ตอนที่ 447 ไปแช่น้ำพุร้อนกับผม
“พูดกับพี่ชายคุณตรงๆ…”
เจียงฉี่ขัดคำพูดของเขา “ฉันไม่กล้า ตอนนั้นพี่บอกว่าถ้าตามหาคนที่เอาอัลบั้มรูปไปทิ้งเจอแล้วจะฆ่าเขา”
น้ำเสียงเหอสือกุยยังคงแผ่วเบา “ตอนนั้นคือตอนเด็ก เวลาผ่านไปตั้งหลายปี คนที่ตายไปแล้วไม่สำคัญเท่ากับคนที่ยังมีชีวิตอยู่หรอก ถึงยังไงเธอก็รู้สึกผิดแล้วนี่”
เจียงฉี่ไม่รู้ว่าจะพูดกับเหอสือกุยยังไง ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่นก็คงจะดี แต่กู้เหยียนอวี๋ไม่เหมือนกัน
เหอสือกุยมองเธอแล้วส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “งั้นรอสักพักเธอค่อยส่งข้อความไปบอกกู้ซูหลิงว่าเธอบอกทุกอย่างกับพี่ชายหมดแล้ว”
เจียงฉี่กระพริบตาปริบๆ “แบบนี้ได้เหรอคะ”
“ก็น่าจะลองดู” เหอสือกุยสอนเธอ “ต่อไปถ้าเจอเขาอีกอย่าตื่นตระหนกไป เขาก็น่าจะเชื่อเธอ”
“อ๋อ”
ทั้งสองเดินไปข้างหน้าด้วยกัน เจียงฉี่กัดริมฝีปากแอบมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย “เธอสบายใจเถอะ ต่อให้ตีให้ตายฉันก็ไม่เอาเรื่องของเธอไปบอกอวี๋กานกานหรอก”
เหอสือกุยกวาดสายตามองเธอ
เจียงฉี่ยิ้มออก แล้วพูดอย่างจริงใจ “ขอบคุณค่ะ อาจารย์เหม่ยเหริน”
“ผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณ” เหอสือกุยตอบกลับแล้วเดินหน้าต่อ
เจียงฉี่พยักหน้า “ได้ค่ะ อาจารย์เหม่ยเหริน”
เหอสือกุย “…”
“อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ที่จริงฉันเข้าใจคุณนะคะ คุณอาจจะแค่ผิดหวังมาก คิดซะว่าไม่ได้ชอบ คุณรู้ใช่ไหมคะ เมื่อก่อนฉันชอบพี่ชายฉันมาก หลายคนบอกว่าฉันรักพี่ชายแบบไม่บริสุทธิ์ใจ ฉันก็คิดว่าใช่ คิดว่าถ้าพี่ชายมีแฟนแล้วฉันคงต่อต้านจนถึงขั้นทำลายพวกเขา ยังไงซะฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นนางร้ายที่สุดในตำนาน”
เด็กสาวพูดแล้วยิ้มโง่เขลา “แต่หลังจากพบพี่อวี๋ ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงยอมรับได้ไปเอง คงเพราะฉันก็ชอบพี่อวี๋เหมือนกัน ทั้งสวยนิสัยดี ฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยม ถ้าไม่เธอ เกรงว่าตอนนี้คุณปู่ฉันคงอยู่กับอาหารเหลวทุกวัน พูดไปแล้วฝีมือการรักษาพี่อวี๋ดีขนาดนี้ คุณเป็นอาจารย์ของเธอ งั้นคุณต้องเก่งกว่าเธอใช่ไหมคะ ไว้วันอื่นคุณไปจับชีพจรให้คุณปู่ฉันดีไหมคะ”
เหอสือกุยขัดเด็กสาวที่พูดจ้อไม่หยุด “ผมจับชีพจรไม่เป็น”
เจียงฉี่ตกใจ “ห้ะ คุณเป็นอาจารย์ของพี่อวี๋ไม่ใช่เหรอคะ”
