ตอนที่ 473 ตัดสินใจอยู่เมืองหลวงต่อ
หลังจากแช่น้ำเสร็จก็รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว ความตกใจที่เฉียดผ่านความตายมาในเวลานี้จึงได้ค่อยๆ คลายลงไปบ้าง อวี๋กานกานจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงลงมาหาฟังจือหัน
ในห้องเงียบมาก ฟังจือหันยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างกระจกบานใหญ่ รูปร่างสูงโปร่งมีบรรยากาศตึงเครียดเยือกเย็น
อวี๋กานกานก้าวเข้าไปเบาๆ กอดเอวเขาจากข้างหลัง จากนั้นก็ส่งเสียงเบาๆ “แฮ่!”
แน่นอนว่าฟังจือหันไม่ตกใจ ตอนที่เธอลงมาเขาก็ได้ยินเสียงอย่างว่องไว มุมปากเขาโค้งเล็กน้อย กุมมือของเธอเอาไว้
อวี๋กานกานใช้ใบหน้าของตนเองถูเข้ากับแผ่นหลังของเขา “คิดอะไรอยู่”
ฟังจือหันดึงเธอมาอยู่ตรงหน้าตนเอง จากนั้นก็ยกแขนกอดเข้ามา โน้มตัวแนบหน้าผากไปกับเธอ “คิดถึงคุณ”
อวี๋กานกานไม่ได้ตอบ แค่หลับตาลงซบในอ้อมกอดเขา แสงไฟสาดส่องตัวทั้งสองคนเงียบๆ กลางคืนเย็นเล็กน้อย ทำให้อดไม่ได้ที่จะจมไปกับภาพอันอบอุ่นนี้
ครู่เดียวเสียงของฟังจือหันก็ดังขึ้นมาแผ่วเบาพร้อมกับดันตัวเธอออกเบาๆ “ใช่แล้ว เมื่อกี้ตอนที่คุณอาบน้ำ อาจารย์ของคุณโทรมา”
“ฉันไปหยิบมือถือก่อน…” อวี๋กานกานคลายมือจากฟังจือหัน เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะ นั่งลงบนโซฟาพลางโทรหาเหอสือกุย
ฟังจือหันก็เดินไปนั่งด้านข้างและยกแขนโอบไหล่เธอ
ปลายสายถูกรับ อวี๋กานกานก็อธิบายด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์เหม่ยเหริน ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันกำลังอาบน้ำ ไม่ได้รับสายเลย”
“อยู่เมืองหลวงสบายดีไหม” น้ำเสียงของเหอสือกุยดังขึ้นอย่างเอื่อยเฉื่อย “ว่าแต่เธอไปเมืองหลวงหลายครั้งแล้ว ไม่ได้เที่ยวเมืองหลวงดีๆ สักรอบเลย เธอก็ถือโอกาสนี้เที่ยวให้เยอะๆ”
อวี๋กานกานหัวเราะ “รู้สึกก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนุก ฉันตัดสินใจว่าวันมะรืน…”
เหอสือกุยพูดแทรกคำพูดเธอ “เธออยู่เมืองหลวงต่อชั่วคราว”
อวี๋กานกานนิ่งไป ดวงตาเต็มไปด้วยความแปลกใจ “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ คุณบอกว่าให้ฉันอยู่เมืองหลวงต่อเหรอ”
“เรื่องรื้อถอนถนนหนานเจิ้นเตรียมพร้อมหมดแล้ว ก่อนสร้างถนนหนานเจิ้นเสร็จ อวี้หมิงถางไม่มีทางเปิดทำการได้เลย เมื่อก่อนคุณปู่ก็หวังว่าเธอจะเรียนรู้ให้ได้มากๆ พอดีเลย เธอก็ถือโอกาสนี้เรียนรู้ที่เมืองหลวงสักระยะหนึ่ง”
“แต่ว่า…” อวี๋กานกานรู้สึกว่าทำไมมันแปลกๆ ไปหมด “แต่ว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าอาจารย์บอกให้รีบกลับเมืองไป๋หยาง…”
