“คุณจ่ายได้หรือเปล่า?”
สาวสวยขายาวผู้ที่มีใบหน้างดงาม ชี้ไปที่กระเป๋า Lv (LOUIS VUITTON) ใบใหม่ล่าสุดที่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วหันกลับมามอง หลินฟาน ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม ราวกับจะส่งสายตานี้ให้ทรมานไปถึงจิตวิญญาณของเขา
พนักงานร้าน และลูกค้า ต่างก็หัวเราะเยาะ และพากันยืนดูด้วยความสนุกสนาน
ทำให้ หลินฟาน ที่สวมใส่ชุดพนักงานส่งอาหารรู้สึกว่ามันออกจะน่าอายเล็กน้อย
เขา และจ้าว ซินเอ้อ ได้พบเจอกันในตอนนัดบอด และวันนี้เขาก็ได้วางแผนที่จะสารภาพรักกับ จ้าว ซินเอ้อ อย่างเป็นทางการ แต่ใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วย และลากเขาเข้าไปในร้าน Lv แห่งนี้
“ถ้าคุณสามารถซื้อกระเป๋าใบที่ฉันอยากได้ โดยจ่ายให้ฉันทันทีเต็มจำนวนได้ ฉันจะตอบรับคำของคุณ”
จ้าว ซินเอ้อ กล่าวออกมาด้วยท่าทีที่แสนจะเย่อหยิ่ง ทั่งท่าทีที่ดูเหนือกว่าที่แสดงออกมานั้น ..ก็ได้มาจากการที่เธอได้มองเห็นใบหน้าที่ดูออกจะอับอายของ หลินฟาน
ในสายตาของเธอ หลินฟาน ก็เป็นเพียงหนึ่งในสุนัขที่ไล่ตามเลียเธออยู่นับไม่ถ้วน และเขาก็ไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นเลย แถมยังเป็นคนที่ยากจนที่สุดอีก
หลินฟาน เป็นคนจนจริงๆ จริงๆ แล้วนั้นหลังจากที่เขาเรียนจบ เขาก็ได้เข้าทำงานกับบริษัทที่ดูค่อนข้างดี แต่เนื่องจากเขาถูกเพื่อนร่วมงานกลั่นแกล้ง เขาจึงตกงาน และต้องออกไปหางานทำข้างนอกแทน
เงินเดือนของแต่ละเดือน ก็ต้องส่งไปให้กับครอบครัวของเขา และโดยทั่วไปแล้ว ..เขาก็แทบจะไม่มีเงินเหลืออยู่เลย
และนี่.. ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะควักเงินออกมาซื้อกระเป๋า Lv โดยจ่ายเงินออกไปเต็มจำนวน
“ดูนั้นสิ คนส่งอาหารคนนั้นนะ ไม่ดูตัวเองเลย.. นี่ยังคิดที่จะไล่ตามเทพธิดาอยู่อีกงั้นเหรอ?”
“ก็นั่นแหละ.. ที่เขาเรียกว่า คางคกอยากกินเนื้อหงส์!”
“ฉันคิดว่าเขาเองก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ก็อย่างว่าล่ะ คนจนที่ดูหล่อเหลานั้นมันก็ดูแย่ยิ่งกว่าผู้ชายที่ดูขี้เหร่ที่แสนจะร่ำรวยเสียอีก!”
ผู้คนโดยรอบต่างก็พากันพูดคุย และหัวเราะออกมา
คำพูดเหล่านี้ทำให้ หลินฟาน ยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้นไปอีก
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถ BMW คันใหม่เอี่ยม ขับเข้ามาหยุดที่หน้าประตูร้าน และนั้นก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปในทันที
และเวลานั้นเองที่ดวงตาของ จ้าว ซินเอ้อ ก็เป็นประกายออกมาในทันทีด้วย
ประตูรถเปิดออก ชายคนหนึ่งที่มีรูปรางอ้วนเตี้ย ก็ได้ลงมาจากรถพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือของเขา แม้ว่าเขาจะมีหน้าตาที่ออกจะน่าเกลียดไปบ้าง แต่ในสายตาของ จ้าว ซินเอ้อ แล้ว เธอกลับคิดว่าเขาดูออกจะน่ารักไปได้
เงินก็คือตัวกรองที่ดีที่สุดจริงๆ
ชายอ้วนเตี้ยคนนี้เดินตรงเข้าไปหา จ้าว ซินเอ้อ และคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“ที่รัก ผมชอบคุณมานานแล้ว คุณต้องการคบเป็นแฟนกับผมไหม และนี่ก็คือสมุดบัญชีเงินฝากของผม มันเพียงพอสำหรับการที่จะให้คุณได้ซื้อกระเป๋าใบใหม่กว่า 100 ใบ!”
