คลิฟฟอร์ดโกรธขึ้นมาทันที เขาชี้ไปที่แดร์ริล “แดร์ริล หุบปากไปซะ! แกมันไม่รู้อะไร! แกพูดเรื่องเพ้อเจ้ออะไรอยู่!? อะไรทำให้แกคิดว่ามันมีค่าแค่สองล้านเหรียญ?”
‘เวรเอ๊ย ไอ้หมอนี่ต้องบ้าแน่’ คลิฟฟอร์ดคิด
ลุงของคลิฟฟอร์ดซื้อจี้หยกนี้มา และลุงของเขาก็สะสมวัตถุโบราณมาเป็นสิบปีแล้ว! ราคาจริงของจี้หยกคู่นี้คือสามล้านเหรียญ เขาแกล้งบอกราคาห้าล้านเหรียญไปก็เพื่ออวดเบ่งเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลบอกว่ามันมีค่าแค่สองล้านเหรียญ ซึ่งคลิฟฟอร์ดคิดว่ามันไร้สาระ!
แดร์ริลส่ายหัว “มันมีชื่อเรียกอีกชื่อสำหรับจี้หยกชนิดนี้ พวกคุณรู้ไหมว่ามันถูกเรียกว่าอะไร?”
ทุกคนต่างสงสัยและส่ายหัว
แดร์ริลถอนหายใจแล้วอธิบาย “พวกมันถูกเรียกว่าจี้เมถุนในสมัยโบราณ มันเป็นของสินสอดที่พิเศษสำหรับการแต่งงานของผู้หญิงในสมัยราชวงศ์หมิง ในยุคราชวงศ์หมิงนั้นค่อนข้างจริงจังเรื่องมารยาทมาก ดังนั้นจี้เมถุนจึงได้รับความชื่นชอบสูง หลังจากที่หญิงสาวนำจี้ไปที่บ้านของสามี ชิ้นหนึ่งจะถูกมอบให้ผู้เป็นสามี และอีกชิ้นจะถูกสวมโดยฝ่ายหญิง อีกอย่าง ชื่อของแต่ละฝ่ายจะถูกสลักลงในจี้ของฝ่ายตรงข้าม เพื่อแสดงถึงความรักใคร่กลมเกลียวที่จะยาวนานนับร้อย ๆ ปี”
แดร์ริลหยิบจี้สองชิ้นขึ้นมาแล้วมองใกล้ ๆ พวกมัน “ดังนั้น จี้เมถุนของจริงจากสมัยราชวงศ์หมิงจะต้องมีชื่อของเข้าของสลักอยู่ และนี่….โชคไม่ดีนัก มันไม่มี พวกมันเป็นของปลอม”
เสียงของแดร์ริลนั้นไม่ได้ดัง แต่ทุกคนในโถงล้วนได้ยิน
ทุกคนตะลึง
การอธิบายของแดร์ริลถึงเรื่องจี้เมถุนนั้นมีเหตุผล และมันละเอียดกว่านักประเมินวัตถุโบราณจะบอกได้ด้วยซ้ำ
ทุกคนถอนหายใจอยู่ภายใน พวกเขาเริ่มตั้งสติได้ และความสงสัยก็ก่อตัวในใจพวกเขา
‘งั้นก็แสดงว่าจี้เมถุนคู่นี้เป็นของปลอมงั้นเหรอ?’ พวกเขาคิด
“อย่างที่คาด พวกมันไม่มีรอยสลัก” แด๊กซ์กล่าว เขาขมวดคิ้ว ในขณะที่สังเกตจี้หยกที่เอามาจากมือของแดร์ริล
คนรอบข้างพลันรวมตัวกันเพื่อดู ลิลี่เองก็เดินเข้ามาใกล้
แล้วก็เป็นอย่างที่คาด ไม่มีร่อรอยการแกะสลักบนจี้หยกเลย ยกเว้นแต่รูปแกะสลักที่สวยงาม
คลิฟฟอร์ดหรี่ตาลง เขายอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้
“รอยสลักไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไร? แกบอกเอง ว่าจี้เมถุนเป็นของสินสอดจากหญิงที่แต่งงาน ถ้าหากว่าเจ้าของจี้นี้ตายก่อนที่เธอจะได้แต่งงานล่ะ? เธอจะสลักมันได้ยังไงถ้าปราศจากสามี?” เขาแค่นเสียง แล้วชี้ไปที่แดร์ริล
