ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 82
หลังจากได้ยินเซนพูดแบบนั้น ไวแอตต์รู้สึกโล่งใจมากเพราะเขารู้ว่าครอบครัวของเขาไม่ได้ใหญ่พอที่จะต่อรองกับเซนได้
“นายและผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ นายออกไปได้ ฉันจะไม่ทำอะไรกับร้านของนายเช่นกัน ฉันต้องการชิ้นไอ้ผู้ชายคนนี้ และผู้หญิงอีกคนฉันต้องการให้เธออยู่กับฉันในคืนนี้” เซนพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“มิสเตอร์ลูอิส…”
“คุณควรจฝเหลือไว้แค่ผู้ชายคนนั้น แต่ผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ได้โปรดปล่อยพวกเขาไป”
ไวแอตต์ขอร้องและพยายามโยนความผิดกลับไปที่ฮาร์วีย์
“นายต้องการอะไรจอห์นสัน? ฉันไม่ได้เมตตากับนายมากพอแล้วเหรอ? นายไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ?”
เซนถามด้วยความโกรธ
“เข้าใจแล้ว! ผมเข้าใจแล้วครับ!” ไวแอตต์พยักหน้าอย่างขอโทษ
“ถ้าอย่างนั้นไม่งั้นฉันจะจัดการคุณเหมือนกัน” เซนขู่
“ไปกันเถอะไวแอตต์” เซซิเลียพูด เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา
“ที่รัก มันจะดีขึ้น ปล่อยให้ผมจัดการมันเอง” ฮาร์วีย์บอกกับแมนดี้ด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาไม่เห็นลูกน้องของเซนยืนรายล้อมเขา
ฮาร์วีย์หันไปเผชิญหน้ากับเซน
“หมายความว่าคุณจะไม่คว้าโอกาสที่ผมหยิบยื่นให้สินะ?” ฮาร์วีย์กล่าว
“นายเป็นใครถึงต้องให้ฉันไปขอร้องอ้อนวอนล่ะ?” เซนถ่มน้ำลายและแสยะยิ้มเย้ยหยัน
“ไอ้บ้า! นายต้องการให้พวกเราเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยหรือไง?” ไวแอตต์ตะโกนใส่ฮาร์วีย์ในตอนนี้เขาแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
ไวแอตต์รู้สึกเสียใจที่พาพวกเขาเข้ามาที่นี่