เผยเชียนเข้าไปจับมือเฉียวเหลียงทันที “อาจารย์เฉียว ผมได้ยินเรื่องคุณบ่อยมากๆ”
เฉียวเหลียงรู้สึกปลื้มใจที่อีกฝ่ายดูกระตือรือร้น เขารีบโค้งหัวให้เล็กน้อย “ยินดีที่ได้พบครับบอสเผย”
เผยเชียนมองประเมินอีกฝ่ายแล้วพบว่าศัตรูคู่แค้นดูดีทีเดียว คิ้วหนา ตาโต เครื่องหน้าหล่อเหลา ติดที่ดูเอื่อยเฉื่อยและท้วมนิดหน่อย
สภาพเขาเหมือนเด็กติดเกม แต่ไม่เหมือนเปาซวี่ เปาซวี่ทั้งหัวล้านและผอมแห้ง ส่วนอาจารย์เฉียวผมยังดก หุ่นอวบนิดหน่อย ดูค่อนข้างอ่อนแอ
เฉียวเหลียงตกใจที่เผยเชียนดูเด็กมาก เขากะไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุยังน้อย แต่ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนั้น
ไม่ว่าจะมองมุมไหน เขาก็ดูเด็กกว่าฉัน…
บอสเผยเป็นเจ้าของบริษัทตั้งแต่อายุยังน้อย แถมยังเพิ่งหาจุดยืนเล็กๆ ในวงการเกมได้ ถึงจะยังไม่ได้สร้างผลงานยิ่งใหญ่อะไร แต่เฉียวเหลียงก็อดรู้สึกอิจฉาและเวทนาตัวเองขึ้นมาไม่ได้
เผยเชียนเดินนำเฉียวเหลียงเข้าห้องรับแขก รินชาให้ จากนั้นก็คุยกันเล็กน้อย
“บอสเผย ผมพักมาพอแล้ว เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่าครับ” เฉียวเหลียงเอ่ยถึงเรื่องงานขึ้นมาก่อน
จริงๆ แล้วเขาไม่ต้องรีบร้อนอะไรขนาดนี้ รอคุยเรื่องงานหลังกินข้าวเที่ยงก็ได้
แต่บอสเผยดูแลเขาดีมาก ทั้งจัดโชเฟอร์ส่วนตัวให้ ที่พักก็หรูหรา ได้คะแนนเต็มสิบทุกอย่าง เฉียวเหลียงจึงต้องการแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเองก็กระตือรือร้นอยากทำงาน
เผยเชียนพยักหน้า “ได้ครับ”
ปลางับเบ็ดเองขนาดนี้ ดีจริงๆ
เผยเชียนกะจะให้อาจารย์เฉียวได้มีเวลาพักอีกสักหน่อย จะได้เตรียมพร้อมทั้งกายและใจเพื่อรับมือกับความทรมาน แต่ในเมื่ออาจารย์เฉียวพูดขึ้นมาเองขนาดนี้ เขาก็ได้แต่ทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ
เผยเชียนเตรียมสัญญาเอาไว้แล้ว “เซ็นสัญญากันก่อนครับ”
เฉียวเหลียงไล่สายตาอ่านสัญญาอย่างรวดเร็ว เนื้อหาในสัญญาคือสิ่งที่พวกเขาตกลงกันก่อนหน้านี้ เขาต้องเล่นเกมแปดชั่วโมงต่อวัน อัตราค่าแรงวันละห้าร้อยหยวน
ถ้าพักวันเสาร์อาทิตย์ก็จะได้เงินประมาณหนึ่งหมื่นหยวนต่อเดือน ถ้าไม่พักจะได้ค่าล่วงเวลา หมายความว่าจะหาเงินต่อเดือนได้เพิ่มอีก
ถึงจะตกลงเงื่อนไขต่างๆ มาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก เฉียวเหลียงไม่มั่นใจว่าในสัญญาจะมีเล่ห์เหลี่ยมหรือคำขอยากๆ อะไรหรือเปล่า
แต่พอได้เห็นสัญญาก็มั่นใจได้ว่าไม่มีอะไรแบบนั้น เขาแค่ต้องเล่นเกมแปดชั่วโมงต่อวันเพื่อเงินห้าร้อยหยวนเท่านั้น!
