มีศพเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นไปหมด เลือดไหลรินออกมาจากร่างกาย และมาบรรจบกันเป็นแอ่งน้ำที่เท้าของพวกเขา
หมู่บ้านถูกไฟไหม้ และเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบบ้านที่สมบูรณ์เลยสักหลัง อีกาสองสามตัวบินมาและส่งเสียงร้องกากา
นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนดูเจ็บปวดใจ
ในบรรดาศพเหล่านั้นมีเถ้าแก่ร้านบะหมี่ ผู้ใหญ่บ้าน และผู้คนมากมายที่นางรู้จัก บนร่างของแต่ละคนถูกฟันด้วยดาบหลายสิบครั้ง และเลือดไหลนองจนตาย แม้แต่ทารกน้อยและคนชราก็ไม่ละเว้น
นี่เป็นการสังหารหมู่อย่างโหดเหี้ยมอำมหิต
กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น
ใบหน้าของเยี่ยเฟิงซีดเซียวจนไม่มีสีเลือด เขาแทบจะไม่ไปดูศพเหล่านั้น ทุกคนที่นี่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนญาติสนิท
เขาเดินโซซัดโซเซกลับไปที่บ้านของตนเอง และพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
“ท่านยาย……ท่านยาย……”
กู้ชูหน่วนมือสั่นและร้องตะโกน “เซี่ยวอวี่เซวียน เซี่ยวอวี่เซวียน เจ้าอยู่ที่ไหน……หากเจ้ายังไม่ตายก็ส่งเสียงให้ข้าหน่อย”
ในขณะที่มองหาเซี่ยวอวี่เซวียนท่ามกลางซากศพ กู้ชูหน่วนก็ตะโกนเสียงดัง ในเวลานี้นางไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ และรู้สึกหวาดกลัว
นางกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะถูกฆ่าเช่นเดียวกันกับพวกเขา
นางมองหาไปรอบ ๆ อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า และไม่สามารถปกปิดความกังวลในแววตาของนางได้
เยี่ยจิ่งหานรู้สึกอึดอัดใจ
นางกับเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นแค่เพื่อนพ้องกันจริง ๆ หรือ？
ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับเขา นางไม่เคยตื่นตระหนกเช่นนี้มาก่อน？
ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เขาก็อิจฉาเซี่ยวอวี่เซวียน
อย่างน้อยเขาก็มีพื้นที่ในใจของกู้ชูหน่วน
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานดูอึมครึม
แต่ออกไปไม่ไกลนัก เซี่ยวอวี่เซวียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและอ่อนล้าก็ถูกลูกน้องของเยี่ยจิ่งหานดูพยุงมา หัวใจของเขาไม่เคยอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน
“แม่สาวอัปลักษณ์”
เขาพูดออกมาอย่างอ่อนแรง
หญิงผู้นี้ยังคงห่วงใยเขา ไม่เสียแรงที่เขาถูกคมดาบมากมายขนาดนี้
เมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยวอวี่เซวียน และเห็นว่าเขายืนอยู่ไกล ๆ นางก็โบกทักทายเขา
กู้ชูหน่วนโกรธเคืองและรีบวิ่งเข้าไปทุบตีเขา
“ยังไม่ตายก็ไม่ขานรับ เจ้าอยากไปสวรรค์หรือ”
เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกเจ็บปวด หากไม่ใช่เพราะมีคนพยุงไว้ เกรงว่าเขาคงจะล้มลงไปนานแล้ว
เขายิ้มและกล่าวว่า “แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าคิดจะฆ่าพี่น้องหรือ ลงมือหนักเช่นนี้ ข้าไม่ได้ถูกพวกเขาฆ่าตาย แต่จะถูกเจ้าทุบตีจนตาย”
ความกลัดกลุ้มของกู้ชูหน่วนผ่อนคลายลง และเหลือบมองบาดแผลของเขา ร่างกายของเขาถูกฟันด้วยมีดห้าหกแผล และได้รับบาดเจ็บภายใน โชคดีที่บาดแผลเหล่านั้นไม่ถึงแก่ชีวิต เพียงแต่เสียเลือดมากเกินไป
“ท่านยาย……ท่านจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ ท่านยาย……”
เสียงเยี่ยเฟิงสะอื้นไห้ด้วยความหวาดกลัว
กระท่อมมุงจากหลังหมู่บ้านถูกไฟไหม้จนเหลือแต่ซาก
เยี่ยเฟิงน้ำตานองหน้า เขาค้นหาท่านยายเยี่ยอย่างบ้าคลั่ง
รอยยิ้มของเซี่ยวอวี่เซวียนหายไปในทันที
เขาเดินกะโผลกกะเผลกไปหาเยี่ยเฟิงและพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านยายของเจ้าถูกพวกมันจับตัวไป ข้าขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องนางได้”
เยี่ยเฟิงหยุดและมองไปที่เซี่ยวอวี่เซวียนด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
ราวกับว่าต้องการคำยืนยันจากเขา
นัยน์ตาของเซี่ยวอวี่เซวียนหรี่ลงและค่อย ๆ เล่าเรื่องทั้งหมด
“วันนั้นหลังจากที่พวกเจ้าจากไปไม่นาน ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็ส่งคนมาล้อมหมู่บ้านเสี่ยวเหอ พวกมันล้อมพวกเราไว้หลายวัน และเมื่อวานก่อนพวกมันก็เริ่มฆ่าผู้คน ข้า……น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ และได้รับบาดเจ็บสาหัส หากเทพแห่งสงครามไม่ส่งคนมาช่วย เกรงว่าข้าก็คงจะถูกพวกมันฆ่าตายแล้ว”
“ก่อนที่ข้าจะสลบ ข้าเห็นว่าพวกมันจับตัวท่านยายของเจ้าไป ท่านยายของเจ้ายังไม่ตาย……”