แต่ตอนนี้เอง ชายสารเลวคนนี้จู่ๆกลับหยุดลง：“ไปส่งแล้ว？”
“อ๋า？”เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที กะพริบตาทั้งสองข้างด้วยความตื่นตระหนก：“ใช่…….ใช่ ไปส่งแล้ว……”
“โอเค ผมให้เธอเข้าไปได้ แต่ค่าเรียนคุณรับผิดชอบ”
คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จะตกลง
เส้นหมี่ดีใจทันที ลืมความน่าอึดอัดของทั้งสองไปก่อนหน้านี้แล้ว เธอยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มอย่างตื่นเต้น：“ได้ๆ！ฉันรับผิดชอบได้ คุณว่ามา เท่าไหร่？ฉันเอาเงินให้คุณทันที！”
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความหวังในการรอชายหนุ่มบอกตัวเลขแก่เธอ
หลายปีนี้เธอเก็บเงินได้บ้าง เชื่อว่าให้ลูกสาวเข้าโรงเรียนอนุบาล ไม่มีปัญหาอะไร
กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากชายสารเลวคนนี้มองเธอลงมา จากนั้น ริมฝีปากบางๆก็พ่นตัวเลขที่น่าขนลุกออกมา：“หนึ่งล้าน！”
“คุณพูดอะไร？หนึ่งล้าน！！”
นัยน์ตาเมล็ดอัลมอนด์ที่เป็นประกายคู่นั้นของเส้นหมี่ตะลึงทันที！
แค่โรงเรียนอนุบาลที่เดียวถึงกับหนึ่งล้าน？
เขาล้อเล่นบ้าอะไรเนี่ย？ถึงเป็นมหาวิทยาลัยต่างประเทศที่ดีที่สุด ก็ไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนี้ แค่โรงเรียนอนุบาลเก่าๆต้องแพงขนาดนี้เลย？นี่ปล้นกันเหรอ？
เส้นหมี่ก็โมโห：“คุณไม่ได้มั่วใช่ไหม？ โรงเรียนอนุบาลแค่นี้หนึ่งล้านเลย？ โรงเรียนอนุบาลอะไรกัน มีมูลค่าขนาดนี้เลย？”
แสนรักหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“โรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดทั้งเมืองA ผมแสนรักลงทุน ล้ำค่าไหมล่ะ？”
“……”
“แล้วก็ หนึ่งล้านก็แค่เทอมเดียว ไม่ใช่หนึ่งปี ถ้าคุณอยากให้ลูกสาวของคุณเรียนที่นั่น คุณก็เตรียมสองล้าน คุณเส้นหมี่ คิดให้ดีล่ะ”
ผู้ชายคนนี้ ใช้ความเป็นนักธุรกิจแสดงความเจ้าเล่ห์ขั้นสุด หนึ่งล้านยังไม่พอ เขายังเพิ่มอีกเท่าหนึ่ง กลายเป็นสองล้าน！
เส้นหมี่โกรธจนนิ้วมือสั่น
ผู้ชายสารเลว นั่นมันลูกสาวของคุณ คุณไม่กลัวว่าต่อไปแก่แล้วไม่มีใครดูแลคุณเลยเหรอ？
เส้นหมี่โกรธแทบบ้า แทบอยากจะถอดรองเท้าปาใส่หน้าเขาจริงๆ ไอ้สัตว์เดรัจฉาน!!
แต่ สุดท้ายผู้ชายเลวคนนี้ก็ไป……
ไปแล้ว……
เส้นหมี่แผ่ตัวไปที่ประตูบานนั้นดัง“ตุบ”อีกครั้ง
พี่ภาคนใช้ที่อยู่ด้านข้างมองต่อไปไม่ไหว รีบเข้ามาปลอบเธอ：“คุณเส้นหมี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？คุณอย่าไปฟังคุณผู้ชายเลย เขาแค่พูดเฉยๆ ไม่ได้จะเอาเงินกับคุณมากขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ไร้สาระ!
