“พ่อครับ! พ่อ!” แดร์ริลตะโกนด้วยดวงตาสีแดงในขณะที่ตัดเชือกด้วยดาบแล้วอุ้มพ่อของเขาไว้ในอ้อมแขน
ในขณะเดียวกัน ร่างกายของแดเนียลนั้นเสียหายโดยสิ้นเชิงแล้ว ร่างของเขาส่งกลิ่นเหม็นไหม้ ผิวหนังและเสื้อผ้าของเขาผสมปนเปไปด้วยเลือดและเนื้อ
“ลูกพ่อ… ลูก บอกพ่อสิ ลูกได้ทำมันหรือเปล่า? ลูกทำเรื่องแบบนั้นรึเปล่า?” แดเนียลพึมพำด้วยใบหน้าซีดเผือดและริมฝีปากสีขาวจากความเจ็บปวดในร่างกายที่เกินคำบรรยาย เขาสั่นเทา
“ผมไม่ได้ทำ ผมไม่ได้ทำมัน!” แดร์ริลร้องไห้ เสียงของเขาผสมกับน้ำตาที่ไม่อาจควบคุม
“ดี… จริง…” แดเนียลกล่าวด้วยกำลังที่เขาเหลืออยู่ทั้งหมด
ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ นั้น ดวงตาของเขาก็ปิดลง พวกเขาไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นหรือตาย
“พ่อ! พ่ออย่าทำให้ผมกลัวสิ ได้โปรด อย่าหลอกผมสิ!” แดร์ริลกรีดร้องจนเสียงแหบ เขาเขย่าร่างของแดเนียลอย่างแรง แต่มันก็ไม่มีการตอบสนองเลย
“หยุดแหกปากซะ มันสำคัญหรอกหรอกว่าพ่อแกตายรึเปล่า มันสมควรตายแล้ว!” ยูมิเดินเข้ามาพร้อมส้นสูง ชี้นิ้วของเธอไปที่แดร์ริล “แกโตมาในคฤหาสน์ดาร์บี้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่ตอนนี้แกกลับมากับคนมากมายเพื่อสร้างปัญหา แกไม่กลัวสวรรค์จะลงทัณฑ์แกบ้างรึไง?”
ปัง
ทันใดนั้น แดร์ริลก็ยืนขึ้นช้า ๆ ดวงตาที่แดงก่ำเป็นเลือด เขาเดินไปหายูมิที่ละก้าว ๆ
“ก-แกจะทำอะไร!” ยูมิสั่นเทาเมื่อเธอมองไปที่สายตาของเขา
เธอจะไม่มีทางลืมสายตานี้ของเขาไม่ตลอดชีวิต มันน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก
เปรี้ยง!
แดร์ริลหวดมือของเขาฟาดใบหน้าของยูมิอย่างรุนแรง เขาใช้แรงทั้งหมดของเขาในการตบ ทันใดนั้น ร่างของยูมิก็ลอยไปไกลกว่าสิบเมตรแล้วตกกระแทกกับพื้น
“อ๊าา!” เธอกระอักเลือกออกมา
โดยไม่รอให้เธอลุกขึ้นมาได้ แดร์ริลตบเธอซ้ำอีกครั้ง, อีกครั้ง, และอีกครั้ง!
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
เสียงตบนั้นทั้งดังและกังวาล มันทำให้คนทั้งห้องโถงหวาดผวา นายท่านชราแห่งดาร์บี้ปล่อยไม้เท้าของเขา หน้าอกของเขากระเพื่อมอย่างรุนแรง เขาซวนเซ แม้จะยืนก็ยังลำบาก เหมือนกับลำคอของเขาถูกปิดกั้น เขาพูดไม่ออกสักคำ
“แดร์ริล กล้าดียังไงตบตีพี่สะใภ้ของแก?” ฟลอเรียนตะโกนในขณะที่หยิบไม้แล้วตีใส่แดร์ริล
เปรี้ยง!
ไม้นั้นหักเป็นสองท่อนเมื่อหวดใส่ร่างของแดร์ริล เหมือนกับร่างของเขาเป็นก้อนหิน แดร์ริลหันหัวของเขาอย่างช้า ๆ
เปรี้ยง!