แดร์ริลประทับใจมากกับความฉลาดของคลิฟฟอร์ด
‘ใช่ จริงด้วย ถ้าเกิดผู้หญิงไม่ได้แต่งงานล่ะ?’ เหล่าแขกคิดกับตัวเอง
แขกบางคนเริ่มตั้งสติได้แล้วใช้สายตาที่ตั้งคำถามมองแดร์ริล
แดร์ริลหัวเราะแล้วจ้องคลิฟฟอร์ดเหมือนเขาเป็นคนโง่ “สิ่งที่นายพูดมีเหตุผลมาก แต่ฉันจะบอกนายให้ว่าจี้เมถุนแบบนี้จะสร้างขึ้นครึ่งเดือนก่อนที่ผู้หญิงจะแต่งงาน ตระกูลของเธอจะต้องจ้างช่างฝีมือฝีมือสูงส่งมาเพื่อสร้างมันให้เธอ” แดร์ริลยักไหล่ “ถ้านายจะรั้นบอกฉันว่าผู้หญิงตายขึ้นมากะทันหันจากโรคร้ายในหนึ่งเดือนครึ่งก่อนที่เธอจะแต่งงาน ฉันก็คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว”
คลิฟฟอร์ดเงียบ เหงื่อเย็นผุดออกมาจากหน้าผาก
“อีกอย่าง ฉันอยากจะแก้ไขความเข้าใจผิดของนายหน่อย” แดร์ริลเดนิออกมาด้วยรอยยิ้ม
“อะไร?”
แดร์ริลแสยะยิ้ม “ที่ฉันชูสองนิ้ว ฉันไม่ได้หมายถึงมันมีค่าสองล้าน ที่ฉันจะบอกคือจี้หยกนี่มีค่าแค่สองร้อยเหรียญ ถ้านายไม่เชื่อฉัน ดูมันเองได้เลย”
เพล้ง!
แดร์ริลพลันปาจี้หยกลงพื้นทันทีที่เขากล่าวจบ และพวกมันก็แตกกระจายเป็นล้านชิ้น!
จี้หยกแตก และสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีกาวอยู่ในชิ้นส่วนของหยก มันชัดเจนเลยว่าเป็นของปลอม
ทั้งห้องโถงเงียบกริบ!
คลิฟฟอร์ดตัวส่ายไปมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอับอาย
แปะ แปะ แปะ!
ในตอนนั้น แนนซี่อดไม่ได้ที่จะต้องปรบมือ แล้วเสียงปรบมือดังกระหึ่มก็ดังตามมา
“บราโว่ บราโว่!” ฝูงชนชื่นชม
คลิฟฟอร์ดกำหมัดแน่นแล้วตะโกน “แดร์ริล ถึงมันจะเป็นของปลอม แต่มันก็ยังเป็นของขวัญ แล้วแกล่ะ? แกมาที่นี่ได้ก็เพราะความสัมพันธ์กับพวกลินดัน แกได้เอาของขวัญอะไรมาบ้ารึเปล่า?”
‘ไอ้งี่เง่าแดร์ริลนี่กล้าทำให้ฉันเป็นคนโง่ ฉันจะไม่ปล่อยมันไปง่าย ๆ แน่!’ คลิฟฟอร์ดคิด
แดร์ริลสูดหายใจเต็มปอดแล้วมองคลิฟฟอร์ดอย่างหมดความอดทน “นายผิดแล้ว ฉันนำของขวัญมาด้วยวันนี้”
แดร์ริลได้ส่งข้อความออกไปตอนที่เขาเดินลงมา มันขึ้นอยู่กับเวลาแล้วว่าจะมาถึงเมื่อไหร่
‘อะไร? เขาก็นำของขวัญมาด้วยเหรอ?’ กลุ่มคนคิด
“แดร์ริล นายเพิ่งจะรู้เรื่องวันเกิดของนายท่านชราแห่งแซนเดอร์ส รานจะไปเอาของขวัญมาจากไหน?” ลิลี่เคาะเท้าอย่างกังวล