“นั่นอาจารย์ยังไม่ได้กลับ ไม่รู้สถานการณ์ทางนี้ ตอนนี้ถนนหนานเจิ้นหลายส่วนถูกปิดและย้ายไปแล้ว” เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มในโทรศัพท์ออกแนวหยอกเย้า “ทำไม คิดถึงอาจารย์หรอ”
เสียงจากโทรศัพท์ดังมาก ต่อให้ไม่ได้เปิดลำโพง ฟังจือหันซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างก็ได้ยินชัดเจน ก่อนที่อวี๋กานกานจะตอบเหอสือกุย เขาก็ยื่นมือไปบีบแก้มของอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่าชายหนุ่มหึง ตอบเหอสือกุยพร้อมกับหัวเราะ “นั่นมันแน่นอนค่ะ แต่อีกสองเดือน อาจารย์เหม่ยเหรินก็จะมาเมืองหลวงแล้ว ในช่วงนี้เราต้องแก้ปัญหาเรื่องบ้านก่อน จะอยู่ที่หลินจยาอวี่ไปตลอดไม่ได้…”
“ถึงตอนนั้นโรงพยาบาลน่าจะเตรียมหอพักให้ฉันแล้ว เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ช่วงนี้ก็…” เหอสือกุยพูดอยู่ น้ำเสียงพลันชะงักไปครู่หนึ่ง “เธอก็ดูแลตัวเองให้ดี ในเมื่อหาแฟนได้แล้ว ถ้ามีปัญหาก็ไปหาเขา เข้าใจไหม”
“ค่ะ อาจารย์เหม่ยเหริน”
อวี๋กานกานหยักยิ้มออกมา จากน้ำเสียงกับท่าทางของอาจารย์ ดูยอมรับฟังจือหันแล้ว เธอถามด้วยความเป็นห่วง “ใช่แล้ว อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ทางด้านคุณลุงมีเรื่องทำให้อาจารย์ลำบากใจไหมคะ…”
ตอนที่ 474 ประกาศว่าคิดถึงเธอ
“ลุงเธอบางครั้งก็ค่อนข้างเจ้าแผนการ แต่เขาก็ไม่ได้เลวร้าย ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นเขาที่คอยดูแลฉัน พอฉันไม่เจอเขาก็รู้สึกเป็นห่วงและกังวลใจอยู่”
“งั้นอาจารย์คะ คุณดูแลตัวเองให้ดีนะ อ๋อ แล้วก็ถ้าฉันไม่กลับไปชั่วคราว อาจารย์เหม่ยเหรินช่วยไปหาผู้อำนวยการเฉินให้ฉันหน่อย ฝากขอบคุณเขาด้วย”
“ได้เลย”
ศิษย์อาจารย์สองคนคุยเล่นกัน พูดคุยกันอยู่ครู่ใหญ่
หลังจากที่กดวางสาย อวี๋กานกานก็ดูท่าทางสดชื่น มีเรี่ยวแรง ใบหน้าแย้มยิ้มดุจดอกไม้ มองฟังจือหันที่อยู่ด้านข้าง “ฉันไม่กลับไป๋หยางชั่วคราวแล้ว คุณดีใจมากเลยใช่ไหมล่ะ”
“ไม่เกี่ยวหรอกว่าผมดีใจหรือไม่ ที่สำคัญคือคุณคิดถึงผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดประโยคหนึ่งด้วยใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม น้ำเสียงราบเรียบดังสายน้ำไหลเชื่องช้ากลายเป็นน้ำแข็ง
อวี๋กานกานนิ่งไปเล็กน้อย
เธอถามเขาด้วยความมึนงง “ฉันคิดถึงหรือไม่คิดถึงคุณเหรอ ฉันต้องไม่คิดถึงคุณอยู่แล้วสิ”
สายตาของฟังจือหันวางไปที่ตัวเธอ เพิ่มความลึกลับซับซ้อน
อวี๋กานกานหลุดขำ เอื้อมมือไปกอดเอวเขาพลางสบสายตากับเขาด้วยแววตาเปล่งประกาย “ฉันคิดถึงคุณอยู่แล้วสิ”
เธอพบว่าผู้ชายคนนี้มักจะชอบหึงเธอกับอาจารย์เหม่ยเหรินอยู่เรื่อย แม้แต่หึงก็ยังหึงด้วยท่าทางเย็นชาสูงส่ง สง่างามเฉยเมย เขาน่าจะถือว่าเป็นอันดับหนึ่งเลย
