ตอนที่ 547 ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (5)
เมื่อมองดูเวลา อวี๋เยว่หานน่าจะตื่นนอนแล้ว หญิงสาวเปิดแก๊ส เริ่มลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว
“คุณแม่คนสวย หิวจังเลย……” เสี่ยวลิ่วลิ่วกินมะเขือเทศครึ่งนั้นหมดไปแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอม มือน้อยๆ ก็ลูบไปที่ท้อง ส่งเสียงออดอ้อนขึ้น
“รออีกแป๊บนะจ๊ะ จะเสร็จแล้ว” เหนียนเสี่ยวมู่ใส่วัตถุดิบลงไปทั้งหมด สุดท้ายก็ใส่เส้นก๋วยเตี๋ยวลงไป แล้วลวกอีกรอบ
สำเร็จเป็นที่เรียบร้อย!
เส้นก๋วยเตี๋ยวสดใหม่เดือดขึ้น แม้จะไม่ได้ดูดีเท่าพ่อครัวใหญ่ทำ แต่ดมจากกลิ่นแล้วก็น่าจะไม่เลว หญิงสาวปิดแก๊ส
เหนียนเสี่ยวมู่หยิบชามใหญ่ออกมาสองใบ ใบเล็กหนึ่งใบ แล้วแบ่งใส่ให้เรียบร้อย
เธอทนเห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วหิวไม่ได้ จึงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาก่อน แล้วยกชามส่วนของเธอออกไป
“ระวังร้อนนะ ค่อยๆ ทาน”
เหนียนเสี่ยวมู่กำชับมาอีกประโยค เมื่อเห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วเอื้อมหน้าเข้าไปเป่าทานทีละคำอย่างเชื่อฟัง ไม่ได้รีบร้อนจะทานอย่างเดียว เธอก็เบาใจเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง
ยกก๋วยเตี๋ยวที่เตรียมไว้สำหรับอวี๋เยว่หานและตัวเองออกมา
หญิงสาวถอดผ้ากันเปื้อนออก หันไปหาพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง “อวี๋เยว่หานล่ะคะ”
ปกติเวลานี้ ชายหนุ่มตื่นแล้ว
และเมื่อหาเธอไม่พบ เขาก็ควรจะเดินหาไปทั่วคฤหาสน์ไม่ใช่หรือไง
ตอนแรกเหนียนเสี่ยวมู่ยังกังวลอยู่ว่า เธอยังทำไม่เสร็จเขาก็จะลงมาแล้ว
คิดไม่ถึงว่าจะไม่เห็นเงาของเขาเลย……
“คุณชายหานอยู่ในห้องของคุณครับ” พ่อบ้านตอบอย่างนอบน้อม
“……” ได้ยินว่าเขาไปที่ห้องของเธอ เหนียยนเสี่ยวมู่ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไปหาเธอ
กำลังจะไปเรียก ก็เห็นร่างของอวี๋เว่หานอยู่ปรากฏตัวอยู่ตรงทางเข้าห้องครัว
ร่างสูงโปร่ง แม้จะอยู่ในชุดนอน ก็ยังดูดีจนคนมองถึงกับเคลิ้มไป
ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น สายตาจ้องมาที่เธอนิ่งๆ ผ่านไปสักพัก ก็ยังยืนนิ่งไม่ขยับ
เหนียนเสี่ยวมู่นึกว่าเขารู้แล้วว่าอาหารเช้าวันนี้เธอเป็นคนทำ หญิงสาวยืดตัวตรง ยืนอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ชายหนุ่มมอง
เมื่อเห็นว่าเขามองมาด้วยสายตาตะลึง เธอก็รู้สึกพอใจ
ชมเธอสิ! ไม่ต้องเกรงใจ ชมเธอเยอะๆ เลย!
เธอเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถ มีทั้งพรสวรรค์และคุณธรรม
ออกงานได้ เข้าครัวได้ จัดการพวกมือที่สามก็ได้ แถมยังเลี้ยงลูกได้ด้วย
ในสมัยนี้ ผู้หญิงดีๆ แบบเธอจะไปหาได้จากที่ไหนอีก
เขาเก็บได้ ถือเป็นโชคดีของเขาแท้ๆ!
