บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 93
เมเรดิธเงยหน้าขึ้นมองมาเดลีน ด้วยความหยิ่งผยอง ความโกรธของเธอต้องมาจากความอัปยศอดสูจากการกระทำของเจเรมี่ในบ่ายวันนี้
มาเดลีนหัวเราะเบาๆ “แล้วทำไมคุณถึงโกรธขนาดนี้ถ้าคุณแน่ใจว่าเขาแค่จูบฉันเพื่อความสนุกเท่านั้น? ทำไมต้องใช้เงินมากมายเพื่อให้ใครหลายๆคนส่งข้อความพวกนั้นมาให้ฉัน?”
“เธอ…” คำพูดแปรเปลี่ยนเป็นก้อนจุกที่ลำคอของเมเรดิธ ทำให้หล่อนพูดไม่ออก
มาเดลีนเปิดฉากขึ้น “นั่นคือเหตุผลว่าทำไมที่เธอให้คนรับใช้ของบ้านนี้โทรหาฉัน? เธอเรียกฉันมาที่นี่เพื่ออะไร?”
“ธุระสำคัญอย่างเเน่นอน” รอยยิ้มของเมเรดิธเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเมื่อจู่ๆเธอก็คว้าข้อมือมาเดลีน ดวงตาของเธอแข็งกร้าวและดุดัน “ทำไมถึงไม่หายไปสักทีล่ะ มาเดลีน? ฉันต้องเตือนกี่ครั้งว่าเจเรมี่เป็นของฉัน?” ตอนนี้เเกสมควรได้รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อกล้าที่จะขโมยผู้ชายของฉัน
“ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าทำไมเเกถึงเข้าคุก? ลืมไปหรือเปล่าว่าเจเรมี่ฆ่าลูกที่ไม่ได้รับการยอมรับในท้องของเพื่อปลอบใจฉันได้ยังไง? ลืมไปเเล้วว่าปู่ของเเกที่ป่วยทางจิตได้เสียชีวิตไปแล้ว?”
รอยยิ้มของเมเรดิธกลายเป็นปีศาจต่อหน้าต่อตาของมาเดลีน
เมื่อมองไปที่สิ่งเลวร้ายที่เมเรดิธต้องการสื่อออกมา ในหัวของมาเดลีนได้คิดเรื่องพวกนั้นที่ถูกจัดฉากของเหตุการณ์ที่สุดทรมานกับเธอมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกล่าวถึงการเสียชีวิตของปู่
“เธอเป็นคนนั้น….” เลือดพุ่งพลานไปทั่วสมองของมาเดลีน “เมเรดิธ แกฆ่าปู่ฉัน…”
“ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อยที่เขารู้ในสิ่งที่เขาไม่สมควรได้รู้” เมเรดิธลดเสียงของเธอลงดวงตาสีดำของเธอดูชั่วร้าย
มาเดลีนตัวสั่น ขณะที่เธอกำลังจะตอบโต้อีกฝ่าย เมเรดิธได้ผลักเธอกลับ
ด้วยความไม่คาดคิด มาเดลีนเดินเซถอยหลังไปเพียงเพราะรู้ว่าเมเรดิธกำลังเดินกลับมาและหล่อนหยิบมีดผลไม้บนโต๊ะกาแฟติดมือมาด้วย
มาเดลีนคิดว่าเมเรดิธจะตามมาทำร้ายเธอ แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเมเรดิธชี้ใบมีดไปที่แจ็คสันซึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา
หัวใจของมาเดลีนเต้นแรง “เธอคิดจะทำอะไรอยู่ เมเรดิธ?!” เธอตะโกน ด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูกในอก
“ฮึ่ม ฉันอยากเห็นว่าเธอหาข้อแก้ตัวนี้ยังไง มาเดลีน!” เมเรดิธจ้องมองไปที่มาเดลีน ขณะที่เธอพูดทันใดนั้นเธอยกมีดปอกผลไม้ขึ้นมาก่อนจะตวัดผ่านหน้าแจ็คสัน!
“ฉึบ”
“หยุดนะ!”
“อ๊ากกกกกกกกก!”
ทั้งการคัดค้านของมาเดลีนและเสียงโห่ร้องด้วยความเจ็บปวดของแจ็คสันดังขึ้นพร้อมๆกัน
เมื่อเห็นแก้มของเทวดาตัวน้อยที่มีรอยแผลยาว มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกทับแน่นไปด้วยความเจ็บปวด เลือดเริ่มรั่วไหลออกมาจากแผลยาว เปื้อนผิวหนังด้านล่าง
เธอไม่อยากเชื่อการกระทำของเมเรดิธ แม้แต่เสือก็ไม่ยอมกินลูกของพวกมัน เมเรดิธทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง…
เธอรีบวิ่งไปช่วยแจ็คสันหยุดเลือดทันที มีเพียงเมเรดิธที่ถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือ จากนั้นเธอก็ใช้มือทั้งสองข้างจับแขนด้านขวาของมาเดลีนและเริ่มกรีดร้อง ในขณะที่จับมาเดลีนไว้มันแน่นพอที่เธอจะไม่สามารถดิ้นรนให้พ้นจากความต้องการของอีกฝ่ายได้
“เมเดลีน! ทำไมเธอถึงได้? ทำไมเธอต้องทำร้ายลูกชายของฉัน? ทำร้ายฉันแทน ปล่อยลูกชายของฉันไป!”
เมเรดิธตะโกนจากก้นบึ้งของปอด ทำให้มาเดลีนถึงกับปวดหัวกับความดังของเสียงเธอ มาเดลีน จ้องมองไปที่เมเรดิธด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
นี่คือแผนของเมเรดิธมาโดยตลอด!
ผลกระทบของการกระทำที่กรีดร้องของเธอมีคนรับใช้และนายหญิงวิทแมนรีบวิ่งลงมาชั้นล่างและไปหาพวกเขา เมื่อเห็นฉากนั้นนายหญิงทแมนถึงกับอุทานด้วยความตกใจว่า “พระเจ้า! หลานชายสุดที่รักของฉัน! แกเป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนี้ได้ยังไง มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด? แกทำร้ายเด็กได้อย่างไร?”
บังเอิญ เจเรมี่เดินผ่านประตูเข้ามาในขณะที่แม่ของเขาเริ่มเกรี้ยวกราดใส่มาเดลีน
เมื่อเห็นเจเรมี่ เมเรดิธก็เริ่มร้องไห้และตัวสั่น “เจเรมี่! มาเดลีนพยายามฆ่าลูกชายของเรา!”
ตอนแรกเจเรมี่ต้องการเดินเข้าไปในบ้านเพื่อตำหนิว่าทำไมทุกคนส่งเสียงดังขนาดนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำพูดของเมเรดิธ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไปที่มีดผลไม้และแจ็คสันที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยเลือด ทันใดนั้น ใบหน้าและท่าทีของเขาก็มืดลง
หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะและเลือดบนใบหน้าของเธอที่มีแห้งเหือดขณะที่เธอจ้องมองชายที่กำลังเดินเข้ามาหาตัวเอง “ไม่ใช่ฉันทำ เจเรมี่! ฉันไม่ได้…”
สายตาที่น่ากลัวของชายคนนั้นทำให้เธอแข็งเป็นก้อนหินและก่อนที่เธอจะอธิบายตัวเองเสร็จ “เธอต้องตาย!”
“เจเรมี่ ไม่ใช่ฉัน…”
“ปัง!”
ด้วยเหตุนี้ เจเรมี่ได้เตะเธอออกไปมันแรงพอที่จะส่งเธอกระเด็นไปอีกทาง