ตอนที่ 431 กลัวว่าจะพาคุณไปขายไหม
ลู่เสวี่ยเฉินมองเธอ “ทำให้กลายเป็นสามีภรรยาจริงๆ มันก็ดีต่อลูก ลูกจะได้รู้สึกว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์มีความสุข”
“แต่ลูกเป็นลูกของฉัน”
“ลูกก็เป็นลูกผมเหมือนกัน”
หลินจยาอวี่มองเขาอย่างเย็นชา “ลูกของฉันจะไปเป็นลูกของคุณได้ยังไง”
ลู่เสวี่ยเฉินชะงักและรีบพูดทันที “ผมหมายความว่าไหนๆ เราก็แต่งงานกันแล้ว ก็เท่ากับว่าผมต้องเป็นพ่อของเด็กไปด้วย ถึงแม้เราจะหย่ากันแล้วแต่ในสายตาคนอื่น ลูกก็ยังเป็นลูกของผมอยู่ดี”
เขาหลบสายตาพูดหลังจากนั้นก็เดินออกไปเลย
หลินจยาอวี่มองหลังของเขาอย่างครุ่นคิด พึ่งจะพูดจาน่าไม่อาย ทำไมจู่ๆ ถึงออกไปซะอย่างนั้น
เขากำลังคิดทำอะไรกันแน่
เธอยกมือขึ้นลูบท้อง ไม่สนว่าเขาจะคิดยังไงเธอไม่มีวันยอมให้เขาใช้ลูกเธอเป็นเครื่องมือเด็ดขาด
…
หลังจากที่ลู่เสวี่ยเฉินและหลินจยาอวี่กลับห้องไป ทั้งสี่คนจึงนั่งเล่นที่ห้องโถงรับแขก
เจียงฉี่วอแวพูดคุยอยู่กับอวี๋กานกาน ส่วนฟังจือหันและเหอสือกุยนั่งเงียบๆ อยู่อีกด้าน
“ที่เรานี่มีบ่อน้ำร้อนสามสระ มีสระน้ำนม สระโรยดอกไม้และก็สระแบบดั้งเดิมค่ะ พวกพี่ชายน่าจะแช่สระแบบดั้งเดิมแน่เลยค่ะ แล้วพวกเราจะแช่สระน้ำนมหรือสระดอกไม้ดีคะ”
“พี่ยังไงก็ได้ หลินจยาอวี่ลงแช่ไม่ได้ เธออยากแช่ที่ไหนพี่ก็จะแช่เป็นเพื่อน”
เจียงฉี่พูดยิ้มๆ “งั้นเราก็แช่ทั้งหมดเลยดีไหม แช่สระน้ำนมก่อนแล้วค่อยแช่สระดอกไม้”
อวี๋กานกานจิ้มผลไม้ที่อยู่ในจานเคี้ยวเข้าปาก “โอเค ไม่มีปัญหา”
สองสาวดูร่าเริงมาก ในขณะที่ชายหนุ่มอีกสองคนกลับนั่งเป็นชาเหมือนเดิม
เจียงฉี่เหลือบมองพี่ชายแวบหนึ่ง จากนั้นหยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง แววตาเย็นชาไร้อามรมณ์เหมือนกับภูเขาหิมะเอาแต่มองอวี๋กานกานอยู่ตลอดเวลา
พี่ลู่ก็กลับห้องไปอยู่เป็นเพื่อนภรรยาแล้ว
พี่ชายผู้น่าสงสารยังคงหวงอยู่ เขาจึงทำได้เพียงแอบแสดงความรักเงียบๆ
เจียงฉี่กลอกตาอย่างเจ้าเล่ห์ จู่ๆ ก็เดินไปข้างหน้าเหอสือกุย “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ”
เหอสือกุยมองหญิงสาวตรงหน้า “คุณหนูเจียงมีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไปหั่นผลไม้กับหนูด้วยกันนะคะ แอปเปิ้ลอยู่สูงไปหน่อยหนูเอื้อมไม่ถึง”
แน่นอนว่าเหอสือกุยปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว จึงลุกขึ้นเดินตามเจียงฉี่เข้าห้องครัวไป
