ตอนที่ 447 หงส์กับสาวงาม
เสียงของกวนสีหลิ่นชะงักเล็กน้อย ลังเลนิดหน่อย “แต่ไม่นึกว่าแผ่นหยกชิ้นเล็กๆ เท่านั้นจะมาจากแคว้นมหาสันติที่เป็นแคว้นรุ่งเรืองระดับสาม”
หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่แม้แต่จะกล้าคิดว่าคนแคว้นเล็กระดับเก้าเช่นพวกเขาจะสู้กับคนแคว้นระดับหกตัวต่อตัวโดยไม่ยำเกรง และไม่กล้าจินตนาการว่าพวกเขาจะมีวันได้สอบถามเรื่องของแคว้นรุ่งเรืองระดับสาม
เหมือนว่าตั้งแต่พบเสี่ยวจิ่ว ชีวิตเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน ถึงกับมั่นใจได้ว่าไม่ต้องพูดถึงแคว้นระดับสามหรอก อนาคตแม้แต่แคว้นระดับหนึ่งเขาก็เดินเข้าไปได้
“โอ้? ผู้ดูแลเหยียนบอกว่าเป็นของจากมหาสันติแคว้นรุ่งเรืองระดับสาม?” เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้ว จากนั้นค่อยพยักหน้า “ก็ควรจะเป็นเช่นนั้น”
“ทำไมล่ะ?” กวนสีหลิ่นเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ตั้งแต่รู้ว่าท่านปู่โดนลักพากตัว ข้าก็เคยวิเคราะห์ไว้ วรยุทธ์อีกฝ่ายไม่อาจคาดเดา แอบเข้าจวนมาพาท่านปู่ไปอย่างง่ายดาย กลับไม่ได้ทำร้ายคนในจวน ยิ่งมั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ทำร้ายท่านปู่ถึงชีวิต คนที่มีวรยุทธ์เช่นนั้นไม่มีทางเป็นคนแคว้นแสงสุริยัน งั้นคงเป็นแคว้นอื่น”
“ในเมื่อเป็นคนแคว้นอื่น ถึงมีวรยุทธ์เช่นนั้นกลับไม่ทำร้ายใคร ก็มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นคนที่ท่านปู่รู้จัก ด้วยเหตุนี้หลังจากข้าบอกกับท่านพ่อก็ไปค้นที่ห้องท่านปู่ จากนั้น ท่านเดาสิว่าข้าเจออะไร?” เธอหรี่ตาลง นัยน์ตาอมยิ้มเจ้าเล่ห์
เห็นท่าทางนางกวนสีหลิ่นก็ตกใจ พูดด้วยท่าทีแปลกๆ ว่า “อย่าบอกนะว่าเจ้ารู้แล้วว่าคนที่ลักพาตัวท่านปู่ไปเป็นใคร?”
“ฮิๆ เปล่าเสียหน่อย แต่มั่นใจได้ว่าท่านปู่ต้องรู้จัก ท่านดูสิ” เธอหยิบม้วนภาพจากห้วงมิติออกมาเปิด พลางเอ่ยว่า “ห้องท่านปู่ปกติไม่ให้ใครเข้าไป วันนั้นข้าจึงพลิกหาในห้องเขาถึงได้สังเกตเห็นสิ่งนี้”
“ภาพสาวงาม?”
