บทที่ 53 เหงื่อออกแปลก ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่สวนดอกกล้วยไม้ และมองไปรอบ ๆ ในลานบ้าน นางไม่เห็นหนานกงเย่ก่อนกลับมา แต่เมื่อครู่ตอนที่นางผลักประตูห้องให้เปิดออก นางเห็นคนนั่งอยู่บนเตียง
เมื่อเห็นหนานกงเย่ หัวใจของฉีเฟยอวิ๋นก็จมลง กลัวสิ่งไหนได้สิ่งนั้น
“ท่านอ๋อง”
หลังจากปิดประตูแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็แสร้งทำเป็นเดินเข้าไปอย่างสงบ อันที่จริงนางเข้าใจว่ากลัวไปก็ไร้ประโยชน์
เพียงแต่บางครั้งก็เหนื่อยมากจริง ๆ เมื่อมาที่ที่ชำรุดแห่งนี้ ทุกวันก็เอาแต่ทะเลาะกัน นางต้องพร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้ตลอดเวลา นางเหนื่อย เหนื่อยมากจริง ๆ ！
“เมื่อพบข้า แม้แต่กฎระเบียบก็ไม่มี กลับไปที่บ้านของพ่อเจ้าแล้วเรียนรู้สิ่งนี้มาหรือ？” หนานกงเย่เย็นชา และมองนางอย่างไม่พอใจ
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านอ๋อง”
นางถอนสายบัว และไม่รู้ว่าเหมือนที่เรียนมาหรือไม่ แต่ก็ดีกว่าคุกเข่า
หนานกงเย่เย็นชา：“เรียนอะไรมาหรือ？”
“หม่อมฉันคารวะท่านอ๋อง”
ฉีเฟยอวิ๋นพยายามจะแสดงความเคารพ
ในใจรู้สึกเกลียด แต่ก็ไม่สามารถโยนเขาออกไปได้ นางตะโกนในใจว่านี่คือห้องของข้า
แต่ถึงนางจะสามารถทำได้ นางก็กลัวว่าจะไม่เป็นผลดี
หนานกงเย่กำมือไว้เล็กน้อย และจ้องไปที่กระดูกสะบ้าหัวเข่าของฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าไม่ยอมคุกเข่าให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”
แม้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะยอมรับ ทำไมคนผู้นี้ถึงไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดีเช่นนี้ ยอมบ้างก็ไม่ได้
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน และเดินไปนั่งลงด้านข้าง นางพูดอย่างโกรธเคือง：“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นภรรยาของท่าน ท่านปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ ภายหน้าหากมีบุตร ระวังว่าบุตรจะไม่เคารพ”
“อะไรนะ？” หนานกงเย่ตกตะลึงเล็กน้อย：“เจ้ายังคิดที่จะมีบุตรกับข้างั้นหรือ？”
“ไร้สาระ ข้าแต่งงานกับท่าน หรือว่าท่านต้องการให้ข้าเป็นสาวแก่ไปตลอดชีวิต？พูดง่ายแต่ฟังดูไม่ดี หากให้คนนอกรู้กับคนนอก คงไม่คิดว่าท่านเป็น……”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรต่อ เมื่อคิดถึงเรื่องในตอนนี้ ของฝ่าบาท พูดให้น้อยลงจะดีกว่า
“ที่แท้ก็ไม่ได้มีจิตใจดีนัก แต่ไม่ว่าข้าจะถูกเจ้าโน้มน้าวให้ตายอย่างไร ข้าก็จะไม่มีทางมีบุตรกับเจ้า”
หนานกงเย่ลุกขึ้นและจากไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ แล้วก็ไม่ได้ปิดประตูก็ไม่ปิ
เพียงแต่เดนไปอย่างว่องไว……
ตัวซวยจากไปแล้ว จุดประสงค์ของฉีเฟยอวิ๋นสำเร็จ นางลุกขึ้นไปปิดประตู แล้วสั่งว่า：“เรียกสาวใช้มาสองสามคน ข้าต้องการจะอาบน้ำ มาเตรียมน้ำให้ข้าอาบหน่อย”
มีเสียงตอบรับมาจากข้างนอกประตู ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหมดหนทาง ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นพระชายา แต่ที่นี่ไม่มีแม้แต่สาวใช้สักคนที่นางจะพูดคุยด้วยได้
หลังจากเรียกสาวใช้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หันไปมองที่ประตู ลืมนางไปได้อย่างไร
