บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ
ขณะที่กำลังพุ่งทะยานเข้าไป
“โครม!”
ขบวนที่อยู่หน้าสุดทั้งหมดหายตัวไปอย่างกะทันหัน
พวกเขาตกลงไปในหลุมพรางขนาดใหญ่ ในชั่วพริบตาก็ถูกดาบมือใหม่แทงทะลุร่าง ประกอบกับเสียงกรีดร้องแล้วร่างของพวกเขาก็จางหายไป
“อ๊ากก!”
“อ๊าก!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
“อะไรกันวะ?!”
ทุกคนร้องกันอย่างตกใจ ขวัญผวาจนไม่สามารถเลือกเส้นทางได้ ทันใดนั้นคนจำนวนมากก็เหยียบหนามแหลมที่อาบไปด้วยพิษแล้วโดนพิษทันที ร่างกายของพวกเขาอ่อนแรงลงโดยพลันแล้วล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ถูกเหยียบตายทั้งเป็นโดยผู้เล่นจากด้างหลังที่เพิ่งมา
ระหว่างที่พุ่งทะยานเข้าไป บางคนเหยียบแอ่งน้ำเล็กๆ ที่ผสมกับพิษ หยดน้ำกระเซ็นใส่ผู้คนรอบ ๆ จำนวนมาก
กลุ่มคนถูกวางยาพิษล้มลงกับพื้น ค่าประสบการณ์ของพวกเขาลดลงฮวบ
แต่คนข้างหลังไม่รู้เลยว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ในสมองมีแต่คำพูดที่เจ้าเวรกรรมพูดเมื่อกี้
ถ้าไม่วิ่งเร็วกว่าเดิม มันจะคิดว่าพวกเราหงอนะสิ!
ตอนที่คนที่อยู่แถวหน้าพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติแล้วต้องการจะหันหลังกลับเพื่อถอยหนี ก็ถูกฝูงชนที่พุ่งตัวขึ้นมาจากด้านหลังผลักให้เดินหน้าต่อไปแล้วตกลงไปในหลุมกับดัก
“มีกับดัก! มีกับดัก! ทุกคนหยุด!!”
“ไอ้เวร อย่าดันฉัน! อยากตายก็ไปเองนู้น!”
“แม่ง อย่าเบียดดิวะ!”
ภายในเวลาไม่นาน เสียงร้องอย่างตกใจกลัวก็ดังก้องระหว่างไปถึงบนท้องฟ้า
กลุ่มคนที่พุ่งทะยานมาอย่างองอาจตระการตา เกิดความโกลาหลโดยพลัน ราวกับฝูงวัวบ้าคลั่งที่วิ่งทะยานไปกระแทกกับกำแพงเหล็ก จากนั้นจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้วหยุดลงอย่างรวดเร็ว
ทุกคนมองไปข้างหน้า ขบวนคนนับหมื่น ตายไปหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าอีกต่อไป จ้องอย่างหวาดผวาไปที่เจ้าเวรกรรมที่ยืนอยู่ห่างออกไป!
“มาสิ…”
“หยุดทำไม ฉันอยู่นี่ไง !” ซูเย่ยิ้มกว้างพลางตะโกนเสียงดัง
“พวกนายไม่เข้ามางั้นฉันจะไปเอง!”
เพิ่งพูดจบคำ กระโดดขึ้นเบา ๆ เฉิงหวงก็ปรากฏตัวออกมา
ฆ่า!
ซูเย่ขี่เฉิงหวง มือถือดาบมือใหม่ที่เคลือบไปด้วยพิษแรง พุ่งทะยานเข้าไปหาหัวหน้าของกลุ่มผู้ล่า
“ฉัวะ!”
ตวัดดาบฟาดฟันเปล่งประกายแสงอันเย็นยะเยือก วินาทีที่พุ่งเข้าไปกลางฝูงชน เลือดสาดกระเซ็นทันทีเมื่อดาบยาวพุ่งไป
ดาบเล่มเดียวก็เหมือนแม่ทัพในสนามรบที่นองไปด้วยเลือด ทุกที่ที่เขาไปกลายเป็นภูเขากระดูก!
“พลั่ก…พลั่ก..!”
ทักษะการต่อสู้อันดุเดือดทุกรูปแบบระเบิดออกพุ่งเข้าหาซูเย่จากทุกมุม แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของซูเย่รวดเร็วมากด้วยตำแหน่งเดินอันสลับซับซ้อน!
เขาบังคับเฉิงหวงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่จู่โจมเข้าใส่ได้หมดอย่างง่ายดาย จากนั้นสะบัดมือขวา ดาบมือใหม่พลันพุ่งทะลุทะลวงคนหลายสิบคนในทันที
การใช้ประโยชน์จากเฉิงหวงทำให้ความเร็วพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยพุ่งออกไปรับดาบมือใหม่ที่เพิ่งโยนออกไปได้ทันพอดี แล้วจึงสะบัดออกไปอีกครั้ง
โดยรอบก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก…
ทักษะการต่อสู้ประกอบกับแสงดาบที่ผาดผ่านทำให้มีเสียงกรีดร้องดังมาไม่ขาดสาย
คนถูกฆ่าตายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เจ้าเวรกรรมกลับไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย!
ทุกคนเริ่มรู้สึกสั่นสะท้านในใจ โดยเฉพาะผู้ที่อยู่เส้นแนวหน้าใกล้กับซูเย่ที่สุด พวกเขาเริ่มเดินถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
แม่งเอ้ย! น่ากลัวเกินไปแล้ว…!
“อย่าหนีสิ…หนีอะไรกัน!”
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ผู้เล่นคนหนึ่งขณะที่ถอยกลับก็เปล่งเสียงตะโกน “พวกเรามีคนมากขนาดนี้ จะไม่สามารถฆ่าเขาคนเดียวได้งั้นเหรอ มาก็มาแล้ว เอาความกล้าของพวกแกมา ไปฆ่ามันกัน!”
เมื่อพูดจบ คนผู้นี้ก็โบกดาบคมในมือของเขา แล้วนำทัพเพื่อพุ่งเข้าหาซูเย่
เมื่อกลุ่มคนได้ยินก็คล้อยตามทันที
จุดประสงค์ของการมาที่นี่ก็คือเพื่อฆ่าเจ้าเวรกรรม แต่ตอนนี้เพิ่งเริ่มสู้ก็ถอยเสียแล้ว มันใช้ได้ที่ไหนเล่า?
“ยังไงก็ตาย สู้ดีกว่า!”
“ฆ่ามัน เราก็รอด!” เสียงตะโกนกึกก้องดังขึ้น
วินาทีถัดมา…
ซูเย่ไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาแม้แต่น้อย เขาสะบัดดาบฟันผู้เล่นที่กำลังตะโกนเมื่อครู่จนตายพลางยิ้มเยาะแว่บหนึ่ง ก่อนจะขี่เฉิงหวงพุ่งตรงเข้าไปท่ามกลางกลุ่มคนแล้วสะบัดดาบฟาดฟันอีกครั้ง!
กองทัพของผู้เล่นก็เริ่มโต้กลับ แต่หมดหนทางเสียแล้ว
ความเร็วของซูเย่เร็วเกินไป พวกเขาตามไม่ทันแม้แต่น้อย ยิ่งป้องกันไม่ทัน
“สะใจว้อย!!!”
ซูเย่ตะโกนเสียงดังอย่างสบายอารมณ์
พุ่งไปมาอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน แม้แต่ความรู้สึกของเฉิงหวงก็ถูกเร่งเร้าตามไปด้วย กระโจนใส่กลุ่มคนอย่างบ้าคลั่ง
ทุกคนก็ถูกกระตุ้นจิตสังหารเช่นกัน
แม่งเอ้ย…! ฆ่าแกไม่ตายงั้นก็ขอทำให้แกเหนื่อยตายละกัน!
ทุกคนตั้งค่ายกลนกเป็ดน้ำอย่างรวดเร็ว และเริ่มใช้ประโยชน์จากจำนวนคนที่เยอะกว่าเพื่อตอบโต้ แม้ว่ายังคงมีคนถูกซูเย่ฆ่าอย่างต่อเนื่อง แต่ความเร็วช้ากว่าตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด
“ทุกคนบุกไปพร้อมกัน ล้อมมันไว้ อย่าปล่อยให้มันออกไปได้!”