กวนสีหลิ่นประหลาดใจเล็กน้อย ภาพวาดนี้แปลกๆ นิดหน่อย เป็นภาพสาวงามที่ไม่ได้มีแค่สาวงาม แต่ยังมีหงส์ตัวหนึ่งมาด้วย ทว่าสิ่งที่แปลกคือหงส์ตัวนั้นที่กระพือปีกจะบินแต่ถูกสาวงามที่สวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนสง่างามในภาพดึงปีกเอาไว้
แววตาสดใสของสาวงามแฝงด้วยความโกรธ มองหงส์ตัวนั้นที่ตีปีกจะบินอย่างขุ่นเคืองแปลกๆ ท่าทางช่างสมจริงนัก รูปแบบก็แปลกพิลึก แตกต่างกับภาพสาวงามทั่วไป
เห็นม้วนภาพที่แปลกตาแต่น่าขัน เขาก็แย้มยิ้มขึ้นมา “ไม่นึกเลยว่าท่านปู่จะชอบเก็บภาพสาวงามด้วย! สาวงามในภาพสวยมากจริงๆ เป็นรูปเหมือนท่านย่าสมัยก่อนหรือเปล่า? แต่ทำไมถึงดึงหงส์ตัวนั้นไว้? เป็นรูปแบบที่ประหลาดนัก”
“เดิมทีข้าก็คิดเช่นกัน แต่ข้าเอาไปถามท่านพ่อแล้ว เขาบอกว่าไม่ใช่ ผู้หญิงในภาพนี้เขาไม่เคยเห็นเหมือนกัน หนำซ้ำท่านไม่คิดว่าภาพวาดนี้มีความหมายอื่นแอบแฝงรึ? อีกอย่างม้วนภาพนี้มีตราประทับวิญญาณด้วย” เธอหัวเราะเบาๆ นึกถึงความหมายแฝงในภาพนี้ รอยยิ้มตรงริมฝีปากก็ลึกขึ้นบางส่วนโดยฉับพลัน
ได้ยินเช่นนี้กวนสีหลิ่นก็อึ้งไป “ตราประทับวิญญาณ? คืออะไรกัน?”
“บนภาพสาวงามนี้มีพลังวิญญาณไหลเวียน พูดอีกนัยหนึ่งคือภาพนี้วาดโดยผู้ฝึกวิชาเซียน และใช้พลังวิญญาณวาดขึ้นมา ท่านเห็นลายนิ้วมือสองจุดด้านล่างนี้หรือไม่? นั่นไม่ใช่สีแดงแต่เป็นเลือด ภาพนี้ไม่เพียงไว้เชยชมยังมีประโยชน์อีกอย่าง หากรอยนิ้วมือสองจุดนี้หายไป แสดงว่าคนคนนั้นไม่อยู่แล้ว ตราประทับวิญญาณนี้คล้ายๆ กับโคมไฟแห่งชีวิต ต่างมีประโยชน์เหมือนๆ กัน แต่ยิ่งระดับสูง ข้าเคยค้นอ่านในตำราเก่าๆ แคว้นทั่วไปจะไม่มีตราประทับวิญญาณเช่นนี้ปรากฏ”
………………………………………………….
ตอนที่ 448 เบาะแสท่านปู่
ฟังนางอธิบาย กวนสีหลิ่นก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ สำหรับคาถาของผู้ฝึกวิชาเซียนอะไรนั่นเขาไม่เข้าใจเท่าไหร่จริงๆ พูดไปก็รู้แค่บางส่วนในความพร่ามัว ดังนั้นจึงมองไปที่ภาพนั้นแล้วถามว่า “งั้นความหมายแฝงที่เจ้าว่าคืออะไร? ภาพสาวงามนี้แม้รูปแบบการวาดจะแปลกไปหน่อย ดูแล้วก็ไม่มีความหมายอะไรนี่!”
“อืม หากเป็นนกชนิดอื่นยังดี แต่ในภาพกลับเป็นหงส์ตัวนี้ ท่านไม่ลองคิดดูเล่า ตระกูลเฟิ่งเราเป็นแซ่เฟิ่งพอดี ข้าเดาว่า แน่นอนว่าเป็นเพียงการคาดเดานะ หงส์ตัวนี้ที่ตีปีกจะบินคงหมายถึงใครคนหนึ่งในตระกูลเฟิ่งเรา” แววตาเธอยิ้มแย้ม มีความสงสัยอยากรู้อยากเห็นบางส่วนรางๆ
หากจริงอย่างที่นางคิด งั้นเรื่องท่านปู่โดนจับตัวไปเดาว่าคงน่าสนใจยิ่ง แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดา รายละเอียดเป็นยังไง รอถึงเวลานั้นจริงๆ เมื่อตรวจสอบชัดเจนถึงจะรู้ได้
ฟังนางพูดครึ่งหนึ่งไม่พูดอีกครึ่ง กวนสีหลิ่นก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องอะไร “เจ้าพูดเสียตั้งนานข้ายังไม่เข้าใจ ท่านปู่โดนใครจับตัวไปกันแน่?”
