บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 21
เจเรมี่ เกิดความกลัวอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนมีหนามที่หลบซ่อนอยู่ในใจกำลังแทงเขาอย่างไร้ความปราณี เขาอุ้ม มาเดลีน ขึ้นมาโดยไม่มีความลังเลใด ๆ
เมื่อเมเรดิธเห็นทุกการกระทำจากด้านหลังเธอก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา “เจเรมี่คุณจะพาแมดดี้ไปไหน”
เจเรมี่ ไม่สนใจตอบคำถามกับนั่น เขารีบไปโรงพยาบาลในขณะที่อุ้มมาเดลีน
ตลอดเส้นทางที่รถวิ่ง สมองของเขาถูกล้อมรอบไปด้วยช่วงเวลาที่เขาได้พบกับหญิงสาวครั้งแรกเมื่อเขายังเด็ก ช่วงเวลานั้นละเอียดอ่อน แต่เงียบสงบและพึงพอใจ มันยังคงเล่นซ้ำอยู่ในสมองของเขา
หัวใจของเจเรมี่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขาลืมไปแล้วว่าสิ่งที่เขาต้องทำคือการดูถูก มาเดลีน ณ ตอนนี้เขาพาเธอไปที่แผนกฉุกเฉินอย่างสุดชีวิต
เธอบอกว่าเธอตั้งท้องและเด็กคนนี้เป็นของลูกของเขา ร่างกายของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดของเธอ
เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าเขากำลังหายใจไม่ออกจากสิ่งที่มองไม่เห็น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหวังว่า มาเดลีน จะไม่เป็นไร
เขาเดินกลับไปกลับมาขณะรออยู่ข้างนอก เขารู้สึกกังวลอย่างมาก
ขณะนี้มีพยาบาลคนหนึ่งเดินออกมา เจเรมี่ดักหน้าเธอแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?ภรรยาผมเป็นอะไร”
พยาบาลมองไปที่เจเรมี่ มีความขุ่นเคืองในน้ำเสียงของเธอขณะที่เธอพูดว่า “นี่คุณเป็นสามีของเธอจริง ๆ เหรอ เธอท้องและยังวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝน ไม่รวมถึงบาดแผลบนร่างกายที่เต็มไปหมด เธอเป็นหวัดและมีเลือดออกที่อวัยวะเพศ ขึ้นอยู่กับพระเจ้าว่าเด็กจะรอดหรือไม่”
เจเรมี่รู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ ความรู้สึกหายใจไม่ออก ทำให้จิตใจของเขาว่างเปล่า มีเพียงสิ่งเดียวในใจของเขา มาเดลีน จะได้รับต้องรอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก
เจเรมี่ รีบวิ่งไปที่เตียงและพบว่า มาเดลีน นอนหมดสติ เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้สีของเธอ ความรู้สึกผิดในใจเริ่มเกาะกินเขา
เขาไม่สามารถช่วยตัวเองให้ละจากการจับมือเย็นที่ของมาเดลีนได้ ในขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองอย่างขึงขัง
‘มาเดลีน บอกฉันที ทำไมถึงเรียกฉันว่า เจซ? ทำไมถึงรู้เกี่ยวกับคำสัญญาของฉันกับ ลินนี่ ตอนที่ฉันยังเด็ก? ‘
มาเดลีน ถูกนำตัวไปที่ห้องวีไอพี เธอนอนอย่างเซื่องซึมอ่อนพลีย ความรู้สึกไม่ชัดเจนราวกับว่ามีใครบางคนจับมือเธอขณะที่ความอบอุ่นค่อย ๆ ซึมเข้าสู่ผิวของเธอ ร่างกายของเธอไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป
เมื่อ มาเดลีน ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ขณะพยายามขยับตัวเธอสังเกตเห็นว่ามีคนจับมือเธอแน่น
เธอเบิกตากว้างด้วยความตะลึงที่เห็นเจเรมี่ยืนพิงเตียง มือของเขากอดเธอไว้แน่น มันรู้สึกอบอุ่นมาก
มาเดลีน มองไปที่สิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้างุนงง เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังฝันไป
เจเรมี่ลืมตาขึ้นทันทีที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนเตียง
เมื่อเขาเห็น มาเดลีน กำลังมองเขาอย่างเด็กโง่เขลา เขาก็แตะที่หน้าผากเธอ คืนก่อนหน้าเธอมีไข้ แต่ดูเหมือนว่าจะหายไปแล้ว
มาเดลีน ไม่เชื่อในท่าทางที่อ่อนโยนของ เจเรมี่ “ เจเรมี่…” เธอร้องเรียกเขา เสียงของเธอแหบแลมีอาการเจ็บ
“อย่าพูด ให้ฉันนำน้ำอุ่นมาให้เธอสักแก้วก่อน”
“เจเรมี่…” ดวงตาของ มาเดลีน เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอรู้สึกเหมือนบาดแผลทั้งหมดกำลังได้รับการเยียวยา..
เจเรมี่ช่วยเธอและป้อนน้ำให้เธอ
เขาไม่เอ่ยถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขายังเป็นเด็กเมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพอ่อนแอเช่นนี้
มาเดลีน พิงหน้าอกของ เจเรมี่ ในขณะนี้ความอ่อนโยนของเขารู้สึกเหรือจินตนาการมาก
“เจเรมี่ทำไมคุณถึง…”
“เธอมีลูกเมื่อไหร่? ทำไมเธอไม่บอกฉัน” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน เขาไม่เคยคุยกับเธอแบบนี้มาก่อน
มาเดลีน ตกตะลึงขณะที่เธอถือแก้วน้ำ เธอจำได้ว่าบอกเขาอย่างชัดเจน
เมื่อ เจเรมี่ เห็นว่า มาเดลีน อยู่ในอาการงุนงง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
“เธอควรพักผ่อนได้แล้ว บอกฉันเมื่อดีขึ้นเเล้ว” จากนั้นเขาก็ช่วยเธอนอนลงอย่างแผ่วเบา
มาเดลีน น้ำตาไหล เธอก็ดีใจเล็กน้อยเช่นกัน
เขาจำสัญญาของพวกเขาได้ไหมเพราะเธอเรียกเขาว่าเยซก่อนที่จะหมดสติไป? หรือตอนนี้เขารู้สึกสำนึกผิดเพราะเธอเกือบจะแท้ง?
ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไร มาเดลีน ก็มีความสุข
อย่างน้อยที่สุดเจเรมี่ก็จะมองเธอตอนนี้
เจเรมี่ อยากอยู่กับ มาเดลีน ต่อไปอีกสักหน่อย ถึงอย่างนั้นเขาต้องออกจากโรงพยาบาลในที่สุดเนื่องจากเองมีบางสิ่งที่ต้องทำที่บริษัท จากการรายงานผ่านสายสนธนา เขาเดินมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงนั้น บางอย่างกับหยุดขาเรียวคู่งามเอาไว้เสียก่อน เขาได้ยินเสียงเมเรดิธ จากปลายอีกด้านของทางเดิน
“หมอ มันเป็นความจริงเหรอ” น้ำเสียงของเธอดูประหลาดใจ “โปรดอย่าบอกสามีของแมดดี้เกี่ยวกับเรื่องนี้!”