บทที่ 42 พระประสงค์ของพระพันปี
เมื่อมาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋ ฉีเฟยอวิ๋นก็รออยู่ข้างนอกสักพัก ในขณะที่ฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูกำลังเหม่อลอยอยู่ในตำหนักเฟิ่งอี๋ นางกำนัลก็ก้าวมาข้างหน้า：“ฮองเฮาเพคะ พระชายาเย่มารออยู่ข้างนอกนานแล้วเพคะ”
“เจ้าแน่ใจนะว่าพระชาเย่มาจากตำหนักของพระพันปี？” ในเวลานี้ในใจของเฉินอวิ๋นชูตุ้ม ๆ ต่อม ๆ และกระวนกระวายมาก
เมื่อนางกำนัลเห็นว่านางสีหน้าซีดก็กล่าวว่า：“แน่ใจเพคะ ฮองเฮา พระองค์ทรงไม่สบายหรือไม่เพคะ เช่นนั้นให้พระชายาเย่กลับไปก่อน แล้วเชิญเสด็จฝ่าบาทมาดีหรือไม่เพคะ”
“ไม่ต้อง” เฉินอวิ๋นชูรีบห้ามไว้ในทันที นางกำนัลประหลาดใจมาก ไม่รู้ว่าฮองเฮาทรงเป็นอะไรไป ตั้งแต่รู้ว่าพระชาเย่เสด็จมาที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ พระองค์ก็เริ่มจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งถึงตอนนี้
เฉินอวิ๋นชูค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ นางรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก พระพันปีทรงโหดร้ายมาก！
เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินของนาง แต่ก็ต้องการจะกำจัดให้สิ้นซาก
เฉินอวิ๋นชูกำมือไว้แน่นและกล่าวว่า：“เชิญเสด็จพระชาเย่เข้ามาเถอะ”
“เพคะ”
หลังจากที่นางกำนัลออกไป ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็เข้ามาในตำหนักเฟิ่งอี๋
เมื่อมาถึงด้านในตำหนักเฟิ่งอี๋แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็น้อมทักทายฮองเฮา：“หม่อมฉันถวายบังคม……”
“ช่างเถอะ เจ้ากับข้าจะต้องเกรงใจอะไรกัน”
ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ทันได้คุกเข่าลง เฉินอวิ๋นชูก็ช่วยพยุงฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมาแล้ว
“พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าจะพูดคุยกับพระชายาเย่”
“เพคะ”
เหล่านางกำนัลถอยออกไป เฉินอวิ๋นชูพาฉีเฟยอวิ๋นมานั่งลง
“หลิงอวิ๋น เจ้ามาจากตำหนักเสด็จแม่ใช่หรือไม่？” เฉินอวิ๋นชูถามนาง ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า
“ใช่เพคะ หม่อมฉันมาจากตำหนักเสด็จแม่” ฉีเฟยอวิ๋นตอบตามความจริง
เฉินอวิ๋นชูดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่：“เช่นนั้นเสด็จแม่ทรงมีพระประสงค์ว่าอย่างไรบ้าง？”
“ทรงไม่มีพระประสงค์ใดเพคะ เพียงแต่บอกให้หม่อมฉันมาน้อมทักทายฮองเฮา” ฉีเฟยอวิ๋นตอบกลับ เฉินอวิ๋นชูนั่งลงด้วยความประหลาดใจ
“อ้อ？”
เฉินอวิ๋นชูกระวนกระวาย ทำอย่างไรดี？
“แต่ไห่กงกงชี้แจ้งมาสองสามประโยคเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าเจ็บปวดระยะสั้นดีกว่าเจ็บปวดระยะยาว พูดจบแล้วนางก็จะไป
แม้ว่าฮองเฮาจะน่าสงสาร แต่อาจจะเป็นนางที่หาเหาใส่หัว
นางจ่ายยาให้ฝ่าบาท ไม่ว่าจะเพื่อใคร สุดท้ายก็เป็นนางที่หาเหาใส่หัว
“ว่าอย่างไรนะ？” เฉินอวิ๋นชูรู้สึกตื่นตระหนก
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวคำพูดของไห่กงกงอีกรอบ และสีหน้าของเฉินอวิ๋นชูก็ค่อย ๆ จางลง อายุก็ยังไม่มาก สีหน้าซีดเช่นนี้เชียวหรือ
“ฮองเฮา พระองค์ทรงเป็นอะไรไปเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าเฉินอวิ๋นชูน่าสงสาร แต่สงสารไปก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ใครบอกให้นางมาเกิดมาในราชสำนักนี้
นางรู้สึกสงสาร แต่ไม่อาจทำตามใจตนเองได้
