อดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 54 มอบความประหลาดใจในคืนร่วมห้องหอ
“สี่สิบถัง?!” หนานหว่านเยียนจ้องกู้โม่หานอย่างตกใจ พูดอย่างโมโหทันที “ท่านนี่มีจิตใจหรือไม่! กลับให้ผู้หญิงอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอย่างข้าคนนี้ไปตักน้ำสี่สิบถัง?!”
ว่าไปแล้ว เทียบกับโรงอาบน้ำภาคตะวันออกเฉียงเหนือไม่ได้เลย ต้องใช้น้ำเยอะขนาดนั้นที่ไหน?
กู้โม่หานจงใจให้นางลำบากชัดๆ!
หยุนอี่ว์โหรวอาเจียนจนสีหน้าแย่ขึ้นมาเล็กน้อย นางทรมานจริงๆ ตอนนี้หนานหว่านเยียนถูกลงโทษ นางหัวเราเย็นชาในใจ ยังพูดยุยงเพิ่มขึ้นอีก
“ท่านอ๋อง น้ำสี่สิบถังเยอะไปหรือไม่? ถึงแม้ว่าพระชายามีจุดที่ทำได้ไม่ดี หัวเราะเยาะท่านอ๋องน่าอนาถ แม้กระทั่งยังกินกระต่ายน้อยอย่างโหดร้าย แต่หากว่านางขนไม่ไหว ก็ให้คนรับใช้มาเถิด?”
กู้โม่หานยิ่งโมโหกว่าเดิม “ข้าเห็นนางขนไหวแม้กระทั่งแท่นเหล็กนี้ ยังมีแรงกินกระต่ายย่าง ก็เพราะเรี่ยวแรงเยอะจนไม่มีที่ระบาย! สี่สิบถังยังถือว่าน้อยไป!”
ได้ยินแล้ว หนานหว่านเยียนก็โมโหจนกัดฟัน เกลียดจนอยากจะเด็ดหัวของผู้ชายลงมา!
หยุนอี่ว์โหรวก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มองดูเหตุการณ์ในอ้อมกอดของกู้โม่หานอย่างเชื่อฟัง จงใจส่งสายตายั่วยุให้หนานหว่านเยียน
“ยังอึ้งอยู่ทำไม! ยังไม่รีบไปตักน้ำให้ข้าและโหรวเอ๋อร์อีก! ไม่ตักน้ำเจ้าก็คุกเข่าต่อตรงนี้! คุกเข่าจนเจ้ารู้สึกผิดแล้ว!” กู้โม่หานจ้องหน้าผู้หญิงอย่างดุดัน แล้วประคองหยุนอี่ว์โหรวก้าวเดินจากไป
หนานหว่านเยียนกัดฟันโมโห ขึงตาใส่หยุนอี่ว์โหรวที่ได้ใจ แล้วต้องชายชั่วกู้โม่หานคนนี้ “ได้! สี่สิบถังใช่ไหม! เจ้ารอก่อน!”
ดูนางจะจัดการ “เป็ดแมนดารินตกน้ำ” คู่นี้อย่างไร!
หนานหว่านเยียนหมุนตัว เดินไปที่ห้องเก็บฟืนอย่างโมโห
หยุนอี่ว์โหรวมองอยู่ในสายตา สีหน้าอันจนตรอกในที่สุดก็มีความดีใจขึ้นมาบ้าง
หนานหว่านเยียน! ดูเจ้ายังกำเริบเสิบสานยังไง!
