ตอนที่ 1348 ที่สุดของความไร้ยางอาย (6)
เจ้าโชคร้ายแล้วที่ข้าเป็นคนใจแคบ!
ถึงแม้ว่าหงหลิงจะไม่รู้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงและหงหลวนมีเป้าหมายอะไรแต่เขาก็ส่งคนไปเชิญแพทย์มา ไม่นานแพทย์ที่ทั้งศีรษะเปลี่ยนสีดอกเลาแล้วก็เดินเข้ามาหาหงหลิง
“ตรวจร่างกายนาง” หงหลิงโบกมือสั่ง
“ทราบแล้วขอรับ ท่านเจ้าเมือง” ชายชรากำหมัดแสดงความเคารพแล้วเดินไปหาเซี่ยชู
“ไม่ ข้าไม่ต้องการ!” เมื่อเห็นชายชราเดินเข้ามาหานางสีหน้าของเซี่ยชูก็เปลี่ยนไปอย่างแรงแล้วนางก็ก้าวถอยหลังทีละก้าว “อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ!”
หงหลวนมองเซี่ยชูแล้วเผยรอยยิ้มกว้าง “ข้าได้ยินว่าเจ้าแท้งจนทำให้ร่างกายอ่อนแอ ดังนั้นข้าก็เลยเชิญแพทย์มาตรวจเจ้า แล้วทำไมเจ้าถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วยเล่า หรือว่าเจ้ามีความลับอะไรหรือเปล่า”
ตอนนั้นเองที่เซี่ยชูเข้าใจว่าทั้งชีวิตนี้นางไม่มีทางเป็นคู่แข่งกับหงหลวนได้! เมื่อเห็นชายชราเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ นางก็ตื่นตระหนก เสื้อผ้าของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อขณะที่สีหน้าของนางสิ้นหวัง
ไม่ว่าหลิงเฉินจะโง่ขนาดไหน ตอนนี้เขาก็สังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาไม่มีร่องรอยความอ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านี้ให้เห็นอีก
“เซี่ยชู ให้เขาตรวจร่างกายเจ้า!”
เซี่ยชูตัวสั่นสะท้าน
ตอนนั้นเองชายชราก็ยื่นมือมาจับข้อมือเซี่ยชู หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพูดว่า “เด็กสมัยนี้กล้ากินทุกอย่างแบบไม่ระมัดระวังเลย ถึงกับกล้ากินสมุนไพรอย่างดอกหลัวจั้งอย่างไม่รอบคอบขนาดนี้!”
“ดอกหลัวจั้ง?” ร่างกายของหลิงเฉินชะงัก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่แพทย์แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อสมุนไพรดอกหลัวจั้งมาก่อน
ตามรายงานแล้ว สมุนไพรชนิดนี้มีผลเพียงอย่างเดียวคือทำให้คนที่สุขภาพแข็งแรงดูเหมือนคนป่วย! เพราะว่าสมุนไพรชนิดนี้ไม่มีผลประโยชน์ทางการรักษา ทำให้ร้านขายสมุนไพรไม่ค่อยมีสมุนไพรชนิดนี้ขาย เพียงแต่คนที่กินดอกหลัวจั้งบ่อยๆ ก็จะสร้างผลลัพธ์ยิ่งใหญ่กับร่างกาย นั่นคือทำให้อ่อนแอและบอบบาง! เหมือนอย่างที่ชายชราบอก
“นายน้อยเจ้าคะ”
ใบหน้าของเซี่ยชูปรากฏร่องรอยความวิตกกังวล นางรีบดึงมือข้างหนึ่งของหลิงเฉินแล้วพูดว่า “นายน้อยเจ้าคะ ได้โปรดฟังข้าก่อน สิ่งที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพื่อ…”
ปัง!
หลิงเฉินสะบัดมือเซี่ยชูออกอย่างแรงทำให้นางกระเด็นออกไปสองสามก้าวก่อนร่วงลงกับพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือดเหมืนเจอภูตผี
หลิงเฉินคำราม “เซี่ยชู เจ้าหลอกลวงขามาตลอดเลยหรือ ไม่แปลกใจที่โรคเก่าเจ้าจะกำเริบทุกครั้งที่ข้ามาหาหงหลวน เพราะรู้สึกผิด ข้าก็เลยกลับไปอยู่ข้างเจ้าเสมอทุกครั้ง สุดท้ายกลายเป็นว่าทั้งหมดเป็นแค่การแสดง!”
