ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 100
“อะไรกัน?” สีหน้าขององค์ชายอานเปลี่ยนไปเล็กน้อย “อาหยูต้องการมอบภาพวาดนี้ให้ข้า แต่หลิงหลงฟูเหรินซื้อมันมางั้นหรือ?”
“ขอรับ เซี่ยหวายจุนคิดว่าภาพวาดนั้นคือคุณหนูใหญ่หยวนมอบให้ท่านอ๋อง ดังนั้นจึงโกรธมาก”
องค์ชายอานดูมึนงง นางให้ภาพวาดแก่เขาได้ยังไง?
“ภาพวาดนั้น อาหยูบอกว่าอะไร?” องค์ชายอานถามหลังจากเงียบไปนาน
องครักษ์ลังเล “คุณหนูใหญ่หยวนกล่าวว่า ภาพวาดนั้นมอบให้องค์ชาย โดยบอกว่านางได้พบคนที่รักแล้ว ท่านอ๋องได้โปรดลืมข้าเสียเถิด”
องค์ชายอานมองตรงมาที่เขาราวกับจะเพิกเฉยต่อคำตอบของเขา แล้วถามต่อว่า “แล้วอาหยูพูดว่ากระไร?”
องครักษ์ตอบแทบจะในทันทีว่า “คุณหนูใหญ่หยวนไม่เคยอธิบายเรื่องนี้เลย”
องค์ชายอานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “งั้นก็แค่นั้นเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะเข้าไปในวังแล้ว”
เนื่องจากอาหยูไม่ได้ให้คำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจึงต้องกลับไปเอาภาพวาดกลับมา
องค์ชายสวมชุดราชวงศ์สีเหลือง มีแผ่นมังกรทองสี่กรงเล็บปักบนผ้าไหม รักษารูปร่างให้แข็งแรงเพื่อหน้าที่ขุนศึกมาหลายปี ใบหน้าสีบรอนซ์ของเขาถูกย้อมด้วยแสงแดด ลมและทรายของชายแดน ใบหน้าที่หล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของเขาคล้ายกับมู่หรงเจี๋ย แต่เขามีสีหน้าที่เข้มกว่ามู่หรงเจี๋ยเพียงเล็กน้อย
เขาขมวดคิ้วเป็นเวลานาน ก่อตัวเป็นตัวอักษรชวน เขาไม่ได้รู้สึกแก่ แต่รู้สึกได้ถึงเสน่ห์ของผู้ชายมากขึ้น
ปีนี้อายุสามสิบแปด มันเป็นช่วงเวลาที่น่าภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของเขา แต่เขาได้ถอนตัวจากฝ่ายราชวังและฝ่ายการค้านมานานแล้ว และไม่เกี่ยวข้องกับกิจการของราชวังอีกต่อไป
“อ้อ องค์ชาย ข้าได้ยินมาว่าองค์จักรพรรดิเหลียงป่วย และเซี่ยจื่ออาน ธิดาของหยวนซื่อกำลังรักษาองค์จักรพรรดิอยู่” องครักษ์กล่าวเมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
“อาซิน?” องค์ชายอานขมวดคิ้วอย่างเป็นนิสัย “เกิดอะไรขึ้น อาซินป่วยหนัก ทำไมถึงไม่รายงานข้า?”
องครักษ์กล่าวว่า “ข่าวในวังถูกปิดทั้งหมด ข้าก็เพียงแต่ได้ยินมาจากบริวารของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เท่านั้น”
“เซี่ยจื่ออานนั่นคือผู้หญิงที่เสียใจที่อภิเษกใช่หรือไม่?” องค์ชายอานนึกถึงการปรากฏตัวของเซี่ยจื่ออาน “นางมีความรู้ทางการแพทย์งั้นหรือ?”
“ข้ามิทราบ แม้แต่หมอของจักรพรรดิก็ช่วยไม่ได้ ได้ยินเรื่องความเจ็บป่วยขององค์จักรพรรดิเหลียง ก็หลังจากที่เซี่ยจื่ออานเข้าไปในวังแล้ว”
องค์ชายอานยิ้มเล็กน้อย ความหนาวเย็นในดวงตาของเขาจางลง ร่องรอยของความอ่อนโยนก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น “ธิดาของอาหยู โดดเด่นอย่างเป็นธรรมชาติ”
องครักษ์หัวเราะคิกคัก “คุณหนูใหญ่หยวนล้วนดีทุกอย่างในพระทัยของท่านอ๋อง”
“ไม่เลย วิสัยทัศน์ของอาหยูไม่ดี ข้าไม่เห็นด้วย” องค์ชายอานสูดลมหายใจ และเดินออกไปด้วยดาบคู่ใจ
อาการป่วยขององค์จักรพรรดิเหลียงดีขึ้นกว่าที่จื่ออานคาดไว้ หลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยออกจากวัง ฮองเฮาก็ได้ทิ้งจื่ออานไว้ตามลำพัง และถามถึงสภาพร่างกายขององค์จักรพรรดิเหลียงและเรื่องอื่น ๆ
จื่ออานบอกตรง ๆ ว่าเธอจะลองดูก็ได้ ตราบใดที่ฮองเฮาต้องการ
ฮองเฮามองดูนาง “ตอนนี้องค์จักรพรรดิเหลียงยังตกอยู่ในอันตรายใช่หรือไม่?”
“ขณะนี้สภาพค่อนข้างทรงตัวพ่ะย่ะค่ะ”
“กระนั้นพรุ่งนี้เปิ่นกงจะส่งองค์จักรพรรดิเหลียงกลับไปที่วัง ทุกๆ วันจะมีคนมารับเจ้าไปที่วัง เพื่อรับการรักษา จงจำไว้ว่าเจ้ากำลังรักษาองค์จักรพรรดิเหลียงเกี่ยวกับโรคลมบ้าหมูเท่านั้น” ฮองเฮาตรัสอย่างเคร่งขรึม
เซี่ยจื่ออาน “พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเข้าใจ”
“ต้องเตรียมการอีกนานเท่าไหร่?” ฮองเฮาถาม
จื่ออานคิดเกี่ยวกับมัน คราวนี้ไม่ควรสั้นเกินไป มิฉะนั้น เธออาจจะไม่สามารถเอาชนะมหาเสนาบดีเซี่ยได้ หากเธอสูญเสียการปกป้องจากฮองเฮา
แน่นอนว่าต้องไม่นานเกินไป ไม่เช่นนั้นความเฉลียวฉลาดของฮองเฮาจะมองเห็นการผัดวันประกันพรุ่งของเธอได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นเธอจึงกล่าวตามความเหมาะสม “หม่อมฉันคาดว่าจะใช้เวลาประมาณสามเดือนถึงครึ่งปีพ่ะย่ะค่ะ”