ชายอ้วนเตี้ยกล่าวออกมา พร้อมกับหยิบสมุดเงินฝากขึ้นมาไว้ในมือ พร้อมกันนั้นก็ได้ยื่นช่อดอกไม้ ให้กับ จ้าว ซินเอ้อ
จ้าว ซินเอ้อ ไม่ได้หยิบช่อดอกไม้แต่อย่างใด แต่กลับคว้าสมุดเงินฝากมาเปิดดู และเห็นมีว่าเลข 1 นำหน้า และเลขศูนย์ที่มีตามหลังอยู่ 6 ตัว มันก็เท่ากับ 1 ล้าน!
จ้าว ซินเอ้อ ก็รู้สึกยินดีอย่างมาก แต่เธอก็ต้องพูดสงวนท่าทีเอาไว้ “ดูจากความจริงใจของคุณแล้ว ฉันจะไม่เต็มใจที่จะตอบรับคำของคุณได้อย่างไร..”
“อ่า.. เยี่ยมไปเลย!”
ชายอ้วนเตี้ยก็กระโดดขึ้นมาด้วยความดีใจ และคว้ามือของ จ้าว ซินเอ้อ อย่างตื่นเต้น
คนรอบข้างตาพากันดูด้วยความอิจฉา “ว้าว ฉันเองก็อยากจะเจอแฟนรวยๆ บ้างแล้วเหมือนกัน มันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะ!”
ชายอ้วนเตี้ยทันทีที่ได้รับชัยชนะ ก็เหลือบไปมอง หลินฟาน ด้วยสายตาดูถูก
“ว่าไงไอ้คนจนที่น่าสงสาร(1) แกเห็นอะไรไหม นี่ไงหากมีเงินแล้วก็จะมีความรัก ไม่ต้องมาพูดถึงวันนี้ หากฉันไม่ควักเงินออกมา แล้วฉันจะได้หัวใจเธอมาไหม!”
ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะออกมา
“คุณผู้ชาย ถ้าคุณไม่สามารถซื้อกระเป๋าของเราได้ ได้โปรดกรุณาออกไปจากที่นี่อย่าได้มารบกวนธุรกิจของเรา!”
พนักงานของร้านได้พูดขับไล่ หลินฟาน ออกไป
“รีบไปเถอะ จะได้ไม่ต้องมาอับอายขายหน้า!” ชายอ้วนเตี้ยพูดออกมาอย่างย่ามใจ
หลินฟาน ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีก แต่ในฐานะที่เป็นชายหนุ่มวัยออกจะกลางคนไปแล้ว ทั้งที่เคยอ่านนิยายมามากมาย ก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็ยังอยากจะพูดอะไรบ้างอย่างออกไปสักเล็กน้อย
“ไปเถอะ จ้าว ซินเอ้อ หากคุณเกิดคิดถึงหน้าตาที่หล่อเหลาของฉันขึ้นมาในอนาคต ก็อย่าได้มาเสียใจในภายหลัง!”
“สามสิบปีแห่งเหอตง สามสิบปีแห่งเหอซี(2) อย่ารังแกเด็กจนสิ!”
ทุกคนต่างพากันหัวเราะ และบางคนถึงกับเอามือกุมท้อง
“แกนี่มัน.. ดูตลกดีนะ ได้ .. ฉันจะให้เวลาแกสามสิบปี แต่แกเชื่อไหมว่า.. แกก็ยังคงเป็นไอ้สารเลวจนๆ อยู่เหมือนเดิม” จากนั้นชายอ้วนเตี้ยคนนี้ก็หัวเราะออกมา
จ้าว ซินเอ้อ กล่าวว่า “หลินฟาน คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันจะไม่เสียใจอย่างแน่นอน!”
ติ้ง!
ในตอนนั้นเอง หลินฟาน ก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาในหัวของเขา
“ระบบได้ถูกติดตั้งเสร็จสมบูรณ์แล้ว กำลังเริ่มต้นผูก…
โฮสต์ : หลิน ฟาน
อายุ : 21
อาชีพ : พนักงานส่งอาหาร
ทรัพย์สิน : ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ มีเงินฝากทั้งสิ้น 1,203 หยวน
การยืนยันตัวตน เสร็จสิ้น
ระบบลงชื่อเข้าใช้.. เสร็จสมบูรณ์!
เมื่อลงชื่อเข้าใช้ระบบในครั้งแรก คุณจะได้รับเงินสด 100 พันล้าน โฮสต์ต้องการลงชื่อเข้าใช้หรือไม่?”
