บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 77
น้ำเสียงที่แสนเยือกเย็นของเขา ทำให้มาเดลีนหยุดการกระทำของเธอ เพื่อตอบกลับว่า “ซักผ้า”
เจเรมี่เดินเข้ามามองสำรวจไปที่เสื้อเชิ้ตสีดำในมือของเธอ ทันใดนั้นเหมือนมีพายุถูกก่อเกิดขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา “นี่เธอกำลังซักเสื้อผ้าของคนอื่นที่บ้านงั้นเหรอ?”
เขาดูโกรธมากก่อนจะเตะถังซักผ้าพวกนั้นกระจายต่อหน้ามาเดลีน
น้ำกระเซ็นโดนตัวของมาเดลีน ทำให้เธอเปียกโชกทันที
มาเดลีนยืนขึ้นด้วยความกลัว เสื้อบางสีขาวของเธอเกาะติดแนบกับร่างกายขณะที่ส่วนโค้งของรูปร่างที่สวยงามถูกประกฏในดวงตาของเจเรมี่
ดูเหมือนว่าน้ำแข็งและไฟกำลังปะทะกันในดวงตาของเขา สัญชาตญานป่าเถื่อยถูกกระตุ้นให้เดือดพล่านในร่างกายของเขา
เจเรมี่เอื้อมมือไปดึงมาเดลีนเข้ามาในอ้อมแขน จากนั้น เขาบีบคางเธอ บังคับให้มองไปที่เขา
“ดูเหมือนว่าเวลาสามปีในคุกที่ผ่านมาเธอ ไม่เพียงแต่ไม่เรียนรู้วิธีปฏิบัติตัว แต่เธอยังได้เรียนรู้วิธียั่วยุผมด้วยงั้นหรือ ฮืม?”
ลมหายใจของเขาถูกผ่อนปรนมาบนใบหน้าของเธอ
มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นี่คุณวิทแมน ฉันยังไม่อยากตาย ดังนั้นฉันจะไม่ท้าทายความตายโดยการยั่วยุคุณหลอก ไม่หนำซ้ำฉันยังไม่อยากซักเสื้อผ้าให้ผู้ชายคนอื่นเช่นกัน แต่จะให้ทำยังไงได้อีกล่ะ? เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะสุดที่รักของคุณที่จู่ๆก็บ้าคลั่งและสาดกาแฟใส่ฉัน โชคดีจริงๆ คุณลุงช่วยฉันไว้ทันเขายืนบังฉันไว้”
“หึ” เจเรมี่หัวเราะเยาะ “ลุง? เธอพูดกับเขาอย่างสนิทมากกว่าที่เธอทำกับผม รู้จักเขามานานแล้วใช่มั้ย หื้อ? เขาดูเสียดายเธอแถมยังช่วยเธอจากกาแฟร้อนบ้าๆพวกนั้นอีก มาเดลีน เธอมันถนัดเรื่องพวกนี้ พูดสิ เธอยั่วยวนเขาอย่างไร? แบบนี้?”
ในขณะที่เขาพูดไปเช่นนั้น ทันใดนั้นเขาฉีกกระชากเสื้อตัวบางที่ไหล่ของมาเดลีนอย่างแรง
เสื้อตัวบางถูกฉีกขาดโดยเจเรมี่ทันที
ผิวบางของมาเดลีนสัมผัสกับอากาศทันที ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในบ้านแต่เธอยังรู้สึกหนาวมาก
เจเรมี่ก็โยนเธอลงบนเตียง เขาไม่ยอมให้เธอดิ้นรนหรือหนี
มาเดลีนไม่ต้องการถูกปฏิบัติเช่นนี้จริงๆ บางทีในตอนนั้นเธออาจทนยอมกับมันได้ แต่ตอนนี้ เธอไม่สามารถทนกับเขาได้อีกต่อไป
“เจเรมี่ปล่อยฉัน!” เธอต่อสู้ดิ้นรนสุดกำลัง แต่เธอไม่สามารถเอาชนะพลังของชายคนนี้ได้
เขาฝังศีรษะระหว่างซอกคอและไหล่ของเธอก่อนที่จะกัดฝังรอยเขี้ยวลงไป
เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายของมาเดลีนสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดบริเวณที่เนื้องอกเองก็เช่นกัน เธอรู้สึกทรมาน
“เธอไม่ได้บอกหรือไงว่าเธอรักผมเพียงคนเดียวในชีวิตนี้และจะนอนกับผมพียงเท่านั้น? นี่เธอเคยพูดแบบนี้เมื่ออยู่กับผู้ชายคนอื่นด้วยหรือเปล่า? มาเดลีน คุณทำให้ผมกระอักกระอวนจริงๆ ผมถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง” เจเรมี่พูดด้วยความโกรธที่มีก่อนจะฉีกเสื้อผ้าของเธอทิ้งทั้งหมด
ขณะที่เขากำลังจะระบายความโกรธลงกับ มาเดลีน จู่ๆเธอที่กำลังดิ้นรนในตอนแรกก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด เธอนิ่งราวกับปลาที่ตายแล้ว จากนั้น เจเรมี่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอดังขึ้น
เขาหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองและไม่ได้ขังเธอไว้ข้างใต้ตัวของเขาอีกต่อไป
เขากำลังมองดูใบหน้าด้านข้างของมาเดลีน ในขณะที่เธอยิ้มพร้อมกับน้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมตา
หัวใจของเจเรมี่เต้นผิดจังหวะไปในทันทีขณะที่เขาจ้องมองมาเดลีนที่ดูเหมือนเธอกำลังโหยหาความตาย
บาดแผลที่มีขนาดแตกต่างกันบนร่างกายที่ถูกทิ้งร่องรอยไว้บนเรือนร่างเธอเหมือนอวนจับปลาที่มองไม่เห็นปลาสักตัว เหมือนกับอวนพวกนี่จับหัวใจของเขาในทันทีทำให้เจเรมี่หายใจไม่ออก
มาเดลีนเห็นว่าเจเรมี่หยุดกะทันหัน เธอจึงยิ้มหัวเราะและถากถาง “คุณวิทแมน ทำไมถึงหยุดล่ะ? นี่คิดว่าฉันสกปรกเกินไปหรือเปล่านั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณหยุดทำกับฉันไม่ได้อีกต่อไปใช่ไหม?”
เธอยิ้มและมองไปที่บาดแผลที่ยังไม่ได้รับรักษาบนร่างกายของตัวเอง เธอกรีดริมฝีปากออกแล้วพูดทั้งน้ำตาว่า “จิ๊ๆ เป็นสิ่งเลวร้ายต่อสายตาจริงๆเลย ฉันสกปรกกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ ขอโทษนะที่ทำลายความอยากของ คุณวิทแมน”
“มาเดลีน … ”