ผู้นำทัพตะโกนขึ้นกลางกลุ่มคน
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้คนนับหมื่นก็รายล้อมเข้ามาทันที พยายามดักซูเย่ไว้ตรงกลาง
“ฮ่าฮ่า ไม่เล่นกับพวกแกแล้ว…”
ซูเย่ยิ้มร่า เล่นจนพอใจแล้ว ที่นี่ไม่ควรอยู่นาน ฉวยโอกาสตอนที่ทัพใหญ่ยังไม่มาหลบไปก่อน ซูเย่ขี่เฉิงหวงเข้าไปในป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง
“แม่ง! ฆ่าคนแล้วหนี ไร้มนุษยธรรม!”
“ตามไป! ฆ่ามันให้ได้!”
เมื่อเห็นเจ้าเวรกรรมคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปแบบนั้น กองทัพผู้ล่าก็รู้สึกโกรธเคืองอย่างยิ่ง และลืมการมีอยู่ของกับดักไปอย่างสิ้นเชิง แต่ละคนไล่ตามขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง
ผลปรากฏว่าคนอีกนับพันคนก็ตกลงไปในกับดัก
“ทุกคนแยกกัน แยกเป็นแนวเส้นล้อมเข้าไป”
ภายใต้การตะโกนของผู้นำ ผู้คนนับหมื่นกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นแถวยาวขนาดใหญ่ และล้อมรอบป่าน้ำแข็ง และเพราะคนที่กระจัดกระจายออก ถึงแม้ว่ากับดักที่วางโดยซูเย่จะฆ่าไปได้หลายคน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าผู้บาดเจ็บล้มตายไม่สูงเท่าก่อนหน้านี้…
ตอนที่ไล่ตามเข้าไปในป่า ทุกคนเริ่มจำกัดขอบเขตให้แคบลง ยังไงก็ตาม ป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งก็ไม่ได้กว้างใหญ่มากนัก ในที่สุดเจ้าเวรกรรมก็จะตกเข้าสู่วงล้อมอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น…ในตอนที่กลุ่มคนล้อมรอบเข้าไปใกล้สระเย็น
ซูเย่ยกดาบเล่มเขื่องในมือ ตวัดตรงไปยังสัตว์ประหลาดน้ำแข็ง แล้วหันกายจากไป
“ซวบ!”
“ตึ้ง!”
ในวินาทีต่อมา
“โฮกก!”
เสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้าดังขึ้นโดยพลัน…
สัตว์ประหลาดที่อยู่ในห้วงนิทราข้างสระน้ำมาตลอด พุ่งเข้าไปในป่าอย่างโมโห เมื่ออ้าปากของมันก็มีไอเย็นแผ่ไปทั่วบริเวณ แช่แข็งทุกสรรพสิ่งที่อยู่ข้างหน้าแล้วบดขยี้!
ในชั่วพริบตาคนหลายร้อยคนถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที
“อ๊าก! วิ่ง! สัตว์ประหลาดมาแล้ว!”
คนอื่นๆ เห็นเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาด พลันตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วหนีไป
เป็นผลทำให้แต่ละคนพากันตกลงไปในกับดักที่ซูเย่วางเอาไว้!
“โฮกก!”
มีเสียงคำรามดังกังวาน
สัตว์ประหลาดดูไม่เหมือนจะหันหลังกลับในตอนนี้ มันฆ่าคนอย่างดุเดือดท่ามกลางป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง
ทุกที่ที่มันไปถึง บนพื้นจับตัวเป็นชั้นน้ำแข็งหนาแน่น ต้นไม้ใบหญ้าทั่วทุกหย่อม กลายเป็นน้ำแข็งแล้วถูกบดขยี้ กลายเป็นเศษซากกองน้ำแข็งปกคลุมทั่วพื้น
คนจำนวนไม่น้อยที่หนีไม่ทัน ถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาดยักษ์อย่างเลือดเย็น ไม่เหลือแม้คนเดียว!
คนที่หนีออกจากป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งได้ทัน มองหาซูเย่อย่างโกรธแค้น
แต่กลับพบว่า ไม่เห็นซูเย่แม้แต่เงา!
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนเป็นเคียดแค้นไปจนถึงบิดเบี้ยวด้วยความกลัว
ในตอนที่คนที่เหลือไม่ถึงครึ่งเตรียมจะไปไล่ตาม
แจ้งเตือน: เวลาเล่นเกมสิ้นสุด กำลังทำการออฟไลน์
แผนที่นอกเลเวล 40
ณ ยอดเขาแห่งหนึ่งที่สูงเสียดฟ้า
ผู้บัญชาการทั้งหกมองด้วยตาที่เบิ่งกว้างอย่างตกตะลึง…!