หลินฟาน ตกตะลึงไปแล้ว และอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ในตอนนี้ นี่เขาได้นิ้วทองคำ(3)แล้วตอนนี้เขาก็กลายมาเป็นตัวเอกของนวนิยายเรื่องนี้.. ใช่หรือไม่?
ไอ้บ้าเอ้ย..! นี่มันระบบบ้าบออะไรกันเนี่ย!
“เข้าสู่ระบบ ไม่สิ.. ลงชื่อเข้าใช้เลย!” หลินฟาน คำรามขึ้นมาในใจ
“ยินดีด้วย คุณลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ แล้วเงินสด 100 พันล้านได้ถูกโอนให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว โปรดตรวจสอบ!”
ในโทรศัพท์มือถือของเขาก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนในทันที และหลินฟาน ก็เห็นว่ามันเป็นข้อความจากธนาคาร
“บัญชีของคุณลงท้ายหมายเลข 3245 ได้เสร็จสิ้นการโอนเงินเข้าจำนวน 100,000,000,000.00 หยวน และยอดเงินคงเหลือคือ 100,000,001,203.00”
นี่มันเป็นความจริง!
หลินฟาน มีความสุขอย่างมาก แล้วนี่มันก็นานขนาดไหนแล้วที่เขาไม่ได้มีความสุขขนาดนี้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเงินมากมายขนาดนี้ด้วย!
“ทำไมคุณถึงยังไม่ออกไปอีก คุณไม่สามารถซื้อกระเป๋าที่นี่ได้”
“ได้ ถ้าคุณยังไม่ออกไปอีก ฉันจะเรียก รปภ. ให้มาไล่คุณออกไป!”
พนักงานร้านเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วในตอนนี้
หลินฟาน มองไปที่พนักงานร้าน และพูดออกมาว่า “ใครบอกว่าผมไม่สามารถซื้อกระเป๋าในร้านของคุณได้ ก็ได้.. ผมต้องการกระเป๋าทั้งหมดในร้านนี้!”
เงียบกันหมด
แน่นอน ทุกคนมอง หลินฟาน อย่างกับคนบ้า
ชายอ้วนเตี้ย หัวเราะออกมา แล้วพูดว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ดูสิไอ้สารเลวที่น่าสงสารคนนี้สิ มันได้พูดอะไรออกมา อะไรนะ! อยากจะซื้อกระเป๋าทั้งหมดที่นี่งั้นเหรอ แล้วแกมีเงินไหมหะ?”
“ฉันคิดว่าเขาต้องถูกกระตุ้น จนกลายเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ใครเห็นก็รู้ และดูสิเขาพูดออกมาได้ยังไง มันดูน่าสมเพชชะมัด!”
“เรียก รปภ. ดีกว่า เขาดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติทางจิต!”
หลินฟาน เพิกเฉยต่อฝูงชน และหยิบบัตรธนาคารออกมาอย่างใจเย็นแล้วยื่นให้พนักงานร้าน : “ถ้าคุณยังคิดว่าผมไม่สามารถจ่ายได้ ก็แค่ลองรูดมันแล้วคุณก็จะรู้ ถ้าผมไม่สามารถจ่ายได้จริง ผมก็จะคลานออกไปจากร้าน แล้วคำนวณให้ผมด้วย ว่าทั้งหมดมันราคาเท่าไหร่!”
พนักงานร้านตกตะลึงไปแล้ว หลินฟาน ไม่ได้พูดเล่นเลย เธอไม่รู้ว่าจะหยิบมันขึ้นมาดีหรือไม่?
ในเวลานี้เอง ผู้จัดการร้านได้เดินเข้ามาหยิบบัตรธนาคารไป แล้วพูดว่า “อย่าลืมที่พูดล่ะ เราเพิ่งจะได้ตรวจสอบมันไปเมื่อคืน สินค้าประเภทกระเป๋าในคลังของร้านเรานี้ ทั้งหมดอยู่ที่ 2 ล้านหยวน ท่านครับ ถ้ารูดบัตรไม่ผ่าน คุณตกลงแล้วใช่ไหม ที่จะคลานออกไปจริง ๆ?”
หลินฟาน พยักหน้า : “ใช่!”
ผู้จัดการร้านรับบัตรธนาคารมา และมาที่แผนกต้อนรับเพื่อที่จะรูดบัตร
ทุกคนต่างก็กลั้นหายใจในเวลานี้ และมองดูฉากนี้
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเชื่อว่าเขาสามารถรูดบัตรได้สำเร็จ ท้ายที่สุดแล้ว หลินฟาน ก็เป็นเพียงพนักงานส่งอาหาร และพวกเขาเองก็รอดูเรื่องตลกในเวลานี้อยู่แล้ว
ปี๊บ!
