บทที่ 234 จับโจร
ในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานและหลี่หรงกำลังคุยกัน สายตาของถวนถวน ก็ไปสะดุดเข้ากับเสื้อคลุมมังกรที่วางพาดอยู่ปลายเตียงในห้องของอวี้ฮ่าวหรานซึ่งประตูเปิดอ้าอยู่
เด็กน้อยเดินเข้าไปดูทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น
หลังจากลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่ครู่หนึ่งเด็กน้อยก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาและลองเอามาคลุมตัวดู ซึ่งด้วยความยาวชุด ปลายของชุดจึงลากพื้นแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเด็กน้อย เธอเดินออกจากห้องของอวี้ฮ่าวหรานและเอามาอวดหลี่หรงด้วยสีหน้าเบิกบาน
“แม่หรง ดูหนูสิ! ชุดของพ่อจ๋าสวยมาก ๆ เลย แต่มันก็หนักมาก ๆ เลยล่ะ!”
“เอ๊? ถวนถวน นี่ลูกไปเอาชุดนี้มาจาก…”
เมื่อเห็นชุดนี้ หลี่หรงก็เอ่ยถามขึ้นทันทีด้วยสีหน้างุนงง แต่ยังไม่ทันจะถามจบเธอก็นึกอะไรขึ้นได้และหันหน้าไปมองอวี้ฮ่าวหรานด้วยแววตาตกตะลึง
ชุดนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเธอเคยเห็นในหนังเลยนี่นา?
“พี่เขย ชุดนี้มันใช่เสื้อคลุมมังกรที่พวกฮ่องเต้ในหนังใส่กันใช่ไหม? นี่พี่ไปได้มันมาจากไหน? ชุดนี้ไม่ใช่ของจริงใช่หรือเปล่า?”
อวี้ฮ่าวหรานเมื่อได้ยินคำถามนี้เขาหัวเราะทันที
“ใช่แล้วนี่คือเสื้อคลุมมังกร แต่มันไม่ใช่ของจริงหรอก นี่เป็นของขวัญที่ลูกค้ารายใหญ่ซื้อมาให้พี่”
“ลูกค้าให้ของแบบนี้กับพี่เป็นของขวัญเนี่ยนะ?” หลี่หรงรู้สึกงุนงง
“อืม”
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าอย่างไม่มีพิรุธ
ของชิ้นนี้มีมูลค่าถึง 105 ล้านหยวน หากไม่จำเป็นชายหนุ่มก็ไม่อยากจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไปประมูลได้มา
ต้องรู้ว่า เงินจำนวนขนาดนี้สามารถใช้ซื้อบริษัทขนาดกลางได้หลายบริษัทเลยทีเดียว ถ้าหลี่หรงรู้ความจริงนี้เข้า เขาคงโดนบ่นจนหูชาแน่ ๆ
หลังจากไปล้างมือล้างหน้าเรียบร้อย ทุกคนก็ไปนั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารเพื่อกินอาหารร่วมกันตามปกติ
ถวนถวนเอ่ยถึงงานกิจกรรมที่โรงเรียนกำลังจะจัดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“พ่อจ๋า แม่หรง วันนี้ครูสวีบอกว่าที่โรงเรียนกำลังจะมีการจัดกิจกรรมแข่งกีฬาด้วยแหละ คุณครูบอกให้หนูมาบอกพ่อกับแม่หรงให้รู้ไว้!”
“กิจกรรมแข่งกีฬา?”
หลี่หรงรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินกิจกรรมนี้ เธอไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับกิจกรรมแบบนี้มาก่อนเลย
“กีฬาไหนที่ลูกอยากลงแข่ง?”
