หานเฟิงได้ยินคำว่ารวย มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที พูดเสียงดังว่า “รวยเหรอ รวยอะไร ไหนทรัพย์สิน……หา! ยาสมุนไพรเยอะมาก!”
หานเฟิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ฉู่สิงกับฉู่เทียนยังช็อกอยู่
สิ่งที่ปรากฏในสายตา คือห้องสมุนไพรขนาดใหญ่ ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นยารุนแรง
รอบห้องล้วนเป็นตู้ยาสูง แยกเป็นชนิด วางไว้อย่างดี
ตรงกลางมียาสมุนไพรหลากหลายชนิด กองเป็นภูเขา
เหมือนรอบๆ จุดไม้จันทน์อยู่มากมาย กลิ่นแบบนี้ มีชื่อว่าหอมหมื่นปี สามารถรักษาไม่ให้สมุนไพรเน่าได้เป็นหมื่นปี
แค่ไม้หอมพวกนี้ มูลค่าไม่รู้เท่าไร เหนือกว่าประสิทธิภาพของยาทิพย์หนึ่งเม็ดแน่นอน
ถ้าเอาไม้หอมพวกนี้ออกไปขายข้างนอกได้ พวกผู้ฝึกชี่คงแหกปากร้อง มาอ้อนวอนขอไม้หอมเพียงแค่นี้
มองไปยังตู้ยาใส่สมุนไพรพวกนั้น ไม้พักหงส์แท้ๆ ไม้พักหงส์มูลค่าไม่ธรรมดา ไม้ประเภทนี้ โดนไฟไม่ไหม้ โดนน้ำไม่เปื่อย ถ้านำมาแกะสลัก พกไว้บนตัว มีประสิทธิภาพอายุยืน ป้องกันพิษภัย
ไม้พักหงส์ขนาดเท่าฝ่ามือ สามารถเป็นสมบัติสืบทอดของตระกูลได้ อีกทั้งยังเป็นสมบัติของตระกูล ที่มีหน้ามีตาด้วย
แต่ตอนนี้ มองตู้ไม้สูงด้านหน้า ล้วนเป็นไม้พักหงส์ทั้งหมด
และไม่ใช่ไม้ใหม่อายุไม่กี่สิบปีอีกด้วย ดูสีดำขลับ จนแทบจะแวววาว อย่างน้อยต้องเป็นไม้พักหงส์อายุเป็นร้อยปี
แค่เอาตู้พวกนี้ แยกออกไปขาย ต้องกลายเป็นเศรษฐี ที่ใช้เงินไม่หมดอย่างแน่นอน
แน่นอนว่าสิ่งที่จะเป็นไปได้คือ หลังจากเขาเอาไม้พวกนี้ออกไป จะโดนผู้ฝึกชี่ หรือไม่ก็นักบู๊ ที่แข็งแกร่ง มาช่วงชิงไป
ราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะมีหยกกับตัวจึงมีความผิด เหตุผลนี้ เขาเข้าใจ
ลู่ฝานพยายามควบคุมความตื่นเต้นของตัวเอง หานเฟิงพุ่งเข้าไปทันที กระโดดตัวเข้าไปในกองสมุนไพร
“รวยแล้ว รวยจริงๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม รออะไรอยู่ล่ะ รีบเก็บสิ ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น!”
พูดพลาง ศิษย์พี่หานเฟิงเริ่มโกยยาสมุนไพร
ถูกต้อง มันคือการโกย เขาแทบจะใช้ทั้งมือทั้งเท้า เอาสมุนไพรทั้งหมดใส่เข้าไปในสิ่งอากาศธาตุ
และเมื่อเร็วๆ นี้ รวมถึงวันนี้ พวกเขาได้สิ่งอากาศธาตุมาไม่น้อย บวกกับที่ได้มาจากพวกจ้าวซวี่ จึงเริ่มโกยยาสมุนไพรอย่างบ้าคลั่ง
ไม่งั้น ยาสมุนไพรเยอะขนาดนี้ พวกเขาเอาไปได้ไม่มากหรอก ศิษย์พี่ฉู่สิงกับศิษย์พี่ฉู่เทียนตาเป็นประกาย เริ่มเก็บอย่างสุดชีวิต ทั้งสองเลือกเก็บแต่สมุนไพรดีๆ และต้นใหญ่ สิ่งที่แตกต่างจากหานเฟิงคือ ศิษย์พี่ฉู่สิงกับศิษย์พี่ฉู่เทียนหาสมุนไพรแบบลำเอียง เห็นได้ชัดว่าสมุนไพรที่พวกเขาต้องการ ล้วนเป็นสมุนไพรที่เหมาะสมกับวิชาของตัวเอง
ลู่ฝานไม่ได้เก็บสมุนไพรธรรมดาเหล่านี้ เหมือนอย่างศิษย์พี่หานเฟิง ศิษย์พี่ฉู่เทียนและศิษย์พี่ฉู่สิง
เขายื่นมือไปดึงลิ้นชักแต่ละลิ้นชัก ลู่ฝานเริ่มค้นหาตู้ยา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สมุนไพรที่วางไว้อย่างดีพวกนี้ ต้องดีกว่าสมุนไพรที่กองไว้แบบนั้นมาก
แต่เหมือนสมุนไพรเหล่านี้ วางการกักขังเอาไว้ ทุกครั้งที่ลู่ฝานเอาสมุนไพรขึ้นมา จะสัมผัสถึงพลัง โจมตีบนฝ่ามือเขา
ใช้พลังปราณลำบากจนผิดปกติ ต้องใช้พลังชี่ขจัด ถึงจะง่ายขึ้นเล็กน้อย
ตู้ยายิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้มายากขึ้น สุดท้ายลู่ฝานเหมือนกำลังต่อสู้ ปราณชี่แผ่ซ่านทั่วร่างกาย พยายามดึงลิ้นชักแต่ละอันออกมา
สิ่งที่สะกดไว้ยิ่งเยอะขึ้น ก็ยิ่งลำบากขึ้น ลู่ฝานได้สมุนไพรดีขึ้นเรื่อยๆ
ใช้มือดึงลิ้นชัก ที่มีแสงสีขาวบางๆ ส่องออกมา ยังไม่ทันเห็นว่าสมุนไพรด้านในคืออะไร มีดาบลมรูปจันทร์เสี้ยว พุ่งออกมา กระแทกกับปราณชี่ของลู่ฝาน จนเกิดเสียงดัง