ตอนนี้มีวิธีใช้หมัดอู๋เซี่ยงแวบเข้ามาในหัวลู่ฝาน
เจอมังกรขนาดใหญ่กว่าตัวเอง มีหมัดแข็งแกร่งอย่างหมัดอู๋เซี่ยง เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
ปราณชี่แปรเปลี่ยนเป็นพลังปราณ ระเบิดออกมาทันที
พลัง 20 เท่า ปล่อยออกมาเหมือนน้ำทะลัก
“หมัดอู๋เซี่ยง!”
โจมตีด้วยหมัดเดียว อากาศด้านหน้าลู่ฝาน เกิดเป็นรอยยุบอย่างแปลกประหลาด
การที่เป็นเคล็ดวิชาบู๊ระดับดิน ความน่ากลัวของหมัดอู๋เซี่ยงอยู่ที่การโจมตีที่ครอบคลุมของมัน
วิชาหมัดของมันคือบีบอัดพลังปราณ ใช้ท่วงท่าสมดุลของตนเองทำลายสมดุลของอีกฝ่าย ผ่านการสั่นสะเทือนที่พิเศษ กระตุ้นพลังฟ้าดินรอบๆ ให้ระเบิดออก
เมื่อหมัดนี้ออกมา วัตถุรอบๆ บริเวณสามสิบเมตรโดนการโจมตี ถ้าลู่ฝานสามารถฝึกวิชาหมัดนี้ จนถึงระยะรู้ความ งั้นที่ที่พลังปราณสามารถไปถึง จะเป็นขอบเขตการโจมตี ไม่สามารถหลบการโจมตีแบบครอบคลุมได้เลย
เหมือนมังกรสีทองตัวใหญ่โดนโจมตีหลายร้อยหมัด จนถอยหลังกรูด
ปากมังกรที่อ้าอยู่ โดนลู่ฝานต่อยจนหุบลงอีกครั้ง
ลู่ฝานสาดพลังปราณอันแข็งแกร่งออกมาขนาดนี้ แต่มังกรตัวใหญ่ไม่สามารถดูดซึมพลังปราณได้สักนิด
ค่ายกลห้าธาตุในจุดตันเถียนมีแสงเคลื่อนไหว ปราณชี่ในตัวเคลื่อนไหวด้วยวิธีของวิชาเทพไร้ขีดจำกัด แม้พลังปราณที่แปรเปลี่ยนออกมา ค่ายกลก็ไม่สามารถดูดซึมได้ วินาทีต่อมา โดนค่ายกลห้าธาตุกับค่ายกลหยินหยางในหัวดึงกลับมา
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้า พลางเหวี่ยงหมัดอย่างต่อเนื่อง
กระบี่หนักที่มือขวา ยังฟันลงไปบนตัวมังกรสีทองไม่หยุด
อีกด้านหนึ่ง หานเฟิงและคนอื่นกำลังต่อสู้กับเสือขาวอย่างมีความสุข เสือขาวที่น่าสงสาร เดิมทีมีอยู่เพื่อจัดการผู้ฝึกชี่ เมื่อเจอนักบู๊ พลังจึงลดลงไปมาก แต่พลังปราณที่พวกหานเฟิงปล่อยออกมาโดนเสือขาวดูดซึม และเข้าไปในประตูคุ้มครอง แปรเปลี่ยนเป็นพลัง เข้าไปในตัวมังกรสีทองขนาดใหญ่
ด้วยเหตุนี้ มังกรสีทองขนาดใหญ่ จึงสามารถยื้อยุดกับลู่ฝานได้
ลู่ฝานกระแทกมังกรสีทอง กลับไปด้านล่างประตูคุ้มครอง เก็บกระบี่หนัก หยิบหางมังกรด้วยสองมือ ลู่ฝานแผดเสียงออกมา กระแทกมังกรสีทองขนาดใหญ่ กลับเข้าไปในประตูคุ้มครอง
ทันใดนั้น ประตูคุ้มครองที่แง้มออกมา ปิดลงอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน ฉู่เทียนแผดเสียงออกมา
“ดาบเทียนควบ!”
ทันใดนั้น ดาบยาวในมือซ้ายฉู่เทียนกลายเป็นแสงยาวร้อยเมตร ฟาดฟันลงไป
กระบวนท่านี้ ฉู่เทียนไม่สามารถใช้กับนักเรียนในสถาบันสอนวิชาบู๊ได้ แต่ใช้จัดการเสือขาวได้
เมื่อฟันดาบลงมา เสือขาวร้องโอดครวญ กลายเป็นควันขาว หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ให้ตายเถอะ ถือว่าจัดการได้ละกัน”
ฉู่สิงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก มองประตูคุ้มครองแล้วพูดว่า “แต่ประตูปิดไปแล้ว”
หานเฟิงเก็บกระบี่ เดินเข้ามาผลักประตูคุ้มครอง
ใช้พลังทั้งหมดที่มีในตัว แต่ประตูก็ไม่ขยับสักนิด
ขณะนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นักบู๊ พวกนายไม่มีคุณสมบัติเข้ามาในจวนของฉัน กลับไปเถอะ”
เสียงดังก้อง พร้อมเสียงสะท้อนดังไปทั่ว และค่อยๆ ห่างออกไป
เหมือนลู่ฝานพบอะไรบางอย่าง หันไปมองหม้อสือฟางบนพื้น
ลู่ฝานเดินเข้ามาช้าๆ เอาหม้อสือฟางมาไว้ในมือ หานเฟิงชี้ประตูบานใหญ่ แล้วตะโกนว่า “นายบอกทางออกฉันมาสิ คิดว่าฉันอยากอยู่ในนี้เหรอ ผู้ฝึกชี่ปัญญาอ่อน นายมีปัญญาซ่อนของ มีความสามารถ ก็เปิดประตูสิ!”
หานเฟิงก่นด่าอยู่นาน จากนั้นหันมามองลู่ฝาน “ศิษย์น้องลู่ฝาน ตอนนี้จะทำยังไง เอ๊ะหม้อนี้ดูไม่เลวนะ เอากลับไปก็ดีนะ”
ลู่ฝานลูบหม้อสือฟางอย่างละเอียด รอยยิ้มบนใบหน้าชัดเจนขึ้น
แต่ขณะนั้น จ้าวซวี่ยืนขึ้นอย่างโงนเงน “วางหม้อลง นี่ไม่ใช่ของพวกนาย”