ฟังจือหันเอียงหัวเล็กน้อย จูบไปที่ติ่งหูอันไวต่อสัมผัสของเธอแล้วขบเม้มเบาๆ “ยัยบ้า…”
อวี๋กานกานร้อง “เอ๊ะ” ดิ้นในอ้อมกอดเขา ขมวดคิ้วพร่ำเพรื่อ “คิดถึงคุณแล้วเป็นบ้า งั้นฉันควรจะไม่คิดถึงคุณจึงจะถือว่าปกติ”
ฟังจือหันนวดหน้าผากเธอ เต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจอีกทั้งเตือนอยู่หน่อยๆ “อาจารย์ของคุณก็แค่อาจารย์ของคุณ”
“แน่นอนว่าอาจารย์ของฉันก็แค่อาจารย์ของฉัน คุณอย่าเอาแต่หึงไปเรื่อย ส้มกับหนังสือของคุณนั่นแหละ เหมาะสมงดงามกันขนาดนั้น คุณน่าจะติดใจรสชาติอยู่ใช่ไหม” อวี๋กานกานตวัดตามองเขา หน้าบึ้งตึงเจือแววซักถาม
“ผมไม่ชอบกินส้ม ผมชอบกินแค่ปลา”
อวี๋กานกานเอามือเท้าคาง สบตากับเขาพลางพูดต่อ “ถ้างั้นคุณชอบกินปลาชนิดไหน เป็นปลา เหยียน สดใหม่ไหม หรือว่าเป็นปลาชนิดอื่นล่ะ”
เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่ากู้ซูหลิงไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
กู้เหยียนอวี่ต่างหากที่เป็นจุดสำคัญ
เด็กหญิงกับเด็กชายเป็นเพื่อนเล่นแต่เล็กเลย เด็กชายกับเด็กหญิงที่เป็นเพื่อนกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ
ความสัมพันธ์ดีจริงเชียว อวี๋กานกานคิดอย่างเจ็บแปลบ
ฟังจือหันเอียงคอมองเธอต่อ ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาค่อนข้างสับสน “นี่ผมต้องคิดให้ดีหน่อย”
เดิมทีอวี๋กานกานก็แค่อยากชิงลงมือก่อน อยากจะพูดเล่นไปเรื่อยไม่กี่ประโยค
ตอนนี้เห็นท่าทางแบบนี้ของฟังจือหันที่มีต่อกู้เหยียนอวี่ซึ่งเกรงว่าจะไม่ใช่แค่รักครั้งเก่ายากจะลืม หรือบอกว่าภายในใจเขา กู้เหยียนอวี่มีตัวตนที่สำคัญมากคนหนึ่ง
หัวใจราวกับถูกอะไรกระชาก เจ็บปวดจนทนไม่ไหว
เธอเหมือนกับหาเรื่องให้ตนเองเลยสินะ?!
อวี๋กานกานไม่รู้จะพูดอะไร เพียงแค่จ้องฟังจือหันเขม็งแล้วลุกขึ้นจะเดินจากไป
ฟังจือหันหัวเราะ เขากางแขนกอดเอวเธอ กระชับเข้ามาในอ้อมแขนของตนเอง จูบลงที่กลีบปากของเธอ “นอกจากปลาตรงนี้ อย่างอื่นก็ไม่ได้สนใจเลย”
ความรู้สึกเจ็บปวดของอวี๋กานกานพลันสลายหายไป
ต่อไปอย่าพูดถึงกู้เหยียนอวี่เลยดีกว่า ท้ายที่สุดนั่นมันก็ผ่านไปหมดแล้ว
คนเราต้องมองไปข้างหน้า
กลางคืน อวี๋กานกานนอนบนเตียงใหญ่ที่อบอุ่นแต่ว่ากลับนอนหลับลงได้ยากมาก
แม้สุดท้ายแล้วอาจารย์เหม่ยเหรินจะโน้มน้าวเธอ แต่จู่ๆ ให้เธออยู่ที่เมืองหลวงต่อ ทำไมรู้สึกว่าค่อนข้างแปลกอยู่ล่ะ
ต่อให้ถนนหนานเจิ้นจะถูกรื้อ แต่ก็ยังมีเวลาอีกหลายเดือน ตามเหตุผลแล้วอาจารย์ไม่น่าจะให้เธออยู่เมืองหลวงต่อสิ
หรืออาจารย์เหม่ยเหรินเจอเรื่องยุ่งยากที่เมืองไป๋หยางเข้าแล้ว??