อดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 75 ท่านอ๋อง，พระชายาเองก็จะกลับเช่นกัน
“ช่างใจกล้ายิ่งนัก! ถึงขั้นกล้าวางยาในอาหารของข้า!”
ต้องเป็นเพราะหนานหว่านเยียนสอนจนเสียนิสัย ไม่ได้ เรื่องว่าจ้างท่านอาจารย์มาสอนเด็กสองคนนั้นต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด! ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทั้งสองคนคงจะกลายเป็นหนานหว่านเยียนตัวน้อยอีกสองคนแน่ๆ!
พอได้ยินเช่นนี้ เสิ่นอี่ว์ก็ตากระตุก และอดที่จะแสดงความเห็นใจออกมาไม่ได้
คุณหนูตัวน้อยทั้งสอง เป็นประเภทมีแค้นต้องชำระ โชคยังดีที่วันนั้นเขาช่วยชีวิตพวกนางไว้ มิฉะนั้นเขาคงต้องเจอเรื่องโชคร้ายเหมือนวันนี้แน่
แต่ว่า เขายังปลอบโยนกู้โม่หาน “ท่านอ๋องไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
สีหน้าของกู้โม่หานบูดบึ้ง
นี่ยังเรียกว่าเป็นไรอะไรมากอีกหรือ?
วันนี้ทั้งวันเขาทำอะไรไม่ได้เลย?
พอคิดได้เช่นนี้ กู้โม่หานก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาอีกครั้ง “ข้า จะไป ห้องน้ำ อีกรอบ…”
เขากัดฟันแน่น และพูดออกมาอย่างยากลำบาก
เพราะเช่นนี้ “เทพเจ้าแห่งสงคราม” กลับต้องใช้เวลาทั้งวันอยู่ระหว่างเตียงกับห้องน้ำ จนถึงเที่ยงของวันต่อมา กู้โม่หานถึงได้รู้สึกกลับมา “มีชีวิต” อีกครั้ง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! สุดยอด! กรรมตามสนองเร็วจริงๆ! สมควร!” หนานหว่านเยียนที่ได้ยินข่าวก็หัวเราะและตบต้นขาอย่างชอบใจ
หัวเราะจนน้ำตาไหล
หลังจากหยุนอี่ว์โหรวที่อยู่เรือนจู๋หลานได้ยินข่าว นางก็รีบสั่งเชี่ยนปี้ไปต้มโจ๊กกลอยจีนผสมจำฉ่ายที่ช่วยบำรุงกระเพาะอาหาร และรีบส่ง “ความอบอุ่น” นี้ไปให้กู้โม่หาน
ในจวนอ๋องอี้นายหญิงทั้งสองของจวนกลับมีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทากันในจวน
ถึงแม้กู้โม่หานจะสั่งห้ามไม่ให้บ่าวรับใช้ส่งยาให้หนานหว่านเยียนแต่หนานหว่านเยียนกลับไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้
นางมี “ห้วงเวลา” อีกทั้งฤทธิ์ยาก็ดีกว่า
หลังจากพักฟื้นสองวัน บวกกับยาที่ลูกน้อยทั้งสองเตรียมให้ด้วยความรัก ตอนนี้นางอาการดีขึ้นมากแล้ว
ถึงเวลาเตรียมตัวกลับจวนเฉิงเซี่ยงสักครั้งแล้ว
ในมือของหนานหว่านเยียนกำลังจับ “โหย่วฟ่งไหลยี่（ปิ่นหงส์)” ไว้ และพูดกับเซียงอวี้ช้าๆ “เซียงอวี้ พรุ่งนี้ไปที่จวนเฉิงเซี่ยงกับข้า”
เซียงอวี้พยักหน้าตอบ หลังจากลังเลอยู่สักพักก็พูดว่า “พระชายา พรุ่งนี้พระชายารองหยุนก็จะกลับด้วยเพคะ”
เดิมทีนางไม่อยากบอกและไม่กล้าบอกหนานหว่านเยียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ทางฝั่งเรือนจู๋หลานเองก็กำลังเริ่มเตรียมของอย่างเร่งรีบ บ่าวรับใช้ปล่อยข่าวว่าท่านอ๋องจะกลับไปพร้อมกับพระชายารองหยุนด้วย
ถ้าหนานหว่านเยียนรู้ข่าว ไม่รู้ว่านางจะเสียใจมากเพียงใด เพราะตั้งแต่นางแต่งเข้ามา นางก็ไม่เคยได้กลับบ้านเลย
ท่าทีของหนานหว่านเยียนยังคงปกติ “อืม ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ”
นางไม่ใช่คนยุคโบราณจริง และไม่สนใจเรื่องประเพณีการกลับบ้านเจ้าสาวหลังจากแต่งงาน
แล้วอีกอย่าง ครั้งนี้ที่นางกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยงเพราะมีวัตถุประสงค์แอบแฝง ไม่ใช่เพื่อกลับบ้านตามประเพณี ดังนั้นถ้ากู้โม่หานจะกลับไปด้วย นั่นถึงเรียกว่าโชคร้าย! ไม่แน่อาจจะทำลายแผนการของนางด้วย
เซียงอวี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะถอนตัวออกไป “เพคะ”
ในเวลานี้เอง เกี๊ยวน้อยจูงมือซาลาเปาวิ่งเข้ามา “ท่านแม่ พรุ่งนี้ท่านแม่จะไปที่ใด? ข้ากับซาลาเปาไปด้วยได้หรือไม่”
อ๊ะ เกือบลืมเด็กน้อยสองคนนี้ไปเลย!