ทั้งสองมาถึงสระอาบน้ำ นั่งอยู่ริมสระ ยังไม่ลืมที่จะแนบชิดกัน ส่งสายตาไปมา
หนานหว่านเยียนลากถังน้ำสองถังอย่างดุเดือดมาถึงสระน้ำ ถังน้ำนี้ตีขาของนางมาตลอดทาง เดิมก็ปวดเมื่อยอย่างมากแล้ว ใครจะไปคิดพอเข้ามาถึงสระน้ำก็มองภาพอันน่าเป็น “กับแกล้ม” เช่นนี้
นางขยะแขยงที่สุด พยายามห้ามความวู่วามที่อยากสาดน้ำลงบนหัวพวกเขา สุดท้ายก็เทน้ำเข้าในสระสีหน้าเย็นชา
“เจ้าไปช่วยข้าและโหรวเอ๋อร์เอาเสื้อผ้าสะอาดมาสองชุด ยังเหลืออีกสามสิบแปดถัง ทางที่ดีเจ้าต้องเร็วหน่อย หากน้ำในสระเย็นแล้ว ก็ไปตักมาใหม่!”
หนานหว่านเยียนเพิ่งหมุนตัว ก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาที่สุดของกู้โม่หานดังขึ้นจากด้านหลัง
เหี้ย! ผู้ชายคนนี้ช่างไม่ใช่ของดีอะไรเลย!
คอยดูเถิด! นางต้องให้กู้โม่หานได้เห็นดี!
หมุนตัว หนานหว่านเยียนพูดกับกู้โม่เยียนอย่างยิ้มแย้ม “ได้เจ้าค่ะ ท่าน อ๋อง!”
กู้โม่หานมองดูผู้หญิงยิ้มจนตาโก่ง แต่น้ำเสียงเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ในใจพอใจอย่างมาก แต่ว่าเขากลับไม่เห็น
หยุนอี่ว์โหรวต้องดูหลังของหนานหว่านเยียนที่จากไป สายตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
หนานหว่านเยียนเอาเสื้อผ้าใหม่ของกู้โม่หานทั้งสองคนมาอย่างรวดเร็ว ไม่รอผู้ชายพูดออกคำสั่ง รีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดรอจนหนานหว่านเยียนตักน้ำสี่สิบถังเสร็จ นางก็นั่งลงไปกับพื้น เหนื่อยหอบจนหายใจไม่ทัน สายตาเฉียบคมกลอกตาใส่กู้โม่หานทีหนึ่ง
“น้ำที่ท่านต้องการ ตักมาแล้ว อาบได้เลย”
กู้โม่หานขมวดคิ้วยื่นมือลองความอุ่นของน้ำ สายตามีความตกใจแสดงออกมา
คิดไม่ถึงว่าหนานหว่านเยียนจะมีเรี่ยวแรงตักน้ำมากขนาดนี้จริง ยังสามารถรักษาอุณหภูมิของน้ำไว้ได้
เขาแค่อยากกลั่นแกล้งนางสักหน่อยเท่านั้น เปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน หนานหว่านเยียนต้องทนไม่ไหวไม่ทำตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่ตักไปครึ่งหนึ่งเหนื่อยจนล้มแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะถูกนางทำจนสำเร็จแล้ว——
“น้ำเย็นแล้ว ตักใหม่”
ได้ยินแล้ว หยุนอี่ว์โหรวอดโก่งริมฝีปากยิ้มไม่ได้
หนานว่านโหรวต้องเหนื่อยต้องลำบาก นางดีใจอย่างที่สุด
แต่ว่า แต่ยืดเยื้อแบบนี้ต่อไป ก็จะเสียเวลาคืนเข้าห้องหอของนางและกู้โม่หานแล้วใช่หรือไม่?
“เป็นไปไม่ได้” หนานหว่านเยียนรีบพูดโต้แย้ง นางลุกขึ้นมาที่ขอบสระ ยื่นมือลองอุณหภูมิของน้ำ
เหี้ยเอ้ย! อุณหภูมิน้ำพอดีชัดๆ!
หนานหว่านเยียนจ้องกู้โม่หานอย่างดุดัน “กู้ โม่ หาน! เจ้าเป็นหมูตายไม่กลัวน้ำลวกหรือ! น้ำร้อนขนาดนี้เจ้ายังบอกว่าเย็น?! เจ้าใช้หรือว่าไม่ใช้ ข้าไม่ปรนนิบัติแล้ว!”
