บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 57
“คุณมองเห็นร่องรอยเหล่านี้ไหม? คุนชาย วิทแมน ฉันต้องขอขอบคุณสำหรับความห่วงใย คุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบทุกวันในช่วงที่ฉันติดคุกเป็นพันๆวัน”
รอยยิ้มขมขื่นถูกขรี่ออกก่อนที่น้ำตาไหลออกมาเยอะมากของเธอจะตกลงบนหลังมือของเจเรมี่ นิ้วเรียวของเขาสั่นเบาๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำตาจะมีอนุภาคร้อนแรงขนาดนี้
ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และมาเดลีนได้ยินเสียงที่ปัดน้ำฝนกระทบกับกระจกหน้ารถที่ถูกสะบัดไปมา
อากาศรอบตัวของเธอดูเหมือนจะเงียบลงในทันที มาเดลีนรีบเช็ดน้ำตาของเธอทิ้งไป ดวงตาของเธอเริ่มสงบลง
“เจเรมี่ ถ้าฉันเลือกย้อนเวลาได้อีกครั้ง ฉันก็ไม่อยากจะพบคุณเลย”
หลังจากได้ยินคำพูดของมาเดลีน เจเรมี่ดูเหมือนจะกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเขา
“มาเดลีน เธอไม่มีทางเลือก เธอกลายเป็นภรรยาของฉัน และเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ไปชั่วชีวิตนี้”
มาเดลีนเยาะเย้ยถากถาง “โอ้? งั้นหรอ? คุณชาย วิทแมน คุณกำลังจะบอกว่าจะไม่มีวันหย่ากับฉันตลอดชีวิตนี้งั้นหรอ? แล้วยัยผู้หญิงสองหน้าของคุณล่ะ? ไม่กลัวหรือว่าเธอจะเสียใจจนพยายามฆ่าตัวตายหลังจากได้ยินเรื่องนี้อีกครั้งหรือไง?”
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเยาะเย้ยของมาเดลีน ริมฝีปากบางของเจเรมี๋ก็ขยับ อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เหยียบคันเร่ง
มาเดลีนร้องไห้และหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เธอเคยนอน
เจเรมี่พาเธอกลับไปที่บ้านที่เธอพักก่อนหน้านี้ มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย รูปแบบและการตกแต่งของสถานที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ความคิดที่ว่า เมเรดิธร่วมหลับนอนกับเจเรมี่บนเตียงนี้ทุกคืน ทำให้มาเดลีนมีอาการไม่สบายจนปวดท้องทันที
เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนออกมากระนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรออกมาเลย
ตอนนี้ภายนอกมืดสนิท เธอใช้เวลานอนมาทั้งวัน
เธอไม่มีอะไรจะกินเช่นกันไม่มีอาหารหลงเหลืออยู่เลย
เธอเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ซีดเซียวและดวงตาสีแดงของเธอทำให้เธอนึกถึงครั้งที่เธอส่งเสียงกรีดร้องใส่เจเรมี่ในสภาพที่สะบักสะบอมที่สุดของเธอ
ในขณะนั้น สายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลานี้ปลายสายคือแดนเนียล
มาเดลีนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมารับ แดเนียลกังวลมากเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ มาเดลีนรู้สึกอบอุ่น แต่เธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขาอย่างไรนอกเหนือจากการขอบคุณเขา
ก๊อกก๊อก ร่างของมาเดลีนสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างกะทันหัน เธอวางสายโทรศัพท์หลังจากบอกลาแดเนียล
ประตูถูกเปิดออกพร้อมหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามา เธอทักทายมาเดลีนด้วยความเคารพ “คุณ ผู้หญิง อาหารเย็นพร้อมแล้ว ต้องการรับประทานตอนนี้เลยไหมคะ?”
มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอนึกถึงครั้งที่เจเรมี่เคยสั่งให้ใครบางคนใส่ยาที่จะทำให้เธอแท้งลงในซุปหลังจากที่เธอเป็นลม ดังนั้นเธอจึงเลือกปฏิเสธที่จะกินอะไรเลยในครั้งนี้
“ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น และฉันจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เธอพูดอย่างเย็นชาและลุกขึ้น
สาวใช้ขมวดคิ้วอย่างงงๆ “แต่คุณนาย วิทแมนบอกว่า -”
“แม่บ้าน ฮิวจ์ เธออยู่ที่ไหน? พวกเธอทั้งหมดอยู่ที่ไหน?”
จังหวะที่เธอตัดสินใจจะไปจากที่นี่ เมเรดิธดังมาจากทางบันได
การแสดงออกของแม่บ้าน ฮิวจ์เปลี่ยนไป และเธอก็หันหลังกลับไปตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเธอจะได้รับความทุกข์ทรมานจากความโกรธเกรี้ยวของเมเรดิธเป็นอย่างมาก ในขณะนี้ เมเรดิธได้เดินมาที่ประตูห้องแล้ว
“คุณครอว์ฟอร์ด ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”แม่บ้าน ฮิวจ์กล่าวในขณะที่ตัวสั่น ในเวลาเดียวกัน มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจกับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเมเรดิธ เธอรู้สึกซะใจเล็กน้อย
เมเรดิธสร้างปัญหามากมายในขณะที่เธออยู่เคียงข้างเจเรมี่มาหลายปี และถึงตอนนี้ ธอก็เป็นได้เพียงหญิงสาวที่มาจากตระกูล ครอว์ฟอร์ดเท่านั้น
แม้ว่าเจเรมี่ไม่พอใจเธอและฏิบัติต่อเธอไม่ดี แต่ถึงยังไงเธอก็ยังคงเป็นคุณนายวิทแมน
มาเดลีนยิ้มออกมาเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้
เมเรดิธเดินผ่านไป เมื่อเธอเห็นมาเดลีนยืนอยู่ข้างเตียงในขณะที่หัวเราะเบาๆ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเธอชี้ไปที่มาเดลีนด้วยความโกรธ ก่อนจะด่าเธอ “มาเดลีน? ทำไมเธอถึงมาที่นี่? ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย? ใครให้เธอเข้ามา?”