หัวใจของหลิงเฉินรู้สึกเหมือนโดนเข็มนับล้านทิ่มแทงจนเจ็บปวดอย่างที่สุด
คนที่เขารักหมดทั้งหัวใจเป็นแค่สตรีมากเล่ห์ที่ยอมทิ้งสุขภาพตัวเองเพื่อให้ได้ตัวเขา อีกอย่าง…นางยังพยายามยั่วยวนอวิ๋นลั่วเฟิงอีก ทว่าเมื่อถูกปฏิเสธก็พยายามจะใส่ร้ายนาง! ในใจของเขา สตรีแบบเซี่ยชูเป็นคนบริสุทธิ์และซื่อตรงได้อย่างไร
“นายน้อยเจ้าคะ”
น้ำเสียงของเซี่ยชูสั่นด้วยแรงอารมณ์ “ทุกอย่างที่ข้าทำไปก็เพราะรักท่านนะเจ้าคะ”
“เจ้าน่ะหรือรักข้า ฮ่าๆ!” หลิงเฉินระเบิดหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาดูบ้าคลั่ง เขาเดินโซเซแล้วพูดด้วยท่าทีเจ็บปวดว่า “ข้าสงสัยจริงๆ ว่ามีความจริงอะไรอยู่ในสิ่งที่เจ้าพูดกับข้าบ้าง! สองสามวันก่อนเจ้าพึ่งบอกว่าหัวใจของเจ้าไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแม้ว่าเจ้าจะเจอคนที่ดีกว่า แต่เมื่อเจ้าเห็นใบหน้างดงามสูงส่งดุจเทพเซียนของอวิ๋นลั่วเฟิงเจ้าก็พยายามจะยั่วยวนนาง นี่น่ะหรือคือคำสัญญาที่เจ้าให้กับข้า”
“ข้าไม่ได้ ข้าไม่ได้…” ดวงตาของเชี่ยชูเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่นางส่ายศีรษะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
ตอนที่ 1349 ที่สุดของความไร้ยางอาย (7)
“เจ้าจะบอกว่าไม่เคยยั่วยวนนางหรือจะบอกเป็นต่างหากที่ยั่วยวนเจ้า หากอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่สตรี บางทีข้าอาจจะยอมเชื่อเจ้าก็ได้”
เพราะว่าอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นสตรี นั่นจึงทำให้เขารู้ว่าแท้จริงแล้วเซี่ยชูเป็นสตรีที่น่ากลัวขนาดไหน!
เซี่ยชูเอามือปิดใบหน้าแล้วร้องไห้ นางเข้าใจว่าหลิงเฉินกำลังจะทิ้งนางแล้ว การที่จะได้แต่งเข้าเมืองอุดรก็กลายเป็นฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงแล้ว!
