กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 84
ลิลลี่หน้าบึ้ง “หยุดเรื่องไร้สาระนี้ซะที ร้านอาหารของฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ อย่าไปหวังว่าฉันจะจ่ายเงินให้คุณแม้แต่เพนนีเดียว! ภาพวาดนั้นเป็นของร้านอาหาร ถ้าคุณไม่ส่งคืนให้เรา ตอนนี้ฉันจะต้องโทรหาตำรวจ และแจ้งข้อหาลักทรัพย์!”
เจอโรมซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ลิลลี่ก็เย้ยหยันเช่นกัน “ฟังนะไอหนู ฉันขอแนะนำให้นายร่วมมือกับเรา เส้นสายของฉันใน โอลรัส ฮิลล์ ไม่ใช่สิ่งที่นายอยากจะลองดีในตอนนี้ใช่ไหม? ถ้านายไม่ส่งภาพวาด ฉันก็แค่ไปเยี่ยมสำนักงานรักษาความปลอดภัย และพวกเขาจะขังนายทันที! นายจะต้องรับโทษจำคุกอย่างน้อยสิบปี!”
น้ำตาของดักลาสไหลลงมาราวกับสายฝน เขาถามลิลลี่ว่า “ผมมันไม่มีอะไรเลย นอกจากดีกับคุณในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ผมให้ทุกอย่างที่ผมมี! มันโอเคนะถ้าคุณไม่ได้รักผมจริง ๆ แต่ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับผมด้วย!?”
ลิลลี่หัวเราะเบา ๆ “รักคุณ? คุณเป็นใครที่คาดหวังสิ่งนี้? ฟังนะ ฉันไม่เคยรักคุณเลย! คุณไม่สมควรได้รับความรักจากฉันด้วยซ้ำ! ฉันจะตกหลุมรักผู้ชายอย่างเจอโรมเท่านั้น เขาเป็นคนที่สมควรได้รับความรักของฉันจริง ๆ!”
เจอโรมยิ้มอย่างประชดประชัน “ผมลืมพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน เราทั้งคู่สามารถตอบสนองความต้องการของกันและกันในเรื่องบนเตียงได้เป็นอย่างมากเลยแหละ!”
ลิลลี่หน้าแดง “แหม เจอโรมทำไมคุณถึงพูดถึงเรื่องนี้ด้วย? แบบนี้ฉันก็เขินสิคะ…”
“นี่คุณอายเหรอครับ?” เจอโรมหัวเราะเบา ๆ “ทำไมเราไม่ปิดประตู และโชว์ไอ้ขี้แพ้ที่ไร้ประโยชน์นี้ว่าเราเข้ากันได้ดียังไง? แสดงให้เขาเห็นไปว่าคุณมักจะทำให้ผมพอใจแค่ไหน”
“เจอโรม ที่รักคะ ไม่เอานะ! มันน่าอายมาก!” ลิลลี่พรั่งพรู
ดักลาสไม่สามารถทนดูฉากตรงหน้าได้อีกต่อไป เขาจึงโยนหมอนไปทางพวกเขาขณะที่เขาตะโกนว่า “ไอ้พวกบ้าเอ้ย! ออกไป!”
อย่างไรก็ตามเจอโรมจับหมอน และเยาะเย้ย “ฉันเตือนนายว่าส่งภาพวาดให้ฉัน มิฉะนั้นฉันจะหักขาอีกข้างของนาย และส่งนายเข้าคุก!”
ชาร์ลีที่อยู่หน้าประตู เขาฟังทุกอย่างที่พวกเขาพูด ทันใดนั้นเขาก็เดินเข้าไปในวอร์ดทันทีแล้วตะโกนว่า “นี่นายกล้าทำร้ายพี่ชายฉันเหรอ? นายอยากจะตายอย่างนั้นเหรอ?”
เจอโรมหันศีรษะ และมองชาร์ลีอย่างแค้น ในดวงตา “นายเป็นใคร?”
ลิลลี่ตอบว่า “เขาคือชาร์ลี เวด คนที่มอบภาพวาดให้เป็นของขวัญ”
เจอโรมหัวเราะออกมาดัง ๆ “อ๋อ มันเป็นแค่เด็กที่ไร้ประโยชน์ขี้แพ้นี่เอง! นายค่อนข้างมีชื่อเสียงในเรื่องนี้ดีนะ นายรู้หรือไม่? ทุกคนในโอลรัส ฮิลล์ ต่างก็รู้ดีว่านายเป็นใคร!”
เจอโรมก็จ้องไปที่ชาร์ลีอย่างเย็นชา “ฉันจะให้เวลานายสามวินาทีเพื่อให้พ้นสายตาของฉัน ฉันจะแสร้งทำเป็นว่านายไม่เคยอยู่ที่นี่ และฉันจะไม่ทำร้ายนาย”
ชาร์ลีเย้ยหยันอย่างรำคาญ “ออกไปให้พ้นหน้านายอย่างนั้นเหรอ? นี่นายคิดว่านายเป็นใคร?”
เจอโรมกัดฟันแน่น “ไอหนุ่ม นี่นายพยายามจะท้าทายฉันใช่ไหม?”
ชาร์ลีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่สนใจว่านายเป็นใคร แต่วันนี้นายทำให้ฉันโกรธ ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งที่สอง ขอโทษพี่ชายของฉันทันที และปล่อยให้เขาหักขานายข้างหนึ่งเพื่อเป็นการขอโทษสำหรับสิ่งที่นายทำกับขาของเขา ถ้านายไม่ทำล่ะก็ นายจะต้องตายอย่างเจ็บปวดที่สุด!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เจอโรมก็เริ่มหัวเราะเหมือนคนบ้า ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำทันที “นายพูดว่าอะไรนะไอ้เด็กเวร? คนอย่างเจอโรมต้องมาขอโทษ? นายอยากตายอย่างนั้นเหรอ?”
ลิลลี่หัวเราะเบา ๆ และยังกล่าวเสริมว่า “ชาร์ลี นี่คุณเป็นไองั่งหรือเปล่า? มาท้าทายเจอโรมที่รักของฉันทำไม? คุณอยากตายอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?”
ชาร์ลีพูดอย่างเย็นชา “หุบปากของคุณไว้เถอะ นังสำส่อน!”
“แก…” ลิลลี่เดือดมาด แล้วเธอก็หันไปหาเจอโรม “เจอโรม ที่รักคะเขาแค่เรียกฉันว่า นังสำส่อน! เอาคนมาฉีกเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเดี่ยวนะเลยค่ะ!”
เจอโรมกัดฟันแน่นอีกครั้ง “ยืนเฉย ๆ ไอ้สวะไร้ความสามารถ! ฉันจะให้คนฆ่านายในทันทีนี้!”
ชาร์ลียิ้มอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น “เอาสิ แต่จำไว้นะ หากนายพลาดในการฆ่าฉัน ทั้งนายและนังสำส่อนคนนี้จะต้องจ่ายบทเรียนราคาแพงในภายหลัง”