อีวอนกอดกล่องรองเท้าที่บรรจุคำสรรเสริญจากคริสตัลไว้ และตัวสั่นสะท้าน เธอรู้สึกว่าทุกอย่างดีไปหมดเมื่อแดร์ริลอยู่ใกล้ ๆ คำสรรเสริญจากคริสตัลนั้นเป็นตัสแทนความรู้สึกที่เธอมีต่อแดร์ริล—มันชัดเจนดั่งคริสตัล
เพราะพ่ออยู่ข้างเธอ เธอจึงระงับความต้องการจะกอดและจูบแดร์ริล เธอตอบอย่างแผ่วเบา “แดร์ริล ในเมื่อคุณมอบของขวัญนี้ให้ฉัน งั้นก็ให้ฉันเลี้ยงมื้อค่ำคุณเถอะนะ! ทั้งสองอย่างมันแตกต่างกันมาก แต่คุณคงไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม?” เธอพูดถูก รองเท้านี้ราคาร้อยล้าน มื้อค่ำจะราคาเท่าไหร่กันเชียว?
ยังไงก็ตาม เป้าหมายหลักที่เธอจะเลี้ยงดินเนอร์แดร์ริลก็เพราะเธอมีอย่างอื่นที่ต้องทำนั่นคือการใช้เวลากับเขาให้มากขึ้นแทนการขอบคุณเขา ตราบใดที่เธอได้ใช้เวลากับเขามากขึ้นสักชั่วโฒง เธอก็ดีใจแล้ว
แดร์ริลคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะแล้วพยักหน้า “โอเค!”
ในเมื่อตอนนี้เขาไม่มีอะไรต้องทำ เขาจึงไม่รังเกียจที่จะอยู่ดูแลเธอสักพัก
ในตอนที่พวกเขากำลังจะจากไปนั่นเอง มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น
ใครมันช่างขัดความสุขซะจริง?
เขาคว้ามือถือออกมา—เป็นเมแกน
“เจ้าหน้าที่แคสเทลโล ว่าไง?” เขารับสายแล้วถาม
“พี่ชายที่แสนดีของฉัน คุณว่างรึเปล่า ฉันต้องการให้คุณช่วย อย่างเร่งด่วน” เมแกนกล่าวเสียงเบา
เธอเรียกเขาว่าพี่ชายที่แสนดี? แดร์ริลถึงกับขนลุก เกิดอะไรขึ้น? ครั้งสุดท้ายที่เขาทำให้เธอเรียกเขาว่าพี่ชาย มันต้องใช้ความพยายามสูงมาก ทำไมจู่ ๆ เธอถึงมาเรียกเขาว่าพี่ชายที่แสนดีอย่างง่ายดายแบบนี้?
แดร์ริลแกล้งหยอก “น้องสาวแสนดีของผม คุณต้องการให้ผมช่วยอะไรถึงได้รีบเร่งแบบนี้?”
เมื่อได้ยินแดร์ริลแกล้งเธอ เธอก็หน้าแดงแล้วกัดริมฝีปากของเธอ เธอเป็นอะไรไปวันนี้? ทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าพี่ชายที่แสนดีไปได้? เธอเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ทำไมเธอถึงทำตัวเป็นเด็กน้อยต่อหน้าแดร์ริล?
เมแกนพยายามจะสงบใจตัวเอง จากนั้นก็ตอบอย่างรวดเร็ว “มันเป็นเรื่องสำคัญ ฉันจะรอคุณที่คาเฟ่ เราจะคุยกันเมื่อฉันพบคุณแล้ว” จากนั้นเธอกวางสายไป
ไม่กี่วินาทีต่อมา เมแกนก็ส่งสถานที่ของเธอให้แดร์ริล
แดร์ริลถอนหายใจ เขาขัดแย้งในตัวเอง เขาบอกอีวอน “ผมไม่เคยมีเวลาสงบสุขเลย ใครบางคนกำลังซื้อกาแฟ เราไปด้วยกันเถอะ”
อีวอนกัดริมฝีปากของเธอ เธอดูลังเล จากนั้นก้ถามออกมา “นั่นใครเหรอ?”
แดร์ริลและผู้ที่โทรมาดูจะสนิทกัน ทั้งคู่เรียกกันว่าพี่ชายและน้องสาวที่แสนดี แต่เธอไม่รู้ว่านั่นเป็นใคร นอกจากเธอเป็นผู้หญิง และเธอก็ไม่ใช่ลิลี่แน่ เธอผิดหวังเล็กน้อย และยังสงสัยว่าผู้โทรมาเป็นใคร
แดร์ริลต้องการจะบอกกับอีวอนว่านั่นเป็นเมแกน แต่เมื่อความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอ เขาก็หยุดไว้ เขายิ้มอย่างนุ่มนวลแล้วกล่าว “แค่เพื่อนน่ะ”
เขาคิด ‘แล้วทำไมอยู่ ๆ ฉันถึงได้เป็นห่วงความรู้สึกเธอขึ้นมาซะอย่างนั้น?’
อีวอนตอบ “งั้นฉันคงไม่รบกวนคุณ เพื่อนของคุณดูมีธุระด่วนจากในโทรศัพท์นั่น”
แดร์ริลกล่าว “โอเค ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน”
อีวอนรอบคอบมาก ใครก็ตามที่ได้แต่งงานกับเธอในอนาคตย่อมต้องเป็นคนโชคดี
ยังไงก็ตาม อีวอนกระวนกระวาย เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วคิด ‘ทำไมเขาถึงไปส่งฉันที่บ้าน! ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! ฉันอยากเห็นว่าใครที่สนิทกับนายขนาดนั้นต่างหาก! นายไม่รู้รึไงว่าผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากน่ะ?’
ในขณะที่ขับรถ เมแกนก็ส่งข้อความที่บอกว่า “พี่ชายที่แสนดีของฉัน ได้โปรดรีบด้วย มันเร่งด่วนจริง ๆ”
…
คฤหาสน์ดาร์บี้
ในห้องลับ นายท่านแห่งดาร์บี้กำลังนั่งพร้อมรอยยิ้ม