นานมากกว่าที่เฉินอวิ๋นชูจะกลับมาเป็นปกติและยิ้ม：“ข้าก็คิดเช่นนั้น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาร่างกายข้าไม่ค่อยสู้ดีเท่านัก บางครั้งก็ไม่สามารถปรนนิบัติฝ่าบาทได้ดั่งใจคิด หากมีใครสามารถแบ่งเบาภาระแทนข้าได้ เช่นนั้นก็คงจะดี จะว่าไปในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาคุณหนูรองตระกูลจวินก็อายุสิบห้าปีบริบูรณ์ และพร้อมที่จะออกเรือนแล้ว
อีกเดี๋ยวข้าจะไปขอคำแนะนำจากพระพันปี และขอให้พระพันปีทรงจัดการเรื่องนี้”
เมื่อเห็นจิตใจที่เข้มแข็งของเฉินอวิ๋นชูแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ดีเอาซะเลย แต่นั่นก็เป็นเรื่องของพวกนาง และนางก็ไม่สามารถยุ่งอะไรได้มากนัก
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืนและขอตัวลา เฉินอวิ๋นชูโบกมือเพื่อบอกให้ฉีเฟยอวิ๋นไปเถอะ
เมื่อออกจากตำหนักเฟิ่งอี๋แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็วางแผนที่จะกลับไปรายงานผลที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง แต่ก่อนที่นางจะไปถึง นางก็เห็นเสี่ยวเฉินกงกง จึงหยุดอยู่ไกล ๆ
เสี่ยวเฉินกงกงเป็นคนของไห่กงกง คนคนนี้เคยนำข่าวไปส่งให้ท่านพ่อของนาง
“กงกง” ฉีเฟยอวิ๋นรอให้เสี่ยวเฉินกงกงเดินมาถึงข้างหน้า และทักทายก่อน
เสี่ยวเฉินกงกงมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็พูดว่า：“พระชายา ข้าได้รับคำสั่งให้มาที่นี่ ไห่กงกงบอกว่าไม่ต้องให้พระชายาไปที่นั่นแล้ว พระพันปีทรงพักผ่อนแล้ว อย่ารบกวน”
แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจว่าหมายถึงอะไร เพื่อที่จะหลบเลี่ยงหูตาของผู้คน จึงไม่สามารถให้นางไปที่ตำหนักเฉาเฟิ่งได้อีก
“เช่นนั้นข้ารู้แล้ว ขอบคุณกงกงที่มาบอกข้า” ฉีเฟยอวิ๋นหยิบทองคำแท่งออกมาจากตัว
เสี่ยวเฉินกงกงมองราวกับว่าลูกตาจะหลุดออกมา ฉีเฟยอวิ๋นถือโอกาสที่ไม่มีใครมอบให้เสี่ยวเฉินกงกงโดยตรง：“เรื่องครั้งก่อนต้องขอบคุณกงกงเป็นอย่างมาก นี่คือสิ่งที่ข้ากับท่านพ่อตั้งใจนำมาให้”
“ไม่อาจรับไว้ได้พ่ะย่ะค่ะ！” ปากพูดแต่ก็ยื่นมือออกมารับไป
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าสำหรับคนชอบเงินเช่นนี้ ยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี และยิ่งระวังมากยิ่งขึ้น
แต่ก็ต้องใช้วิธีอื่นเพื่อผูกมัดไว้ด้วย เช่นการซื้อใจคน
เสี่ยวเฉินกงกงมีแม่แก่ ๆ อยู่นอกวัง นางอายุเกือบจะแปดสิบแล้ว แม้ว่านางจะร่างกายแข็งแรง แต่ตาของนางมองไม่เห็น
“กงกง เมื่อไม่นานมานี้ท่านพ่อของข้าได้ส่งคนไปเยี่ยมแม่ของเจ้า นางสบายดี แต่เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก ท่านพ่อของข้าเห็นว่านางน่าสงสาร จึงส่งคนไปดูแลนางสองคน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี ข้าคิดว่าอีกสักสองสามวันรอให้ข้ามีเวลาว่าง ข้าจะไปเยี่ยม หากรักษาหายก็คงดี แต่หากรักษาไม่หายคอยคิดหาวิธี เชิญหมอที่เก่งกว่ามารักษา เช่นนั้นให้คนในจวนท่านแม่ทัพของเราดูแล แต่หากมีคนรู้เข้าคงจะไม่ดีแน่”
เสี่ยวเฉินกงกงตกตะลึง：“พระชายา……”
“ในวังมีผู้คนมากมาย ข้าก็ซาบซึ้งเช่นกัน ข้าเข้าใจดี หากวันนั้นไม่มีกงกง เกรงว่าข้าคงจะไม่รอด กงกงส่งเท่านี้ก็พอ ข้าไปก่อนนะ”
หลังจากที่พูดจบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเฉินกงกงมองไปที่ด้านหลัง ฉีเฟยอวิ๋นที่เดินไปไกลแล้ว เขาเป็นกังวล หรือว่าเป็นการข่มขู่？