เสียงบี๊บดังขึ้น
ผู้จัดการร้านเงยหน้าขึ้น แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “รู.. รูดบัตรสำเร็จแล้ว”
มันได้ผล!
หลินฟาน พนักงานส่งอาหาร กลับมีเงินฝากถึง 2 ล้าน!
ทุกคนต่างตกตะลึง
ดวงตาของ จ้าว ซินเอ้อ เบิกกว้าง และเธอก็ปล่อยมือของ ชายอ้วนเตี้ย ก่อนที่เธอจะรู้ตัวเสียอีก
ชายอ้วนเตี้ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เขาก็ตกใจจริงๆ ในความกล้าหาญของ หลินฟาน
เมื่อทุกคนดูประหลาดใจมากพอแล้ว หลินฟาน ก็หยิบบัตรธนาคารของเขาคืน เดินออกไปที่ประตูหน้าร้าน และตะโกนออกไปให้ได้ยินทั่วทั้งถนน
“ฟังนะ! ร้านค้าทั้งหมดบนถนนสายนี้ ฉันต้องการสินค้าในคลังทั้งหมดของพวกคุณ!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ถนนทั้งเส้นก็สั่นสะเทือนในทันที
ถนนเส้นนี้ไม่ใช่ธรรมดาๆ มีร้านค้าทั้งหมด 13 ร้าน บางร้านก็ขายเสื้อผ้า บางร้านก็ขายกระเป๋า บางร้านก็ขายน้ำหอม และไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นแบรนด์หรูชั้นนำของโลก!
สินค้าที่มีอยู่ในคลังแต่ละร้าน ราคาเริ่มต้นอย่างน้อยก็หนึ่งล้านหยวน และหลินฟาน ก็ต้องการทุกอย่าง!
มันจะมีราคาเท่าไรกัน!
นอกจากร้าน Lv ที่ได้ซื้อไปแล้ว ร้านอื่นอีก 12 ร้าน ต่างก็ถูกเรียกระดมกำลังภายใต้การนำของผู้จัดการร้าน และเริ่มต้นนับจำนวนสินค้าในคลังกันอย่างบ้าคลั่ง
คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็หยิบมือถือออกมาถ่ายรูปฉากนี้ อย่างลับๆ…
(1)[ไอ้คนจนที่น่าสงสาร (死穷鬼)] – มันก็คือ “ผีที่น่าสงสาร” , “คนจนที่ตายไปแล้ว” จริงๆ แล้วคำนี้ถูกเขียนขึ้นมาในบทกวีในสมัยราชวงศ์ถัง โดย เหยา เหอ (姚合) ถึงเรื่องราวของคนในสมัยก่อนที่แกล้งทำเป็นคนจนเพื่อบูชาเทพเจ้าแห่งความยากจน เพื่อให้ตนเอง และครอบครัวไม่ต้องอดอยาก ที่คล้ายๆ กันในญี่ปุ่น เทพบินโบคามิ
(2)[สามสิบปีแห่งเหอตง สามสิบปีแห่งเหอซี (三十年河东，三十年河西)] – “สามสิบปีเหอตง สามสิบปีเหอซี” หมายความว่า ฮวงจุ้ยที่ดีเมื่อสามสิบปีที่แล้วอยู่ฝั่งตะวันออกของแม่น้ำ แต่สามสิบปีต่อมาอยู่ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำ (แม่น้ำ : แม่น้ำเหลือง) มันเป็นอุปมาอุปมัยเกี่ยวกับชะตากรรมของโลกหรือผู้คนมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าอะไรก็ตามต่างก็มีขึ้น และมีลงไม่ต่างกัน ทั้งเกียรติยศ และความอัปยศ ไม่มีอะไรที่แน่นอน สำนวนนี้มักใช้เป็นเพรดิเคต (Predicate) หรืออนุประโยคในประโยค และยังสามารถใช้เป็นประโยคอิสระได้อีกด้วย
(3)[นิ้วทองคำ (金手指)] – หรือก็คือ กลโกง, ระบบผู้ช่วย, สูตรทักษะลับ หรือหากจะกล่าวโดยทั่วไปว่าเป็นผู้ให้ข้อมูลของผู้ทรยศต่อผู้อื่น หรือยังจะหมายถึงผู้แจ้งข่าวแก่ตำรวจ ก็ได้ด้วยครับ
← ตอนก่อน