เฉียวเหลียงรู้สึกทึ่งมาก บอสเผยนี่ใจป้ำจริงๆ!
ในช่วงปีนี้ ค่าแรงหนึ่งหมื่นหยวนต่อเดือนถือว่าสูงมาก
แน่นอนว่าถ้าเฉียวเหลียงเกิดมุ่งมั่นและรับสปอนเซอร์ไม่หยุดหย่อน ก็น่าจะหาเงินได้หนึ่งหมื่นหยวนต่อเดือน
แต่ก็ต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาด
เขาต้องอดหลับอดนอนตัดต่อคลิปและเขียนบทอย่างจริงจัง แถมยังต้องดวงดีมีลูกค้าจ่ายหนักถึงจะหาเงินได้มากขนาดนั้น
เทียบกันแล้วงานนี้สบายกว่ามาก เขาไม่ต้องทำอะไรเลย แค่เล่นเกมกลับใจคือฟากฝั่งให้ครบแปดชั่วโมงทุกวัน
เฉียวเหลียงอ่านสัญญาซ้ำสองครั้งก่อนเซ็นชื่ออย่างเบิกบานใจ
“โอเค ตามผมมาทางนี้เลยครับ”
เผยเชียนกับเฉียวเหลียงคุยเล่นกันระหว่างเดินออกจากออฟฟิศเถิงต๋า จากนั้นเสี่ยวซุนก็ขับรถพาทั้งสองไปร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่ใกล้ที่สุด
เผยเชียนไม่ได้ตั้งใจจะให้เฉียวเหลียงเล่นเกมที่ออฟฟิศเพราะหลี่หย่าต๋ากับพนักงานคนอื่นๆ รู้เรื่องเกมกันหมด ไม่ว่าจะเป็นอาวุธไหนดีที่สุด เส้นทางไหนง่ายสุด วิธีได้ผู่ตู้ และอื่นๆ
ถ้าให้เล่นเกมที่ออฟฟิศ เฉียวเหลียงก็จะสามารถถามคนอื่นๆ ได้ถ้าเอาแต่ตายไม่หยุด พอได้เคล็ดลับต่างๆ มา เกมก็จะง่ายขึ้น
เผยเชียนอยากให้เฉียวเหลียงได้รับประสบการณ์เหมือนผู้เล่นทั่วไป เขาต้องเล่นเกมกลับใจคือฟากฝั่งด้วยความรู้และพื้นฐานต่างๆ เริ่มต้นที่ศูนย์ การที่เขาจะได้รับประสบการณ์การเล่นแบบนั้นได้จะต้องกำจัดความเสี่ยงทั้งหมดออกไป
เฉียวเหลียงกินดื่มที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้ตามใจชอบ ได้เล่นเกมในคอมพิวเตอร์สเป็กสูง มีกาแฟและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่อั้น อาจารย์เฉียวไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น
ไม่นานทั้งสองก็มาถึงร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
เป็นร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขามหาวิทยาลัยฮั่นตง เดินสิบนาทีก็ถึงตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว
ถึงจะชื่อสาขามหาวิทยาลัยฮั่นตง แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ใกล้กับมหาวิทยาลัยฮั่งตงขนาดนั้น ต้องเดินไปประมาณสิบห้านาที
ในตอนแรกที่หาทำเลมาเปิดร้านอินเทอร์เน็ต พวกเขาพยายามเลี่ยงทำเลใกล้มหาวิทยาลัย
แต่ย่านนี้เป็นละแวกคนพลุกพล่าน ยอดหมุนเวียนไม่ได้ต่ำ หลังจากเรื่องเฉินเหล่ย ยอดธุรกิจก็เพิ่มสูงขึ้น ตอนนี้ขาดทุนไม่มาก กิจการเป็นที่สองรองจากร้านสาขาหลัก
