สีหน้าของเอี๋ยนชิงแปรเปลี่ยนจากตกใจ เป็นโหดเหี้ยม
ใบหน้าขาวของเขา ค่อยๆ เป็นสีแดง ขมวดคิ้วแน่น ในแววตาที่หรี่ลงนั้น มีความอาฆาตแวบขึ้นมา
“ที่แท้ นายคือผู้แข็งแกร่งของคณะหนึ่งเดียว น่าเสียดาย เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน นายก็ยังอ่อนแอจนน่าเวทนา คุกเข่าลง!”
พลังปราณทั้งตัวเอี๋ยนชิงปลดปล่อยออกมา พลังปราณอันน่ากลัว รวมตัวเป็นค่ายกลปราณบู๊ส่องสว่างอยู่ด้านหลังเอี๋ยนชิง
มังกรฟ้า เสือขาว หงส์แดง เต่าดำ สัตว์เทพสี่ตัว รวมตัวกัน พลังปราณสีดำเหมือนคลื่นทะลัก เอี๋ยนชิงยกมือขึ้น กดลู่ฝานกลางอากาศ
“พลังสัตว์เทพ!”
ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกเหมือนพลังฟ้าถล่มกระแทกลงบนตัวเขา พลังอันน่ากลัวทำให้ขาทั้งสองข้างของเขา จมลงไปในหินศิลาดำ รอยร้าวนับไม่ถ้วนแผ่ออกไป พลังฟ้าดินรอบๆ รุนแรงเป็นอย่างมาก
กล้ามเนื้อทั้งตัวลู่ฝาน ถูกกดดันเอาไว้ ปราณชี่ที่ปล่อยออกมา โดนกดจนติดผิวหนัง
ข้อกระดูกแขนทั้งสองข้าง รับแรงมหาศาลเอาไว้ จนเกิดเสียงกระดูกลั่น
แต่ลู่ฝานยังยืนอยู่ที่เดิม
“ให้ฉันคุกเข่า นายไม่มีสิทธิ์นั้น!”
ลู่ฝานถือกระบี่หนัก ฟันใส่เอี๋ยนชิง
“พลังวิญญาณ!”
กระบี่ฟันลงกลางอากาศ ตัวของเอี๋ยนชิงเซไปมา
พลังวิญญาณอันน่ากลัว ทำให้สมองของเอี๋ยนชิงได้รับการกระแทก
ขณะนั้น ตรงคอของเอี๋ยนชิงเกิดลำแสงสีขาว ปกป้องศีรษะเขา ต้านทานพลังวิญญาณเอาไว้ทั้งหมด
เอี๋ยนชิงส่งเสียงหึ ตัวเหมือนภาพลวงตา มาโผล่ตรงหน้าลู่ฝาน
เอี๋ยนชิงซัดหมัดไปตรงอกลู่ฝานอย่างแม่นยำ
พลังหมัดอันน่ากลัวเหมือนสัตว์ประหลาดกลืนกินแสง ขจัดปราณชี่ของลู่ฝานไปจนหมด
“หมัดสยบใต้หล้า!”
รอยยุบประหลาด ปรากฏตรงหน้าอกลู่ฝาน อวัยวะภายในปั่นป่วน ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ลู่ฝานกัดฟันจนเกิดเสียง และสะบัดกระบี่ออกไป
กระบี่หนักฟันลงบนตัวเอี๋ยนชิง หลงเหลือไว้เพียงประกายไฟ
ทั้งสองคนมีแดนผลการฝึกตน แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ให้ลู่ฝานโจมตีอย่างเฉียบคม ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด
เอี๋ยนชิงตวัดขา แตะไปที่เอวลู่ฝาน
พลังอันน่ากลัวทำให้ลู่ฝานกระเด็นออกไปไกล กระแทกกับเสาหินข้างๆ จนเกิดเสียงดังอึกทึก
เอี๋ยนชิงมองส่วนที่ตัวเองโดนโจมตี ปัดฝุ่นบนเสื้อเบาๆ พูดอย่างราบเรียบว่า “คนอ่อนแอ”
ไม่มีส่วนไหนบนร่างกายลู่ฝาน ที่ไม่เจ็บปวด รู้สึกเหมือนมีอะไรในลำคอ นั่นคือความรู้สึกที่เลือดพุ่งขึ้นมา
ลู่ฝานกระอักเลือดออกมา เขาคงไม่สามารถใช้แรงฝืนสู้ได้อีก
ดวงตาสองข้างของลู่ฝานเต็มไปด้วยเลือด กลืนเลือดกลับลงไป เคลื่อนไหวปราณชี่ของตัวเองอีกครั้ง
ตอนนี้ พลังฟ้าดินรอบๆ เริ่มรวมตัวกันทีละนิด
เอี๋ยนชิงมองลู่ฝาน แล้วเดินเข้ามา ฝีเท้าชัดเจนจนผิดปกติ เหมือนเหยียบลงบนหูลู่ฝาน
“ยอมไหม ถ้ายอม คุกเข่าขอโทษฉันซะ!”
