เฉิงว่านหลี่ที่ตัวเปียกซ่กมาตั้งนานแล้ว รับโทรศัพท์หัวเหว่ยของเย่เฉินมาอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นรูปภาพที่หลิวเจิ้งคุนส่งมาจากบันทึกการสนทนาในวีแชทแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนกันว่าตาสองข้างของเขาเบิกกว้างทันที!
เขายื่นนิ้วออกมาแล้วซูมรูปภาพไม่หยุด อยากจะแน่ใจว่าผู้หญิงในภาพใช่แฟนสาวของตนเองหรือไม่!
เขาพยายามหาส่วนที่แตกต่างระหว่างแฟนสาวและผู้หญิงในภาพ เสียดายก็แต่ล้วนแต่เป็นการหลอกตัวเอง
ผู้หญิงในภาพก็คือแฟนสาวของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
“หล่อนไม่ได้ขายเสื้อผ้า แต่เป็นเด็กนั่งดริ้งค์เหรอครับ?”
ในวินาทีนี้เฉิงว่านหลี่รู้สึกขายขี้หน้าอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าแฟนสาวจะหลอกลวงตนเอง
แต่ตอนที่เขาเห็นบรรทัดสุดท้ายแล้วเห็นข้อความที่หลิวเจิ้งคุนส่งมา สติก็ขาดสะบั้น!
“หล่อนไปโรงแรมเหรอครับ?”
เฉิงว่านหลี่ทำงานในเทียนไห่ เช่าบ้านเอาไว้ หลิวอวี่ถิงแฟนสาวของเขาอยู่กับเขาตลอดในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้
แล้วบังเอิญแฟนสาวของเขาโทรมาหาเขาพอดิบพอดี
เฉิงว่านหลี่รับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล ที่รัก อยู่ไหนคะ?”
เสียงนั้นยังไพเราะอ่อนหวานเหมือนที่เขาคุ้นเคย
เฉิงว่านหลี่รู้อดีตของหล่อนแล้ว ทว่ากลับไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา
เพราะในตอนนี้ เขาอยากรู้ว่าเจ้าหล่อนอยู่ไหนมากเสียยิ่งกว่าอยากจะถามเรื่องราวในอดีตของหล่อน!
ไปเปิดห้องที่โรงแรมแล้วรอเย่เฉินลูกเศรษฐีไปนอนกับหล่อนจริงหรือไม่!
เฉิงว่านหลี่ตอบอย่างนิ่งสงบ “ผมอยู่บนเรือสำราญหรูหราที่ว่ายทาน คุณอยากมาดูไหมล่ะ?”
หลิวอวี่ถิงตอบ “อ้อ ฉันเห็นเวยป๋อแล้ว ตอนแรกก็กะจะไปดูอยู่หรอกนะ แต่ว่าจู่ๆ เพื่อนของฉันก็มาหาฉันที่เทียนไห่น่ะสิ วันนี้ฉันจะไปนอนโรงแรมกับหล่อน วันนี้ไม่กลับบ้านนะคะคุณนอนคนเดียวแล้วกัน”
ไปโรงแรมจริงๆ ด้วย!
อีกทั้งยังคงโกหกบอกว่าไปกับเพื่อนสนิทเสียด้วย
“จริงสิ คุณหาสินสอดได้ครบหรือยังคะ? ได้เงินสองแสนแล้วไหมคะ? แม่ฉันบอกแล้วนะว่าถ้าไม่มีเงินสองแสน คุณจะแต่งงานกับฉันไม่ได้” หลิวอวี่ถิงกล่าวต่อ
เฉิงว่านหลี่ระเบิดโทสะ ตะโกนเสียงกร้าว “ฉันแต่งกับแกก็บ้าสินังบ้า!”
พูดจบก็โยนมือถือออกจากเรือผ่านทางหน้าต่างลงแม่น้ำหวงผู่
โยนเสร็จเฉิงว่านหลี่คุกเข่าบนพื้น น้ำตาไหลพราก
เย่เฉินหยิบมือถือตนเอง กลัวว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายจะโยนมือถือของตนเองลงน้ำตามมือถือของเขาเพราะโทสะ
จากนั้นก็ตบบ่าของเฉิงว่านหลี่แล้วปลอบ “ยอดบุรุษสนใจแต่เรื่องการงานไม่สนใจเรื่องแต่งงานไม่ใช่หรือไง? นายเป็นบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยโด่งดัง หน้าตาก็ใช้ได้ ต่อไปจะต้องหาผู้หญิงที่มีการศึกษาเท่าๆ กันได้ ดีกว่าได้แม่นี่เป็นไหนๆ จริงไหม?”
