เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 74 สตูดิโอศิลปะ
แอเรียนลุกจากเตียงโดยต้องทนกับความรู้สึกไม่สบายตัว เธอคว้าเสื้อผ้าของเธอและตรงไปยังห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนมัน เมื่อเธอออกมามาร์คก็เก็บสัมภาระเสร็จแล้วและกำลังรออยู่ที่ประตู
สายตาของเขาจมลงเมื่อสังเกตเห็นการเดินที่ผิดปกติเล็กน้อยของเธอ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเย็นชาและความคิดของเขาก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้
แอเรียนเคลิ้มหลับไปบนเครื่องบิน แต่กลัวว่าจะสัมผัสกับมาร์คถ้าเธอเผลอหลับไป เธอบอกได้เลยว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เขาไม่ได้เผชิญหน้ากับการไม่อนุมัติในการไปเที่ยวที่ อายาเช่ ในครั้งนี้ของเธอ
เมื่อเขากลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คก็รีบไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ “เขากลับบ้านเมื่อไหร่” แอเรียนถามแมรี่เบา ๆ
แมรี่จ้องมองเธออย่างว่างเปล่า “นายท่านไม่ได้กลับมาเลย เขาเพิ่งมาถึงวันนี้”
แอเรียนรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธอไม่ควรบอกเอริกเกี่ยวกับความตั้งใจที่จะลาออกของเธอ เขาต้องทำข้อมูลรั่วไหลแน่ ๆ เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ในเวลานั้น เธอคิดว่าเมื่อรู้ถึงความสัมพันธ์ในปัจจุบันของเธอกับมาร์ค เขาจะไม่มีวันละทิ้งงานเพื่อตามหาเธอแม้ว่าถ้าเธอจะจากไป…
“เปลี่ยนผ้าปูที่นอนทั้งหมด” เธอพูด โดยนึกได้ว่ามาร์คเป็นหวัด “ตากผ้านวมให้แห้งอีกหน่อยและเตรียมอาหารมื้อเบา ๆ ตอนนี”
แมรี่พยักหน้า “เอาล่ะ แอริ เธอดูซีดลงเล็กน้อยนะนายท่านมีปัญหากับเธออีกเเลว้เหรอ?”
แอเรียนส่ายหัวขณะที่มือเย็น ๆ จับแก้มของเธอเอง เมื่อรู้ว่าแก้มของร้อนจัด เธอจึงวิ่งขึ้นไปชั้นบน แมรี่เป็นผู้หญิงที่มีประสบการณ์ เมื่อเธอเห็นทางที่แอเรียนเดินเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอก็ยิ้ม
กลับมาที่ห้องนอน แอเรียนรู้สึกอึดอัดเมื่อได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ ช่วงบ่ายที่เต็มไปด้วยหิมะทำให้เธอรู้สึกง่วงเล็กน้อยเช่นกัน
เธอหยิบหนังสือภาพวาดสองสามเล่มและลงไปชั้นล่าง เธอนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ก่อนที่เธอจะอ่านสองสามหน้าจบเธอเผลอหลับไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงเวลาที่เธอตื่นมันก็เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว แสงไฟเหนือตัวเธอสลัวเล็กน้อยและจากการมองเพียงครั้งเดียวเธอก็เห็นว่า คฤหาสน์ เทรมอนต์ ค่อนข้างมืด ดูเหมือนมาร์คจะออกไปข้างนอกอีกแล้ว
เธอลุกขึ้นและยืดหลัง แมรี่ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “เธอหิวหรือเปล่า? อยากกินอะไรไหม? นายท่านออกไปข้างนอกแล้วและฉันไม่แน่ใจว่าคืนนี้เขาจะกลับมาหรือเปล่า ฉันคิดว่าฉันควรเป็นคนบอกคุณดีกว่า – เขาออกไปหลังจากที่รับสายจากผู้หญิงคนหนึ่ง…”
ร่างกายของแอเรียนแข็งขึ้นและเธอก็พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “ไม่เป็นไร หนูกินอะไรก็ได้ที่เหลืออยู่ และปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
แมรี่วิตกกังวลมากกว่าเธอ “แอริ เธอไม่มีความรู้สึกกับนายท่านเทรมอนต์จริง ๆ หรือ? เธอจะเสียใจถ้าเขาถูกผู้หญิงคนอื่นล่อลวงไปนะ!”
เธอหยุดนิ่งด้วยความเงียบงันและกล่าวว่า “ทำไมต้องเก็บคนที่เกลียดคุณไว้ลึกถึงกระดูกดำของเขาด้วย? ไม่ใช่ว่าหนูไม่ต้องการ แมรี่ แต่หนูทำไมไ่ด้ เพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น หนูไม่เคยหวังว่าเขาจะรักหนูเลย แทนที่จะตกหลุมรักหนู หนูค่อนข้างหวังว่าเขาจะปล่อยหนูไปมากกว่า”
…วันที่ 7 มกราคม มาร์ค เทรอมนต์ กลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ในไม่กี่วันต่อมา
แอเรียนได้เปลี่ยนห้องว่างชั้นบนให้เป็นสตูดิโอศิลปะและใช้เวลาอยู่ที่นั่นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
เมื่อเธอได้ยินเขาขึ้นมาชั้นบน มือของเธอก็แข็งขึ้นท่ามกลางภาพวาดของเธอที่เกือบจะทำผิดพลาด ตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เธอก็ไม่จำเป็นต้องวาดภาพต่อไป ดังนั้นเธอจึงหยุดวาดมัน
จู่ ๆ ประตูห้องทำงานศิลปะก็ถูกเปิดออก “แอริ” แมรี่เรียกด้วยเสียงที่ลดลง “นายท่านอยากเจอเธอ เขาอยู่ในห้องนอนน่ะ”
แอเรียนมองไปที่มือและเสื้อผ้าของเธอซึ่งสกปรกจากการทาสีของเธอ “อีกสักครู่หนูจะไปหนูจะทำความสะอาดก่อน”