เอี๋ยนชิงพูดอย่างราบเรียบ
ลู่ฝานตั้งกระบี่หนักบนพื้น ฝืนลุกขึ้นมา “มีปัญญา ก็ฆ่าฉันสิ ไอ้เด็กน้อย จะให้ฉันยอมนาย รอชาติหน้าเถอะ”
ลู่ฝานฉีกยิ้ม เลือดหยดลงมาจากมุมปาก
อาจเป็นเพราะอยู่กับศิษย์พี่หานเฟิงมานาน ลู่ฝานจึงรู้จักใช้คำพูดยั่วโมโหอีกฝ่าย
นี่เป็นวิธีและกลยุทธ์การต่อสู้ เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง แค่อีกฝ่ายหัวร้อน ถึงจะมีโอกาสชนะ
เอี๋ยนชิงโดนยั่วจนโมโห เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น พลังปราณบนตัวพลุ่งพล่าน
“ไอ้เด็กน้อย นายไม่ควรยั่วโมโหฉัน ปากดี จะตายเอานะ!”
เอี๋ยนชิงมาถึงหน้าลู่ฝาน ลู่ฝานแอบนับระยะห่าง ยี่สิบก้าว สิบก้าว ห้าก้าว
เอี๋ยนชิงซัดหมัดโจมตีกลางอากาศอีกครั้ง ลู่ฝานก็ลงมือเช่นกัน
กระบี่หนักกันเอาไว้ หมัดของเอี๋ยนชิงกระแทกลงบนกระบี่หนักไม่คม เสียงดังชิ้ง
กระบี่ไม่คมของลู่ฝาน พุ่งออกไป เอี๋ยนชิงตกใจเล็กน้อย ตอนนี้ ลู่ฝานที่หลบหลังกระบี่หนัก ลงมือแล้ว
หมัดถล่มเขาอู๋เซี่ยง!
หมัดอู๋เซี่ยงบวกกับหมัดทำลายล้าง บวกกับหมัดถล่มเขา พลังหมัดทั้งสามรวมเป็นหนึ่งเดียว ตัวลู่ฝานแดงทั้งตัว พลานุภาพหมัดพลุ่งพล่าน
พลังหมัดอันน่ากลัว พุ่งตรงไปที่หัวเอี๋ยนชิง ขณะที่เอี๋ยนชิงกำลังอึ้ง หมัดของลู่ฝาน กระแทกไปบนหน้าเอี๋ยนชิง แสงสาดกระจายไปทั่ว
ชี่ที่ปกคลุมตัวเอี๋ยนชิงโดนกระแทกจนยุบ ซีกหน้าโดนต่อยจนบิดเบี้ยวเล็กน้อย
ความอาฆาตฉายขึ้นในแววตาเอี๋ยนชิงเขาคิดไม่ถึงว่า ลู่ฝานจะโจมตีอย่างเฉียบคมได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าผลการฝึกตนของลู่ฝานแข็งแกร่งกว่านี้ หมัดนี้คงทำร้ายเขาได้เลยสินะ
เอี๋ยนชิงรู้สึกว่าชี่ที่ปกคลุมตัวเอง แทบจะป้องกันไม่ได้แล้ว พลานุภาพของหมัดลู่ฝาน เหนือกว่านักบู๊แดนปราณนอกขั้น 2-3 แน่นอน
เอี๋ยนชิงหงุดหงิดจนโมโห ถ้าโดนไอ้เด็กแดนปราณในทำร้าย พูดออกไป เขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน!
เขายกขาเตะไปที่หัวใจลู่ฝาน
เมื่อเตะลงไป เกิดเสียงอึกทึกดังไปทั่วตำหนัก เกราะบนตัวลู่ฝาน ปรากฏออกมา ปกคลุมตัวเอาไว้
เอี๋ยนชิงเตะลู่ฝาน จนตัวฝังเข้าไปในเสาหิน