ตอนที่ 148: ปล่อยเราไปเถอะ !
ทหารรับจ้างตะโกนเสียงดัง ดวงตาของพวกเขาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจ
ไม่มีใครสักคนคิดว่าหลังจากค้นหาไปทั่วทุกหนทุกแห่งในเทือกเขาสัตว์อสูร พวกเขาจะบังเอิญเจอเขา สิ่งที่น่าขบขันมากขึ้นคือพวกเขาเจอเจี้ยนเฉินได้อย่างไร
ทหารรับจ้างอีกคนหัวเราะอย่างขมขื่นในขณะที่จ้องมองเจี้ยนเฉิน “ข้าขอพูดอะไรสักนิด เจ้าไม่ควรพูดเล่นเช่นนี้ เพราะเผื่อบางทีอาจมีคนโง่ที่เชื่อเจ้าและลากคอเจ้าไปยังตระกูลเทียนซ่ง”
เมื่อได้ยินทหารรับจ้างคนนั้น ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ก็เข้าใจและเริ่มยิ้มด้วยเช่นกัน คำพูดของเจี้ยนเฉินทำให้พวกเขาตกใจอย่างมาก
“สหาย ตอนนี้ชื่อของเจี้ยนเฉินโด่งดังมากในบริเวณนี้ มันจะเป็นการดีที่สุดสำหรับเจ้าถ้าเจ้าหลีกเลี่ยงการล้อเล่นแบบนั้นอีกครั้ง มิฉะนั้นเจ้าก็เสี่ยงที่จะนำปัญหาใหญ่มาหาตัวเอง” ทหารรับจ้างคนหนึ่งกล่าว ไม่มีใครเชื่อเลยว่าคนที่สวมชุดหนังสัตว์คนนี้จะเป็นเจี้ยนเฉินคนที่พวกเขาตามหา
เจี้ยนเฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นต้องทำยังไงพวกเจ้าถึงจะเชื่อว่าข้าคือเจี้ยนเฉิน”
“จากข้อมูลที่เรารู้เจี้ยนเฉินยังเด็กและอาวุธเซียนของเขาคือกระบี่ยาวสองคม เขาอายุประมาณ 20 ปี ความเร็วของเขานั้นค่อนข้างน่าทึ่งราวกับว่ากระบี่ของเขาไปถึงจุดที่แม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญเองก็ไม่สามารถหลบมันได้ มีการกล่าวกันว่าเพราะเซียนผู้เชี่ยวชาญไม่สามารถหลบกระบี่ของเขาได้ พวกเขาจึงต้องจบชีวิตด้วยน้ำมือของเจี้ยนเฉิน” ทหารรับจ้างคนหนึ่งกล่าว
กระบี่สีเงินปรากฏในมือของเจี้ยนเฉิน – นั่นคือกระบี่วายุโปรย เจี้ยนเฉินหัวเราะและกล่าวว่า “ดูสิ นั่นใช่กระบี่ของเจี้ยนเฉินหรือไม่ ? “
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทหารรับจ้างจึงมองกระบี่วายุโปรยในมือของเจี้ยนเฉินด้วยท่าทางที่อยากรู้อยากเห็น
เอ้! ดูสิ ! กระบี่นี้มีความคล้ายคลึงอยู่บ้าง”
“ถูกต้อง มันค่อนข้างคล้ายกันเกือบจะเหมือนกันทุกประการ”
ทันใดนั้นทหารรับจ้างสองคนก็ตะโกนเสียงดัง เมื่อได้ยินทั้งสองคน ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ก็เริ่มจริงจังขึ้นเมื่อพวกเขามองเจี้ยนเฉิน ท่าทีที่มีต่อเขาก็เปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ
“เจ้าคือเจี้ยนเฉินจริง ๆ ” ทหารรับจ้างจ้องใบหน้าของเจี้ยนเฉินที่เต็มไปด้วยฝุ่น เมื่อถึงตอนนี้ ทหารรับจ้างเหล่านี้ต่างก็สรุปได้ว่าบุคคลที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาคือคนที่พวกเขาพลิกหาจนทั่วทั้งเทือกเขา
เจี้ยนเฉินหัวเราะขณะที่เขาพูดว่า “ถูกต้อง ข้าชื่อเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินคนที่ตระกูลเทียนซ่งไล่ล่า ตอนนี้ ข้ายืนอยู่ที่นี่เพื่อรอดูว่าเจ้าจะสามารถจับข้าและพาตัวข้ากลับไปยังเมืองเวคเพื่อรับรางวัลได้หรือไม่”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทหารรับจ้างเริ่มหัวเราะเสียงดังเมื่อพวกเขามองหน้ากันก่อนที่ทหารรับจ้างคนหนึ่งจะตะโกนออกมาว่า สหาย ล้อมเขาไว้ !
