“พานหลง คุณบ้า คุณเป็นปีศาจ ! ”
มู่เฟยเฟยโผล่ขึ้นมาจากน้ำ สูดหายใจเข้าลึกๆ
พานหลงหัวเราะเสียงดังอย่างภูมิใจ ทันใดนั้นเสียงหัวเราะหยุดลง มองดูมู่เฟยเฟย พูดว่า : “คืนพรุ่งนี้คุณมีงานเลี้ยงไม่ใช่หรือ? ”
“ฉันจัดการให้ ฉันจะช่วยเชิญคนดังในเมืองหลวงทั้งหมด มาเชียร์คุณ ”
“ไม่เพียงแค่นั้น ฉันยังรับปากคุณ เป็นเพื่อนชายของคุณออกงานคู่กัน ดีไหม? ”
“จริงหรือ? ” มู่เฟยเฟยกอดพานหลงอย่างตื่นเต้น พูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า : “ ฉันก็รู้ว่า คุณมีฉันอยู่ในใจ ”
“จริงๆนะอาหลง ฉันเหนื่อยในวงการบันเทิงมาหลายปีแล้ว คุณพิจารณาหน่อยนะ แต่งฉันเข้าบ้านเถอะ ”
“ฉันไม่กินเสียข้าวสุกหรอก ชื่อเสียงของฉัน จะนำประโยชน์ที่เกินจินตนาการมาสู่พานซื่อกรุ๊ปของพวกคุณ ”
“คุณสามารถปรึกษาเถ้าแก่หลิวได้ พวกเขาประสบความสำเร็จมากที่สุดกรณีศึกษาของการรวมกลุ่มดาราและธุรกิจ ”
“ประหยัดค่าพรีเซ็นเตอร์ไปเท่าไรแล้ว! ”
นิ้วของพานหลงเลื่อนไปบนผิวที่เนียนเรียบ เขากล่าวอย่างเลื่อนลอยว่า : “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา คุณรอสักหน่อย ”
“รอจนกว่าฉันทำเรื่องใหญ่ใกล้ๆนี้ สำเร็จ! ”
“คุณชายรอง คุณชายสี่ขอพบท่าน ” เสียงแม่บ้านหญิงดังมาจากนอกประตู
มู่เฟยเฟยบอกอย่างร้อนรนว่า “อะหู่มาแล้วหรือ? ฉันหลบไปก่อนนะ ”
“ไม่ต้อง ” พานหลงโอบมู่เฟยเฟย พูดว่า : “คุณจะเป็นพี่สะใภ้เร็วๆนี้อยู่แล้ว ต่างก็เป็นคนครอบครัวเดียวกัน อย่ามองเป็นคนนอก ”
มู่เฟยเฟยหน้าแดงด้วยความตื่นเต้น
พานหลงพูดว่า : “ให้อะหู่เข้ามา ”
พานหู่ ถูกบอดี้การ์ดเข็นวีลแชร์เข้ามา
“อะหู่ คุณเป็นอะไรไป? ”
“เกิดอะไรขึ้น? ! ” เมื่อเห็นนายน้อยหู่ของตระกูลพานผู้ครอบงำทุกสิ่งได้ ต้องกลายเป็นมานั่งวีลแชร์ มู่เฟยเฟยสีหน้าตื่นตระหนก
หางตาของพานหู่กระตุกอย่างรุนแรง เขาฝืนยิ้มพูดออกมาว่า: “ขอบคุณคุณมู่ที่ห่วงใย ฉันเพิ่งได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยความสะเพร่า ”
“ในเมื่อพี่รองกับคุณมู่มีธุระคุยกันอยู่ ไว้ฉันค่อยกลับมาอีก ” พูดแล้ว เขาก็หันวีลแชร์กลับ ต้องการจะออกไป
“อะหู่ ” พานหลงตะโกนเรียก “ฉันกับคุณมู่คุยกันเสร็จแล้ว ”
“และในอนาคต คุณสามารถเปลี่ยนคำเรียกว่าพี่สะใภ้รองได้แล้ว ”
“ต่างเป็นคนครอบครัวเดียวกัน มีอะไรก็พูดเถอะ ”
“ใช่หรือ? ถ้างั้นยินดีกับพี่สะใภ้รองด้วย ” สายตาของพานหู่ดูแปลกไปเล็กน้อย
มู่เฟยเฟยดูสั่นไหว มีส่วนไม่ค่อยกล้ามองดูพานหู่
ที่จริง เธอรู้จักกับพานหู่ก่อน
ตอนนั้นเธอประสบปัญหาเล็กน้อย พานหู่เป็นแฟนของเธอ หลังจากได้ยินเรื่องนี้ คุณชายหู่ของตระกูลพานคนนี้ ได้นำซื่อต้าจินกังออกสนามไป
หลังจากอีกฝ่ายรู้จักตัวตนของพานหู่ ก็คุกเข่าลง
