บทที่ 145 ฟังก์ชั่นใหม่อันน่าเหลือเชื่อ
หลินเป่ยเฉินยืนเฉย รอจังหวะให้เจาโจวหยานปรบมือส่งสัญญาณเรียกบรรดาสาวงามให้เข้ามาในตำหนักไม้ไผ่
แต่ของกำนัลที่ประมุขเจานำมามอบให้เขา กลับเป็นเพียงกล่องไม้สีแดงขนาดความยาว 1 เซี๊ยะเศษ ชายวัยกลางคนร่างอ้วนนำมันออกมาจากในแขนเสื้อและประคองส่งให้เด็กหนุ่มด้วยสองมืออย่างอ่อนน้อม
“ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง ก็ต้องเป็นเหรียญทอง อัญมณี หรือของมีค่าอื่นแน่ๆ แต่ไม่ว่าเป็นอะไร ก็ถือว่าเป็นกำไรของเราทั้งนั้น”
หลินเป่ยเฉินรับกล่องยาวมาถือเอาไว้
รู้สึกได้ถึงน้ำหนักพอสมควร ในกล่องใบนี้ คงบรรจุอะไรที่เป็นเหล็กอยู่แน่นอน
หลินเป่ยเฉินอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็น
เขาเปิดกล่องดูสิ่งที่อยู่ด้านใน แล้วก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย
ด้านในไม่มีเหรียญทองคำ
แต่เป็นกระบอกยิงอาวุธลับที่ถูกออกแบบมาอย่างดี
ตัวกระบอกมีสีเงินน้ำหนักเบา แต่ไม่ได้ทำมาจากเงินจริงๆ มันห่อหุ้มเอาไว้ด้วยกกทอผืนหนึ่ง เวลากระทบกับแสงไฟ จึงไม่ส่งแสงสะท้อนออกมา
กระบอกยิงอาวุธลับกระบอกนี้ มีขนาดเล็กกว่ากระบอกที่หลินเป่ยเฉินยึดมาจากเจาอู๋หยาง แต่ด้านในเต็มไปด้วยกลไกซับซ้อน บนพื้นผิวไม่ได้ลงลวดลายใดๆ เอาไว้เลย แต่เมื่อโคจรพลังลมปราณเข้าไป พลังงานก็จะสามารถไหลเวียนได้อย่างลื่นไหล เห็นได้ชัดว่าอักขระอาคมคงถูกแกะสลักเอาไว้อยู่ด้านใน นับเป็นการจัดทำที่ประณีตนัก
เจาโจวหยานอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “บุตรชายไม่รักดีของข้ามีความหลงใหลในกระบอกยิงอาวุธลับมาก ดังนั้นข้าจึงขอให้อาจารย์ฟาน ซึ่งเป็นหัวหน้าใหญ่ของสำนักหลอมอาวุธในเมืองนี้ สร้างกระบอกยิงอาวุธลับนี้ขึ้นมาให้คุณชายโดยเฉพาะ นี่เรียกว่ากระบอกอินทรีมหากาฬ นอกจากนั้น ยังมีลูกดอกที่ผลิตจากเหล็กมิธริลอีก 20 ดอกด้วยขอรับ”
“พูดจริงสิ?”