อวี้ฮ่าวหรานวางชามและตะเกียบลง ก่อนจะถามลูกสาวของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาคิดว่ากิจกรรมนี้เป็นโอกาสดีที่ถวนถวนจะได้สร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง ดังนั้นเขาต้องใส่ใจกับมัน
“อืม…. ถวนถวนอยากวิ่งแข่ง แล้วก็…กระโดดไกล! ถวนถวนอยากแข่งทั้งสองอย่างเล้ย!”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เด็กน้อยตอบกลับด้วยสีหน้าตื่นเต้น
แน่นอนว่าเมื่อถวนถวนต้องการจะเข้าร่วม อวี้ฮ่าวหรานและหลี่หรงก็ไม่ขัดใจเด็กน้อย
หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ
“พี่เขย นับจากนี้เราคงต้องพาถวนถวนไปฝึกซ้อมวิ่งและกระโดดไกลสักหน่อย ในเมื่อถวนถวนอยากลงแข่ง ดังนั้นเราก็ต้องส่งเสริมให้ถวนถวน ได้ตำแหน่งที่ดีในการแข่งขันด้วย” หลี่หรงเอ่ยขึ้น
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ ก่อนที่จะพาถวนถวนและเจ้าลูกกวาดลงไปซ้อมวิ่งที่สวนสาธารณะที่อยู่ไม่ห่างจากคอนโด
ขณะนี้ฟ้ามืดหมดแล้ว ที่สวนสาธารณะกลับยังคงมีคนมาเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายหลังอาหารค่ำอยู่เป็นจำนวนมากพอสมควร ส่วนใหญ่จะเป็นบรรดาคนชราและเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นส่งเสียงดังกันอย่างสนุกสนาน
“เฮ้อ…โลกนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย”
เมื่อเห็นภาพที่คุ้นเคย อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เมื่อในอดีตก่อนหลี่เม่ยจะคลอดถวนถวน เขาและหลี่เม่ยออกมาเดินเล่นที่นี่อยู่บ่อย ๆ และเขาเองก็ชอบพูดถึงเรื่องลูกที่กำลังจะเกิดด้วยความเบิกบาน
ความรู้สึกในตอนนั้นยังตราตรึงอยู่ในใจของเขามาจนถึงบัดนี้
ก่อนหน้านี้ ซูหว่านผิงดูถูกว่าเขาอาศัยอยู่ในคอนโดกระจอก ๆ แต่สำหรับอวี้ฮ่าวหรานนั้น ที่นี่คือสถานที่แห่งความทรงจำที่ต่อให้ไปอยู่คฤหาสน์หรูร้อยล้าน เขาก็คงไม่มีความสุขใจเท่ากับอยู่ที่นี่
หลังจากครุ่นคิดถึงเรื่องอดีตอยู่พักหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานก็ปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติได้และเริ่มพาถวนถวนซ้อมวิ่งเหยาะ ๆ ส่วนเจ้าลูกกวาดที่เดินตามอยู่ก็ออกวิ่งตามถวนถวนและอวี้ฮ่าวหรานทันทีพลางกระดิกหางอย่างร่าเริง
“พ่อจ๋า วันนี้หนูจะวิ่งให้หลาย ๆ รอบเล้ย!”
เด็กน้อยตั้งใจวิ่งเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าเธอจะคาดหวังกับการแข่งกีฬาครั้งนี้อยู่พอสมควร
อย่างไรก็ตามในขณะที่กำลังวิ่งกันอยู่ หางตาของอวี้ฮ่าวหรานก็เผอิญเห็นว่าที่ข้างทางด้านหน้าของเขามีชายหนุ่มร่างผอมกำลังแอบล้วงกระเป๋าสะพายของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ระวังตัวอยู่
แน่นอนว่านี่มันคือการขโมย!
เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็ขบขันอยู่ในใจ ล้วงกระเป๋าคนในที่ ๆ มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ ไอ้สวะนี่โง่จริง ๆ
“ทำอะไรน่ะ?!”
เมื่อวิ่งเข้าไปใกล้ถึงระยะประชิด อวี้ฮ่าวหรานก็ตะโกนขึ้นจนโจรผู้นั้นสะดุ้งโหยง
“ป…เปล่าสักหน่อย!”
โจรสะดุ้งพร้อมกับรีบชักมือกลับคืนมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก และในเวลาเดียวกันหญิงสาวที่ถูกล้วงกระเป๋าก็รีบหันมาทันที ซึ่งเมื่อเธอเห็นว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอในระยะประชิดและแสดงสีหน้ามีพิรุธ เธอก็ตะโกนสาปแช่งอย่างรวดเร็ว
“นี่แก ไอ้หัวขโมย! แกกล้าดียังไงจะมาขโมยของ ๆ ฉันไอ้ขยะสังคม!”
เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกจับได้แล้ว โจรตัดสินใจชกหน้าหญิงสาวจนล้มลงทันทีเพื่อให้เงียบลง
แต่ก่อนที่เขาจะได้อาศัยโอกาสชุลมุนนี้หนีไป เขากลับโดนหน้าแข้งของ อวี้ฮ่าวหราน ดีดเข้าไปกลางท้องน้อยอย่างรุนแรงจนล้มลงไปชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น
หลังจากจัดการกับโจรเสร็จ อวี้ฮ่าวหรานหันกลับไปพูดกับหญิงสาวที่เพิ่งถูกต่อยหน้าว่า “เลิกงงได้แล้ว รีบโทรเรียกตำรวจเร็วเข้าเถอะ”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้กดโทรศัพท์เพื่อโทรออก โจรที่นอนชักดิ้นชักงออยู่เมื่อครู่ก็รีบกระเสือกกระสนลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าและกราบขอร้องหญิงสาว
“พ…พี่ชาย พี่สาว! ได้โปรดอย่าเรียกตำรวจเลย! ผ…ผมแค่ไม่มีเงินจะกินข้าวแล้วเท่านั้น ผมแค่หิว ผมเลยทำลงไปโดยไม่ยั้งคิดได้โปรดให้อภัยผมเถอะนะ!”
โจรหนุ่มพยายามแสดงสีหน้าขอความเห็นอกเห็นใจสุดฤทธิ์เพื่อให้หญิงสาวยอมใจอ่อน ซึ่งกลับกลายเป็นว่ามันได้ผล หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์กลับใส่กระเป๋า
“ก็ได้! ช่างมันก็แล้วกัน ฉันจะไม่เรียกตำรวจแต่นายอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกนะ ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว!”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นก่อนที่จะโบกมือไล่โจรผู้นี้ไป
อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นภาพเช่นนี้ เขาสามารถบอกได้เลยว่าเมื่อครู่โจรแค่แกล้งทำตัวน่าสงสารก็แค่นั้น
แต่เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเขาเท่าไหร่ ดังนั้นจึงปล่อยให้โจรจากไปโดยไม่ได้พูดออกความเห็นอะไร
“ฮ่า ๆ พ่อจ๋าเก่งที่สุดเลย พ่อจ๋าเตะคนเลวคนนั้นซะปลิวเล้ย!” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเบิกบานเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอเก่งอีกแล้ว
หลังจากจบเรื่องโจรแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนซ้อมวิ่งต่อไปอีก 4-5 รอบก่อนที่จะพาไปลองกระโดดไกลอีกพักใหญ่ ๆ
หลังจากฝึกซ้อมอยู่เป็นเวลานาน เวลาก็ล่วงเลยมาถึงสองทุ่มครึ่ง อวี้ฮ่าวหรานเห็นว่ามันถึงเวลาที่เขาควรจะพาลูกสาวกลับบ้าน
“พ่อจ๋าหนูเหนื่อยจังเลย หนูอยากอาบน้ำแล้วนอนหลับเร็ว ๆ จัง”
“อืม ทันทีที่กลับถึงบ้านพ่อจะพาลูกอาบน้ำและกล่อมลูกนอนเลยดีไหม?”
คู่พ่อลูกพูดคุยกันอย่างอบอุ่นในระหว่างเดินกลับ แต่แล้วบรรยากาศที่อบอุ่นของพวกเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยคน ๆ หนึ่ง!
ชายผู้หนึ่งที่มีสีหน้าหงุดหงิดเดินออกมาจากมุมมืดดักหน้าพวกเขาเอาไว้และตะคอกขึ้น “ฮึ่ม! แกกล้ามากนะที้ขัดลาภของฉันเมื่อกี้ แกอยากตายมากใช่ไหม!”
ชายที่เดินออกมาจากมุมมืดไม่ใช่ใครอื่น เขาคือโจรที่หนีไปเมื่อครู่!