กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 89
ลอว์สันไม่คาดคิดมาก่อนว่าการยอมรับความผิดของเขาจะไม่ส่งผลดีต่อเขาเช่นกัน เขาเพิ่งจะเป็นลมด้วยความตกใจ อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดจากแรงกระแทกทำให้เขาตื่นขึ้นในไม่กี่วินาที
“อ๊ากกกก!!!” ลอว์สันไม่เคยถูกทรมานเช่นนี้มาก่อนในตลอดชีวิตที่ผ่านมา
น้ำตาไหลหยดลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง “คุณเวดมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด! ฉันจะไม่มองข้ามความผิดพลาดของเธออีกต่อไป ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอกระทำการที่เลวทรามเช่นนี้อีก”
ชาร์ลีรู้สึกขยะแขยง และพูดว่า “ดี คุณไม่คิดว่าคุณดีเหรอ ที่จะโทษคนอื่นว่าเป็นความผิดของคุณ?”
แค่ประโยคนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้กระดูกสันหลังของลอว์สัน ลูอิสส หนาวสั่น
จากนั้นชาร์ลีก็ถามว่า “ลอว์สัน ลูอิส! เรื่องเงินหนึ่งหมื่น ที่พี่ชายของฉันลงทุนในร้านอาหารของคุณ ทำไมคุณไม่ยอมจ่ายเงินคืนให้เขา? ทำไมคุณถึงอ้างว่าเป็นของขวัญ?”
ใบหน้าของลอว์สันเต็มไปด้วยสี และเขาพยายามอธิบาย “ฉันผิด ฉันผิดที่ทำแบบนั้น! ฉันเป็นคนโลภ และฉันก็ไร้ยางอาย ฉันขอโทษจริง ๆ !”
จากนั้นเขาก็มองไปที่ดักลาสซึ่งโกรธแค้น ลอว์สันขอร้อง “ดักลาส ฉันมันตาบอดเพราะความโลภ ไม่ต้องกังวลฉันจะจ่ายคืนให้นายหนึ่งหมื่นดอลลาร์ ได้โปรดบอกคุณเวดให้ปล่อยฉันไปเถอะ! กระดูกแก่ ๆ ของฉันไม่สามารถทนกับสิ่งนี้ได้อีกต่อไปแล้ว … ”
ชาร์ลีจ้องไปที่ดักลาส “นายจะช่วยเขาไหม?”
ดักลาสส่ายหัวทันที “ไม่! ฉันจะไม่ช่วยใครก็ตามที่นี่!”
“ได้เลย!” ชาร์ลีพยักหน้าอย่างพอใจ “นี่สิพี่ชายของฉัน!”
จากนั้นชาร์ลีก็หันไปหาลอว์สันที่จมน้ำด้วยความสิ้นหวัง “ไม่เพียงแค่คุณจะเป็นพ่อที่แย่เท่านั้นคุณยังเอาเปรียบพี่ชายของฉันด้วย อะไรคือความแตกต่างระหว่างคุณกับโจรกระจอก ๆ?”
ลอว์สันร้องไห้ และสะดุดกับคำพูดของเขา “คุณเวดผมเป็นไอ้สารเลวครับ! ผมไร้มนุษยธรรม! ผมควรตกนรก! ได้โปรดปล่อยผมไป ได้โปรด! ผมขอร้องคุณ! ผมจะทำทุกอย่าง! ผมจะเรียกคุณว่านายท่าน! นายท่านเวด ได้โปรดปล่อยฉผมไปเถอะนะครับ!”
ชาร์ลีหัวเราะเยือกเย็น “ปล่อยคุณไป? ห๊ะ! นั้นมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นแหละ ไอ้สารเลว!”
หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาบิล “ทำให้แขนขวาเขาพิการ! ดูว่าหลังจากนี้เขาสามารถขโมยของคนอื่นได้หรือไม่!”
ลอว์สันสิ้นหวัง “ไม่ คุณเวด! ได้โปรด ไม่…”
บิลทุบแขนของลอว์สัน ด้วยการฟาดเพียงครั้งเดียว
“อ้าก แขน… แขนของฉัน !!!” ลอว์สันตะโกน
ชาร์ลีหันไปหาบิล “หุบปากเขา และโยนเขาทิ้งไป!”
“ครับท่าน!” บิลยัดลูกบอลผ้าก๊อซเข้าปากแล้วโยนเขาไปทางซาซ
ลิลลี่ใกล้จะเป็นบ้าเช่นเดียวกับเจอโรม
พ่อของเขาดีแลนด์ ฮันท์ ก็เป็นบ้าเช่นกัน! เขาหันไปหาเจอโรม และตบเขาด้วยความโกรธ “นายมันไอ้ลูกเหลือขอ! ใครบอกให้นายไปคบกับเมียของคนอื่น! ทำไมนายถึงดึงฉันเข้ามาในนี้!”
ชาร์ลียิ้มเยาะ “ทำไมอย่างรนั้นเหรอ? คุณไม่รู้เหรอว่าลูกชายของคุณกำลังสวมเขาคู่หมั้นของพี่ชายของฉัน? คุณไม่ใช่พ่อของเขาเหรอ?”
ด้วยความกลัวที่จะมีชีวิตอยู่ ดีแลนด์ก็น้ำตาไหลโดยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไร ลอว์สันเป็นตัวอย่างที่ดีอยู่แล้วว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นอย่างไร
ถ้าเขาบอกว่าเขารู้ขาขวาของเขาจะหัก ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่ทำขาซ้ายของเขาก็จะพิการ …