เขาหยุดลง ตระหนักได้ว่าพูดผิดไป ดูเหมือนจะเป็นการแช่งตัวเอง จึงหุบปาก ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าหดหู่ ไม่ส่งเสียงอีก
แต่ว่า ตอนที่เขามองไปที่รูปเด็กคนนั้นอีกครั้ง แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่า ไม่ได้ไม่ชอบขนาดนั้นแล้ว
พวกเด็กๆก็อยู่ในห้องคนไข้อีกสักพัก เพราะว่าแสนรักยังต้องไปบริษัท เลยไปหาหมอเพื่อถามอาการ เตรียมพาเด็กๆกลับไป
“ประธานแสนรัก อาการคนไข้ฟื้นตัวได้ดีมาก ถ้าไม่มีอะไรคาดไม่ถึงเกิดขึ้น อีกสองวันก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“เย้ ดีจัง หม่ามี๊ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว งั้นหม่ามี๊ หม่ามี๊จะไปอยู่ที่เรืองรองกับพวกเราไหม？หนูบอกให้นะ ที่นั่นมีบ้านหลังใหญ่มากๆเลยแหละ สวยมาก”
หนูรินจังได้ยินว่าหม่ามี๊จะออกจากโรงพยาบาลได้อีกในสองวัน ก็ร้องดีใจทันที ถามหม่ามี๊ว่าจะไปอยู่เรืองรองกับพวกเขาไหม
เส้นหมี่เหลือบมองชายหนุ่มในห้องคนไข้ แล้วส่ายหน้าทันที：“แน่นอนว่าไม่ รินจัง บ้านพวกเราไม่ได้อยู่นั่นนะ สองวันนี้หม่ามี๊เข้าโรงพยาบาล เลยให้คุณอาเอาหนูไปดู รอหม่ามี๊ดีขึ้นแล้ว พวกเราก็จะกลับบ้านแล้ว”
หน้าเล็กๆของหนูรินจังก้มลงไป：“โอเคค่ะ”
คุณชายคิวได้ยิน ก็พูดต่อทันที：“โอเคหม่ามี๊ งั้นสองวันนี้ผมจะเก็บของให้เรียบร้อย รอหม่ามี๊ออกจากโรงพยาบาล พวกเรากลับไปด้วยกัน”
ลูกชายคนนี้ สมแล้วที่หม่ามี๊เลี้ยงมาจนโต หม่ามี๊ไปไหน ก็จะไปที่นั่น
แต่ว่า เขาพูดจบ เส้นหมี่ยังไม่ทันได้พูดอะไร จู่ๆชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในห้องคนไข้ที่เพิ่งคุยกับหมอเสร็จก็มองมาอย่างไม่พอใจ
“ลูกจะกลับไปไหน？คิวคิว ตอนนี้ตึกวังฬาหนึ่งคือบ้านของลูก ต่อไปลูกต้องอยู่นั่น！”
นี่คือเสียงอันน่าเกรงขามที่ไม่อาจปฏิเสธได้จริงๆ และแทบจะในทันที แม่ลูกทั้งสี่ในห้องคนไข้นี้ ต่างรู้สึกถึงการกดขี่และความรุนแรงที่ไม่มีตัวตนโดยไม่ได้นัดหมายมาก่อน
หน้าเล็กๆของเส้นหมี่เปลี่ยนไป
เธอเอาลูกชายคนเล็กที่ตัวสั่นเข้ามากอดไว้ แล้วจ้องผู้ชายคนนี้อย่างไม่พอใจ：“คุณทำอะไรน่ะ？คุณทำพวกเขาตกใจกลัวหมดแล้ว”
ความเยือกเย็นบนใบหน้าแสนรักจึงผ่อนคลายลงไป แต่ว่า เขายังคงยืนหยัดการตัดสินใจของตัวเอง
“ผมแค่กำลังอธิบายความจริงกบเขาอยู่ ตอนนี้เขาคือลูกชายของผมแสนรักจะกลับไปอยู่กับคุณไม่ได้อีก”
“ทำไมจะไม่ได้？ถึงแม้คุณคือแด๊ดดี้เขา แต่ฉันก็เป็นหม่ามี๊ ห้าปีมานี้เขาโตมากับฉัน ทำไมจะอยู่ด้วยกันกับฉันไม่ได้？”
เส้นหมี่ก็โกรธหน่อยๆแล้ว ขณะเดียวกัน เธอก็กลัวเล็กน้อยด้วย
เพราะว่า เรื่องที่เธอกังวลมากที่สุดในที่สุดก็มาแล้ว ผู้ชายคนนี้ เริ่มแย่งลูกกับเธอ ไม่ให้เขากลับไปอยู่กับเธอแล้ว งั้นต่อไปเขาจะทำอะไรอีก？