“ข้าเดาว่าคงไม่มีทางไม่เกี่ยวข้องกับนาง” นิ้วมือนางชี้ลงไปยังตราประทับตรงมุมด้านล่าง
“แคว้นมหาสันติ ซู่ซี?” อ่านถึงสองคำนี้กวนสีหลิ่นก็ผงะไป “มีแค่ชื่อนี้จะหมายถึงอะไรได้?”
ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วจึงมองเขาตาเขม็ง “ข้าว่าสมองพี่คงคิดกลับไปกลับมาไม่เป็นเสียแล้ว! ทำไมท่านปู่ถึงแขวนภาพสาวงามนี้ไว้ในห้อง? ทำไมบนภาพสาวงามถึงมีหงส์? ในภาพนี้นอกจากตราประทับวิญญาณ ยังมีตัวอักษรเล็กๆ จารึกไว้ตรงตราประทับว่าแคว้นมหาสันติ ซู่ซีหนำซ้ำแผ่นหยกที่หล่นอยู่ก็ชี้ชัดไปที่แคว้นมหาสันติ แคว้นรุ่งเรืองระดับสาม ข้อมูลมากมายเพียงนี้นำมารวมกันยังคิดไม่ออกอีกหรือ?”
“เช่นนั้นตอนนี้ท่านปู่อยู่ในแคว้นมหาสันติ หนึ่งในแคว้นรุ่งเรืองระดับสาม? และผู้หญิงที่ชื่อซู่ซีก็ส่งคนมาจับตัวไป? เป็นไปไม่ได้กระมัง?” ผู้หญิงจะจับคนไปปกติก็ควรจับคนที่อายุน้อยหน่อย แต่ไม่นึกว่าจะจับตัวผู้เฒ่าไป คิดยังไงก็แปลกๆ?
เฟิ่งจิ่วเก็บม้วนภาพ บอกอย่างยิ้มแย้มว่า “ดังนั้นข้าจึงไม่กังวลว่าท่านปู่จะมีอันตรายถึงชีวิต ข้าเคยบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อแล้ว ว่าไม่ต้องเป็นห่วงท่านปู่หรอก รอจัดการเรื่องที่นี่เสร็จ ค่อยหาโอกาสไปดูที่นั่นเสียหน่อย”
“ในเมื่อรู้ว่าท่านปู่จะไม่มีอันตรายก็วางใจได้ แต่เจ้าตำหนักยมราชที่พักอยู่ที่นี่ตอนนี้ล่ะจะทำยังไง? ดูแล้วท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เขาคิดจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? คงไม่พาเจ้าไปด้วยหรอกนะ?” กวนสีหลิ่นท่าทางแปลกๆ นึกถึงเจ้าตำหนักที่สวมชุดคลุมสีดำน่าเกรงขามไร้คนเทียบก็ผวาอยู่บ้าง
แรงกดดันจากคนคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป แค่มองไกลๆ แวบเดียวยังรู้สึกได้ถึงความน่ากลัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เห็นเขาสังหารตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณด้วยตาตนเอง
“อืม เจ้าหมอนั่นรับมือยากจริงๆ ข้าขอบอกท่าน ว่าข้ารู้สึกผิดต่อเขานิดหน่อย เพราะข้าก็ขโมยของเขามาไม่น้อย เฮ้อ! ทำเรื่องแย่ๆ ไว้เยอะเกินไป ตอนนี้เจ้ากรรมมาหาใจข้าก็สั่นๆ จะพูดยังไม่กล้าเลย”
สีหน้าเธอหมดหนทาง ในใจยิ่งหวาดกลัว นึกถึงโสมพันปีที่ขโมยมาจากเขา ยังมีของพวกนั้นที่เอามาจากหอสมบัติครั้งนั้นอีก คิดๆ แล้วเธอก็เกรงใจนิดหน่อย
แม้เธอไม่ขาดเงิน แต่ด้วยกำลังทรัพย์ตนจะซื้อของพวกนั้นกลับไม่อาจทำเช่นเขาที่โบกมือให้เธอเลือกหยิบเก็บเข้าห้วงมิติตามใจชอบได้ ตอนนี้ดีแล้ว เอาเปรียบเขามากเกินไป พอเห็นเขาถึงอยากจะหาที่หลบขึ้นมาราวกับหนูเจอแมว