เหอสือกุยตอบกลับ “ผมเป็นแพทย์แผนปัจจุบัน”
เจียงฉี่ “…”
เอ๊ะ แล้วแพทย์แผนปัจจุบันจะไปสอนแพทย์แผนจีนได้ยังไง
…
อวี๋กานกานกำลังฝัน วันนี้คลุกไปมากับหิมะ ดังนั้นเธอจึงฝันถึงชายหนุ่มยืนบนหิมะ ฝันถึงพี่เจียงให้เธอวิ่งเร็วๆ
ในความสับสนมึนงงเธอถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ของเธอ
เป็นโทรศัพท์จากฟังจือหันที่โทรเข้ามา อวี๋กานกานลุกขึ้นนั่งจากเตียง
เธอเปิดประตูขยี้ตามองไปที่ฟังจือหันหน้าหล่อด้านนอกประตู “มีอะไร”
แขนที่แข็งแกร่งและทรงพลังของฟังจือหันโอบเอวเและกอดร่างของเธอไว้ด้วยกันแน่น “เสร็จธุระแล้วเลยมาหาคุณ”
“ดึกขนาดนี้แล้วคุณควรพักผ่อนได้แล้วนะคะ”
“มาถึงน้ำพุร้อนทั้งที หรือว่าเราไม่ควรจะไปแช่น้ำพุร้อนด้วยกัน”
ฟังจือหันมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ริมฝีปากขยับใกล้ข้างหูเธอ
จู่ๆ ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบเหมือนโดนกระแสไป อวี๋กานกานเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพูดอึกอัก “แต่ว่าฉัน…ฉันแช่ไปแล้วค่ะ”
“ไปกับผมนะ”
ชายหนุ่มออดอ้อนขนาดนี้ เธอไม่มีวิธีปฏิเสธ
ตอนที่ 448 คุณคือโลกทั้งใบ
อวี๋กานกานกับฟังจือหันไปที่น้ำพุร้อน
ยืนอยู่ตรงข้ามบ่อน้ำพุร้อนกลิ่นธรรมชาติ อวี๋กานกานเตรียมจะถอดชุดคลุมออก แต่ถูกฟังจือหันจับเอาไว้ “วันนี้อาจารย์คุณแช่น้ำพุร้อนบ่อนี้เหรอ”
อวี๋กานกานพยักหน้า
“วันนี้น่าจะไม่ได้เปลี่ยนบ่อ”
“อืม”
ฟังจือหันจูงอวี๋กานกานจะเข้าไปที่บ่อน้ำนมซึ่งอยู่ด้านข้าง
“หยุด” อวี๋กานกานดึงตัวฟังจือหันที่กึ่งนั่งยองพลางเหลือบตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “อาจารย์ฉันแช่น้ำพุร้อน ฉันยังแช่บ่อนั้นไม่ได้เลย กู้ซูหลิงแช่น้ำพุร้อนก็พอกัน”
มุมปากฟังจือหันหยักเป็นรอยยิ้มออกมา “ผมให้เปลี่ยนบ่อน้ำร้อน จอมขี้หึง”
“ติดมาจากสุดยอดจอมขี้หึงด้านข้าง”
“ผมแพร่เชื้อใส่คุณเหรอ ทำไมผมไม่รู้เลย” ฟังจือหันเอื้อมมือไปกอดอวี๋กานกานเอาไว้ในอ้อมแขน แววตาอ่อนโยนเปี่ยมรัก
โดยที่ไม่ได้รู้ตัวก็พูดอ้อมค้อมไป ฮือๆๆๆ! อวี๋กานกานเปลี่ยนหัวข้อด้วยใบหน้าแดงซ่าน “บ่อแช่กลีบดอกไม้วันนี้ยังไม่เคยแช่เลย เราไปแช่บ่อดอกไม้กันเถอะ”
บ่อน้ำร้อนแช่กลีบดอกไม้อยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร ตำแหน่งที่อยู่มุมสุดซ่อนอยู่ในส่วนลึกของป่าดอกเหมย
