ตอนที่ 1328 สวะ (2)
“หลวนเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
ทันใดนั้นหงหลวนก็ตัวแข็งทื่อ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจับแขนอวิ๋นลั่วเฟิง นางแย้มยิ้มเต็มใบหน้าแล้วมองบุรุษที่เดินเข้ามาหานาง
“ไม่ได้เจอกันนานนะหลิงเฉิน”
เสียงนั้นมาจากชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่งตัวสะอาดสะอ้านผู้หนึ่ง เขามีกลิ่นอายของชนชั้นสูง ในมือของเขาถือพัดไว้ ช่างเป็นบุรุษที่มีความงามเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองจริงๆ
“หงหลวน เขาคือ…” หลิงเฉินหันมาหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วขมวดคิ้วด้วยท่าทีไม่พอใจชัดเจน
หงหลวนยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของนางกลับไร้อารมณ์ อวิ๋นลั่วเฟิงสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่มือของหงหลวน
“คนรักของข้า อวิ๋นลั่วเฟิง”
ได้ยินคำพูดของหงหลวน ใบหน้าหล่อเหลาของหลิงเฉินก็มืดลง “หลวนเอ๋อร์ อย่าลืมว่าข้าคือคู่หมั้นของเจ้า!”
“คู่หมั้น?” หงหลวนยิ้มเยาะ “ไม่ใช่ว่าเจ้ามีสตรีที่รักอยู่แล้วหรอกหรือ ในเมื่อเจ้ารักนางมาก เจ้าก็ควรรับผิดชอบนาง เหตุใดยังต้องการแต่งงานกับข้า”
หลิงเฉินหน้าบึ้ง เขาดูเหมือนกำลังคิดถึงสตรีที่ตนลุ่มหลงอยู่ แล้วประกายหมดหนทางก็พาดผ่านดวงตาเขา
“หลวนเอ๋อร์ การแต่งงานของเราเป็นการตัดสินใจของท่านพ่อท่านแม่ของเจ้ากับข้าซึ่งยกเลิกไม่ได้ แต่ท่านพ่อข้าสัญญาว่าจะยอมให้ชูเอ๋อร์เป็นอนุ ส่วนเจ้าก็เป็นภรรยาเพียงคนเดียวของข้า! หลวนเอ๋อร์ ข้าขอโทษ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้า”
หงหลวนเยาะเย้ย “เจ้าไม่คิดว่าการที่ตัวเองทำแบบนี้จะทำให้สตรีที่เจ้ารักเจ็บปวดหรือ”
“ไม่ หลวนเอ๋อร์ เจ้าไม่เข้าใจชูเอ๋อร์ นางเป็นเด็กสาวที่ดีและนางยอมให้ข้าแต่งงานกับเจ้าเพื่อไม่ให้ข้าเกิดปัญหา ข้าแต่งนางเป็นอนุก่อนแต่งงานกับเจ้าเพราะรู้สึกเห็นใจนาง ข้ามาขอแต่งงานกับเจ้าก็เพราะนางให้อภัยข้าแล้ว”
คุณชายหลิงเฉินรีบอธิบายเพราะกลัวว่าหงหลวนจะปฏิเสธ
ถ้านางปฎิเสธ…
บิดาเขาไม่มีทางยอมให้เขาแต่งงานกับชูเอ๋อร์!
ดวงตาของหงหลวนยิ่งเย็นชามากขึ้น “เจ้าเห็นใจเซี่ยชูแล้วไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ”
“ทำไมล่ะ หลวนเอ๋อร์ เจ้าจะเป็นภรรยาข้า ส่วนนางเป็นแค่อนุ ตำแหน่งนางอยู่ต่ำกว่าเจ้า ดังนั้นข้าเลยเห็นใจนาง ส่วนเจ้า ข้าก็มอบตำแหน่งที่สำคัญที่สุดให้แล้ว ข้าไม่คิดว่าตัวเองติดค้างอะไรเจ้า!”
