บรรยากาศภายในห้องนั้นแปลกประหลาดและน่าอึดอัด แดร์ริลยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของเขามืดมน เขาคิดว่าพวกเธอมาเพื่อเยี่ยมพ่อแม่ของเขา แต่มันตรงกันข้าม พวกเธอมาสร้างปัญหา! สามปีที่ผ่านมา พวกเธอไม่เคยมาเยี่ยมพ่อแม่เขาเลย แล้วซาแมนธายังพูดอะไรที่น่าหงุดหงิดและหยาบคายแบบนี้ในการพบกันครั้งแรกอีก หลังจากได้ยินที่ซาแมนธาพูด ลิลี่ก็ยังไม่หยุดเธอ ตรงกันข้าม เธอยังคงเงียบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
“แดร์ริล แกจ้องอะไร? คราวนี้อะไรอีก? แกคิดว่าพวกเรามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหารึไง?” ซาแมนธาหน้านิ่ว
“ผมไม่ได้พูดนะ คุณพูดมันออกมาเอง” แดร์ริลหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา
พวกเธอกำลังสร้างปัญหาอย่างชัดเจน แล้วยังไร้เหตุผลอีก
นี่ทำให้ซาแมนธาโกรธยิ่งกว่าเดิม
“แดร์ริล ความคิดแบบนั้นมันอะไร? แกกำลังนอกใจลับหลังลิลี่ แล้วแกยังจะพูดแบบนั้นอีกเหรอ?” เธอตะโกน
แดร์ริลไม่สนใจจะตอบเธอ
“โอ้ ซาแมนธา โปรดใจเย็นลงก่อน คุณเข้าใจสถานการณ์ผิดแล้ว” แดเนียลกล่าว
“แกนั่นแหละหุบปาก! ฉันจะบอกแกให้ ลูกของแกเป็นลูกเขยบ้านเรามาสามปี กินอาหารของเรา อาศัยใต้ชายคาของเรา แต่ไม่ทำอะไรชดเชยเราเลย ถ้าฉันมีลูกแบบเขา ฉันคงอับอายที่จะใช้ชีวิตต่อ” ซาแมนธาเหยียดหยาม
เมื่อได้ยินเธอกล่าว ใบหน้าของแดเนียลก็แดงด้วยความโกรธ เขาเริ่มหอบหายใจ ไม่กี่วันก่อน เขามีอาการหัวใจวาย แล้วเมื่อวานเขาก็ถูกทรมานอย่างหนัก ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแออย่างที่สุด แต่ซาแมนธายังกวนเขาไม่เลิก
เมื่อเห็นพ่อเขากำลังทรมาน แดร์ริลโมโหมาก “พอได้แล้ว! ผมไม่เคยทำอะไรให้เลย? ลูกสาวของคุณได้รับอำนาจในกิจการของตระกูลลินดัน ด้วยหุ้นถึง 51% นั่นไม่ใช่ผลงานผมรึไง?”
“ฮ่าฮ่า!” ซาแมนธาหัวเราะอย่างล้อเลียน เหมือนเธอได้ยินเรื่องตลกไร้สาระเข้า “แดร์ริล บอกฉันที แกไปเอาความมั่นใจแบบไหนมาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้?”
“ถามลูกสาวของคุณเองถ้าคุณไม่เชื่อ” แดร์ริลกล่าว เขาไม่อยากจะอธิบายต่อไปอีก
ในขณะที่ทั้งคูาทะเลาะกัน แดเนียลนั้นกำลังหอบอยู่บนเตียง เขาเกือบเป็นลมจากการทะเลาะกัน ในที่สุด เชลลีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ในฐานะหมอ เธอมั่นใจว่าอาการของแดเนียลนั้นไม่สามารถไปกระตุ้นได้ในตอนนี้
ด้วยความตื่นตระหนก เธอกระทืบเท้าของเธอ “ได้โปรด พวกคุณช่วยหยุดทะเลาะกันได้ไหม? คนไข้คนนี้จะถูกกระตุ้นไม่ได้ พวกคุณช่วยพูดดันดี ๆ หน่อยไม่ได้เหรอ?”
“หุบปากของเธอไปซะ นังผู้หญิงราคาถูก!” ซาแมนธากระทืบเท้ากลับ “เมื่อไหร่กันที่เธอมีสิทธิ์พูด? ฉันมั่นใจว่าเธอรู้ว่าแดร์ริลแต่งงานแล้วนะ? แต่เธอยังกล้าโปรยเสน่ห์ใส่เขาที่นี่อีก นี่เธอมียางอายบ้างไหม?”
ซาแมนธาจ้องแดเนียล “ไม่ใช่ว่าเขาสบายดีที่นี่รึไง? ฉันแค่พูดนิด ๆ หน่อย ๆ ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ตายเพราะแค่นี้หรอก?”
“หุบปาก ออกไปซะ!” แดร์ริลคำราม ดวงตาขอบเขาแดงดั่งเลือดและจ้องเขม็งไปที่ดวงตาของซาแมนธา มันปลดปล่อยมวลอากาศของความชั่วร้ายออกมา
นั่นน่าสะพรึงกลัวมาก
ทั้งวอร์ดพลันเงียบสนิทในทันที ลิลี่ตกใจ เธอกัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวของเธอกำลังสั่น แต่ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่มันมาจากความรู้สึกขนลึกจากความเย็นชา
“แดร์ริล อะไรอีก? นายต้องการจะตีแม่ฉันเหรอ? หรือนายอยากจะตีฉัน?” ลิลี่ท้าทายเมื่อเธอฟื้นจากอาการตกใจ
“ผมไม่อยากจะพูดกับคุณตอนนี้ ออกไป” แดร์ริลกำหมัดในขณะที่ใบหน้าของเขามืดมน
ลิลี่ตัวสั่นอีกครั้งแล้วสูกหายใจลึก ๆ “แม่ ไปกันเถอะ”
เมื่อพูดแบบนั้น ทั้งคู่ก็จากไปจากวอร์ดด้วยส้นสูงของพวกเธอ
บรรยากาศในวอร์ดยังคงเข้มข้น หลังจากพักหนึ่ง เชลลีก็เดินเข้ามา เธอกัดริมฝีปาก “พี่แดร์ริล ฉันขอโทษจริง ๆ คุณถูกเข้าใจผิดเพราะฉันแท้ ๆ”
เธอเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้เพราะแดร์ริล และเธอยังไม่ได้ชดใช้บุญคุณคืนเลย สิ่งสุดท้ายที่เธออยากทำคือการทำลายความสัมพันธ์ของแดร์ริลกับภรรยาของเขา เธออภัยให้ตัวเองไม่ได้เลยสำหรับเรื่องนี้
แดร์ริลถอนหายใจออกมายาวเหยียด ใบหน้าของเขาดูใจเย็นลงในขณะที่ส่ายหัว “อย่าโทษตัวเองเลย มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
เชลลีพยักหน้าแต่ยังคงรู้สึกผิด
“ไม่ต้องห่าง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ คุณจะว่ายังไงถ้าผมจะเลี้ยงมื้อค่ำคราวหลัง?” แดร์ริลกล่าวพร้อมยิ้ม