พูดจบ นางก็เดินไปนั่งด้านข้างอย่างโมโห สภาพนั้น เหมือนดั่งสิงโตที่กำลังจะพ่นไฟ ทำให้คนหวาดกลัว
หยุนอี่ว์โหรวเห็นสภาพก็รีบดึงมือของกู้โม่หานไว้ เปิดปากพูด “ท่านอ๋อง พระชายาก็เหนื่อยแล้ว ท่านก็ให้นางพักผ่อนเถิด โหรวเอ๋อร์ปรนนิบัติท่านอาบน้ำ”
พูดจบ นางก็เขินจนหน้าแดง
กู้โม้หานได้ยิน ตอบอืมเบาๆ จากนั้นเขาก็เหล่ตามองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างรังเกียจ “เจ้ารอปรนนิบัติข้าที่หน้าประตู! ห้ามจากไปแม้แต่ครึ่งก้าว! ได้ยินหรือไม่!”
หนานหว่านเยียนหมุนหัวไปดูเขา “ออ!”
ตอนนี้นางไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับผู้ชายคนนี้ สักครู่ก็ให้เขากับหยุนอี่ว์โหรวพอทนกันแน่!
……
ในสระน้ำ มือของหยุนอี่ว์โหรววางบนไหล่ของกู้โม่หาน ค่อยๆช่วยเขาถอดชุดแต่งงานที่สกปรกออก
กู้โม่หานรู้สึกถึงความเย็นของปลายนิ้วหยุนอี่ว์โหรวที่สัมผัส ร่างกายก็เกร็ง เขามองหยุนอี่ว์โหรวที่เขินจนหน้าแดงอย่างตะลึง ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ธรรมชาติ
เขาเพียงแค่อยากฉวยโอกาสสั่งสอนหนานหว่านเยียนสักหน่อย ไม่ได้อยากที่จะทำเรื่องเกินเลยต่อหน้านาง แต่พอคิดถึงคืนวิวาห์ เขาก็ติดค้างหยุนอี่ว์โหรวมากมาย ก็ยื่นมือกอดหยุนอี่ว์โหรวไว้
เสื้อบางของทั้งสองคนแนบชิดอยู่บนผิวหนัง เสื้อบางกึ่งมองทะลุของหยุนอี่ว์โหรวตอนนี้สะท้อนผิวขาวของนาง มองดูแล้วน่าเย้ายวน
กู้โม่หานอดกลั้นความร้อนรนในใจไว้ กอดหยุนอี่ว์โหรวไว้แน่นลงไปในสระ
น้ำอุ่นในสระไม่ถึงเอวของทั้งสองคน หยุนอี่ว์โหรวตอนนี้สีหน้าเขินอาย แนบชิดอยู่ที่อกของกู้โม่หาน นางค่อยๆถอดสายรัดที่เอวตัวเอง เผยไหล่ของนางออกมาอย่างจงใจ ยั่วยวนใจของผู้ชาย
มือของกู้โม่หานอยู่ที่หลังของหยุนอี่ว์โหรวเกร็งแข็งจนทำตัวไม่ถูก กระทั่งเขารู้สึกเสียใจที่ให้หนานหว่านเยียนปรนนิบัติอาบน้ำแล้ว
บนหน้าอันเร่าร้อนของผู้ชายมีความแดงอย่างประหลาด เขาไอแห้งไปสองที พูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “หนานหว่านเยียน เอาเสื้อผ้าที่ข้าและโหรวเอ๋อร์เปลี่ยนลงมา เจ้าต้องซักให้สะอาดด้วยมือเจ้า!”
