แต่ตอนนี้ เธอพูดเองว่าจะขาย……
ธนาตย์สงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือไม่？
“เธอกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ？”
“เปล่า หนูจะให้รินจังไปเรียนที่โรงเรียนของพี่ชายสองคนนั้น ค่าเรียนที่นั่นแพงมาก หนูยังขาดเงินอีกจำนวนหนึ่ง ดังนั้นเลยว่าจะขายหนังสือสักเล่ม”
เส้นหมี่พูดอธิบาย
สุดท้าย ลุงได้ยินว่าเป็นเพราะสิ่งนี้ ก็ด่าออกไปทันที：“เพื่อยัยเด็กนั่น？ทำไม？พ่อเธอตายเหรอไง？ยังต้องให้แกออกด้วย？อ้อ ลูกชายสองคนเป็นลูกของแสนรัก ส่วนลูกสาวไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่ใช่ๆ เขายังไม่รู้ว่ารินจังเป็นลูกสาวของเขานี่ ตอนนี้เรื่องคุณชายคิวเขารู้แล้ว ก็อยากจะแย่งกับฉันตลอดเวลา แล้วฉันจะให้เขารู้เรื่องของรินจังได้ไงล่ะ？”
หูเส้นหมี่แทบจะหนวก ได้แต่รีบปลอบชายชราที่ใจร้อนคนนี้
ยังดีที่ พอเธออธิบายแล้ว เขาก็ค่อยๆสงบลง
“แต่แกก็ไม่ต้องขายหนังสือพวกนั้นหรอก？หนังสือพวกนั้นของแก เป็นของมีค่าแกมาหลายปี ตอนนั้นเขาจะให้กันตั้งหลายบาทก็ยังไม่ขาย ตอนนี้แกจะมาขายเนี่ยนะ ทำใจได้เหรอ？”
“ไม่เป็นไร ก็แค่หนังสือ ขายไปแล้วก็ค่อยเขียนใหม่”
เส้นหมี่ทำเป็นพูดอย่างสบายๆ
แต่ที่จริงแล้ว หนังสือเหล่านั้นของเธอ ทั้งชีวิตนี้เธอไม่อยากจะขายเลย เพราะว่า นั่นไม่ใช่แค่หนังสือที่เธอเขียน แต่ยังเป็นความทรงจำของเธอ ชีวิตของเธอ
สุดท้ายลุงก็ให้เบาะแสแก่เธอ
ที่โชคดีก็คือ ครั้งนี้หลังจากได้รับการเตือนจากเขา พอเส้นหมี่หาทั่วบ้านอีกครั้งแล้ว ในที่สุด เธอก็เจอกระเป๋าคอมของตัวเองใบนั้น ในกระเป๋าเดินทางใต้เตียง
“ในที่สุดก็หาแกเจอเสียที”
เธอดีใจอย่างมาก หยิบแฟลชไดร์ฟด้านในออกมา แล้วเสียบไปที่คอม
จากนั้นหาเข็มใจเล่มนั้นเจอ
เข็มใจเป็นหนังสือที่ดังในเน็ตมากตอนนั้น มันเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน วัยรุ่นคนหนึ่งที่ป่วยทางจิตขั้นรุนแรง หลังจากวันหนึ่งเด็กสาวคนหนึ่งบังเอิญไปสอดแนมความลับของเขา
เรื่องนี้ เป็นการวางเรื่องให้คำพูดและการกระทำเป็นไปตามจรรยาบรรณและกฎหมาย
แต่ว่า เพราะรูปแบบการเขียนที่ละเอียดอ่อนของผู้เขียนในตอนนั้น และความรู้สึกของเด็กสาวที่เป็นตัวแทนความสำเร็จ พอเผยแพร่ไป ก็กลายเป็นที่นิยมในโลกอินเทอร์เน็ตทันที
และผู้เขียนก็โด่งดังในทันที！
แต่น่าเสียดาย สุดท้ายมันก็หายไปในสายตาของผู้คนเช่นนี้
เส้นหมี่เปิดเอกสาร ดูข้อความที่ตอนนั้นตัวเองพิมพ์ไปทีละตัว ก็อดไม่ได้ที่จะร้อนผ่าวตรงจมูก