ด้วยสาเหตุนี้เผยเชียนจึงเมินสาขานี้และไม่ค่อยแวะเวียนมาสักเท่าไหร่
ครั้งนี้เขาแวะมาที่นี่เพื่อนำทางอาจารย์เฉียว ต่อไปถ้าช่วงไหนอารมณ์ไม่ดี เผยเชียนก็จะแวะมาดูอาจารย์เฉียวเล่นเกม ทำแบบนี้ต้องอารมณ์ดีขึ้นแน่นอน
เผยเชียนแนะนำอาจารย์เฉียวกับผู้จัดการสาขาร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นสอง ต่อจากนี้ไปตรงนี้จะเป็นโต๊ะทำงานของอาจารย์เฉียว
คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ลงเกมกลับใจคือฟากฝั่งเวอร์ชันเบต้าไว้แล้ว เวอร์ชันนี้จะอัปเดตไปพร้อมๆ กับกระบวนการค้นคว้าและพัฒนาเกม นอกจากนี้ยังมีระบบเก็บข้อมูลง่ายๆ ด้วย ในแต่ละวันมันจะบันทึกระยะเวลาการเล่นเกมของอาจารย์เฉียวว่าครบแปดชั่วโมงหรือเปล่า
ถ้าเล่นไม่ครบในหนึ่งวัน เขาสามารถเก็บเวลาเพิ่มในวันถัดไปได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็จะโดนหักเงิน
แต่มีเรื่องหนึ่งที่ต้องระวัง ตอนนี้เกมกลับใจคือฟากฝั่งยังอยู่ระหว่างการพัฒนา เขาไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลเกมได้ หมายความว่าอาจารย์เฉียวจะอัดคลิปหรือคุยกันแฟนๆ เรื่องเกมนี้ไม่ได้
ที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเองก็ไม่ค่อยมีลูกค้า แถมโต๊ะอาจารย์เฉียวก็อยู่ในมุมปลอดผู้คน มั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีใครมากวนเขาตอนเล่นเกม
ไม่นานทุกอย่างก็จัดแจงเสร็จเรียบร้อย
“ผู้จัดการสาขาจะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารกับเครื่องดื่มในแต่ละวันให้ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูยึดตามมาตรฐานความสะอาด คุณมั่นใจได้เลยว่าอาหารกับเครื่องดื่มของเราสะอาดและปลอดภัย
“พยายามทำตัวให้ชินกับสิ่งต่างๆ ไว้นะครับ เรามีงานเลี้ยงต้อนรับคุณคืนนี้ เดี๋ยวถึงเวลาแล้วจะมีคนมารับ
“ถ้าติดปัญหาอะไรให้บอกผู้จัดการสาขาได้เลย”
เผยเชียนช่วยคลายความกังวลใจให้อาจารย์เฉียว
เฉียวเหลียงประทับใจมาก “โอเคครับ!”
“ลองเล่นดูได้เลยนะครับ ผมต้องขอตัวก่อน ถ้ามีคำถามอะไรติดต่อผมได้เลย”
เผยเชียนไม่ได้จะอยู่ดูอาจารย์เฉียวทรมาน เขาเลือกกลับออกไปก่อน
ก็เหมือนสำนวนที่ว่า ‘เห็นชีวิตไม่คิดอยากฆ่า ไม่กล้ากินเนื้อเมื่อได้ยินเสียงเชือด’ เผยเชียนรู้สึกสงสารขึ้นมา เฮ้อ ฉันนี่จิตใจดีจริงๆ
“บอสเผยใจดีมาก เตรียมการทุกอย่างให้พร้อมเลย แถมคืนนี้ยังจัดงานเลี้ยงต้อนรับอีก รู้สึกไฮโซสุดๆ!”