“ไสหัวไป!”
หัวใจนางเต็มไปด้วยความเดือดดาล “ออกไปจากที่นี่! ข้าไม่มีทางแต่งงานกับสวะอย่างเจ้า!”
“หลวนเอ๋อร์!”
หลิงเฉินห่อเ**่ยว เขาตั้งใจจะเดินมาจับหงหลวน แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างนั้นเขาก็ถูกขวางไว้โดยร่างสีขาวราวหิมะ
อวิ๋นลั่วเฟิงจับมือหลิงเฉินแน่น แล้วดวงตาร้ายกาจของนางก็เต็มไปด้วยความเย็นชา “หงหลวนเป็นคนรักของข้า ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องนาง ข้าจะกระชากแขนเจ้าให้หลุดในคราเดียว!”
หลิงเฉินหน้าตึง “นี่ หลวนเอ๋อร์ไม่ใช่สตรีที่เจ้าสมควรได้ ถ้าเจ้าไม่อยากตาย…”
ปัง!
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หงหลวนก็พุงเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวแล้วเตะเข้าที่อกเขาอย่างแรงจนเขาลอยออกไป
“หลิงเฉิน เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก! ข้าหวังว่าตัวเองจะไม่เคยรู้จักเจ้า ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าข้า!” หงหลวนจ้องหน้าเขาและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “อีกอย่าง ถ้าเจ้ากล้าดูถูกอวิ๋นลั่วเฟิงอีกครั้ง ข้าจะตัดลิ้นเจ้า!
หลิงเฉินยืนนิ่งอย่างแปลกใจ เขารู้จักหงหลวนมาหลายปี และนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางโจมตีเขาเพื่อปกป้องคนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…
หงหลวนเรียกไอ้แมงดานี้ว่าคนรัก!
นางนอกใจเขา!
ตอนที่ 1329 สวะ (3)
“หลวนเอ๋อร์” หลิงเฉินกระเด้งตัวขึ้นมายืนแล้วถามหงหลวนพร้อมชี้นิ้วไปที่อวิ๋นลั่วเฟิง “เจ้าเย็นชาใส่ข้าเพราะไอ้แมงดานี่งั้นหรือ เจ้าไม่เคยทำกับข้าแบบนี้มาก่อน! สิบปีก่อนเจ้าบอกว่าเจ้าจะแต่งงานกับข้า!”
แมงดา?
อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตา ประกายอันตรายพาดผ่านดวงตานาง
“หลิงเฉิน” ใบหน้าหงหลวนเย็นชาขึ้น นางจ้องใบหน้าหล่อเหลาของแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ใช่ ข้าต้องการแต่งงานกับเจ้า แต่นั่นมันก็เมื่อสิบปีที่แล้ว! เจ้าคิดว่าข้าทรยศเจ้าเพราะอวิ๋นลั่วเฟิงงั้นหรือ ไม่ เป็นเจ้าต่างหาก ที่จริงแล้วเจ้าทรยศข้า!”
ความโกรธพุ่งขึ้นในตัวหลิงเฉิน “หลวนเอ๋อร์ ข้าเป็นบุรุษ! ไม่มีบุรุษคนไหนมีสตรีเพียงคนเดียว! แต่สตรีต่างออกไป สตรีต้องซื่อสัตย์ต่อสามีจนกว่าจะตาย เจ้าไม่เข้าใจหรือ”
“เหตุใดบุรุษถึงมีสตรีมากกว่าหนึ่งคนได้ขณะที่สตรีต้องซื่อสัตย์ต่อบุรุษเพียงคนเดียว ข้า หงหลวน จะไม่อ่อนข้อให้กับหลักการของตัวเอง ถ้าสามีไม่สามารถซื่อสัตย์กับข้าเพียงผู้เดียวได้ ข้าจะไม่แต่งงานกับเขา!”