เหนียนเสี่ยวมู่รออยู่พักใหญ่ ในใจก็คิดว่าเขาน่าจะตะลึงพอแล้วนี่นา ทำไมไม่เข้ามากอดเธออีก
ต่อให้ไม่จูบอรุณสวัสดิ์เธอ แต่การที่เธอเข้าครัวทำก๋วยเตี๋ยวให้เขาทานตั้งแต่เช้าแบบนี้ เขาก็ควรจะชมเธอสักหน่อยสิ
เขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มันหมายความว่ายังไง
ตะลึงจนโง่หรือดีใจจนเป็นบ้าไปแล้ว
ขนาดเสี่ยวลิ่วลิ่วเรียกเขา เขายังไม่รับคำเลย
ต้องดีใจมากเกินไปแน่ๆ เลย สติหลุดลอยไปแล้วหรือไงนะ
“ฮะแฮ่ม!” เหนียนเสี่ยวมู่กระแอมไอออกมา เลิกคิ้วขึ้น “คุณไม่ต้องดีใจเกินไปนักหรอก ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณ แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วอยากทาน ฉันเลยทำเผื่อคุณไปด้วยเลย แค่ทำเผื่อ……”
“คุณควรจะอธิบายกับผมเรื่องผลตรวจดีเอ็นเอฉบับนี้ก่อนหรือเปล่า” น้ำเสียงเยือกเย็นของอวี๋เยว่หานค่อยๆ เอ่ยขึ้น ขัดคำพูดของเธอ
มองสบตาที่ตะลึงงันของเธอ ชูผลตรวจดีเอ็นเอที่ถูกขยำจนยู่ยี่ไปหมดขึ้นมา
เหนียนเสี่ยวมู่ “……” !!
บรรยากาศภายในห้องครัวเคร่งเครียดขึ้นมาในพริบตา
ความกดอากาศค่อยๆ ต่ำลง ราวกับกำลังจะเกิดพายุหนัก
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่รู้ว่า จดหมายที่เธอเสียบไว้ในสมุดบันทึกไปอยู่ในมือของชายหนุ่มได้อย่างไร
นิ่งไปอยู่นาน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณแอบอ่านบันทึกของฉัน! อวี๋เยว่หาน นั่นมันเป็นของส่วนตัวของฉันนะ!”
“แอบคลอดลูกสาวผมออกมา เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเหมือนกันใช่ไหม”
ตอนที่ 548ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (6)
“……”
เขารู้เรื่องหมดแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่สบกับดวงตาดำที่ส่อแววกรุ่นโกรธของชายหนุ่ม เม้มปากอย่างกังวล กำลังจะพูดอะไร ก็ได้ยินเขาสั่งให้พ่อบ้านพาเสี่ยวลิ่วลิ่วออกไปก่อน
ในพริบตา ภายในห้องครัว ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน
ชายหนุ่มถือผลตรวจดีเอ็นเอฉบับนั้น เดินไปหยุดตรงหน้าเธอ เอ่ยถามออกมาทีละคำ “ผลตรวจนี่เป็นของจริงหรือเปล่า”
“……”
เหนียนเสี่ยวมู่กัดริมฝีปากอย่างกังวล ไม่เอ่ยตอบ
ความเงียบของเธอ เท่ากับเป็นการยอมรับ
หญิงสาวค่อยๆ เหลือบมองไปที่ร่างของอวี๋เยว่หานที่ดูไม่ค่อยปกติอย่างระวัง เดาไม่ถูก ว่าปฏิกิริยาตอนนี้ของชายหนุ่มคือโกรธที่เธอคือแม่ของลูกสาวเขาหรือโกรธที่เธอปิดบังเขาเอาไว้……
“เหนียนเสี่ยวมู่ ตอบคำถามของผม!” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ เขาก็ตะคอกออกมา
สิ้นเสียง เหนียนเสี่ยวมู่ก็เหมือนได้รับความไม่เป็นทำ
เงยหน้าขึ้น เบิกตากว้าง จ้องตอบไปที่ชายหนุ่ม
“คุณจะดุทำไม คิดว่าโมโหแล้วฉันจะกลัวเหรอ!”