เฉียวเหลียงเปิดเกมด้วยความตื่นเต้น ทริปจิงโจวครั้งนี้สมบูรณ์แบบทุกอย่าง
เฮ้อ ถ้ามีสาวสักคน ทุกอย่างคงจะดียิ่งขึ้นกว่านี้อีก
แน่นอนเฉียวเหลียงรู้ดีว่าเป็นฝันลมๆ แล้งๆ
แต่สาวก็ไม่สนุกเท่าเกมหรอก
ไม่รู้ว่าการดูแลที่ดีเยี่ยมของบอสเผยส่งผลอะไรกับเฉียวเหลียงหรือเปล่า แต่พอเปิดเกมขึ้นมา เขาก็รู้สึกชอบไปซะทุกอย่าง
“ทุกเกมของบอสเผยคุณภาพดีเยี่ยมจริงๆ!
“ดูโมเดลตัวละครสิ โคตรละเอียด!
“ดูทรงผม มีเอกลักษณ์มาก!
“ดูการเคลื่อนไหวสิ ลื่นไหลชะมัด!
“ดูมอนสเตอร์ลูกกระจ๊อกพวกนี้…
“เชี่ย เจ็บจัง มอนสเตอร์ลูกกระจ๊อกจริงมั้ยเนี่ย
“…เดี๋ยว ตายได้ไง”
เฉียวเหลียงมองจอดำสนิทด้วยความงุนงง
เกิดอะไรขึ้น!
เขาแค่เดินไปจิ้มชาวบ้านชุดขาดวิ่นที่ถือคันฉายในมือ จากนั้นชาวบ้านก็หันมาแทงเขาคืนสองทีตาย!
“ฉัน…เปิดการตั้งค่าอะไรผิดรึเปล่า”
เฉียวเหลียงเกาหัว นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง
…
…
ตอนเที่ยง ที่ครัวส่วนตัวหมิงหยุน
“โห มีล็อบสเตอร์ด้วยเหรอ เอามาตัวหนึ่ง”
ชายหนุ่มแต่งตัวมีระดับนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว เขาชี้นิ้วไปที่ล็อบสเตอร์บนเมนูพร้อมเอ่ยสั่งออเดอร์พนักงาน
“ขอโทษด้วยครับ เมนูนี้คุณลูกค้าต้องสั่งจองล่วงหน้าก่อน” พนักงานตอบอย่างสุภาพ แต่ก็ยังปฏิบัติตามคำสั่งของบอสเผยที่ว่า ‘ห้ามอธิบายอะไรเกินพอดี’ อย่างเคร่งครัด
แน่นอนว่าระหว่างที่ตอบไปอย่างนั้น เขาก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน จากประสบการณ์การบริการที่ผ่านมา พนักงานเสิร์ฟพอจะเดาได้ว่าลูกค้าคนนี้น่าจะเป็นคนอารมณ์ไม่คงเส้นคงวา
ลูกค้าคนที่ว่าดูอายุไม่มาก น่าจะราวๆ ยี่สิบสี่ถึงยี่สิบห้าปี เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฉูดฉาด ปักด้วยด้ายสีแดง เขียว และเหลืองเป็นลวดลาย ดูแล้วเหมือนแมลงเต่าทอง แต่พนักงานเสิร์ฟก็พอจะเดาได้ว่าเสื้อตัวนี้น่าจะราคาหลักหมื่น
นอกจากนั้นแล้วลูกค้ายังสวมเงินใส่ทอง สร้อยทองที่ใส่ดูแพงและหนักมาก ไม่เหมือนสร้อยแบบที่จะลอยในอ่าง
ที่เด่นที่สุดคือสปอนบ๊อบทำด้วยทองล้วนที่ห้อยอยู่ตรงสร้อยทอง บ่งบอกได้ดีถึงนิสัยยากจะรับมือและความอารมณ์ร้อนที่เกิดจากการคาบช้อนทองมาเกิด
