แป๊บเดียวก็ถึงช่วงบ่าย
หลังจากที่ซูฉิงเสร็จงานในมือ มองเวลาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบบ่ายสองครึ่งเข้าไปแล้ว
เธอต้องไปฝังเข็มให้กับท่านผู้เฒ่าฮ่อที่โรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด
ซูฉิงเก็บของของตัวเองแล้วเดินออกจากสำนักงานตระกูลฮ่อกรุ๊ป ขณะที่กำลังเดินไปที่โรงจอดรถใต้ดิน ทันใดนั้นก็มีรถโรลส์รอยซ์แสนคุ้นเคยมาจอดตรงหน้าเธออย่างพอดิบพอดี
ประตูเปิดออก ฮ่อหยุนเฉิงลงจากรถด้วยขายาว ก่อนจะเดินมาตรงหน้าซูฉิง “ขึ้นรถ!”
ไม่ทันรอให้ซูฉิงได้เอ่ยอะไร ฮ่อหยุนเฉิงเหยียดมือใหญ่ของเขาออกมาลากเธอไปที่นั่งข้างคนขับ
ซูฉิงกระตุกมุมปากอย่างหมดคำพูด และขณะกำลังจะพูด ฮ่อหยุนเฉิงหันศีรษะมามองเธออย่างลึกซึ้งก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง “ซูฉิง โรคของปู่ฉัน ฝากเธอด้วยล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะพยายามรักษาคุณปู่ฮ่อให้ดีที่สุด”ท่าทีของซูฉิงดูขึงขัง เม้มริมฝีปากและพูดออกมา
เมื่อนึกถึงอาการของท่านผู้เฒ่าฮ่อ ซูฉิงเองยังคงรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ทั้งสองรู้สึกหนักใจและไม่พูดอะไรออกมาตลอดทาง
ในพื้นที่เล็กๆ ของรถ บรรยากาศดูเย็นยะเยือกเล็กน้อย
ซูฉิงเอนตัวพิงเบาะ สายตามองออกไปนอกหน้าต่างแต่ความคิดกลับล่องลอยไปไกล
แต่ก่อน เธอแทบจะนั่งรถฮ่อหยุนเฉิงไปกลับจากที่ทำงานทุกวัน
แต่ตอนนี้ ที่นั่งนี้คงจะเป็นนั่งพิเศษของถังรั่วอิงแล้วใช่ไหม?
ถังรั่วอิง…มีความลับอะไรอยู่เบื้องหลังกันแน่?
ทางฝั่งแอนโธนี่ก็ไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมของถังรั่วอิงเลย ดังนั้นเธอทำได้เพียงรอดูสถานการณ์ รอให้ถังรั่วอิงลงมือ จากนั้นค่อยโต้กลับแบบสวยๆ
ถ้าเธอเดาไม่ผิด ถังรั่วอิงคงทนได้อีกไม่นาน ในไม่ช้าคงต้องลงมือแน่
ตราบใดที่ถังรั่วอิงยั้งตัวเองไม่ได้ ก็คงเผยอะไรออกมาแน่
ถึงตอนนั้น เธอจะให้ถังรั่วอิงขี้เสแสร้งเผยโฉมหน้าที่แท้จริงให้ได้!
“ซูฉิง ถึงแล้ว”เสียงน่าดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิงขัดจังหวะความคิดของซูฉิง
ซูฉิงได้สติก่อนจะเดินเข้าโรงพยาบาลไปพร้อมกับฮ่อหยุนเฉิงก่อนจะมาถึงหน้าห้องของท่านผู้เฒ่าฮ่อ
“ประธานฮ่อ คุณซู”คนสองคนตรงประตูทักทายฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงด้วยความเคารพ
“ช่วงนี้ไม่มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษใช่ไหม?”ฮ่อหยุนเฉิงถามอย่างเย็นชา
บอดี้การ์ดตอบกลับอย่างสุภาพ “มีปาปารัสซี่สองสามคนที่เราเชิญกลับไปแล้ว ทุกอย่างปกติดีครับ”
“อืม”ฮ่อหยุนเฉิงตอบเบาๆ
ขณะที่ฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงกำลังจะเข้าไป ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
“ซูฉิง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”เสียงเข้มของแม่ฮ่อเข้ามาโสตประสาทของซูฉิง
เธอเหลือบมองแม่ฮ่อเบาๆ “มีอะไรคะ?”
