยู่แล้ว ผมในช่วงเวลานี้ ถึงสามารถใช้บัญชาพญายมได้จนถึงปัจจุบัน”
“เถ้าแก่รองแต่คุณรู้ไหมว่าเป็นเพราะอะไร?”
เถ้าแก่รองพูดว่า : “เพื่อที่จะบอกคนบางคน ว่าวิหารพญายมยังคงอยู่”
“ในเวลาเดียวกันนั้น ยังเชิญชวนกลุ่มเก่าที่ยังรอดชีวิตอยู่ด้วย”
ฉินเทียนพยักหน้า แล้วพูดอย่างชื่นชมว่า : “สมกับที่เป็นเถ้าแก่รอง วิสัยทัศน์ที่ไม่เหมือนใคร”
เถ้าแก่รองกระซิบว่า : “คิดไม่ถึงเลยว่า ราชาเทพฉินที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เป็นทายาทของเจ้าของคนเก่าอย่างคาดไม่ถึง ผมเสียใจมาก ที่ไม่เคยได้พบกับเจ้าของคนก่อนเลย”
“คุณฉิน เกาะเล็กๆ ที่อยู่บนมหาสมุทรแปซิฟิก การต่อสู้ที่น่าตกใจ วิหารพญายมถูกทำลาย เรื่องราวนี้คุณมองว่ามันเป็นอย่างไร?”
“คุณรู้ไหมว่าคนที่เริ่มสงครามกับวิหารพญายม เป็นคนแบบไหนไหม?”
ฉินเทียนพูดว่า : “คือองค์กรพิษที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ดอกไม้แห่งความมืด”
“สงคามนั้น แม้ว่าวิหารพญายมพังทลาย แต่ว่าตามที่ผมรู้มา ก็ยังสามารถบดขยี้เนื้องอกที่ร้ายแรงนี้ได้”
“เถ้าแก่รองทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา มันมีความเกี่ยวข้องกับแบล็กแมมบาหรือเปล่า?”
เถ้าแก่รองพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “มีความเกี่ยวข้องกัน”
“ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ เนื้องอกที่ร้ายแรงนี้ ไม่สามารถที่จะถูกขุดรากถอนโคนไปทั้งหมดได้ ในหมู่ของพวกเขา ก็ยังมีคนที่รอดชีวิตมาได้อยู่”
“เป็นใคร?” เฉินเอ้อร์กั่วถามอย่างตื่นเต้น