บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 91
“ผมจะไปส่งเธอเอง”
“…” มาเดลีนแทบไม่เชื่อในหูของตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน
ท่ามกลางความประหลาดใจที่เกิดขึ้นนี้ลูกเล่นของเมเรดิธเริ่มแสดงออกมาอย่างอ้อนวอนและยั่วยวน “แต่ว่าคุณสัญญาว่าจะพาฉันไปซื้อของไม่ใช่หรอค่ะ เจเรมี่”
“คุณรอผมที่นี่ก่อน” เจเรมี่เดินตรงไปที่มาเดลีนโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเมเรดิธ “ไปกันเถอะ”
“อย่าดีกว่า ฉันกลับเองได้” มาเดลีนปฏิเสธเขาอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้ว่าเจเรมี่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอรู้คือเธอไม่ชอบบรรยากาศที่เกิดขึ้น
“มีคนอื่นที่เธออยากให้ไปส่งอีกไหม ถ้าไม่ใช่สามีคนนี้ของเธอ? ไม่แน่อาจจะเป็นผู้ชายที่นามสกุลวิทแมนคนอื่นก็ได้จริงไหม?” เจเรมี่จ้องมองเธออย่างเบื่อหน่าย คำพูดนั้นไม่ได้เจาะจงถึงเธอเลยสักนิด
เธอไม่ต้องการโต้เถียงใดๆอีกต่อไป มาเดลีนหยุดดื้อดึงและปล่อยให้เจเรมี่พาไปส่งเธอกลับ
มาเดลีนไม่สามารถระงับความสุขที่วิ่งผ่านไปทั่วร่างเธอได้เมื่อเธอหันไปเห็นว่าแก้มของเมเรดิธกำลังจะเเตกเพราะความขุ่นเคืองใจมันดูพองมากคล้ายจะระเบิดเต็มที
เจเรมี่แฝงความจริงในใจเพื่อมาส่งเธอ นั้นทำให้เป็นโอกาสในการเตือนมาเดลีน
“อย่าให้ผมเห็นเธอใกล้ชิด สนิทชิดเชื้อกับเฟลิเป้อีก” เสียงของเขาดังขึ้น โดยปราศจากความอบอุ่น
“ทำไม?” มาเดลีนกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาไปที่เจเรมี่ เสียงของเธอหวานฉ่ำเมื่อเธอพูดว่า “คุณเป็นสามีของฉัน แต่ดูเหมือนคุณจะไม่ได้กอดและคุยกับผู้หญิงคนอื่นๆบนถนนงั้นแหละ แล้วทำไมฉันถึงทานอาหารเย็นกับผู้ชายอื่นไม่ได้ด้วยล่ะ?”
เจเรมี่หยุดชะงักชั่วคราว เหมือนกับว่าเขาประหลาดใจกับปฏิกิริยาของมาเดลีน
เขาจ้องมองเธอ ด้วยเครื่องสำอางสีอ่อนที่ปัดฝุ่นบนใบหน้าอันงดงามและใบหน้าเล็กๆของเธอควบคู่ไปกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงไฟ มาเดลีนช่างดูฉลาดและไร้เดียงสาอยู่ตอนนี้
จิตใจของเขาว่างเปล่าเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เจเรมี่จะสังเกตเห็นตัวเองและสิ่งที่แสร้งเป็นอบอุ่นในสีหน้าของเขาก็หายไป ด้วยความโกรธในการกระทำของเขา เขาจึงเอื้อมมือไปจับคางของเธอ “งั้น นี่ก็คงเป็นวิธีที่เธอหลอกล่อเฟลิเป้เหรอ? ด้วยการทำหน้าตาที่ไร้เดียงสาและน่าเวทนาแบบนี้?”
มาเดลีนยิ้มให้กับความเจ็บปวด “มันเป็นไปในทางที่คุณคิดนั่นแหละ นายท่านวิทแมน”
“มาเดลีน!” เจเรมี่ระเบิดความโกรธ ในดวงตาของเขาร้อนแรงพอที่จะเผามาเดลีนเป็นศพได้เลย
เมื่อนึกถึงวิธีที่เขากำลังจะลงโทษเธอ มาเดลีนคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะก้มลงและกัดที่คอของเธออย่างแรง
ครืด
มาเดลีนได้รับบาดเจ็บและพยายามผลักไสเจเรมี่ออกไป แต่เธอนึกได้ว่าเขากดเธอไว้กับกำแพงอย่างแน่น
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ
มันควรจะเป็นฤดูหนาวแท้ๆ แต่ทำไมมาเดลีนรู้สึกร้อนและแก้มของเธอกำลังไหม้เกรียม
เจเรมี่กระชากผ้าพันคอของเธอออกไป เขาทิ้งรอยแดงสดที่คอไว้ให้ทุกคนได้เห็น
เขาภูมิใจและพอใจกับผลงานที่ได้ทำลงไปแบบนั้นของตัวเองอย่างมาก ในไม่กี่วินาทีต่อมาเขาดึงมาเดลีนที่กำลังคลั่งกับสิ่งที่เขาทำเข้ามาที่หน้าอกของเขา
“เธอไม่ได้รับอนุญาตพันผ้ารอบคอหรือแม้แต่ซื้อผืนใหม่เด็ดขาด”
เขาเตือน น้ำเสียงของเขาไม่ให้มีที่ว่างสำหรับการโต้แย้งใดๆ
มาเดลีนกำลังเสียการควบคุม “ต้องการอะไรจากฉัน เจเรมี่?”
ใบหน้าอันทรงสเน่ห์ของเจเรมี่หัวเราะเบาๆคล้ายปีศาจเมื่อมองสะท้อนดวงตาสีเข้มของเธอ “เธอไม่ได้ภาวนาที่จะเป็นของผมหลอกเหรอ? ทำไมผมถึงจูบคุณไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นสามีของคุณจริงไหม?”
“…” มาเดลีนเกิดความร้อนทั่วหน้า อย่างไม่สามารถมีอะไรมาลบล้างได้
แท้จริงแล้ว พวกเขาเป็นสามีภรรยากันแค่นนามเท่านั้น
“ฉันจะกลับไปที่บริษัท!” มาเดลีนพยายามต่อสู้กับการกักขังของเขา “สุดที่รักของคุณกำลังรอให้คุณกลับไป ไปหาเธอเถอะ”
แทนที่เขาจะปล่อยเธอไป เจเรมี่ดึงมาเดลีนเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ลมหายใจร้อนของเขาพัดกระทบกับใบหูของเธอ “ทำไมคุณถึงยืนกรานที่จะผลักผมไปหาผู้หญิงคนอื่นอยู่ได้? ผมคิดว่าที่คุณบอกผมว่ารักผมเสียอีก หรือนี่เป็นเพียงวิธีแสดงความรักของคุณ?”
จังหวะหัวใจของมาเดลีนดังก้องอยู่ในหูของเธอ ในขณะที่เธอคิดว่าเธอกำลังจะเป็นบ้าในที่สุด เจเรมี่ก็ปล่อยเธอไป
ความรู้สึกกระวนกระวาย มาเดลีนเริ่มจัดเสื้อผ้าของเธอให้ตรงเรียบอย่างรีบร้อน เธอหมุนตัวกลับ สายตาของเธอปะทเข้ากับร่างของเฟลิเป้ วิทแมน ที่กำลังจ้องมองพวกเขาจากประตูร้านอาหาร