หนานหว่านเยียนหยิกติ่งหูของเกี๊ยวน้อยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “แม่จะกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยงดู พวกลูกอย่าไม่เลย ที่นั่นไม่สนุกเหมือนที่นี่ ปีนต้นไม้ข้ามกำแพงก็ไม่ได้ และพาล่ากับปู๋ล่าไปด้วยไม่ได้”
พอได้ยินเช่นนี้ซาลาเปารู้สึกเสียดายมาก และบ่นว่า “ท่านแม่จะแอบออกไปเล่นคนเดียวอีกแล้ว”
หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รู้สึกแค่ว่าฐานะของลูกสาวดูโดดเด่นเกินไป ดังนั้นนางจึงเสียงอ่อนลง “แม่ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น แม่มีเรื่องสำคัญมากที่ต้องไปทำ! ถ้าทำสำเร็จ บางทีชีวิตของแม่กับพวกลูกอาจจะสุขสบายไปตลอดชีวิตเลยก็ได้!”
สุขสบายไปตลอดชีวิต?
ทันใดนั้นเอง เกี๊ยวน้อยก็นกยิ้มบนใบหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ “ไปเถอะท่านแม่! ข้ากับซาลาเปาสนับสนุนท่านแม่!”
คราวนี้ซาลาเปาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กๆ ที่น่าสงสารของนางสดชื่นขึ้นมาทันที “ใช่แล้ว ข้ากับพี่สาวจะรอข่าวดีจากจากท่านแม่อยู่ที่นี่!”
พอเห็นเกี๊ยวน้อยยิ้มแบบนี้ หนานหว่านเยียนก็สงสัยทันทีว่านางเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ เหตุใดเกี๊ยวน้อยถึงมีสีหน้าเช่นนี้ “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
เกี๊ยวน้อยกะพริบตาปริบ “ท่านแม่ไม่ได้จะวิ่งไล่ตามความรักหรอกหรือ! ในจวนเฉิงเซี่ยงจะต้องมีคนที่ท่านแม่แอบรักอยู่ใช่หรือไม่!”
ซาลาเปายกยิ้ม “แต่ไม่รู้ว่าท่านแม่ชอบผู้ชายแบบไหน…”
หลังจากนั้น ก่อนที่ภาพเหตุการณ์เมื่อวานที่กู้โม่หานเตะลูกขนไก่กับพวกนางก็ปรากฏขึ้นมา
ซาลาเปารีบส่ายหน้า “ชิชิชิ! ผู้ชายใจร้ายนั่นกล้าแต่สนมเข้ามา มีผู้หญิงคนอื่นแล้ว! ท่านแม่ไม่มีทางกลับไปคืนดีด้วยแน่ ท่านแม่ ท่านรีบออกไปหาผู้ชายกลับมาเป็นท่านพ่อให้พวกข้า
หืม? ? ?
หนานหว่านเยียนตกตะลึง รู้สึกเหมือนถูกจู่โจมอย่างรุนแรง สุดท้ายก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ตกลง ตกลง แม่สัญญา ขอแค่พวกลูกเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่ แม่จะหาท่านพ่อคนใหม่ให้! เราสามคนแม่ลูกจะพาเขาไปเที่ยวด้วยกัน!”
บรรยากาศในบ้านเต็มไปเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข วันนี้เงียบสงบไม่มีใครมารบกวน หนานหว่านเยียนเอวก็อารมณ์ดีมาก
เช้าวันรุ่งขึ้น
หยุนอี่ว์โหรวกับกู้โม่หานยืนอยู่ที่ประตูหน้าจวน หยุนอี่ว์โหรวดูท่าทางบอบบางและอ่อนแอ ในขณะที่กู้โม่หานรูปร่างสูงใหญ่ มีพลังอำนาจ
พ่อบ้านกาวก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับ “ท่านอ๋อง วันนี้พระชายาก็จะกลับไปด้วย ไม่ทราบว่า…” จะให้กลับไปกับใคร?
พอได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของกู้โม่หานก็ดูสับสน “นางจะกลับไปด้วย? ”
เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ
พอเห็นสีหน้าที่ลังเลใจของกู้โม่หาน หยุนอี่ว์โหรวก็กัดฟันกรอด
“ท่านอ๋อง โจ๊กที่โหรวเอ๋อร์ส่งมาให้ท่านอ๋องเมื่อวานนี้ท่านอ๋องชอบหรือไม่เพคะ ถ้าท่านอ๋องชอบ โหรวเอ๋อร์จะทำมาให้ท่านอ๋องได้ชิมบ่อยๆ”
นางปิดปากไม่พูดถึงเรื่องการกลับจวน แต่เหมือนให้กู้โม่หานตัดสินใจให้ได้
กู้โม่หานสีหน้าเรียบง่าย ก่อนจะมองไปพ่อบ้านกาว “หนานหว่านเยียนจะกลับหรือไม่เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? ให้นางกลับจวนเฉิงเซี่ยงเอง!”
คำพูดนี้ ดังเข้าหูของหนานหว่านเยียนที่เพิ่งเดินออกมาพอดี——