ไอ้มีดทั้งต่อยทั้งเตะหวงเจิ้นครู่หนึ่ง ต่อยเข้าจุดสำคัญทุกครั้ง ต่อยจนหวงเจิ้นร้องออกมาอย่างอนาถครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ว่า หวงเจิ้นกลับไม่สนใจความเจ็บปวด ในสมองมีแต่ความสงสัย : “พี่มีดบอกว่าแม้แต่ลูกพี่ฉู่เจอเฉินไต้ซือคนนี้ยังต้องโค้งคำนับด้วยความเคารพ นี่จะเป็นไปได้ยังไง?เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแค่เด็กมัธยมปลายคนหนึ่งเท่านั้น!”
รอจนไอ้มีดต่อยเสร็จ หวงเจิ้นก็ฟุบลงกับพื้นหายใจแขม่วๆ
ไอ้มีดพาพวกลูกน้องมากลุ่มหนึ่ง แต่ละคนต่างก็เผยสีหน้าที่เหลือทน
ไอ้มีดหอบเล็กน้อย เดินมาตรงหน้าของเฉินโม่ สีหน้าท่าทางประจบสอพลอ : “เฉินไต้ซือ ท่านดูว่าบทลงโทษนี้เพียงพอไหม?”
เฉินโม่มองไอ้มีดอย่างนิ่งๆแวบนึ่ง : “เขาจะต้องตาย!”
ไอ้มีดตกตะลึง พวกลูกน้องเหล่านั้นตกใจ มองไปยังเฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่กล้าที่จะเชื่อ
แม้ว่าพวกนักเลงเหล่านี้ก่อกรรมทำชั่ว แต่ถึงยังไงพวกเขาเป็นคนของโลกมนุษย์ ไม่กล้าคิดเลยว่าจู่ๆเฉินโม่จะพูดเรื่องการฆ่าคนได้อย่างง่ายดายเช่นนี้
นัยน์ตาของไอ้มีดเผยความกลัวอย่างลึกซึ้ง ยิ้มพร้อมพูดวอย่างอึดอัดใจว่า : “เฉิน เฉินไต้ซือ แม้ว่าหวงเจิ้นจะล่วงเกินท่านแล้ว แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ต้องลงโทษถึงตาย?คุณยกโทษ……”
เฉินโม่มองดูไอ้มีดอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงของไอ้มีดเล็กลงมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงท้ายที่สุดก็ไม่กล้าพูดเลย ก้มหน้าลง กล้ามเนื้อแน่นตึงไปทั้งตัว แผ่นหลังมีเหงื่อไหลเย็นออกมาแล้ว
“ฆ่าเขาหนึ่งหมื่นครั้งยังไม่พอ!ถ้าหากแกพูดมากอีกประโยคเดียว แกก็ตายไปพร้อมกับเขา!”
ไอมีดช็อก ถ้าหากเฉินโม่อยากจะฆ่าเขา เกรงว่าแม้แต่ฉู่เหวินสงก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก
“เฉินไต้ซือ ผมผิดไปแล้ว ขอร้องท่านได้โปรดยกโทษให้ด้วย!”พูดจบ ไอ้มีดคุกเข่าทันที
เฉินโม่สองมือไพล่หลัง ไม่ได้สนใจเขา เดินมายังข้างกายของหวงเจิ้น
มองดูใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของเฉินโม่ หวงเจิ้นหวาดกลัวมาก ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะวิ่งหนีเขายังไม่มีเลย
“พี่มีด ช่วย ช่วยผมด้วย!พี่จะทนมองดูโดยที่ไม่ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ พี่ทำแบบนี้จะทำให้เหล่าสหายผิดหวังอย่างเจ็บปวด!” หวงเจิ้นตะโกนเสียงแหบแห้ง
ไอ้มีดพูดด้วยความโมโหว่า : “ถ้าหากฉันช่วยแก เท่ากับพาเหล่าสหายไปตาย!แกมันโง่ แกไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าแกได้ยั่วยุการมีอยู่ของคนแบบไหนเลยด้วยซ้ำ!กลับมาเกิดใหม่ชาติหน้าก็เป็นคนฉลาดหน่อย”
พูดจบ ไอ้มีดหันตัวไปด้านข้าง ไม่แม้แต่จะมองหวงเจิ้นเลย
เฉินโม่มองดูหวงเจิ้น ไม่เศร้าโศก ไม่ยินดี แต่ในใจกลับว่าเต็มเปี่ยมด้วยเจตนาฆ่า ก็แค่ไอ้คนสารเลวคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเกือบจะฆ่าเจี่ยงหยาวตายแล้ว เกือบจะทำให้เขาเสียใจปตลอดชีวิตอีกครั้ง เขาประมาทเกินไปแล้ว
ความเป็นความตายของบุคคลที่ต้อยต่ำอย่างหวงเจิ้น เฉินโม่ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขาจำเป็นจะต้องทำให้ทุกคนได้รู้ถึงผลลัพธ์ที่ล่วงเกินเขา เกิดใหม่หนึ่งชาติ ถ้าหากเฉินโม่ทิ้งความเสียใจภายหลังไว้ให้ตัวเอง งั้นเกรงว่าจิตเต๋าของเขาก็จะหายไป อยู่โลกบำเพ็ญเซียนที่โหดร้าย ในที่สุดก็ทำได้แค่ตายสถานเดียว
“ไปตายซะเถอะ!”
เฉินโม่เตะหวงเจิ้นขึ้นกลางอากาศ หมุนพลังทิพย์ทั่วทั้งตัวตบออกไปฉาดหนึ่งแล้ว
เปรี๊ยะ!
เสียงที่มหาศาล หวงเจิ้นคนทั้งคนถูกพลังทิพย์ที่แข็งแกร่งของเฉินโม่ระเบิดกลายเป็นละอองเลือดแล้ว
“ห๊ะ!”
เสียงตกใจ เจี่ยงหยาวฟุบในอ้อมแขนของพ่อและแม่ ไม่กล้ามองดู
ไอ้มีดและพวกลูกน้องอดไม่ได้กลืนน้ำแล้ว วิธีการตายแบบนี้ของหวงเจิ้น ไม่ได้โหดร้ายที่สุด แต่กลับว่าเป็นวิธีที่ทำให้คนช็อกมากที่สุด
กลัวว่าชีวิตต่อจากนี้ของพวกเขา ไม่มีทางที่จะลืมภาพฉากนี้ในวันนี้ได้แน่นอน
“คนๆนี้ ดั่งเทพ!”
ไอ้มีดและกลุ่มลูกน้อง แล้วก็จางหู่พร้อมทั้งสหายสองคนนั้นของเขา เกิดความคิดพร้อมกันในใจ
เฉินโม่ยืนอยู่ท่ามกลางละอองเลือด เหมือนว่ามีชี่ล่องหนครอบคลุมอยู่รอบตัวขนาด1ฟุต ไม่มีละอองเลือดแปดเปื้อนบนตัวเลยสักนิด
เฉินโม่หันหน้ามองดูไอ้มีด : “กลับไปบอกฉู่เหวินสง ฉันโกรธมาก ต่อไปหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก คนที่ต้องตายคนต่อไปก็คือเขา!”