“หลวนเอ๋อร์…” หลิงเฉินเงยหน้ามองหงหลวน เขาอึดอัดหายใจไม่ออกจากความรู้ผิดในใจเขาตอนนี้ “ข้ารู้ถึงความผิดตัวเองแล้ว เจ้าจะให้โอกาสข้าอีกครั้งได้หรือไม่”
“ไม่มีทาง!” หงหลวนปฏิเสธโดยไม่เหลือพื้นที่ให้เขาเอ่ยอะไร
“ไม่ เจ้าไม่ใช่คนที่ใจร้าย ข้ารู้ว่าการปฏิเสธของเจ้าก่อนหน้านี้ก็เพราะความผิดหวัง!” ในใจของหลิงเฉินปรากฏความหวังสุดท้าย “ไม่ใช่ว่าคนที่เคยกระดูกหักเมื่อหายแล้วจะแข็งแกร่งขึ้นหรอกหรือ ในเมื่อข้ารู้ความผิดของตัวเองแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่ให้โอกาสข้า”
หงหลวนกอดอกแล้วมองหลิงเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตารูปหงส์ทรงอำนาจของนางเผยแววดูถูก
“เจ้ามีความสัมพันธ์กับเซี่ยชูแล้ว ร่างกายก็เต็มไปด้วยเชื้อโรค… เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าข้าจะยอมรับเจ้า ขอโทษด้วยนะ แต่ข้า หงหลวน จะไม่มีทางยอมรับคนบาปเด็ดขาด! สำหรับข้า ความผิดที่เจ้าทำไปแล้วไม่มีทางลบล้างได้ ดังนั้นเจ้าไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว”
คำพูดโหดร้ายของหญิงสาวทำให้หลิงเฉินตัวแข็งแล้วแสดงออกถึงความเสียใจ เขาไม่มีแรงที่จะทรงตัวอยู่ได้จนทรุดตัวลงที่พื้น
“ข้าเหนื่อยแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงบิดขี้เกียจ “ข้าจะไปพักผ่อนก่อน หากไม่มีอะไรสำคัญไม่ต้องรบกวนข้านะ” พูดจบนางก็ปิดประตูเสียงดังปัง ตอนนี้หงหลวนสามารถจัดการสถานการณ์นี้เองได้แล้วดังนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
“ทุกคน เชิญหลิงเฉินออกไปจากจวนได้!” หงหลิงกัดฟันพูด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จวนเจ้าเมืองจะไม่ต้อนรับเขาอีกแล้ว! แล้วใครก็ตามที่วันนี้ปล่อยให้พวกเขาเข้ามาต้องถูกจับกุมและลงโทษตามกฏ!”
เมื่อออกคำสั่งแล้ว หงหลิงก็หันมามองบุตรสาวตัวเองแล้วพูดว่า “ตามข้ามา ข้ามีบางอย่างจะบอกเจ้า”
หงหลวนขมวดคิ้วแล้วค่อยๆ เดินตามหลังหงหลิงไป
…
ภายในห้อง ทั้งหงหลิงและหงหลวนไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ทำให้บรรยากาศดูเคร่งเครียดและกดดัน
“หลวนเอ๋อร์” สุดท้ายหงหลิงก็ทนต่อไปไหวแล้วพูดก่อน “ข้ารู้ว่าหลายปีมานี้เจ้าโทษข้าที่หยิ่งทะนงจนทำให้มารดาเจ้าตาย”
หงหลวนส่งเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ดีที่ท่านรับรู้”
เรื่องนี้เป็นหนามทิ่มต่ำหัวใจนางมาหลายปีแล้วก็ไม่ได้บรรเทาลงเลยแม้แต่น้อย
“แต่ว่าเจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดถึงไม่มีทายาทคนอื่นในจวนเจ้าเมืองนอกจากเจ้า”
“เป็นเพราะกรรมตามสนองยังไงล่ะ!”
ถึงแม้ว่าตอนนี้หงหลิงจะไม่ได้อยู่ข้างหลิงเฉินแต่ก็ยังไม่สามารถลบล้างอคติที่นางมีต่อเขาได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา มารดานางก็คงไม่พยายามฝืนผ่านด่านเพื่อพิสูจน์ตัวเองแล้วก็จิตวิญญาณก็คงไม่ระเบิดจนตาย
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับอำนาจจนทำให้เขาแต่งอนุเข้ามา
หงหลิงไม่ได้โกรธแต่กลับส่ายหน้าแล้วยิ้มด้วยความขมขื่น “นั่นเป็นเพราะว่าก่อนที่ข้าจะรับอนุ ข้าแอบให้พวกนางกินสมุนไพรที่ทำให้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ต่างหาก!”
หงหลวนเงยหน้ามองหงหลิงอย่างตะลึงด้วยสายตาเหลือเชื่อ
“ข้ารู้ว่าวิธีการของข้าโหดร้ายและป่าเถื่อนเกินไป แต่ข้าให้ชีวิตหรูหราและฐานะที่สูงส่งดังนั้นข้าไม่มีทางยอมให้พวกนางมีทายาท!” หงหลิงจับไหล่ทั้งสองข้างของหงหลวนแน่น