มู่เฟยเฟยรู้สึกประทับใจพฤติกรรมของพานหู่ ได้ริเริ่มที่จะผูกมัดตัวเอง ทั้งสองใช้เวลาแห่งความสุขในช่วงเวลาหนึ่งโดยไม่มีใครรู้
ต่อมา พานหลงและมู่เฟยเฟยได้พบกันที่งานเลี้ยงรับรอง
งานเลี้ยงรรับรองนั้น จัดโดยพานหู่
เดิมทีพานหู่ต้องการอวดว่า เขาได้ดาราใหญ่เป็นแฟน เป็นความสำเร็จมากที่สุด
แต่ทว่า ด้วยเหตุผลความต้องการด้านการงาน มู่เฟยเฟยไม่อนุญาตให้พานหู่เปิดเผยความสัมพันธ์
หลังจากได้พบพานหลงแล้ว มู่เฟยเฟยถึงได้รู้ว่า ที่เรียกว่าคุณชายหู่ เป็นเพียงลูกชายบุญธรรมของตระกูลพาน
สำหรับตระกูลพาน เขายังเป็นนักสู้ผู้ซื่อสัตย์
ทายาทที่แท้จริงของตระกูลพาน คือพานหลงคุณชายหลงคนนี้
หลังงานเลี้ยงรับรอง ในไม่ช้าเธอก็เลิกกับพานหู่ ด้วยเหตุผลที่เข้ากันไม่ได้ แล้วโผเข้าไปในอ้อมกอดของพานหลง
เกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากพานหู่ระเบิดความโกรธแล้ว รีบตัดสินใจเก็บทุกอย่างไว้ในใจตลอดไป
ในความคิดของเขา ตระกูลพานเป็นผู้มีพระคุณ พานหลง เป็นพี่รองที่เขาเคารพมากที่สุด
ไม่ต้องพูดถึงแค่ดาราหญิงเพียงคนเดียว แม้แต่หัวของพานหู่ เพียงแค่พี่รองต้องการ เขาจะทุ่มเทให้โดยไม่ลังเล
“อะหู่ เกิดอะไรขึ้น ? ”
“ใครทำร้ายคุณ ในขอบเขตของเมืองหลวง ใครบังอาจกล้าลงมือกับคุณชายหู่ของตระกูลพาน? ” มู่เฟยเฟยเบี่ยงเบนความน่าอึดอัด ถามออกไปอีกครั้ง
พูดตามตรง เธอยังคงมีความห่วงใยพานหู่จากก้นบึ้งของหัวใจ
เพราะเธอรู้ว่า พานหลงมองเธอเป็นแค่ของเล่น รวมถึงบุคคลสำคัญมากมายที่เธอมาด้วยกัน พวกเขาแค่มองหาความตื่นเต้นเร้าใจเท่านั้น
มีเพียงพานหลงเท่านั้น ที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความรักที่ร้อนแรงจากชายหนุ่ม
แต่เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่ความรักที่ร้อนแรง แต่เป็นสิทธิประโยชน์และความมั่งคั่งที่ร้อนแรง
เห็นการขึ้นลงของชื่อเสียงและโชคลาภในวงการบันเทิงมาหลายปี เธอต้องหาต้นไม้ที่ใหญ่พอที่จะพึ่งพาได้ในครึ่งหลังของชีวิต
ไม่มีใครสามารถโด่งดังได้ตลอดไป ส่วนอดีตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การแต่งงานกับตระกูลที่มั่งคั่ง ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ร่ำรวย ถือเป็นสิ่งสุดท้ายที่เหมาะสมสำหรับพวกเขา
พานหู่ไม่ได้ตอบกลับมู่เฟยเฟย แต่มองไปที่พานหลงแล้วพูดว่า : “ท่านอาจารย์ทั้งห้า มาครบทั้งหมดแล้ว ”
“ต่อไป พี่รองจะทำอย่างไร? ”
“ฉินเทียนกับผู้หญิงของเขา เข้าพักในโรงแรมแล้ว ขอแค่พี่รองพยักหน้า ฉันจะไปฆ่ามันด้วยตัวเอง ”
“ใครคือฉินเทียน? ” มู่เฟยเฟยสงสัย
พานหลงแตะแตะเธอแล้วพูดว่า : “ รินเหล้าแล้วส่งให้น้องสี่ ”
มู่เฟยเฟยลังเลนิดหน่อย เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับพานหู่มากนัก