ช่างเถอะ เอามาเป็นค่าเทอมให้ลูก ก็คุ้มค่าแล้ว
สุดท้ายเส้นหมี่เข้าระบบ QQที่ไม่ได้เข้าระบบมาเลยกว่าห้าปี จากนั้นเธอก็หาคนๆหนึ่ง ในแถบบรรณาธิการที่เด้งกล่องโต้ตอบมาไม่หยุด
“สวัสดีค่ะ ฉันเองนะคะ ฉันตัดสินใจเซ็นสัญญาเล่มนี้ให้คุณ ถ้าตอนนี้คุณยังต้องการ”
หลังจากเธอส่งข้อความไปแล้ว ก็รอ
เพราะไม่แน่ใจว่าห้าปีมาแล้ว อีกฝ่ายยัง “มีชีวิต”หรือไม่？
——
ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป
เคใช้เวลาทั้งเช้า สืบคนที่ชื่อคณาธิปอย่างละเอียด
“ประธานครับ สืบมาเรียบร้อยแล้ว คนๆนี้เป็นหัวหน้าทนายจริงๆ แต่ว่า เขายังมีอีกตัวตนหนึ่ง ซึ่งก็คือผู้ถือหุ้นคนที่สองของบริษัทนั้น！”
เขาเอาข้อมูลวางไว้บนโต๊ะของ BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้
แสนรักเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ผู้ถือหุ้นคนที่สอง？”
“ใช่ บริษัทนั้นมีผู้ถือหุ้นทั้งหมดห้าราย ก่อนหน้านี้ผู้ถือหุ้นคนที่สองลึกลับมาก ไม่เคยปรากฏตัว คิดไม่ถึงว่า จะเป็นคณาธิปคนนี้”
เคชี้ไปที่บนข้อมูลพวกนั้น
นี่คือเป็นข่าวที่ทำให้คนค่อนข้างแปลกใจมากจริงๆ ใครก็คิดไม่ถึงว่า ทนายที่ดูธรรมดาๆนี้ สุดท้ายจะดันเป็นผู้ถือหุ้นคนที่สองของบริษัทนั้นได้
บริษัทคลาวน์โปร สำหรับตอนนี้เรียกได้ว่า แนวโน้มของการเติบโตขึ้นค่อนข้างมาก
แสนรักเปิดข้อมูลตรงหน้า สายตาเริ่มดูร้ายกาจเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะเป็นผู้ถือหุ้นคนที่สองอะไร แต่เป็นเพราะเขาเห็นคำหนึ่งด้านบน
“เขาก็อยู่เมืองเคลียร์？”
“ใช่ แต่เขาเป็นคนที่นี่อยู่แล้ว พอเรียนจบมหาวิทยาลัย ก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษ จากนั้นเมื่อห้าปีก่อน ไปเมืองเคลียร์ รับหน้าที่เป็นหัวหน้าทนายความของบริษัทแห่งหนึ่ง”
“บังเอิญขนาดนี้อีกแล้ว？”
ได้ยินคำนี้ ชายหนุ่มที่นั่งในโต๊ะทำงาน ก็ยิ่งมีน้ำเสียงเสียดสี
เค：“……”
ก็นิดหน่อยจริงๆ เวลานี้ ไม่ว่ามองจากมุมไหน ก็เหมือนว่าจะทำโดยตั้งใจทั้งนั้น
อีกอย่าง บริษัทนั้นของเขา ได้ยินว่าใกล้กับโรงพยาบาลเคลียร์ด้วย
“สืบต่อไป พื้นฐานเขา ไม่ใช่แค่นี้แน่！”
แสนรักเอาข้อมือคืนกลับไป ชายหนุ่มที่มีความเย็นชาบนใบหน้า ดวงตามักจะดูร้ายเสมอ
เคถือข้อมูลไว้ กำลังจะออกไป
“ผู้ช่วยเค เมื่อกี๊ทางโรงพยาบาลโทรมา บอกว่าหมอคนนั้นที่ก่อนหน้านี้ประธานถามหา ดูเหมือนตอนนี้จะส่งประวัติให้โรงพยาบาลพวกเขาแล้ว”
“หมอคนไหน？”
“คุณหมอสวยใสที่มาจากเมืองเคลียร์”
“……”
ห่า！