จากประสบการณ์ของพนักงานแล้ว ลูกค้าประเภทนี้รับมือได้ยากที่สุด ถ้าบอสเผยไม่สั่งไว้ก่อน เขาจะยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้และอธิบายให้ลูกค้าฟังว่าล็อบสเตอร์นั้นนำเข้ายากเย็นขนาดไหน จะได้ช่วยลดโอกาสที่ลูกค้าจะไม่พอใจและก่อความวุ่นวายได้
แต่เขาต้องอธิบายให้น้อยที่สุดตามที่บอสเผยสั่ง
ชายหนุ่มไม่ได้ดูโกรธเคือง เขาพยักหน้า “โอ้ ล็อบสเตอร์ไม่ได้หาง่ายๆ แหละ พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมต้องจองล่วงหน้า
“เอาเป็นหอยเม่นแทน”
พนักงานยิ้มแล้วขอโทษขอโพยอีกครั้ง “ขอโทษครับ เมนูนี้ก็ต้องสั่งจองล่วงหน้าเหมือนกัน”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
ถึงจะไม่ได้พูดอะไรก็ดูออกว่ากำลังไม่พอใจอยู่
“งั้นน่าจะมีทูน่าครีบน้ำเงินใช่มั้ย”
“ขอโทษครับ เมนูนี้ก็ต้องสั่งจองล่วงหน้าเหมือนกัน”
ชายหนุ่มหันมองพนักงานเสิร์ฟด้วยความงุนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือจะโกรธดี
พนักงานเสิร์ฟชี้ประโยคเล็กๆ ด้านบนเมนู “เมนูเหล่านี้ต้องใช้วัตถุดิบราคาแพงจึงต้องสั่งจองล่วงหน้า ขออภัยในความไม่สะดวกครับ”
ชายหนุ่มมองตามที่ชี้แล้วเห็นประโยคแจ้งว่าทุกอย่างต้องสั่งจองล่วงหน้าอยู่ทุกหน้าในเมนู ถึงตัวหนังสือจะไม่ได้เล็ก แต่ก็ไม่ได้เด่นมากนัก ทำให้เขาไม่ทันสังเกต
“ไม่เป็นไร งั้นที่ร้านมีอะไรพร้อมเสิร์ฟบ้าง”
ชายหนุ่มขี้เกียจเปิดเมนูหาจึงถามพนักงานไปตรงๆ
พนักงานพลิกผ่านเมนูเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ไปที่หน้าสุดท้าย แต่ละเมนูในหน้านี้ไม่ได้มีประโยคแจ้งว่าต้องสั่งจองล่วงหน้า
“มีตามนี้ครับ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วระหว่างอ่านหน้าสุดท้ายของเมนู
บางเมนูดูซับซ้อน เช่น พีระมิดหมูสามชั้นตุ๋นกับปลาสิงโต เมนูธรรมดาก็อย่างเช่น สลัดผัด กุ้งผัดชาหลงจิ่ง และอื่นๆ
ที่เหมือนกันคือราคาแพงหูฉี่ ราคาของแต่ละเมนูนั้นแพงกว่าภัตตาคารระดับสูงอื่นๆ อยู่นิดหน่อย
ตัวอย่างเช่น พีระมิดหมูสามชั้นตุ๋นราคาอยู่ที่สองร้อยเจ็ดสิบหยวน ชายหนุ่มจำได้ว่าเคยกินเมนูนี้ที่หางโจว ราคาอยู่ที่ประมาณสองร้อยสี่สิบหยวน
แน่นอนว่าถ้าเทียบกับเมนูหรูที่อยู่หน้าแรกๆ ของเมนูแล้ว เมนูเหล่านี้ราคาถูกกว่ามาก
ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อย
ราคาไม่ใช่ปัญหา
ปัญหาหลักคือทุกเมนูที่เขาอยากลองต้องสั่งจองล่วงหน้าหมด
นี่เขาถ่อมาตั้งไกลเพื่อกินเมนูธรรมดาๆ แบบนี้เหรอ