“……” อารมณ์โกรธที่มีอยู่เต็มท้องของอวี๋เยว่หาน พอโดนเธอตะคอกใส่ ก็พูดอะไรไม่ออก
วินาทีต่อมา ก็เห็นหญิงสาวลากเก้าอี้ออกแล้วกระแทกตัวลงนั่ง
ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง
“ใช่ สิ่งที่คุณเห็นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด! ผลตรวจดีเอ็นเอนั่นก็ของจริง เรื่องที่ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว ก็คือเรื่องจริง! คุณจะกัดฉันหรือไง”
“……” อาการโวยวายของเธอ ทำเอาชายหนุ่มตะลึงไปเล็กน้อย
“ฉันบอกกับคุณไปตั้งนานแล้ว แต่คุณไม่เชื่อเอง ฉันยังให้คุณดูให้ดีๆ อีกด้วย ว่าฉันเหมือนกับเสี่ยวลิ่วลิ่วมากใช่ไหม แล้วสุดท้ายคุณพูดว่าอะไร คุณบอกว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วน่ารักกว่าฉัน แถมยังดูถูกหาว่าฉันไม่มีทางคลอดลูกที่น่ารักแบบเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมาได้!”
เหยียนเสี่ยวมู่นึกถึงเรื่องที่เขาดูถูกเธอ ก็โมโหจนกัดฟันกรอด
“เมื่อวานฉันก็บอกอีกว่าฉันเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว สุดท้ายให้ตายคุณก็ไม่ยอมเชื่อ บอกว่าฉันทำไปเพราะสถานการณ์บังคบ ฉันบอกกับคุณไปตั้งหลายรอบ คุณยังมาหาว่าฉันเป็นแม่เลี้ยงอีก!”
เหนียนเสี่ยวมู่ยังคงพล่ามต่อไป
ได้ยินแล้วก็เสียใจเองจนน้ำตาไหล ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร
ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปที่อวี๋เยว่หาน
“……”
อวี๋เยว่หานโดนเธอระบายอารมณ์ใส่ ไม่มีโอกาสพูดอะไรสักคำ
แล้วก็เห็นเธอลุกขึ้นยืน เดินมาตรงหน้าเขา นิ้วจิ้มไปที่แผกอกของเขา
“ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว ว่าฉันคือแม่ของลูกสาวคุณ คุณจะทำอะไร ต่อยฉันให้ตายหรือบีบคอฉันให้ตาย มาสิ ใครกลัวกัน!”
อวี๋เยว่หานขมวดคิ้วแน่น จับมือของเธอมากุมเอาไว้
เห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ อารมณ์โกรธก็หายไปทันที
“เหนียนเสี่ยวมู่ นี่มันคือการโวยวายกลบความผิด”
เธอปิดบังเขาเอาไว้ตั้งนาน ตอนนี้กลายเป็นความผิดของเขาแทนซะแล้ว
อวี๋เยว่หานดึงมือเธอมาที่อยู่ตรงริมฝีปาก อ้าปากกัดไปทีหนึ่ง
“เจ็บ!” เหนียนเสี่ยวมู่นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาไม้นี้ เจ็บจนต้องร้องออกมา
วินาทีต่อมา ร่างทั้งร่างก็ถูกเขารั้งเข้าไปกอด
แขนของเขากระชับแน่น
ใช้มือกดท้ายทอยของเธอเอาไว้แน่น ราวกับจะกดให้เธอขาดอากาศหายใจตายอยู่ที่อกของเขา
น้ำเสียงแหบต่ำ เอ่ยพูดขึ้น “เหนียนเสี่ยวมู่ เรื่องจริงใช่ไหม”
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว เป็นลูกสาวของเราจริงๆ ใช่ไหม” อวี๋เยว่หานก้มหน้าลงต่ำ ซุกศีรษะเข้าไปในกลุ่มเส้นผมของเธอ สูดมกลิ่นน้ำหอมจากตัวของเธอ
“……” เมื่อกี้ที่เขากัดเธอ เป็นเพราะสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่เหรอ
คนเลว!
เขาสงสัยว่าฝันอยู่ ทำไมไม่กัดตัวเองมากัดเธอทำไม!
เหนียนเสี่ยวมู่บ่นอยู่ในใจ แต่พอคิดได้ว่าเธอเป็นฝ่ายปิดบังเขาก่อน จึงพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด
“แม้ฉันจะตกใจเหมือนกัน แต่ว่าเหมือนจะเป็นความจริงนะ”