ฟังจือหันอุ้มอวี๋กานกานเป็นแนวนอน อวี๋กานกานก็รีบยื่นแขนไปคล้องคอฟังจือหัน “ฉันหนักนะ คุณวางฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้ค่ะ”
“ไม่ได้หนักธรรมดาจริงด้วย”
“หา”
“หนักแบบโลกทั้งใบอย่างนั้น”
มุมปากของอวี๋กานกานยกขึ้นน้อยๆ ในใจพลันนึกถึงประโยครักกินใจประโยคหนึ่งขึ้นมา ขอให้หลายปีหลังจากนี้ ตอนที่ฉันผมหงอกขาว ตอนที่หน้าตาแก่ลง คุณยังคงสามารถอุ้มฉันเอาไว้ มอบความอ่อนโยนทั้งโลกให้
แต่ว่าถึงตอนนั้นไม่ว่าจะตายไปสภาพแบบไหน ไม่ว่าจะร่างกายกำยำยังไงล้วนค่อยๆ แก่ลงไปตามกาลเวลา ตอนนั้นเป็นชายแก่สักคนคาดว่าคงจะอุ้มเธอไม่ไหวแล้ว
ขณะที่ความคิดเปลี่ยนผันไปร้อยพัน ทั้งสองก็มาถึงที่บ่อแช่ดอกไม้แล้ว
บ่อแช่ดอกไม้ในป่าอย่างดอกเหม่ยมีความงดงามเฉพาะอีกแบบหนึ่ง
ไอร้อนลอยกรุ่นขึ้น กลีบดอกไม้งดงามเย้ายวน หิมะยามค่ำคืนส่องสว่างสีขาวเงินรวมกับคู่รักเหมาะสมอย่างสวรรค์สรรสร้างราวกับภาพวาดงดงามชวนให้หลงใหล
“ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมักจะรู้สึกว่าผู้ชายตัวโตคนหนึ่งแช่บ่อดอกไม้แล้วแปลกๆ”
อวี๋กานกานพูดด้วยรอยยิ้มร่าและยังกวักน้ำสาดไปที่ตัวของฟังจือหัน
ฟังจือหันจับข้อมือเธอแล้วดึงให้อวี๋กานกานเข้าสู่อ้อมแขน “ผมให้เปลี่ยนบ่อน้ำร้อน”
“งั้นคุณเปลี่ยนเป็นบ่อน้ำนมก็ไม่ค่อยต่างเท่าไหร่ ผู้ชายแช่บ่อดอกไม้ บ่อน้ำนมต่างก็ชวนให้รู้สึกแปลกๆ” ตัวของทั้งคู่แนบชิดกันเหมือนกับถูกไฟกองหนึ่งแผดเผา ร้อนเสียจนจังหวะหัวใจวุ่นวาย
อวี๋กานกานยื่นมือไปดันให้มีระยะห่างระหว่างทั้งสองคนโดยสัญชาตญาณ ริมฝีปากชายหนุ่มประทับลงบนกลีบปากของเธอ
จนกระทั่งอวี๋กานกานเกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว เขาถึงได้จบมันลงอย่างอ้อยอิง
ขากำลังอ่อนยวบ อวี๋กานกานทำได้แค่ซบไปที่ตัวฟังจือหัน ฟังจือหันโอบเอวเธอเอาไว้ หน้าผากแนบชิดไปกับหน้าผากของเธอ ดวงตาที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็งมาโดยตลอดนั้น เวลานี้กลับฉายความใคร่ดังเกลียวคลื่นซัดสาดรุนแรง
อวี๋กานกานถูกแววตาเช่นนี้แผดผาดเสียจนทำตัวไม่ถูกจึงเอียงหน้ามองไปด้านข้าง
ลมหายใจร้อนผ่าวของฟังจือหันเฉียดไปข้างหูเธอ ริมฝีปากเคลื่อนจากใบหูของเธอไปที่ลำคอขาว เขาจูบที่ลำคอของเธอ ขบเม้มแรงๆ ไปบนนั้นหนึ่งที
อวี๋กานกานเจ็บ มองค้อนเขา “คุณกัดฉันอีกแล้ว!”
เธอออกแรงผลักเพื่อแก้แค้นฟังจือหัน รับรู้ด้วยความประหลาดใจว่าชายหนุ่มปล่อยมือที่กอดเอวเธอไว้ เอนไปด้านหลังและจมลงไปในบ่อน้ำร้อนนี้ตามแรง