เย่เฉินส่งแก้วไวน์ให้เฉิงว่านหลี่ “ลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านล่าง คลายเครียดสักหน่อยสิไป”
เฉิงว่านหลี่เองกำลังอยากดื่มเหล้าแก้เครียด เขาเอื้อมมือมารับไวน์มาแล้วกล่าว “ขอบคุณครับพี่ชาย!”
จากนั้นเฉิงว่านหลี่ก็ลงไปด้านล่าง
หลังจากที่เฉิงว่านหลี่เดินไปแล้ว สวี่ฉู่หมิงก็เดินมาถาม “แฟนเขาเป็นเด็กนั่งดริ้งเหรอ?”
เย่เฉินเปิดรูปภาพในมือถือให้สวี่ฉู่หมิงดูแล้วกล่าว
“คุณสวี่ คุณเกือบจะทำเรื่องร้ายเพราะเจตนาดีแล้วนะ ถ้าหากว่าคุณให้เงินเขาไปหนึ่งแสนจริงๆ ปล่อยให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เช่นนั้นแล้วเขาจะต้องเสียใจทั้งชีวิตจริงไหม?”
สวี่ฉู่หมิงแค่นเสียงเย็น “นายคิดว่านายทำถูกแล้วหรือไง?”
“หรือผมทำผิดเหรอ?” เย่เฉินย้อนถาม
เขาให้เฉิงว่านหลี่รู้ความจริง ช่วยให้เขาประหยัดเงินที่ไม่ควรต้องเสีย ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร
สวี่ฉู่หมิงจุดบุหรี่อีกครั้ง “เย่เฉิน นายอายุน้อยเกินไป! ฉันจะบอกนายให้นะว่าโลกนี้เป็นอย่างไร! ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นเคยเป็นเด็กนั่งดริ้งค์ พวกเขาสองคนจะแต่งงานกันไปก็ไม่มีปัญหาอะไร! นายน่าจะพอมองออกว่า เสี่ยวเฉิงคนเมื่อครู่เป็นพวกบ้าคนสวย ที่บ้านคงจะต้องแนะนำผู้หญิงที่มีประวัติการศึกษาเทียบเท่ากับเขามาก่อน แต่ทำไมเขาไม่ยอมคบหาพวกหล่อน? ต้องเอาแม่นี่ให้ได้?
เพราะว่าผู้หญิงคนนี้สวย! ถ้าหากว่ามีผู้หญิงที่มีคุณสมบัติเทียบเท่ากับเขาและจบม.ดังเหมือนเขา และเงินเดือนหมื่นหยวนเท่ากัน ฐานะทางบ้านก็พอๆ กันอีกทั้งยังหน้าตายังต้องสะสวยอย่างมาก ฉันถามหน่อย ผู้หญิงแบบนี้จะชอบเขาได้ยังไง! นายก็รู้ว่าผู้หญิงแบบนี้มีตัวเลือกเยอะแยะจะตายไป!
ถ้าเฉิงว่านหลี่อยากมีแฟนสวยก็คู่ควรกับผู้หญิงแบบนี้เท่านั้น! ผู้หญิงที่มีชาติตระกูลที่ดี เป็นของคนที่มีเงินอย่างพวกฉันนี่! ถึงเราคนเดียวจะมีผู้หญิงแบบนี้ไว้ข้างตัวสักสิบคน พวกเขาก็หาไม่ได้สักคนหรอก!
นี่คือความจริง!”