แม้แต่เจอก็จะไม่ให้เธอเจอหรือเปล่า？
เส้นหมี่กอดลูกชายไว้แน่น
เสียงของแสนรักเริ่มเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นลงมาอีกครั้ง：“เหลวไหล！เขาเป็นสายเลือดของแสนรัก ก็ต้องไปกับผมสิ อีกอย่าง สถานที่ที่คุณอยู่นั่นน่ะเหรอ？ถึงเป็นคนใช้ของหิรัญชากรุ๊ปพวกเราก็ยังพักอยู่ที่ดีกว่าคุณ คุณยังมีหน้ามาให้ลูกตัวเองพักที่โทรมๆแบบนั้นอีกเหรอ？”
“คุณ——”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็โกรธ ตัวสั่น แผลที่ยังไม่สมานดี เจ็บจนเธอหายใจไม่ออก
คุณชายคิวเห็น ก็ร้อนใจ มือเล็กๆสองข้างรีบเข้าไปกอดหม่ามี๊：“หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่เป็นไรใช่ไหม？หม่ามี๊อย่าโกรธนะ หม่ามี๊ไม่ต้องห่วง คิวคิวจะไม่ไปไหน คิวคิวจะไปอยู่บ้านโทรมๆกับหม่ามี๊！”
แสนรัก：“……”
ยังไม่ทันพูดเลย ด้านข้างของเขา มือเล็กๆสองข้างอีกคู่ก็ดึงเขาไว้อีกครั้ง
“แด๊ดดี้ ถ้ารังแกหม่ามี๊อีก ผมก็จะไปอยู่กับพวกเขาด้วย！”นั่นชินจัง เขาก็ดันมายืนอยู่ข้างหม่ามี๊
แสนรักโกรธมาก ความโกรธพุ่งเข้ามา แทบอยากจะจับเด็กโง่สองคนนี้มาตีก้นคนละทีในทันที
นี่คือสิ่งที่พวกเขากตัญญูต่อเขาเหรอ？
สองวันนี้เขาพาพวกเขาไปกิน ดื่ม แม้แต่งานที่อยู่ในมือก็ต้องเลื่อนออกไป ตอนนี้มาทำกับเขาแบบนี้เนี่ยนะ？！
ไอ้คนอกตัญญู！！
ชายหนุ่มที่โกรธจัดสุดท้ายก็พาเด็กสามคนนี้ออกไปหมด
จากนั้น สองวันนี้ เขาก็ไม่ได้พาพวกเขามาอีก แน่นอนว่า ตัวเขาเองก็ยิ่งไม่มาด้วย
เส้นหมี่รอคอยอย่างเนิ่นนาน ในที่สุดสองวันถัดมา เธอก็รอคอยถึงวันที่ตัวเองออกมาจากโรงพยาบาล
“คุณเส้นหมี่ พวกเราได้รับคำสั่งของประธาน บอกให้พาคุณไปที่ตึกวังฬาหนึ่ง”
“อะไรนะ？”
เส้นหมี่ที่เพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จได้ยิน ก็เหมือนตกใจเป็นอย่างมากในทันที กระโดดขึ้นมา
พาเธอไปที่ตึกวังฬาหนึ่ง？
ทำไม？ทำไมเธอต้องถูกพาไปที่ตึกวังฬาหนึ่งด้วย？ผู้ชายสารเลวนั่นจะทำอะไร？เขาประสาทหรือเปล่า？ให้เธอไปอยู่บ้านเขา？！！
เส้นหมี่คิดว่าตัวเองฟังผิดไป
แต่ความจริงคือ บอดี้การ์ดเหล่านี้ที่มารับเธอออกจากโรงพยาบาลไม่ได้อธิบายอีกเลย หลังจากทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จแล้ว ก็พาเธอที่แขนข้างหนึ่งยังห้อยอยู่ ไปที่รถ
ดังนั้นไม่กี่นาทีถัดมา สีดำคันนี้จึงขับไปเรืองรองอย่างรวดเร็ว
และในเรืองรองตอนนี้ ในสวนคฤหาสน์นั้น พวกเด็กๆกำลังประชุมในสวนดอกไม้ลอยฟ้าขนาดใหญ่ที่ชั้นสอง
คุณชายคิว：“ทางฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว หม่ามี๊มาก็เข้าไปอยู่ได้เลย ชินจังนายล่ะ？”
ชินจัง：“ส่งคนไปแล้ว ให้ไปรับหม่ามี๊！”
รินจังลูกรัก：“รินจังก็เก็บห้องของหม่ามี๊แล้วนะ อยู่ข้างๆรินจัง สวยมากเลย”