แม่ฮ่อเดินเข้ามาพร้อมรองเท้าส้นสูงและมองไปยังฮ่อหยุนเฉิง “หยุนเฉิง ลูกจะปล่อยให้ซูฉิงฝังเข็มคุณปู่ของลูกจริงๆ งั้นเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว “ใช่ครับ”
“พี่คะ พี่ไม่กลัวว่าซูฉิงจะแอบทำร้ายปู่เหรอคะ?”ฮ่อเฉียนก้าวมาด้านหน้าก่อนจะจ้องซูฉิงอย่างเคร่งขรึม “ซูฉิง เธอจะมาไม้ไหนกันแน่?”
ซูฉิงยังไม่ทันได้พูด ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็นิ่งขึ้น “หุบปากซะฮ่อเฉียน!”
“คุณน้า…”ฮ่อเฉียนคว้าแขนของแม่ฮ่ออย่างไม่พอใจ
“เฉียนเฉียนพูดถูก อย่าลืมสิว่าอาการของปู่มันกำเริบมาได้ยังไง มันก็เพราะซูฉิงนั่นแหละ!”แม่ฮ่อขึ้นเสียงเล็กน้อย “ตอนนี้จะให้ซูฉิงมารักษาเนี่ยนะ ล้อกันเล่นเหรอ??”
“ใช่แล้ว! ซูฉิงก็แค่เด็กบ้านนอก ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยแพทย์ซะหน่อย แม้แต่คุณสมบัติในการเป็นแพทย์ยังไม่มี เราจะให้คุณปู่รับความเสี่ยงได้ยังไง?”ฮ่อเฉียนพูดสนับสนุน
“แล้วยังไง?”ซูฉิงเยาะเย้ยแม่ฮ่อและฮ่อเฉียนที่คอยขวางเธอไม่หยุดก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “ถึงฉันจะเป็นเด็กฝึกหัดของฉียวี่ชู ฉันก็มีคุณสมบัติ!”
ถึงแม่ฮ่อและฮ่อเฉียนขวางเธอทุกวิถีทาง ซูฉิงรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้อยากให้คุณปู่ฮ่อฟื้นขึ้นมา
ไม่รู้ว่าจิตใจของทั้งสองคิดอะไรอยู่
“หยุนเฉิง ลูกเชื่อจริงๆ เหรอว่าซูฉิงจะรักษาคุณปู่ลูกได้?”แม่ฮ่อขมวดคิ้วและมองฮ่อหยุนเฉิง
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงตึงเครียดและพูดอย่างจริงจัง “ใช่ ผมเชื่อซูฉิง”
“ได้ ในเมื่อลูกพูดเช่นนั้น หากคุณปู่เป็นอะไรไป ลูกจะรับผิดชอบใช่ไหม?”แม่ฮ่อถามพร้อมกับพ่นลม
ฮ่อหยุนเฉิงขดริมฝีปากและพูดเสียงดัง “ผมจะรับผิดชอบเอง!”