แต่เมื่อนึกถึงข่าวคราวของแม่เมื่อวานนี้ ในบ้านมีสาวใช้คนหนึ่งที่คอยทำอาหารให้ บอกว่ามีขอทานมาที่หน้าประตูบ้าน หรือว่าจะเป็นคนของพระชายา
เสี่ยวเฉินกงกงกลับไปรายงาน และต้องการจะกลับไปดูให้แน่ใจ
เฉินอวิ๋นชูออกมาจากตำหนักเฟิ่งอี๋ นางรู้สึกไม่สบาย จึงเดินช้า ๆ
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ไม่อยากเดินแล้ว และเดินไม่ไหว
เมื่อเขามาถึงตำหนักเฉาเฟิ่ง เฉินอวิ๋นชูก็ให้คนไปกราบทูล ไห่กงกงออกมาต้อนรับด้วยตนเอง เมื่อเข้าไปในตำหนักเฉาเฟิ่งแล้ว นางก็น้อมทักทาย
พระพันปีตรัสว่า：“ลุกขึ้นเถิด มาที่นี่ไม่ต้องทำเช่นนี้ ไห่กงกง จัดหาที่นั่ง”
เฉินอวิ๋นชูนั่งลงและกล่าวอย่างสุภาพ เมื่อพูดถึงจวินเซียวเซียว คุณหนูรองตระกูลจวิน
ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไร ？” พระพันปีพูดเบา ๆ พระพันปีลุกขึ้นและคุกเข่าลง ：“เสด็จแม่ หม่อมฉันมีเรื่องจะร้องขอเพคะ”
“อ้อ เรื่องอะไร？”
“เสด็จแม่เพคะ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาร่างกายของหม่อมฉันไม่ค่อยสู้ดีนัก แม้ว่ามีความตั้งใจที่จะปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาท แต่ในที่สุดก็ไม่เป็นไปดั่งใจนึก ฝ่าบาทยังหนุ่มยังแน่นและสง่างาม หม่อมฉันไม่อาจแบ่งเบาความทุกข์ของฝ่าบาทได้ จึงอยากขอให้เสด็จแม่ช่วยตัดสินใจแทนหม่อมฉันด้วยเพคะ เพื่อที่ฝ่าบาทจะได้สุขสำราญในวังหลัง และทำให้หม่อมฉันคู่ควรกับพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาท！”
ฮองเฮาเจ็บปวดใจ แต่ทำได้เพียงเกลียดชังที่นางไร้ความสามารถ
พระพันปีตรัสว่า：“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไปพูดกับฝ่าบาทเถอะ ข้าไม่อยากเข้าไปแทรกแซงเรื่องเหล่านี้ หากฝ่าบาททรงตกลงแล้ว ข้าก็ยินดีด้วย”
เฉินอวิ๋นชูกลืนความคับแค้นใจลงไปในท้อง นี่เป็นการบีบบังคับให้นางไปตาย
“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”
“ลุกขึ้นเถอะ”
เฉินอวิ๋นชูลุกขึ้น และพระพันปีก็ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ไห่กงกงรีบเดินไปช่วยพยุงสิ พระพันปีเงยหน้าขึ้นและตรัสว่า：“ได้ยินมาว่าน้องสาวของเจ้าก็โตแล้ว ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว？”
เฉินอวิ๋นชูสะดุดใจและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบตอบว่า：“ถึงเวลาออกเรือนได้แล้วเพคะ”
“อืม ข้าว่าเข้าวังมาด้วยกันเลยจะดีกว่า พวกเจ้าพี่น้องมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน นับว่าเป็นเรื่องที่ดี”
“เสด็จแม่ ไม่ได้นะเพคะ！”
ฮองเฮาคุกเข่าลงอีกครั้ง สีหน้าของพระพันปีดูโกรธเคือง：“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ？”
“เสด็จแม่ อวิ๋นเอ๋อร์มีคนในใจแล้วเพคะ หม่อมฉันเคยรับปากกับนางไว้ แต่ตอนนี้……”
“ตอนนี้เป็นอย่างไร？”
“หม่อมฉัน……”
“ว่ามาเถอะ ชักช้าอยู่ได้！”
“อวิ๋นเอ๋อร์สนิทสนมกับท่านอ๋องเย่มาตั้งแต่เด็ก นางมีใจให้ท่านอ๋องเย่มานานแล้ว แต่ พระชาเย่ก็ได้แต่งเข้ามาในจวนอ๋องเย่เสียก่อน แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถพูดถึงได้อีก แต่อวิ๋นเอ๋อร์เติบโตมาในวังตั้งแต่เด็ก เสด็จแม่ก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี นางเห็นฝ่าบาทเป็นเพียงผู้อาวุโส หากเข้ามาในวังจริง ๆ เกรงว่าจะเจ้าอารมณ์ และทำให้ไม่พอพระทัยเพคะ！”
เฉินอวิ๋นชูทั้งเสียใจและโกรธแค้น นี่ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการชีวิตของนาง แต่ยังต้องการชีวิตของคนในตระกูลเฉินด้วย！
**********************