พ่อบ้านรีบจัดสาวใช้สองสามคนมาให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างว่องไว หลังจากที่คนเหล่านั้นเตรียมน้ำอาบให้ฉีเฟยอวิ๋นเรียบร้อยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ชินกับการที่มีคนมามองนางอาบน้ำ จึงโบกมือ：“ข้าอาบเองได้ พวกเจ้าออกไปเถอะ หากมีอะไรข้าจะเรียกพวกเจ้า”
คนเหล่านั้นถอยออกไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอดเสื้อผ้า แล้วลงไปแช่ตัวในถังไม้ แม้ว่าร่างกายของนางจะไม่เป็นอะไร แต่ก็หนาวเย็นจนรู้สึกไม่สบาย เมื่อวานนางได้รับความทุกข์ยากจากขับรถม้า จึงอยากจะแช่ตัวให้สบายขึ้น และเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นตัว
แต่ฉีเฟยอวิ๋นคิดไม่ถึงว่าจะมีคนผลักประตูเข้ามา
มีเสียงดังเอี๊ยดที่ประตู ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถปรากฏตัวได้ และเมื่อหันกลับไป นางก็ตกตะลึง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้นางไม่สามารถลุกขึ้นได้ แต่ดูเหมือนร่างกายจะควบคุมไม่ได้ แล้วนางก็ลุกขึ้นยืน
หนานกงเย่ที่อยู่ที่หน้าประตูก็ตกตะลึง ประตูด้านหลังก็ปิดเรียบร้อยแล้ว แต่ในห้องยังเต็มไปด้วยหมอกควันสีขาว ร่างกายอันงดงามของหญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาราวกับหยกขาว เขาหลับตา แล้วมองไปทางอื่น จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เจ้า……ข้าเดาไม่ผิดเลยจริง ๆ ว่าเจ้าอดใจรอไม่ไหวแล้ว！”
ฉีเฟยอวิ๋นสามารถควบคุมร่างกายของนางได้แล้ว และกระโดดลงไปในน้ำทันที นางหน้าแดงและหัวใจเต้นเร็ว
เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่ร่างกายของนางลุกขึ้นไปเอง และยังยืนตัวแข็งทื่อ นางไม่สามารถที่จะควบคุมร่างกายของนางได้เลย
นางตื่นตระหนก นานขนาดนี้แล้ว นางคิดมาโดยตลอดว่านางมาที่นี่พร้อมกับระบบทางชีวภาพของยา หรือว่าจะเป็นวิญญาณของเจ้าของร่างเดิมที่ยังไม่ไปไหน และยังอยู่ในร่างของนาง？
“ฮู……”
หัวใจของฉีเฟยอวิ๋นหนักอึ้ง นางส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร？
แม้ว่านางพยายามที่เกลี้ยกล่อมตัวเองในใจ แต่นางก็รู้ว่าจิตวิญญาณแห่งโลกอนาคตของนางสามารถเข้าสิงร่างโบราณนี้ได้แล้วยังมีอะไรที่ไม่สามารถเป็นไปได้อีก
หนานกงเย่ดูไม่พอใจ เขาเดินไปนั่งลงโดยไม่หันมามอง และพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า：“มีคนมาจากในวัง ต้องการให้เจ้าเข้าไปในวังเดี๋ยวนี้ ยังไม่ออกมาอีก？”
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และหันไปมองหนานกงเย่ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มองนาง ในใจรู้สึกไร้ค่ายิ่งกว่าเจ้าของร่างเดิม มาถึงขั้นนี้แล้วก็ยังไม่ยอมที่จะมอง เจ้าของร่างเดิมช่างไร้ค่าจริง ๆ
เพื่อที่จะออกไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบอาบน้ำ นางออกมาจากถังไม้และรีบเดินไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว และฉวยโอกาสตอนที่หนานกงเย่ไม่ได้มองนาง รีบไปซ่อนตัวอยู่ที่หลังฉากกั้นห้อง นางเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า
เมื่อนางไปที่หลังฉากกั้นห้องแล้ว หนานกงเย่จึงมองไปที่นั่น