เหมือนว่าสวี่ฉู่หมิงจะเริ่มเมาแล้ว ตั้งแต่เริ่มขึ้นเรือเขารู้สึกว่าเย่เฉินเอาแต่ข่มเขา เขาไม่อยากจะโดนคนอายุน้อยกว่าแบบนี้ข่มในเรื่องการดื่มเหล้า ดังนั้นถึงได้เอาแต่ดื่มเอาๆ
คำพูดนี้ของสวี่ฉู่หมิง ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะฟังไม่ค่อยเข้าหู แต่เขาก็รู้ว่าสวี่ฉู่หมิงพูดถูก
สถานการณ์ในประเทศเราตอนนี้เป็นแบบนั้น
สวี่ฉู่หมิงเองก็รินเองดื่มเอง กล่าวต่อไป
“你觉得他女朋友配不上一套房子和20万彩礼？我敢拿一亿跟你赌，凭这个女生的美貌和哄男人的技巧，离开程万里，她照样找到一堆愿意买房子花几十万彩礼的男人娶她！”
“นายคิดว่าแฟนเขาไม่คู่ควรกับบ้านและสินสอนสองแสนหรือไง? ฉันกล้าใช้เงินพันล้านวางเดิมพันเลย ด้วยเทคนิคในการออดอ้อนผู้ชายและใหน้าสะสวยของหล่อน หล่อนย่อมสามารถหาผู้ชายที่ยินดีจะซื้อบ้านและให้สินสอดเจ้าหล่อนหลายแสนอยู่ดี!
สังคมในตอนนี้ของประเทศ มีผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิง ผู้หญิงสวยๆ ก็มีน้อยนิด นายจะไม่แต่งงานกลับหล่อน แต่คนที่จะแต่งกับหล่อนมีเยอะแยะถมเถ! ในประเทศนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงที่ขายไม่ออกมีแต่ไม่อยากแต่งก็เท่านั้นเอง! อยากแต่งงานแต่แต่งไม่ได้คือผู้ชายในประเทศนี้ต่างหาก”
เย่เฉินปิดปากเงียบ สองมือกดโต๊ะไว้แน่น เขาไม่ได้ทะเลาะกับสวี่ฉู่หมิง แต่กลับหม่อมองออกไปแล้วพึมพำ
“โลกนี้ไม่ควรเป็นแบบนี้ ประเทศเราไม่ควรเป็นแบบนี้!”
เห็นเย่เฉินทอดถอนใจเช่นนี้ก็แแปลว่าอีกฝ่ายเห็นด้วยกับคำพูดของเขา มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
สวี่ฉู่หมิงเห็นดังนี้จึงกดเสียงลง แล้วพูดความในใจ “ไอ้หนู เมื่อกี้นายถามว่าตอนฉันอายุ 20 มีศักยภาพอะไรใช่ไหม? ฉันก็เหมือนนาย ไม่เป็นโล้เป็นพาย ตอนนั้นฉันเองก็มีผู้หญิงที่รัก แต่หล่อนกลับไม่ยอมแต่งงานกับฉัน หล่อนไปแต่งงานกับผู้ชายคนที่แก่กว่าหล่อนมากนัก
ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็รู้ว่า ผู้ชายเราขอแค่มีอำนาจ มีเงิน มีความสามารถ ถึงจะได้ครอบครองผู้หญิงที่เรารัก! ดังนั้นฉันเลยไปหาแต่งงานกับลูกสาวคนรวยๆ หลังจากต่อสู้ฝ่าฝันเรื่องราวต่างๆ มาหลายปี ฉันถึงได้สลัดคำว่าเขยที่แต่งเข้าทิ้งได้ แล้วออกมาสร้างอาณาจักรของตัวเอง
เย่เฉิน ฉันรู้ว่าหงเหยียนชอบนายมาก ถ้าตอนนี้นายยังเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปอยู่ ฉันไม่มีทางก้าวก่ายเรื่องของพวกนายหรอก ตอนแต่งงานกันฉันจะส่งของขวัญวันแต่งงานให้ก้อนโตด้วยซ้ำไป! แต่ถ้าตอนนี้นายเป็นแค่คนส่งของ งั้นก็ต้องขอโทษด้วย ฉันจะต้องแย่งหงเหยียนมาจากนายให้ได้! ไม่ว่านายจะยอมหรือไม่ก็ตาม!”
สวี่ฉู่หมิงพูดความในใจของตนเองออกมาจนหมด!
ทว่าเย่เฉินยังคงประสานมือบนโต๊ะ ด้วยท่าทีเหม่อลอยแล้วพึมพำกับตนเอง
“โลกไม่ควรเป็นแบบนี้…”