แม่ฮ่อและฮ่อเฉียนเงียบ ก่อนจะเดินตามหลังฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงเข้าไปในห้อง
“ลุงหลี่ คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ?”ฮ่อหยุนเฉิงเดินไปที่ข้างเตียงก่อนจะเหลือบมองพ่อบ้านหลี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
พ่อบ้านหลี่ยืนขึ้นตอบด้วยความเคารพ “หมอหนีกล่าวว่าหลังจากที่อาจารย์ฉีฝังเข็มไป อาการของคุณท่านในช่วงนี้ก็ดีขึ้นครับ”
ท่าทีฮ่อหยุนเฉิงผ่อนคลายลง “งั้นก็ดี”
ซูฉิงก้าวไปข้างหน้า “ฉันขอดูหน่อยค่ะ”
เธอเอื้อมมือไปตรวจชีพจรของท่านผู้เฒ่าฮ่อ เมื่อเปรียบเทียบตอนแรก ชีพจรของท่านผู้เฒ่าฮ่อก็สงบและแข็งแรงกว่ามาก
แสดงว่าเขากำลังค่อยๆ ฟื้นตัว
“ซูฉิง เป็นยังไงบ้าง”ฮ่อหยุนเฉิงถามด้วยความเป็นห่วง
ซูฉิงยิ้ม “สภาพร่างกายของคุณปู่ฮ่อปกติดี อย่างที่คุณอาฉีพูด ฝังเข็มอีกสองรอบก็คงจะฟื้นแล้วล่ะ”
“งั้นเธอฝังเข็มให้คุณปู่เถอะ”ฮ่อหยุนเฉิงยกข้อมือมองเวลา ห่างจากครั้งก่อนที่อาจารย์ฉีฝังเข็มให้ไม่มากไม่น้อย สามวันพอดี
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเริ่มแล้วนะ”ซูฉิงพยักหน้า และหยิบเข็มเงินสองสามอันออกมาอย่างระมัดระวังจากกล่องยาที่อาจารย์ฉีทิ้งไว้ให้เธอ
หลับตา ซูฉิงก็นึกถึงทักษะการฝังเข็มของฉียวี่ชูในตอนนั้น
หลังจากลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของซูฉิงก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ภายใต้สายตาของทุกคน ซูฉิงแทงเข็มเงินในมือเข้าที่หน้าอกของท่านผู้เฒ่าฮ่อโดยไม่ลังเล
“ซูฉิงเธอจะทำได้ไหม…”เมื่อเห็นท่าทีมีสมาธิของซูฉิง ฮ่อเฉียนก็พูดเสียงเบาแต่ทว่ากลับถูกฮ่อหยุนเฉิงกวาดสายตามามอง อย่างเย็นชา
ฮ่อเฉียนหุบปากฉับแต่โดยดี
สายตาดุร้ายของฮ่อหยุนเฉิงที่จ้องมา ทุกคนต่างพากันไม่กล้าหายใจเพราะกลัวว่าจะรบกวนการฝังเข็มของซูฉิง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูฉิงได้เสร็จสิ้นกระบวนการฝังเข็ม เธอเก็บเข็มเงินและถอนหายใจยาว “เสร็จแล้วล่ะ!”
“ซูฉิง อาการของคุณปู่ฉันเป็นไงบ้าง?”ฮ่อหยุนเฉิงถามอย่างใจร้อน
“ราบรื่นดี”ซูฉิงเหลือบมองท่านผู้เฒ่าฮ่อที่อยู่บนเตียงก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า “อีกสามวันฉันจะมาฝังเข็มให้เขาอีกครั้ง คุณปู่ฮ่อก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะซูฉิง”ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงด้วยแววตาลึกซึ้งทั้งยังพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้ม
ซูฉิงยิ้มเบาๆ “นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ”
ยังไงเธอก็มีส่วนรับผิดชอบกับอาการของท่านผู้เฒ่าฮ่อ
ตอนนี้เป็นหน้าที่ของซูฉิงในการรักษาคุณปู่ฮ่อ
ในขณะนั้นเองเสียงไอแผ่วเบาดังขึ้นมาจากเตียง
หลังจากนั้นฮ่อเฉียนก็อุทานออกมาว่า “แย่แล้ว! คุณปู่อาเจียนเป็นเลือด!!”