เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 58 กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ
เมื่อแอเรียนกลับมาที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอก็อาบน้ำในห้องน้ำชั้นล่างอย่างเงียบ ๆ เมื่อเธอออกมาแมรี่ก็ปรุงก๋วยเตี๋ยวให้เธอหนึ่งชาม “แอริ มากินอะไรรองท้องสักหน่อยสิ เธอคงเหนื่อยจากการทำงานจนดึกมาก”
แอเรียนรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย “แมรี่… หนูจะทำงานล่วงเวลาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ตอนนี้มันดึกมากแล้ว ไม่ต้องรอหนูกลับมาในครั้งหน้า หนูจะไม่หิวหรอก”
แมรี่ยิ้มให้เธอ “เป็นคำสั่งจากนายท่าน เขาไม่ได้บอกว่ามันดีมาก ดังนั้นฉันเลยสำรองมันไว้ให้กับคุณ แต่ประเด็นคือเขาสนใจและห่วงคุณนะ มาทานอาหารและพักผ่อนหลังจากกินเสร็จเถอะนะ”
แอเรียนรู้ว่ามาร์คพูดอะไรโดยแม้ไม่ต้องเดา อาจเป็นไปตามแนวที่ว่าเขาจะต้องใช้เงินเพื่อรักษาเธออย่างไร หากเธอทำงานหนักเกินไปจนเหนื่อยล้าหรือเขากังวลว่าคนอื่นจะบอกว่าเขากำลังทำร้ายเธอ แบบนี้ต่างหาก…
หลังจากที่แอเรียนทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้ว เธอก็พุ่งขึ้นไปชั้นบนเข้าไปห้องเหมือนกับโจร เธอไม่ได้เปิดไฟด้วยซ้ำเพราะกลัวมาร์คตื่น อย่างไรก็ตามเขายังคงพลิกตัวในขณะที่เธอขึ้นไปบนเตียงทำให้เธอค้างอยู่ในท่านั่งเป็นเวลาสองสามนาที เธอเอนตัวลงอย่างระมัดระวังหลังจากแน่ใจว่าเขาจะไม่ขยับอีกต่อไป
เธอปรับท่าทางและหลับไปเร็วมาก หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเธอก็สู้เพื่อไม่ให้ลืมตา
มาร์คค่อย ๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด บางทีผมนุ่ม ๆ ของเธออาจจะกระตุกปลายจมูกของเขา เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนร่างกายของเธอ
ผู้หญิงที่นั่นใส่น้ำหอมทุกประเภท แต่เขาก็ไม่พบกลิ่นใดที่เขาเพ้อฝัน เธอเป็นคนเดียวที่มีกลิ่นเฉพาะตัวนี้ติดตัวเธอ…
แอเรียนตื่นเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมงในวันรุ่งขึ้น เมื่อเห็นว่ามาร์คยังไม่ตื่นเธอจึงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ขอบเตียงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะวางแผนว่าจะมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่ในวันนี้
เธอหันหลังถอดเสื้อผ้าที่เตียงอย่างเขินอาย แต่เมื่อหันกลับไปหยิบเสื้อผ้าทันใดนั้นเธอก็พบว่ามาร์คลืมตาขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่เพียงแค่นั้นดวงตาของเขาก็แดงก่ำ ดูเหมือนว่าเขาจะนอนหลับสบายเมื่อคืน? หรืออย่างน้อยก็ดีกว่าเธอ
ดวงตาของพวกเขาสบกันและแอเรียนก็หันไปมองอย่างกระวนกระวายขณะที่เธอแสร้งทำเป็นใส่เสื้อผ้าอย่างไม่ไยดี “ฉัน… ฉันออกไปก่อนนะ…อย่าลืมทานอาหารเช้าของคุณ”
แน่นอนว่าเธอไม่ได้รับคำตอบจากเขา เธอรีบลงไปข้างล่างพร้อมกับแก้มที่ร้อนผ่าว
แมรี่ส่งแซนวิชให้เธอด้วยความเร็วที่ตรงกัน “เธอต้องกินอะไร ไม่ว่า เธอจะยุ่งแค่ไหน! ทำไมหน้าเธอแดงแบบนั้นล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
“ม – ไม่…ฉันแค่รู้สึกร้อนนิดหน่อย!” แอเรียนตอบกลับอย่างคลุมเครือ
“เป็นเช้าที่หนาวเย็นทำไมเธอถึงรู้สึกร้อน…?” แมรี่พึมพำด้วยความกังวลขณะเฝ้าดูการจากไปของเธอ
เป็นเวลาสิบโมงเช้าและมาร์คก็ยังไม่ตื่น แมรี่รู้สึกกังวลอีกครั้งและกระซิบกับพ่อบ้านเฮนรี่ว่า “นายท่านวันนี้เป็นอะไร? ปกติเขาจะตื่นแต่เช้า แต่วันนี้เขายังหลับอยู่ วันนี้มีบางอย่างผิดปกติกับทั้งสองคน… คนหนึ่งบอกว่าเธอรู้สึกร้อนในเช้าฤดูหนาวที่หนาวเย็นแบบนี้ในขณะที่อีกคนอยู่ดี ๆ ก็นอนอยู่ทั้ง ๆ ที่ปกติจะมีระเบียบวินัย”
พ่อบ้านเฮนรี่มองด้วยความไม่เชื่อบนใบหน้าของเขา “คุณไม่เข้าใจได้อย่างไรทั้ง ๆ ที่อยู่มาหลายสิบปี?”
ทันใดนั้นแม่รี่ก็ถึงบางอ้อ “อูวววว… ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันโง่ เป็นเรื่องดีที่ยังเด็กและมีพลังในตอนเช้า ฉันเดาว่าเมื่อวานนี้พวกเขาก็มีงานยุ่งเหมือนกัน ฉันจะให้ห้องครัวเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสำหรับแอริและนายท่าน หวังว่าพวกเขาจะมีลูกได้เร็ว ๆ นี้…”
มาร์คบังเอิญได้ยินบทสนทนาจากด้านบนของบันได ใบหน้าของเขาบูดบึ้งเล็กน้อยในขณะที่เขาเดินลงไปตามขั้นบันไดอย่างเงียบ ๆ แมรี่รีบหุบปากด้วยความประหลาดใจ