เขาตบฟลอเรียน ส่งร่างของเขาให้ลอยไปในอากาศก่อนจะกระแทกกับกำแพงที่อีกฝั่งของห้อง จนไหลลงมาเหมือนโคลนในบ่อ ยังไงก็ตาม ก่อนที่เท้าของเขาจะได้แตะพื้น เขาก็พลันรู้สึกถึงแรงจับมหาศาลที่คอของเขา ริมฝีปากของแดร์ริลเผยอยิ้มอ่อน ๆ ในขณะที่เขาบีบคอของฟลอเรียนให้แรงขึ้นและแน่นขึ้น ฟลอเรียนดิ้นรนพยายามจะหายใจ ใบหน้าของเขาเริ่มเป็นสีม่วง
“สามปีก่อน แกอ้างว่าฉันขโมยเงินของพวกเราไปแล้วเตะฉันออกจากตระกูลดาร์บี้ แต่ใครจะรู้บ้างว่าเงินทุกเพนนีของทั้งหมดแปดล้านเหรียญที่ใช้ซื้อหุ้นน้ำมันนั่นมันเป็นของฉัน พวกแกไม่ได้เกี่ยวเลย!” แดร์ริลเริ่มพูด ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์
“แก…” ฟลอเรียนใกล้จะหมดลมเต็มที เขาต้องการจะต่อต้าน แต่เขาไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว
“เดือนก่อน ฉันลงทุนสามหมื่นล้านดอลลาร์ให้ตระกูลดาร์บี้ พวกแกกลับอ้างว่าฉันมีแผนชั่วร้าย แต่ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าทั้งหมดที่ฉันอยากทำคือแค่ต้องการชดใช้ความเมตตาที่พวกแกมอบให้ฉันสมัยยังเด็ก ต่อให้พวกแกเข้าใจฉันผิดในอดีต มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำแบบเดียวกับพวกแก แล้วมาคราวนี้ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เมียของแจ็คสันถูกล่วงเกิน แล้วพวกแกก็มากล่าวหาฉัน! ฉันบอกว่ามันไม่ใช่ฉัน แต่พวก-ึงทุกตัวไม่มีใครเชื่อเลยใช่ไหม!” แดร์ริลกรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงของเขาสะท้อนไปทั่วทั้งห้องโถง
ดวงตาทุกคู่จ้องที่แดร์ริล แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาสักคำ
ตุบ!
แดร์ริลปล่อยมือ ส่งร่างของฟลอเรียนให้ตกลงไปที่พื้น เขาสูดหายใจไม่หยุด มือของเขาจับที่ลำคอของตัวเองอย่างหวาดผวา
ในขณะเดียวกัน คนของแด๊กซ์ แซนเดอร์ส ได้จัดการสมาชิกของตระกูลดาร์บี้ทั้งหมดลงได้แล้ว พวกเขาทั้งหมดนอนกองอยู่กับพื้นอย่างหมดหนทาง
เงียบ ทุกอย่างเงียบสนิท หากมีเข็มตกพื้น พวกเขาคงได้ยินกันอย่างชัดเจน
“ฉัน แดร์ริล ดาร์บี้ ถูกฟูมฟักเลี้ยงดูมาโดยคุณปู่ แต่ตอนนี้ พ่อของฉันไม่รู้จะเป็นหรือตาย” แดร์ริลกล่าวพร้อมดาบในมือ เสียงของเขาสะท้อนพลังอำนาจที่อบอวลไปทั้งโถง
เขากำหมัด เล็บจิกเนื้อของเขาจนเลือดไหล แต่เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย “ถ้าพ่อของฉันรอด ถือว่าหนี้ของพวกเราถือว่าเป็นโมฆะ แต่ถ้าพ่อฉันไม่รอด พวกแกทุกคนในตระกูลดาร์บี้ ตาย”
เปรี้ยง!
สายฟ้าได้ผ่าลงมา ตามมาด้วยห่าฝนที่หนักหน่วง แดร์ริลเดินออกจากคฤหาสน์พร้อมพ่อในอ้อมแขนของเขา