เขาไม่เอา？
ผู้ชายสารเลวคนนี้ ไม่ถูกชะตากับเธออยู่แล้ว ตอนนี้ก็มาคิดอีกว่ารินจังไม่ใช่ลูกของเขา จากนิสัยเจ้าคิดแค้นของเขาแล้ว เขาไม่เก็บเงินเธอสิแปลก
สุดท้ายเส้นหมี่ก็กลับไปที่ห้อง เธอว่าจะดูก่อนว่าตัวเองเหลือเงินเท่าไหร่？
สรุปคือ ตอนเธอเอาบัตรเอทีเอ็มมาดู พบว่ายังขาดอีกเยอะ มีแค่สี่แสน อีกตั้งเยอะกว่าจะครบหนึ่งล้าน
งั้นตอนนี้จะทำไงดี？เงินไม่พอ หรือไม่ให้ลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลเหรอ？
ไม่ได้น่ะสิ！
เส้นหมี่นึกถึงสายตาคู่นั้นที่ลูกสาวมองมาที่ตัวเอง ก็ปวดใจสุดๆ ดังนั้นเธอหยิบโทรศัพท์มานั่งลง อยากจะดูว่า มีทางอื่นอีกไหม ที่จะหาเงินที่เหลือได้
สุดท้าย พอเธอดู ก็ทำให้เธอหาคนๆหนึ่งได้จริงๆ
คณาธิป！
——
ที่ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป
เคที่เพิ่งกลับมาจากประชุมเสร็จ พอได้ยินว่าเส้นหมี่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ก็เข้าไปอยู่ตึกวังฬาหนึ่งเลย ทันใดนั้น น้ำที่เพิ่งแตะปากเขา ก็พุ่งออกมาทันที！
“คุณพูดอะไร？คุณ……คุณเส้นหมี่เข้าไปอยู่บ้านประธานแล้ว？”
“ใช่ ไม่ใช่นายเหรอที่ให้คนไปส่งเธอน่ะ？นายจะตกใจขนาดนี้ไปทำไม？”
ที่นินทากับเค คือคนที่ทำเรื่องชำระเงินที่โรงพยาบาลให้เส้นหมี่ตอนนั้น และก็ สำหรับเรื่องนี้ เธอก็รู้เป็นอย่างดี
เคก็สำลึกอีกครั้ง
ไร้สาระ!
เขาให้คนไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่บ้านประธานเมื่อไหร่？เขาไปรวบรวมความกล้าที่ไหนมา？ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้！
เครีบดื่มน้ำอีกคำเพื่อระงับความตื่นตกใจไว้
“แล้วตอนนี้ล่ะ？พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม？”
“ไม่เป็นไรนี่ จะเป็นอะไรไปได้？แต่ฉันแปลกใจจริงๆนะ คุณเส้นหมี่เป็นภรรยาเก่าของประธานจริงเหรอ？ผู้ช่วยเค ข่าวนี้เดือดมาก ประธานของพวกเราแต่งงานเมื่อไหร่กัน？คู่หมั้นของเขาคือคุณแป้งร่ำมาตลอดไม่ใช่เหรอ？ทำไมจู่ๆก็ปรากฏภรรยาเก่าอีกคนได้ล่ะ？”
เสมียนตัวเล็กๆอยากจะซุบซิบนินทาด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง
ข่าวนี้ คนในบริษัท ต่างรู้หมดแล้วจริงๆ ครั้งที่แล้วเรื่องที่คุณชายคิวถูกจับตัวไปใหญ่โตขนาดนี้ แม้แต่เฮลิคอปเตอร์กับพลซุ่มยิงหิรัญชากรุ๊ปก็ยังออกโรง
ไม่มีทางที่พวกเขาจะไม่รู้
และก็ ยังยังมีคุณชายเล็กที่หน้าตาเหมือนกันเพิ่มมาอีกคนล่ะ？ถึงเป็นคนโง่ก็ต้องสงสัยบ้างแหละ
แต่ว่า คำถามนี้เคกลับไม่อยากตอบ เพราะเขารู้ว่า แอบนินทาเรื่องส่วนตัวของ BOSS นั้นไม่ดี！
เคตั้งใจไปทำงาน
แต่เขาคิดไม่ถึงว่า เช้าวันนี้ เขาไม่อยากคุยเรื่องนี้ แต่ว่า ตัวหลักผู้หญิงอีกคนของเรื่องนี้ กลับมาหาถึงที่
“นั่นคุณแป้งร่ำ พวกเธอดูสิ เธอมาแล้ว”
“ใช่ เธอมาแล้ว ตั้งหลายวันแล้ว ไปปรากฏตัวเลย คิดว่าเธอจะไม่มาแล้วเสียอีก”
“จะเป็นไปได้ไง？ตอนนี้เธอยังเป็นอัครมเหสี ถึงจู่ๆจะมีภรรยาเก่าปรากฏตัวก็เถอะ แต่นั้นก็เป็นอดีตไม่ใช่เหรอไง？คนโง่สิถึงไม่มา ตำแหน่งภรรยาประธานหิรัญชากรุ๊ปไม่เป็นที่หมายปองของใครหรือไงกันล่ะ？”
“……”