อวี๋กานกานเขยิบเข้ามานั่งใกล้ฟังจือหัน “คุณอยากดูช่องไหนคะ”
“ไม่ดูสักช่อง” น่าเบื่ออยากเล่นอย่างอื่นมากกว่า
เขาวางรีโมทในมือลงแล้วดึงอวี๋กานกานให้ลุกขึ้นจากนั้นจูงมือเธอออกไปข้างนอก
ออกไปนอกลานไม่มีเครื่องทำความร้อน อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาว ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าของลานก็สามารถบังลมและหิมะได้
อวี๋กานกานส่ายหน้ายิ้มกว้างให้กับฟังจือหัน “เราจะไหนกันเหรอ”
ฟังจือหันจ้องมองเธอ มุมปากกระตุกยิ้ม “กลัวว่าผมจะพาคุณไปขายไหม”
“กลัว”
“งั้นทำไมถึงกล้ามากับผม”
“อาจารย์ของฉันต้องช่วยฉันได้แน่นอน”
อวี๋กานกานหยอกเขา ฟังจือหันยื่นแขนโอบรอบคอเธอกอดเธอไว้ครึ่งหนึ่งเร่งฝีเท้า ยั่วยุกานกานไม่พอใจและตะโกนว่า “ทำไมคุณถึงชอบกอดคอฉันตลอดเลยฮะ”
ไม่ว่าจะคบหรือไม่ได้คบกัน เขาก็มักจะขี้หวงมากอยู่เสมอ
ฟังจือหันไม่พูดอะไรแล้วก็ไม่ยอมปล่อยมืออีกเช่นกัน
มีสะพานเล็กๆ สี่ด้านและน้ำไหลในรีสอร์ท สภาพแวดล้อมเงียบสงบและมีหิมะปกคลุมดูสง่างามเป็นเอกลักษณ์
“สวยจังเลย” อวี๋กานกานไม่ชอบหิมะ แต่วิวหิมะสวยๆ แบบนี้ทำให้เธออดตื่นตาตื่นใจไม่ได้
ตอนที่ 432 แค่อยากให้คุณมีความสุขมากที่สุด
ที่รีสอร์ทมีกิจกรรมหลากหลายเพื่อรองรับแขกที่มาพัก
อวี๋กานกานเห็นว่ามีเกมโยนห่วงอัตโนมัติด้วย
ซึ่งไม่เหมือนกับเกมโยนห่วงในสวนสนุก กติกาและวิธีเล่นนั้นง่ายกว่าเดิมแค่ใส่เหรียญแล้วห่วงก็จะไหลลงมาอัตโนมัติ ถ้าคล้องถูกรางวัลอันไหนก็จะได้อันนั้นไปเลย
เธอจูงฟังจือหันเข้าไปอย่างตื่นเต้น “ฟังจือหัน คุณดูตุ๊กตาลูกหมูตัวนั้นสิ ตัวใหญ่จังเลยค่ะ”
แสงแดดในฤดูหนาวทำให้หิมะขาวโพลนและใบหน้าของเขาเปล่งประกาย
“อยากได้เหรอ” ฟังจือหันถาม
“นั่นรางวัลใหญ่เลยนะ ทั้งใหญ่แล้วก็อยู่ไกลด้วยไม่มีทางคล้องห่วงได้แน่นอน”
ฟังจือหันไม่พูดอะไร เขาก้าวขาไปข้างหน้าใช้มือถือสแกนคิวอาร์โค้ดจ่ายเงินแล้วเล่นตามกติกาที่ติดไว้ข้างบน
อวี๋กานกานถามอย่างสนใจ “เอ๊ะ เมื่อก่อนคุณไม่มีอาลีเพย์[1] นี่คะ”
“เมื่อก่อนไม่มีก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีไปจนตลอดหรอกนะ ยังไงซะก็มีครอบครัวแล้ว”
“แต่สแกนคิวอาร์โค้ดได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะคล้องห่วงได้ซะหน่อย” อวี๋กานกานหัวเราะร่วน “ถ้าหากคุณคล้องไม่โดนล่ะก็ ฉันจะโกรธคุณ”
ฟังจือหันยิ้มมุมปากหยอกล้อ “อย่าเป็นภรรยาขี้น้อยใจไปหน่อยเลย”