หลินเป่ยเฉินพบว่ากล่องไม้ใบนี้มีด้วยกันสองชั้น
เมื่อเปิดฝาปิดด้านในออกอีกหนึ่งชั้น เขาก็เห็นลูกดอกที่มีลักษณะเหมือนหางนกอินทรีและหางนกนางแอ่นอยู่ด้านในประมาณ 20 ดอก
เพียงมองด้วยสายตาปราดเดียว ก็รู้แล้วว่าลูกดอกเหล่านี้ถูกผลิตขึ้นมาด้วยความประณีตไม่แพ้กระบอกยิงอาวุธลับ
ลูกดอกมีลักษณะเพรียวลม ไม่มีขนนกติดอยู่ให้เกะกะ เมื่อมันผลิตขึ้นมาจากเหล็กมิธริล ก็หมายความว่าสามารถพุ่งตัวแหวกอากาศได้รวดเร็วมากขึ้น มีเสียงที่เงียบงันมากขึ้น และยากที่ฝ่ายตรงข้ามจะป้องกันมากขึ้น
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินเป่ยเฉินก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
“เยี่ยมที่สุด”
เพียงเท่านี้ เขาก็มีอาวุธระยะไกลไว้ใช้งานแล้ว นอกจากมีอานุภาพร้ายแรง ยังมีความสวยงาม หลังจากนี้ก็แค่รอเวลาให้ฝีมือของเขาค่อยๆ เข้าที่เท่านั้น
เจาอู๋หยางรู้เหมือนกันนี่นาว่าควรทำอย่างไร
“ไม่ทราบว่าคุณชายหลินชอบหรือไม่ขอรับ? หรือคุณชายอยากได้สิ่งอื่นไหม?” เจาโจวหยานพยายามข่มความวิตกกังวลถามออกไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
หลินเป่ยเฉินพยักหน้าตอบว่า “ขอบคุณท่านมาก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว”
เมื่อได้ยินคำตอบ ประมุขเจาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หัวใจของเขาเริ่มกลับมาเต้นอยู่ในจังหวะปกติอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าหลินเป่ยเฉินจะพอใจจริงๆ
เมื่อส่งมอบของขวัญเรียบร้อย ชายวัยกลางคนก็ไม่มีเจตนาอยู่ต่อ รีบลุกขึ้นขอตัวกลับทันที
พ่อบ้านหวังรับหน้าที่ออกไปส่งแขก
หลินเป่ยเฉินตรวจสอบเพื่อให้แน่ใจว่ากระบอกยิงอาวุธลับนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ หลังจากนั้น เขาก็นำมันมาผูกติดกับข้อมือด้วยความตื่นเต้น
กระบอกยิงอาวุธลับสามารถบรรจุลูกดอกได้ครั้งละห้าดอก
หลินเป่ยเฉินเดินไปที่ลานหน้าบ้าน ขยับตัวไปทีละก้าวอย่างมั่นคง
ทุกจังหวะย่างก้าวของเขา เด็กหนุ่มจะสะบัดมือขึ้นมา
ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!
เกิดเสียงบางอย่างพุ่งผ่านกระทบเนื้อไม้
ในลานหน้าบ้านจะมีต้นไม้ที่ความหนาลำต้นขนาดสามคนโอบยืนต้นตระหง่าน บัดนี้ บนลำต้นปรากฏรูรูปหัวใจขนาดเล็กขึ้นมาแล้ว
“ถ้าว่ากันด้วยเรื่องของความเร็ว กระบอกของเราสามารถยิงลูกดอกได้ไวกว่ากระบอกของเจาอู๋หยางตั้งสองเท่า สามารถสังหารศัตรูได้ในระยะ 40 ก้าว… แต่ที่น่าทึ่งก็คือ น้ำหนักเบามาก ต่อให้เอามาผูกติดไว้กับข้อมือก็ไม่ได้มีผลต่อการใช้กระบวนท่านอื่นๆ เลยแฮะ”
หลินเป่ยเฉินปลาบปลื้มกับกระบอกยิงอาวุธลับชิ้นนี้มาก จนแทบจะวางมันไม่ลง
เขาลองบรรจุลูกดอกลงไปเพื่อยิงออกมาใหม่อีกครั้ง
“แต่น่าเสียดายที่แต่ละครั้งใส่ลูกดอกได้น้อยจริง” เด็กหนุ่มคิดด้วยความเศร้า
หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็นำลูกดอกเหล่านี้ ไปเก็บไว้ในพื้นที่เก็บไฟล์ออนไลน์ชั่วคราว
ทันใดนั้น ตอนที่เปิดเข้าสู่หน้าต่างของตัวแอปพื้นที่เก็บไฟล์ หลินเป่ยเฉินพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
แอปวีแชทของโลกมนุษย์มีฟังก์ชั่นหนึ่งที่สามารถเชื่อมต่อการโอนย้ายข้อมูล ระหว่างแอปวีแชทกับแอปเก็บไฟล์ออนไลน์ไป่ตู้ เน็ตดิสก์ได้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า…
หลินเป่ยเฉินรีบเปิดเข้าไปในแอปวีแชท แตะปุ่ม ‘สำรวจ’ จากนั้นจึงเข้าไปในหมวดหมู่ ‘แอปพลิเคชั่นย่อย’
ด้านในไม่มีอะไรอยู่เลย
แต่เมื่อเขาลองพิมพ์ค้นหาคำว่า ‘ไป่ตู้ เน็ตดิกส์’ เท่านั้น
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นทันที
“ยินดีด้วย! ท่านค้นพบฟังก์ชั่นลับของโทรศัพท์เครื่องนี้ และท่านกำลังจะได้รับรางวัลปริศนา”
ข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา
หลินเป่ยเฉินดีใจจนเลือดลมสูบฉีดรุนแรง
ในที่สุด เขาก็ค้นพบประโยชน์ของแอปวีแชทแล้ว!