หลังจากออกคำสั่งนั้น ทหารรับจ้างคนนั้นก็รีบวิ่งไปหาเจี้ยนเฉิน ในขณะที่ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ลังเลสักครู่ก่อนจะพุ่งไปพร้อมกับเขา พวกเขาล้อมรอบเจี้ยนเฉินเป็นวงกลม
เช่นเดียวกับที่เจี้ยนเฉินตวัดมือ กระบี่วายุโปรยก็ปรากฏขึ้น มือทั้งสองของเขาวางอยู่บนหน้าอกในขณะที่เขามองไปที่ทหารรับจ้างรอบ ๆ เขา เขาพูดดูถูกเหยียดหยามว่า “ดูเหมือนว่ามีคนจำนวนมากที่ถูกล่อลวงด้วยเงิน 10,000 เหรียญม่วง แต่ข้าไม่คิดว่าแม้แต่เซียนระดับสูงจะมาจับตัวข้าเช่นกัน เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเจ้าไม่ได้ยินว่าเซียนผู้เชี่ยวชาญตายด้วยน้ำมือของข้า หรือพวกเจ้าคิดว่าพลังของพวกเจ้าเหนือกว่าเซียนผู้เชี่ยวชาญ ? “
ทหารรับจ้างทุกคนมองเจี้ยนเฉินด้วยความลังเลขณะที่ฟังเขา แต่ทหารรับจ้างคนหนึ่งก็ตะโกนว่า “เจี้ยนเฉิน หยุดคุยโวได้แล้ว ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเจ้าบาดเจ็บหนัก ดังนั้นความแข็งแกร่งของเจ้าจึงอยู่ใกล้ระดับเดียวกับที่เคยเป็น มันจะดีที่สุดสำหรับเจ้าถ้าเจ้ายอมมากับเราดี ๆ มิฉะนั้นก็อย่าโทษเราหากเราไม่สุภาพ ถึงตอนนั้นอย่าพูดว่าเรารังแกเจ้า”
เจี้ยนเฉินส่ายหัวอย่างรำคาญใจในขณะที่เขาพึมพำว่า ดูเหมือนว่าเงินจะทำให้สมองเจ้าติดอยู่ในจุดที่เจ้าไม่สนใจอะไรแม้แต่ชีวิตของตัวเอง ลืมไปเถอะ ข้าไม่อยากพูดกับพวกเจ้าอีกแล้ว” เจี้ยนเฉินหยุดพูด ร่างของเขาสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะหายไปและปรากฏต่อหน้าทหารรับจ้างที่ใกล้เข้ามา เขาใช้หมัดขวากระแทกมันเข้าไปในจมูกของทหารรับจ้างคนนั้นโดยไม่มีการเคลื่อนไหวที่แปลกใหม่ใด ๆ
“อ๊า ! ” ทหารรับจ้างร้องออกมาด้วยความความทุกข์ทรมานขณะที่เขาจับจมูกตัวเองด้วยความเจ็บปวด เลือดเริ่มไหลออกมา จากนั้นไม่นานใบหน้าส่วนล่างของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด หมัดของเจี้ยนเฉินทำจมูกของเขาหัก
หลังจากหักจมูกของทหารรับจ้าง เจี้ยนเฉินก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาเตะเข้าที่ท้องของชายคนนั้นส่งตัวเขากลับไป 5 เมตรทันที
หลังจากนั้นร่างของเจี้ยนเฉินก็หายตัวไปและปรากฏตัวต่อหน้าทหารรับจ้างอีกคนพร้อมกับพลังเซียนจำนวนมากวนรอบขาของเขา เขาใช้ขาข้างนั้นกระทืบลงบนหน้าอกของทหารรับจ้าง
ปัง ! เสียงปะทะดังสนั่น ทหารรับจ้างไม่มีเวลาตอบโต้ เขาถูกเตะลอยขึ้นไปในอากาศโดยมีเลือดไหลออกจากปากของเขา
“เจี้ยนเฉิน เจ้าคนต่ำทราม เจ้าลอบโจมตี ! ทุกคน ไปข้างหน้า จับตัวเขา ! “
หลังจากที่เจี้ยนเฉินโจมตีทหารรับจ้างทั้งสองคนแล้ว ทหารรับจ้างที่เหลือก็รวมกันมุ่งหน้าไปหาเจี้ยนเฉินพร้อมกับอาวุธเซียน พร้อมที่จะต่อสู้
เจี้ยนเฉินหลบการจู่โจมอย่างรวดเร็วและพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับหมัด เขาโจมตีทหารรับจ้างสองสามคนอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดเสียงดังสะเทือน
ตอนนี้เจี้ยนเฉินเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญ เขาสามารถจัดการเซียนระดับสูงได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้กระบี่วายุโปรย
ผู้ใช้กระบี่ทุกคนคิดว่ากระบี่ของพวกเขามีความสำคัญอย่างยิ่ง และหลายคนก็เชื่อว่ากระบี่นั้นคล้ายกับชีวิตที่สองของพวกเขา เจี้ยนเฉินก็ไม่ต่างจากคนอื่น เมื่อมองดูทหารรับจ้างเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา หากเขาต้องใช้กระบี่เพื่อฆ่าทหารรับจ้างเหล่านี้มันก็เหมือนกับการฆ่าไก่ด้วยมีดฆ่าวัว
แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะใช้เพลงหมัดธรรมดา แต่ทหารรับจ้างเหล่านี้ก็ยังไม่มีพลังในการตอบโต้ ภายในไม่กี่อึดใจ พวกเขาล้มลงกับพื้นด้วยจมูกเปื้อนเลือดและใบหน้าบวม
เจี้ยนเฉินปรบมือขณะที่เขามองทหารรับจ้างที่นอนเจ็บปวดบนพื้นและหัวเราะว่า “พวกเจ้ายังเชื่อว่าจะสามารถพาข้าไปรับรางวัลนั้นได้อีกหรือ ?”
“ท่านเจี้ยนเฉิน โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ เรา..เราถูกความโลภครอบงำจนทำให้ตาบอด เราโง่เองที่คิดถึงแต่รางวัล ท่านเป็นคนมีเมตตา กรุณาไว้ชีวิตพวกเราด้วย” ทหารรับจ้างคลานมาจากพื้นและเริ่มคำนับให้เจี้ยนเฉินพร้อมกับอ้อนวอนเขาเสียงดัง