เขากดปุ่มสตาร์ทเลื่อนทิศทางและกดปุ่ม OK หลังจากเล็งระยะได้แล้ว
ห่วงตกลงมาแต่ว่าชนแค่ข้างๆ ตุ๊กตาลูกหมูแล้วตกลงไป
อวี๋กานกานปิดปากหัวเราะ “ดูสิ ฉันรู้แล้ว่าคุณคล้องห่วงไม่โดนแน่ๆ ตุ๊กตาตัวใหญ่แต่ห่วงเล็กนิดเดียว ยากมากจริงๆ”
ซื้อหนึ่งครั้งเล่นได้ห้าตา ฟังจือหันทำแค่ยิ้มแล้วมองอวี๋กานกานแวบหนึ่ง จากนั้นจึงเล่นตาที่สอง
ครั้งแรกเฉียดไปทางซ้าย ครั้งที่สองเฉียดไปทางขวาเล่นติดกันสามสี่ตาก็ยังไม่ถูกรางวัลจึงเหลือเพียงครั้งสุดท้ายอีกครั้งเดียวเท่านั้น
แรกๆ ยังยิ้มอยู่จนมาถึงตอนหลังใจเสียขึ้นมาเล็กน้อย
คำว่าเสียดายแปะอยู่บนใบหน้า อวี๋กานกานถอดใจไปแล้วแต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆ ในใจ เมื่อฟังจือหันคล้องห่วงครั้งสุดท้าย เธอเกาะแขนฟังจือหันอย่างตื่นเต้น
ห่วงที่ห้าตกลงบนตุ๊กตาลูกหมูอย่างแม่นยำและอยู่ตรงกลางพอดีเป๊ะ
ขณะนั้นอวี๋กานกานไม่อยากจะเชื่อเบิกตาอ้าปากค้างไปสองวินาทีแล้วมองไปที่ฟังจือหันก่อนจะตะโกนอย่างดีใจ “คล้องได้แล้ว”
“อืม” เขาตอบเบาๆ คำเดียว เขาสงบนิ่งเยือกเย็นตั้งแต่ต้นยันจบ
อวี๋กานกานพุ่งเข้าไปรับตุ๊กตาลูกหมูมากอด จากนั้นเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฟังจือหัน “คุณเก่งมาก คล้องห่วงโดนจริงๆ ด้วย”
ความดีใจของเธอเผื่อแผ่มายังชายหนุ่ม ดวงตาของเขาเหมือนหิมะในฤดูหนาวแช่น้ำพุร้อนเหลือเพียงความอบอุ่น
“ความรู้สึกตอนคล้องครั้งกับคล้องครั้งที่ห้าไม่เหมือนกันใช่ไหม”
จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา
อวี๋กานกานชะงักไปครู่หนึ่งถึงจะเข้าใจ สี่ครั้งก่อนหน้าเขาตั้งใจคล้องเฉียดๆ ก็เพื่อจะให้เธอได้รับความสุขมากๆ
เธออยากยิ้มแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ จงใจบ่นเสียงดุ “ฟังจือหัน คุณมันร้ายนักนะ”
นิ้วชี้เรียวยาวของฟังจือหันเกลี่ยจมูกเธอเบาๆ
เมื่อเห็นหิมะหนาบนพื้น อวี๋กานกานก็ก้มลงคว้าหิมะหนึ่งกำมือแล้วโยนใส่ฟังจือหัน
ฟังจือหันตาไวมือไวยกตุ๊กตาลูกมือขึ้นบังเอาไว้
อวี๋กานกานใช้มือเย็นๆ ของเธอโกยหิมะอีกครั้งแล้วเอาไปโปะหน้าฟังจือหัน คราวนี้ฟังจือหันหลบไม่ทันถูกมือเย็นๆ ประทับเต็มหน้า แต่เขาก็ยังคงยิ้มอีกทั้งฉวยโอกาสแบกอวี๋กานกานขี่หลัง
เสียงหัวเราะดังไปทั่วท่ามกลางพื้นหิมะ…
——
[1] อาลีเพย์ ช่องทางชำระเงินออนไลน์ผ่านแอปพลิเคชันอาลีเพย์หรือจือฟู่เป่าในประเทศจีน