แต่หลังจากลังเล เธอกลัวว่าพานหลงจะเกิดความสงสัย ดังนั้นเธอจึงรีบออกมาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างรวดเร็ว รินไวน์แดงล้ำค่าหนึ่งแก้วด้วยตนเอง แล้วส่งให้พานหู่
พานหู่ก้มศีรษะรับไวน์ พูดว่า : “ขอบคุณพี่สะใภ้รอง ”
“อะหู่ ไม่ต้องประหม่า มาเถอะ เรามากันเปย ” พานหลงที่แช่ตัวในสระน้ำ ชูแก้วขึ้นเชื้อเชิญพานหู่
หลังจากดื่มหมด เขาถึงยิ้มแล้วพูดว่า : “ใจเย็นๆ ”
“อะหู่ คุณไปกับท่านอาจารย์ทั้งห้า เมื่อถึงเวลา ฉันจะใช้พวกเขา ”
“แต่ก่อนอื่น ฉันต้องการที่จะมีความสนุกสนาน อะหู่ คุณวางใจ แค้นของคุณกับเหม่ยเออร์ ฉันต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน ”
“เมื่อฉันจับฉินเทียนได้ จะมอบให้คุณฆ่าเขาด้วยตัวคุณเอง ”
“ใช่แล้ว อีกเดี๋ยวจะถึงวันเกิดนายท่านอาน อีกสองตระกูล ก็ไม่ควรนิ่งเหมือนกัน คุณต้องส่งคนไปดูพวกเขาเพิ่ม”
“มีสถานการณ์อะไร รายงานทันที ”
“ ฉันเข้าใจแล้วพี่รอง งั้นฉันไม่รบกวนคุณกับพี่สะใภ้แล้ว ” พานหู่วางแก้วลง แล้วหันวีลแชร์ออกไป
ในที่สุดมู่เฟยเฟยก็ตระหนักว่า จะเกิดเรื่องใหญ่
เธอพูดด้วยความตกใจ: “อาหลง เกิดอะไรขึ้น ?”
“ใครคือฉินเทียน? ก็คือเขาที่ทำร้ายอะหู่จนพิการหรือ? ”
พานหลงยิ้มและพูดว่า : “อีกไม่นาน คุณจะได้พบกันแล้ว ”
“บางทีคุณอาจไม่คุ้นเคยกับฉินเทียน แต่กับภรรยาของเขา คุณไม่แปลกหน้าอย่างแน่นอน ”
มู่เฟยเฟยขมวดคิ้ว : “คือใคร ? ”
“ซูยู่กรุ๊ป สาวงามประธานกรรมการ ซูซู ”
มู่เฟยเฟยตกตะลึงครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก : “เจ้าของครีมซูยู่? ”
“ก็คือคนนั้นที่ขอให้ฉันเป็นพรีเซ็นเตอร์หรือ? ”
พานหลงยิ้มและพยักหน้า : “ คืนพรุ่งนี้ เราก็ไปพบหญิงโฉดชายชั่วคู่นี้ ”
“ ก่อ่นจะถึงเวลานั้น คุณก็พักที่นี่เถอะ ไปสิ เอายาเม็ดจีนกังมาให้ฉัน ”
มู่เฟยเฟยตัวสั่น จากสายตาของพานหลง เธอเห็นความชั่วร้ายของปีศาจ
เธอรู้ว่า ตัวเองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแก้แค้นของพานหลงแล้ว เธอกลัวมาก
ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ เธอคงไม่ยอมรับเป็นพรีเซ็นเตอร์นี้อย่างแน่นอน และเธอคงไม่ไปเมืองหลวงเพื่อประเคนให้ถึงบ้าน
ไม่มีใครอยากมีส่วนร่วมในความวุ่นวายของกลุ่มผู้มีอำนาจแบบนี้ เพราะว่า เมื่อเทพต่อสู้กัน มีโอกาสมากที่ผีน้อยจะประสบภัยพิบัติ
เธอยังคงรู้เรื่องแบบนี้ดี
เธอต้องการหนี แต่เธอก็รู้ว่า พานหลงจะไม่ให้โอกาสนี้กับเธอ
เรื่องมาถึงจุดนี้ เธอทำได้เพียงกัดฟันและ พุ่งไปข้างหน้า
ขณะเดียวกันนางก็ยังมีความหวังอยู่ในใจ นั่นก็คือหลังจากได้ช่วยพานหลงในครั้งนี้แล้ว จะมีโอกาสได้เข้ามาอยู่ในตระกูลพานจริงๆ