ถูกต้อง! แม้ครั้งหนึ่งนางจะเคยรักหลิงเฉิน แต่หลังจากเขาตกหลุมรักสตรีอื่น นางก็หลบซ่อนความรักไว้ในใจไว้ลึกมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะเลือกทางที่ฉลาด ตอนที่นางยังเด็ก นางไม่เคยรู้ว่าหลิงเฉินเป็นเศษสวะน่ารังเกียจขนาดนี้!
“ไม่มีบุรุษคนไหนมีสตรีเพียงคนเดียวงั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงยกยิ้มร้าย “นั่นก็เป็นแค่ข้ออ้างของบุรุษต่อตัณหาของตัวเองเท่านั้น บุรุษที่ควบคุมความต้องการทางเพศของตัวเองไม่ได้จะมีประโยชน์อะไร หงหลวน บุรุษแบบนี้ไม่เหมาะสมกับเจ้าหรอก”
หงหลวนส่งสายตาเย็นเยียบไปให้หลิงเฉิน “อย่ามายุ่งกับข้าอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะตีเจ้าทุกครั้งที่เห็นหน้าเจ้า!”
“หลวนเอ๋อร์!”
เมื่อเห็นว่าหงหลวนและอวิ๋นลั่วเฟิงกำลังจะหันหลังจากไป หลิงเฉินก็ร้องออกมาอย่างหวาดวิตก ตั้งแต่ตอนยังเด็ก เขาก็ไม่ได้มีพรสวรรค์เท่าหงหลวน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าหาเรื่องนาง อย่าว่าแต่ตอนนี้เลย
ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่กดความโมโหเอาไว้ในใจแล้วมองร่างของพวกนางที่กำลังหายไปอย่างกังวล…
ตอนนั้นเอง เขาก็คิดถึงวันเก่าๆ ที่เขาใช้ร่วมกับหงหลวน ขณะเดียวกันรอยยิ้มงดงามของสตรีที่เขารักก็โผล่ขึ้นมาในความคิด ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขามองไปที่แผ่นหลังของหงหลวนที่ห่างออกไป หัวใจเขาก็เจ็บปวด…
“นายน้อย” คนรับใช้รีบเข้ามาหา
หลิงเฉินขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น”
“แม่นางเซี่ยอาการกำเริบขอรับ”
“อะไรนะ”
สีหน้าของหลิงเฉินเปลี่ยนไปทันทีเขาลืมเรื่องของหงหลวนไปทันทีดวงตาเขาแสดงความวิตกกังวล “พวกเรารีบกลับไปที่จวนกันเถอะ!”
หลายปีที่ผ่านมา เจ้าเมืองบูรพาและเมืองอุดรมีแนวโน้มจะเกี่ยวดองกันจากการแต่งงาน ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างจวนภายในเมืองบูรพาเพื่อกระชับความสัมพันธ์กัน แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าหลิงเฉินจะหลงรักชาวบ้านธรรมดาและหงหลวนจะโกรธที่โดนเขาทรยศของจนปฏิเสธการแต่งงานแล้วหนีออกจากบ้าน
ตอนนั้นเองทันทีที่หลิงเฉินเข้ามาในจวนเขาก็ได้ยินเสียงไอ เสียงนี้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดเขารีบเปิดประตูเข้าไป “ชูเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“แค่ก!”
เมื่อได้ยินเสียงเขา สตรีบนเตียงก็เงยหน้าแล้วเผยยิ้มอ่อนแรงบนใบหน้าบอบบางและงดงามของนาง “นายน้อยหลิง ท่านกลับมาทำไมเจ้าคะ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านต้องไปหาคุณหนูหงหลวนแล้วปรับความเข้าใจกัน ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงข้าเจ้าค่ะ”
สตรีผู้นี้เทียบเรื่องความสง่างามกับหงหลวนไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับความทรงอำนาจและเอาแต่ใจของหงหลวน สตรีบอบบางแบบนางเป็นสตรีที่บุรุษส่วนใหญ่ตกหลุมรัก