ได้ยินแล้ว หนานหว่านเยียนยักคิ้ว ริมฝีปากโก่งขึ้นด้วยความหยอกล้อ มองดูสองคนที่เร่าร้อน นางลุกขึ้นอย่างช้าๆ เดินมาถึงข้างหลังกู้โม่หานและหยุนอี่ว์โหรว อยากจะโยนเสื้อที่เปื้อนน้ำเศษข้าวเข้าไปในสระ
ทันใดนั้น ผู้ชายจับแขนของหนานหว่านเยียนไว้โดยตรง เขาจ้องตานาง น้ำเสียงดุดัน “คำพูดที่ข้าพูด เจ้าฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือ? มือเท้าให้ข้าสำรวมหน่อย!”
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว นางสะบัดมือออกอย่างโมโห กลอกตาใส่กู้โม่หานดุดันทีหนึ่ง เดินออกจากสระอาบน้ำอย่างโมโห
หนานหว่านเยียนถูกทรมานมาทั้งคืน หยุนอี่ว์โหรวในตอนนี้ดีใจอย่างมาก
นางสายตายิ้มแย้ม ขยับแนบชิดเข้าใกล้ข้างหูกู้โม่หานพูดว่า “ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ อยาก……กับท่าน…….”
ในสระน้ำเร่าร้อนดุเดือด หลังจากหนานหว่านเยียนออกจากประตูแล้ว ก็โยนชุดแต่งงานไว้ที่หน้าประตู ทำไมนางจะดูไม่ออก สองคนนี้อยากจะร่วมห้องหอแล้ว
หนานหว่านเยียนหมุนข้อมือ มองไปที่น้ำบาดาลที่เย็นเฉียบเข้ากระดูกหนึ่งถังที่เตรียมไว้แต่แรกแล้ว ริมฝีปากแดงยิ้มโก่งอย่างเย็นชา
เล่นนางมาทั้งคืน นางไม่ก่อกวนคืนวิวาห์ของพวกเขา ก็ไม่ชื่อหนานหว่านเยียน
ในสระน้ำ มือสองข้างของหยุนอี่ว์โหรวเกาะที่บนตัวของกู้โม่หาน อยากถอดสายคาดเอวของเขาออกด้วยความเขินอาย
แต่ในตอนนี้เอง!
“ข้าส่งน้ำมาให้พวกเจ้าแล้ว!” หนานหว่านเยียนปรากฏตัวตะโกนเสียงดัง เทน้ำเย็นเสียงกระดูกหนึ่งถังลงมา สาดจนหยุนอี่ว์โหรวเย็บเฉียบถึงใจ หนาวจนนางตัวสั่นตะโกนร้อง “อ้าก”
“พระชายาท่าน——” หยุนอี่ว์โหรวตื่นตกใจดึงเสื้อที่เดิมทีถอดออกไว้แน่น หลบอยู่ในอ้อมกอดของกู้โม่หาน บนใบหน้าเขียนเต็มไปด้วยตื่นตกใจและบิดเบือน
กู้โม่หานถูกสาดน้ำเย็นตั้งแต่หัวลงมา ความเล่าร้อนที่ถูกปลูกขึ้นมาในใจถูกสาดจนวายวอดไปในทันที สายตาอันเย็นเยือกดุจน้ำแข็งมองไปด้านหลัง
“หนาน ว่าน เยียน! เจ้ากล้าสาดน้ำเย็นให้ข้ากับโหรวเอ๋อร์!”
หนานหว่านเยียนแกล้งทำเป็นตกใจ มองไปที่ผู้ชายอย่างไร้เดียงสา
“โอ้โห นี่ท่านอ๋องพูดผิดแล้ว เมื่อครู่ข้าจับน้ำในสระร้อนเกินไป กลัวลวกท่านและน้องอี่ว์โหรว ถึงได้ลดอุณหภูมิให้พวกท่าน”
“ท่านดู เมื่อครู่หน้าของพวกท่านแดงก่ำ นี่ไม่ใช่เข้มดำแล้ว?”