บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 34
มาเดลีนยืนอยู่ในคืนฤดูหนาวที่มีฝนตก ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นสีดำสนิท
สิบล้านนี่เป็นตัวเลขแสนมหึมาสำหรับเธอ
แม้ทุกคนจะรู้จักเธอในนามของนายหญิงของตระกูลร่ำรวยอันดับหนึ่งในเกลนเดล แต่เธอก็ไม่เคยได้รับข้อได้เปรียบใดๆจากตัวตนของเธอในนามนั้นเลย ตรงกันข้าม เธอรู้สึกสะบักสะบอมและอ่อนล้า
มาเดลีนไม่กล้าโทรหาตำรวจอย่างผลีผลามเพราะเธอคำนึงถึงเรื่องความปลอดภัยของเลนเป็นหลัก
เธอไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงร้องขอความช่วยเหลือจากเจเรมี่
อย่างไรก็ตาม บางทีเจเรมี่อาจบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเธอก็เป็นได้ในตอนนั้นเธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ไม่ว่าเธอจะโทรมากี่ครั้งก็ตาม
เธอคิดเพียงว่าปู่ของเธอต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนตอนนี้ เธอจึงกลับไปที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด
เธอยกมือขวาขึ้นและพึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าจอห์นกระทืบมัน มันเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สามารถออกแรงด้วยมือได้
มาเดลีนเคาะประตูด้วยมือซ้าย หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยการถูกสาดน้ำจากถังน้ำเย็น
“ออกไป! อย่ามาทำประตูหน้าบ้านฉันให้สกปรก! ถ้าฉันรู้ว่าเธอทำร้ายเมอร์ มากขนาดนี้ฉันคงไม่ตกลงที่จะพาเธอเข้ามาในครอบครัวของเรา!” โรสถือถังคามือและตะโกนใส่ มาเดลีนด้วยความโกรธ หลังจากที่หล่อนตะโกนใส่เธอ หล่อนได้ถ่มน้ำลายใส่เธอพร้อมกับปิดประตูด้วยเสียงดัง
มาเดลีนตะคอก อย่างแดกดัน
เธอเคยมอบไขกระดูกเพื่อช่วยเมเรดิธที่ป่วยมาก่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดหวังว่าครอบครัวนี้จะแว้งกัดมือที่เคยให้อาหารแก่พวกเขา
มาเดลีนกัดริมฝีปากของเธออย่างแรงและเดินไปที่หน้าต่างห้องของเมเรดิธ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น
สายฝนเย็นยะเยือกปกคลุมเธอจนแทบลืมตาไม่ขึ้น
“เจเรมี่ ฉันหวังว่าเธอจะช่วยฉันได้ เพื่อความสัมพันธ์ของเรา!” เธออ้อนวอนที่หน้าต่างของเมเรดิธ “ปู่ของฉันป่วยและตอนนี้เขาถูกลักพาตัวไป คุณเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ในตอนนี้! เจเรมี่ฉันขอร้องคุณล่ะ!”
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างอย่างไม่ย้อท้อ อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ไม่ได้รับคำตอบจากเจเรมี่
เธอกัดมุมริมฝีปากอย่างขมขื่น เมื่อเธอกำลังจะหันกลับและจากไปด้วยความผิดหวัง ประตูก็เปิดออก
หัวใจที่เงียบสงบของมาเดลีนเต้นรัวขึ้น เธอวิ่งตรงดิ่งๆไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว “เจเรมี่…”
“เจเรมี่ไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ เขากำลังอาบน้ำในห้องของฉัน” เมริดิธยิ้มเยาะอย่างน่าเกลียดและร้ายกาจในขณะที่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
ความสุขบนใบหน้าของมาเดลีนหายไปทันที หัวใจของเธอกำลังเจ็บ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ลืมว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ “เมเรดิธ นี่เกี่ยวกับชีวิตและมันเป็นความตายของคนคนหนึ่งเลยนะ ให้ฉันพบเจเรมี่เถอะ”
“เจเรมี่บอกว่าเขาไม่ต้องการให้ดวงตาของเขาแปดเปื้อนด้วยการมองผผู้หญิงชั้นต่ำ จากนี้ไปเขาจะอยู่กับฉันทุกคืน” เมเรดิธมองไปที่มาเดลีนที่เปียกโชกและซีดเซียวพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างพอใจ “คนต่ำต้อย รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอถ้าตอนนี้เธอต้องการแย่งผู้ชายกับฉัน? ฉันเตือนเธอไว้ก่อน อย่าพยายามต่อต้านฉัน!”
ทันใดนั้นมาเดลีนมีความรู้สึกถึงบางอย่างในทันทีจากที่เธอมองไปที่ดวงตาที่มุ่งร้ายของเมเรดิธ “เมเรดิธ! เธอจ้างคนมาลักพาตัวปู่ของฉัน!”
เมเรดิธยกยิ้มที่มุมริมฝีปากของเธอ “ฉันแค่ขอให้ใครสักคนมาร่วมมือเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ”
“เมเรดิธ คุณมันเลว! ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี่พร้อมกับแผนการชั่วร้ายของเธอ! ทำไมเธอถึงอยากทำร้ายเธอปู่ของฉันกัน? ”
มาเดลีนไม่สามารถระงับความโกรธที่เพิ่มขึ้นในอกของเธอได้ เธอคว้าคอเสื้อของเมเรดิธและตบไปที่ใบหน้าอย่างต่อเนื่อง
“อ่าาา! ”
เมเรดิธคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ใบหน้าที่บวมและแดงของเธอบวมมากขึ้นหลังจากที่เลือดไหลมาที่ใบหน้า
“มาเดลีน ยัยสารเลว! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้! เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย!” เธอตะโกนอย่างตกใจ อย่างไรก็ตาม มาเดลีนไม่หยุด
เธอปล่อยความคับแค้นใจทั้งหมดที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเมเรดิธกำลังใช้โอกาสนี้เล่นงานเธอ