ในหมวดหมู่แอปพลิเคชั่นย่อย เขากดเข้าไปในไอคอนของไป่ตู้ เน็ตดิสก์
แล้วหน้าตาที่เรียบง่ายของแอปเก็บไฟล์ออนไลน์ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหลินเป่ยเฉิน
สายตาของเด็กหนุ่มจับจ้องไปยังปุ่มคำสั่งงาน ‘อัพโหลด’ และ ‘แบ่งปัน’
‘อัพโหลด’ น่าจะหมายถึงการอัพไฟล์จากแอปวีแชท ไปเก็บไว้ที่แอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์
‘แบ่งปัน’ น่าจะหมายถึงการแชร์ไฟล์จากแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์ มาที่วีแชท
เพราะนี่คือฟังก์ชั่นการทำงานปกติของแอปวีแชทบนโลกมนุษย์
แต่ไฟล์ที่วีแชทสามารถมองเห็นได้ในโทรศัพท์เครื่องนี้ กลับมีเพียงรูปถ่ายเซลฟี่ของเขาแค่ภาพเดียวเท่านั้น
ไม่นานต่อมา หลินเป่ยเฉินลองกดปุ่ม ‘แบ่งปัน’ เพื่อนำลูกดอกที่เขาเก็บเอาไว้ในแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์ ย้ายมาเก็บเอาไว้ที่วีแชทด้วยเช่นกัน
แล้วความรู้สึกของการถูกดูดกลืนพลังลมปราณก็เกิดขึ้น
หลินเป่ยเฉินลองคำนวณดูคร่าวๆ และประมาณการได้ว่า น่าจะใช้การโอนถ่ายข้อมูลประมาณ 500 MB
เสียงการแจ้งเตือนที่คุ้นหูจากแอปวีแชทดังขึ้นอีกครั้ง
ภาพโปรไฟล์ประจำบัญชีวีแชทในโทรศัพท์เครื่องนี้ของหลินเป่ยเฉินเด้งขึ้นมา
ปรากฏว่าเขาส่งข้อความหาตัวเอง
ในข้อความเป็นรูปภาพสามมิติของลูกดอกทั้ง 10 ดอกนั้น
“หืม น่าสนใจไม่น้อยนี่หว่า”
หลินเป่ยเฉินยกนิ้วขึ้นนวดหัวคิ้วด้วยความเคยชิน ก่อนจะสั่งงานให้เสี่ยวจี้แตะลงไปที่รูปภาพสามมิตินั้น
แล้วหน้าต่างการทำรายการก็ปรากฏขึ้น รายการคำสั่งประกอบไปด้วย : ทำสำเนา ส่งต่อ เข้าถึงได้จากหลายคน อ้างอิง แปลภาษา และคำสั่งสุดท้ายคือ ลบ
เนื่องจากหลินเป่ยเฉินน่าจะเป็นผู้ใช้งานแอปวีแชทเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ ฟังก์ชั่นการ ‘ส่งต่อ’ ‘อ้างอิง’ และ ‘เข้าถึงได้จากหลายคน’ น่าจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
ส่วนตรงปุ่ม ‘จัดเก็บ’ น่าจะหมายถึงการบันทึกรูปภาพ 3 มิตินี้ เก็บเอาไว้ในหน่วยความจำของแอปวีแชทนั่นเอง
แต่มันก็ดูไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
“แปลภาษา…”
หลินเป่ยเฉินลองกดไปที่ตัวเลือกนั้น
“ลูกดอกเหล็กมิธริลคุณภาพต่ำไร้ประโยชน์ ถูกจัดเก็บในลักษณะรูปภาพจำนวน 10 ดอก”
ใต้รูปภาพ 3 มิติ ปรากฏกล่องข้อความเล็กๆ แสดงขึ้นมา
“อะไรของมันกัน?”
หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วด้วยความมึนงง
นี่หรือคือความสามารถของฟังก์ชั่นแปลภาษา?
แต่ทำไมมันถึงได้ขึ้นข้อความบอกว่าลูกดอกเหล็กมิธริลเป็นเพียงลูกดอกคุณภาพต่ำล่ะ แถมยังไร้ประโยชน์ด้วย?
หรือว่าตัวแอปวีแชทจะถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่แอปพลิเคชั่นระดับสูง แล้วถ้าเขาลองนำอาวุธทั้งสามชนิดที่พกติดตัวอยู่เก็บเข้าไปบ้าง? มันจะขึ้นข้อความว่าอย่างไร?
แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้นำกระบี่โดราน ดาบศีลธรรม และมีดเจิ้งอี้เก็บเข้าไปในแอปวีแชท เพราะตัดสินใจว่าควรศึกษาฟังก์ชั่นอื่นๆ ให้ครบถ้วนเสียก่อน
ความสามารถของปุ่ม ‘ลบ’ ไม่ต้องกดก็รู้ว่ามีเอาไว้เพื่ออะไร ดังนั้น หลินเป่ยเฉินจึงไม่คิดยุ่งเกี่ยวกับมันเด็ดขาด
สุดท้าย สายตาของเขาก็ไปจดจ้องอยู่ที่ปุ่มคำสั่ง ‘ทำสำเนา’
หลินเป่ยเฉินสั่งงานให้โทรศัพท์จัดการทำสำเนาทันที
“รางวัลปริศนาถูกใช้งาน ระบบกำลังเริ่มต้นกระบวนการทำสำเนา”
“เริ่มต้นกระบวนการทำสำเนา…การทำสำเนาเสร็จสิ้นเจ้าค่ะ!”
เสียงของเสี่ยวจี้ดังขึ้น
“หืม?”
หรือว่ารางวัลปริศนาพี่พูดถึงก่อนหน้านี้ จะหมายถึงความสามารถในการคัดลอกไฟล์?
หลินเป่ยเฉินยังคงไม่เข้าใจ
เด็กหนุ่มออกคำสั่งให้เสี่ยวจี้เข้าไปสำรวจดูในกล่องข้อความ เมื่อแตะเข้าไปตรงข้อความใหม่ ก็มีปุ่มเล็กๆ ปรากฏขึ้นมาว่า ‘แสดงภาพ’
เขาแตะมือลงไปบนปุ่ม ‘แสดงภาพ’
แล้วภาพสามมิติของลูกดอกทั้งสิบก็ปรากฏขึ้น
หลินเป่ยเฉินกดตัวเลือกส่งไฟล์
แล้วข้อความใหม่จากแอปวีแชทก็เด้งขึ้นมา
หลังใช้การโอนถ่ายข้อมูลอีก 500 MB การส่งข้อความก็เป็นอันเสร็จสิ้น
แต่เมื่อลองคิดดูให้ดี หลินเป่ยเฉินก็พบว่าตนเองเพิ่งส่งลูกดอก 10 ดอกแรกจากแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์มาที่แอปวีแชท เมื่อรวมเข้ากับจำนวนลูกดอกที่เขาทำสำเนาเมื่อสักครู่นี้ ก็หมายความว่าตอนนี้ในโทรศัพท์ ต้องมีลูกดอกอยู่ด้วยกันทั้งหมด 20 ดอกแล้วน่ะสิ?
เด็กหนุ่มย้ายรูปลูกดอก 10 ลูกแรกกลับไปที่แอปไป่ตู้ เน็ตดิกส์อีกครั้ง
ต้องใช้พลังลมปราณเกือบ 1 GB กว่าการอัพโหลดจะเสร็จสิ้น
เมื่อมองภาพลูกดอกเหล็กมิธริล 10 ลูกทั้งสองภาพภายในแอปเก็บไฟล์ออนไลน์ หลินเป่ยเฉินก็มีสีหน้าใช้ความคิดอย่างหนัก
แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
หลินเป่ยเฉินกดตัวเลือก ‘ดาวน์โหลด’
บังเกิดแสงสว่างวูบวาบ
แล้วลูกดอกเหล็กมิธริลจำนวน 20 ดอกก็มาอยู่ในมือของเขา
หลินเป่ยเฉินหัวใจพองโตด้วยความตื่นเต้น
นี่หมายความว่าเขาสามารถทำสำเนาไฟล์จากแอปวีแชท และส่งสำเนาเหล่านั้นไปที่แอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์ จากนั้นก็สามารถ ‘ดาวน์โหลด’ ของที่ทำสำเนาขึ้นมาใช้งานได้ในโลกแห่งความจริง
ถ้าอย่างนี้ก็หมายความว่า เขาสามารถปั้มลูกดอกเหล็กมิธริลมาใช้งานได้ไม่จำกัดเลยสินะ?
“สุดยอดเลยเว้ยเฮ้ย!”