ฉีเฟยอวิ๋นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา นางเดินไปที่กล่องยา แล้วหยิบยาใส่ถุง จากนั้นก็ออกไป
ในเวลานี้หนานกงเย่ลุกขึ้นและตามนางออกไป
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“ท่านอ๋องก็ไปด้วยหรือเพคะ？”
“ข้าพอใจที่จะไป？” หนานกงเย่ไม่ตอบคำถาม และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น จะไปสนใจอะไรเขา นางไม่ควรถามเลย
ทั้งสองออกจากจวนอ๋องเย่และขึ้นไปนั่งบนรถม้า อาอวี่ได้รับบาดเจ็บ จึงต้องเปลี่ยนผู้คุ้มกันที่มาขับรถม้า เมื่อฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมาบนรถม้า นางก็พบว่าคนคนนี้มองนางด้วยสายตาแปลก ๆ แต่สิ่งที่เจ้าของร่างเดิมทำ ทำให้เขามองนางแปลก ๆ
รถม้ากว้างขวางและไม่แออัด แต่ตะเกียงน้ำมันในรถม้า ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัด
ปกติหนานกงเย่จะนั่งอยู่ด้านหนึ่ง และนางจะอยู่อีกด้านหนึ่ง ตราบใดที่ไม่มองไปก็จะไม่เข้าไปอยู่ในใจ
อย่างไรก็ตาม แสงในรถม้าไม่ได้สว่างนัก ฉีเฟยอวิ๋นมองตะเกียงน้ำมันอย่างเบื่อหน่าย มันไม่ใช่ไข่มุกราตรี เขาคงจะกังวลว่าไข่มุกราตรีที่หามาได้อย่างยากลำบากของตัวเองจะถูกปล้น
หนานกงเย่ที่ดูเหมือนจะสัปหงก ในเวลาก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของฉีเฟยอวิ๋นเล็กน้อย
เมื่อลืมตาขึ้น หนานกงเย่ก็ปล่อยมือ แล้วแบบออกข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น：“เอาเลยมาเถอะ”
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูประหลาดใจ นางแสร้งทำเป็นไม่รู้：“อะไร？”
“ไข่มุกราตรี”
หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างดูถูก ฉีเฟยอวิ๋นดูไม่เต็มใจนัก：“ท่านอ๋องมีตั้งมากมาย คงจะไม่สนใจเม็ดนี้ อีกอย่างท่านอ๋องก็ตกลงที่จะมอบให้ข้าแล้ว”
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว？” หนานกงเย่พูดเพียงไม่กี่คำ ฉีเฟยอวิ๋นอยากจะทุบตีเขาด้วยความโกรธ แต่เพื่อป้องกันตัวเอง นางจึงอดทนอดกลั้นไว้
“ข้าไม่ได้เอามา”
ฉีเฟยอวิ๋นพูดเสียงเบา นางไม่ได้เอามาจริง ๆ
อันที่จริงนางก็เป็นกังวลมาก เข้าวังมาคราวนี้ไม่รู้ว่ามีอะไรรอนางอยู่บ้าง
หนานกงเย่เหลือบมองนาง แล้วออกไปนอกรถม้า เขาหรี่ตาลงและพักผ่อนต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และไม่ได้สบายอกสบายใจเหมือนอย่างหนานกงเย่ ระหว่างทางเข้าไปในวังนางคิดถึงหลายเรื่องต่าง ๆ ตั้งแต่ฝ่าบาทไปจนถึงฮองเฮา รวมไปถึงพระพันปีและพระมเหสีหวา
และมักจะรู้สึกว่านางต้องโชคร้าย！
เมื่อถึงหน้าประตูวัง ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินตามลงไปจากรถม้า หนานกงเย่เดินไปข้างหน้า และนางก็เดินตามหลัง นางก้าวพลาดและล้มลง
และเหงื่อก็ออกไปทั้งตัว
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น หนานกงเย่ก็หันมามองนาง แล้วดุนางว่า：“ไม่ได้เรื่อง！”
ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดมือ และมองดูเหงื่อบนฝ่ามือ แปลกจัง！
อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เหงื่อออกมาขนาดนี้ได้อย่างไร
“ยังไม่ไปอีก？” หนานกงเย่เรียกนาง ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ไปเดี๋ยวนี้เพคะ”
หลังจากที่พูดจบ นางก็เดินตามหนานกงเย่เข้าไป
**********************